Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 12.08.1907, Blaðsíða 3

XXI. 36.- 37.
Þjóðviljinn
143
fæddur 1852, og kom til rikis 1864. —
EÍDkasonur hans, I-Tschak að nafni, fædd-
ur 25. marz 1874, er nú tekinn við rík-
ússtjórninni. — Aðal-orsökin til þess, að
I-Höng varð að sleppa völdutn, kvað vera
-óánægja Japansmanna yfir þvi tiltæki
Xoreu-manna, að vilja hafa fulltrúa á frið-
arþinginu i Haag. — Sendimenn höfðu
Koreu-menn einnig sent til Bandaríkjanna,
til þes9 að leita liðsinnis gegn yfirgangi
■JapaD9manna, sem telja sig yfirdrottna
landsins, og vilja þar öllu ráða, svo að |
keisarinn i Kowu, og ráðaneyti hans, fær I
í raun og veru mjög litlu ráðið. — Jap- |
anar hafa og flutt hópum saman til Kor- j
eu, og kvarta Koreu-menn undan, að þeir
hafi víða farið með ránum. — En ekki
vildi stjórn Bandamanna veita sendinefnd j
Koreu-manna neina áheyrn.
Fjöldi manna í Koreu undi því ílla,
er keisari lagði niður völdin, og réð múg-
urinn á höll forsætisráðherrans, og brenndi
hana, sem og skemmtibústaði tveggja ann-
ara ráðherra. — Japanskir lögreglumenn
reyndu að skakka leikinn, og biðu 10
þeirra bana, en 30 urðu sárir; en hve
maigir af Koreu-mönnum hafa beðið bana
í uppþoti þessu, hefir ekki frétzt. — —
Indland. Soldáninn í Bali réð sér ný
:skeð bana í kvennabúri sínu, og nokkrar
af konum^hans. — Hafði hann orðið o-
sáttur við Hollendinga, er lönd eiga í ná-
grenninu, svo að þeir bjuggust að senda
herlið gegn honum, og sá hann þá sitt
óvænna.
grcgnir frd alþingi.
v.
Um dánarskýrslur.
í neðri deild hafa: G. BjörnssoD, Ól.
Thorlacius og JÓd Magnússon borið fram
frv. um dánarskýrslur, þar sem svo er
mælt fyrir, að í kirkjusóknum, er læknir
býr í, megi prestur ekki jarðsetja lík, fyr
en hann hafi fengið dánarvottorð frá lækni
þeim, er stundaði hinn látna í banaleg-
unni, og lætur læknir vottorðið í té ó-
keypis; en hafi enginn læknir séð hinn
látna í banalegunni, skal innan sólarings
frá andlátinu sækja héraðslækni, eða ann-
annan löggildan iækni, til að skoða líkið
og semja dánarvottorð, og skal greiða
lækni 1 kr. fyrir vottorðið, auk ferðakostn-
aðar, og dagpeninga, ef í sveit er, sem
venja er til. — í dánarvottorðinu skal til-
greina nafn bins látna, heimili, stöðu
dauðadag, dauðaár og dauðamein.
Þá er prestur jarðsetur lík í kirkju-
sókn, þar sem enginn læknir býr, skal
hann, auk venjulegra atriða (nafns, aldurs,
dánardags og greftrunardags) færa í kirkju-
bókina dauðamein hins látna, eptir þeim
upplýsingum, sem hann getur bezt feng-
ið.
Aukning hlutafjár^íslandsbanka.
Lárus H. BjarnasoD ber fram frv. í
neðri deild um aukning á hlutafé í ís-
landsbanka upp í 5 millj. króna.
Veitingar áfengra „drykkja á skipum.
Frumvarp, sem^Aug. Flygenring ber
fram í efri deild,^ter því fram, að á skip-
um, er koma hér við land, eða gangi
meðfram ströndum landsins, eða innfjarða
megi veitingar áfengra drykkja fyrir borg-
un ekki eiga sér stað, meðan skipið ligg-
ur i höfn. — Akvæði þessa nær þó eigi
til útleDdra skemmtiskipa, eða annara
ferðamannaskipa.
Löggilding verzlunarstaða.
Frv. um löggilding verzlunarstaðar að
Tjaldarnesi í Yestur-ísafjarðarsýslu (i Auð-
kúluhreppi), flytur í neðri deild Jóhannes
Ólafsson og St. Stefánsson, þm. Eyf.
Síra Sig. Jonsson flytur í efri deild
frv. um löggilding verzlun6rstaðar að Ey-
steinseyri við Tálknafjörð, og annað um
löggilding verzlunarstaðar að Króksfjarð-
nesi í G-eiradalshreppi.
Sporbraut milli Skerjafjarðar og
Reykjavíkur.
I neðri deild flytja Stefán Stefánsson,
þm. Skagf., Jón Jónsson og Árni Jóns-
son frumvarp um heimild, til að leggja
sporbraut milli Skerjafjarðar og Reykja-
víkur, og til að setja reglugjörð um notk-
un hafnar í Skerjafirði.
Heimild þessi er ætlast til, að veitt
sé hlutafélaginu „Höfn“, sem þeir augn-
læknir Björn Ólafsson og póstmeistari
Sig. Briem standa fyrir.
Glegn fullu endurgjaldi frá félaginu
skal sérhver, er hefir eignarrétt, eða
önnur réttindi yfir landi því, sem spor-
brautin verður lögð um, vera skyldugur
til þess, að láta af hendi við félagið svo
mikið af réttindura þessum, eða eign, sem
56
* 'hvort það er ekki eins heppilegt fyrir mig, sem er karl-
maður, að vera knúður til að starfau.
„Sama sagði Drysdale rector við mig; en það er sann-
færing min, að þið segið þetta báðir að eins í því skyni,
að hughreysta mig“.
Laura varð nú brátt í betra skapi, og fór að inna
Friðrik eptir ýrnsu um hans hagi, og fór þá svo, að hann
trúði henni fyiir því, hve hrifinn hann væri af Susie
Moore.
„Þér megið ekki láta hugfallast“, mælti hún. „Hvern-
ig getur unga stúlkan vitað, að þér elskið hana. ef þér
■segið henni ekki frá þvi. — Þyki henni vænt um yður,
■bíður hús yðar fúslega í nokkur ár. — En vilji hún það
ekki, þá er yður engin eptirsjá að henniw.
„Hún á bæði föður og stjúpmóður“, svaraði Frif'rik.
„Þvættingur! Mætti ekki gabba þau dálítið? Skyldi
það vera nokkur synd?“
„í hennar augnm óetað“.
„Sé ekki meira í hana spuDnið, þá — —; en það
er líklega bezt, að jeg þegi, þar sem jeg þekki hana alls
-eigi. — Þér kynnið okkur ef til vill síðar við tækifæri.
— En jeg býst nú reyndar ells ekki við þvi, að mér get-
ist vel að henniu.
„Hvers vegna?u spurði Friðrik, og komu hrukkur í
ennið á bonum.
Frú Fenton hló. „Jeg er afar-öfundsjúk, og vil ein
ráða öllu, að því er snertir hag þeirra, sem jeg þekki, og
held ofur-lítið upp á. — Þetta er galli, sem jeg hefi reynt
að losna við, en ekki tekizt. — Nú lízt mér ágætlega á
yður — þér takið þvi eigi illa, þó að jeg segi yður það
Ihreinskilnislega —, því að það er lunderni mitt, að segja
45
„En þér hafið alls ekki breytzt“. mælti hún. „Þér
eruð alveg eins og þegar eg sá yður siðast. Þér virðiat
alls ekki hafa elztu.
„Jú, ellilegri er jeg“, svaraði rektorinn brosandi, „og
var eg þó að vísu gamall maður, þegar þér Ivoruð hér
síðast. — En þér voruð þá ung stúlka, og gátuð því eigi
dæmt um aldur annara“.
„Já, þá var eg ung, en — nú er blómatíðin löngu
liðinu.
„Það megið þér ekki segja, Laura. — Þér eruð enn
fögur, og álitleg. — Mér er óhætt að segja það, þar sem
jeg er kominn á karla-aldurinn“.
Drysdale horfði framan í hana, og brosti, er hann
mælti þetta.
„Þér megið ekki horfa svona framan í mig, né held-
ur tala, eins og þér gerið“, mælti Laura. „Mér er ílla
við allt smjaður, og megið þér ekki gleyma, að jeg er
orðin þrítug. — En að jeg sýnist enn halda mér nokk-
urn veginn, stafar af þvi, að jeg vel mér fatnaðinn, sem
bezt hentar“.
Garr.li maðurinn hló. „Alveg eins og ígamladaga“,
mælti hann. „Þá var það líka viðkvæðið, ef einhver
sagði, að þér væruð lagleg, að hann segði það ekki í
einlægni. — Munið þér ekki enn, hve reið þérurðuð, og
stöppuðuð með fótunum, er eg hældi rödd yðar einhverju
sinni?“
„Þér voruð þá slæmur spámaður, þvi miður“, svar-
aði hÚD. „Rödd mín hefir aldrei reynzt mér sá fjársjóð-
ur, er þér spáðuð, að hún myndi reynazt mér; en á hinn
bóginn á eg það þó henni að þakka, að eg hefi eigi þurft