Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 31.01.1908, Blaðsíða 7

Jpjóðviljinn.
19
XXI., 4.-6.
miður knúðan til þes^, að ha.kka verið
á Kína-iifs-elexir frá þeim degi
er nefnd lög öðlast gildi, upp í 3 kr-
fyrir flöslxi** og ræð því öllnm, er
Kina-lífs elexírs neyta, til þess j ]eiðir afhyg]i m8nna
vegDa eigin hagsmuna þeirra að birgja i
sig fyrir laugan tíma, áðui en verðhækk-
un þessi öðlast gildi.
Valdemar Petersen
Nyvej 16.
Kjöbenhevn. V.
Den norsxe r iSKegarnsiaDriK
GhrisUanía.
að hinuin nafnkunnu netnm sínum, píldarnótum og hring-
notum.
í
Umboðsmaður fyrir ísland og Færeyjar:
Hr. Lauritz Jensen.
Enghaveplads Nr. 11.
Kjöbenhavn V.
Htis til sölu.
íbúðarhús í Tröð í Alptafirði er til j
sölu. — Húsið er 12X8 áln., ivílyft, og j
kjallari undir því öllu; i öðrum enda |
- sem
flestra
Lífsafl,
og á þann hátt lenging lífsins -
er allt of stutt, að því er til
manna kemur — fá menn, ef þeir neyta
kjallaraDS er eldhús, en iaglegt íbúðar- j daglega hins heimsfræga meltingar-heilsu-
herbergi í hinum. — Einnig fylgir fjós bitters, KlI13.-lÍfs-Gl6XÍFSÍllS.
Krampi og taugaveiklun.
Jeg undirrituð, sem árum saman hefi
þjáðzt af krampa, taugaveiklun, og sjúk-
dómum, sem þessu bafa verið samfara, og
leitað margra lækna, án þess árangur hafi
borið, votta með gleði, að hinn frægi
Kína-lifs-elexír frá Valdemar Petersen, hef-
ir veitt mér ömetanlegan bata, og finn
eg, að eg get aldrei án hans verið.
Agnes Bjarnadóttir.
Hafnarfirði, Island.
úr torfi, og fjárhús og hlaða, hvorttveggja
úr timbri.
Enn fremur hjallur 9X6 áln., með
geymslulopti,
Með húsunum selst eirmig ræktaður
lóðarblettur, sem mun vera freklega um
eitt huDdrað úr jörðu, og út-engjar.
Semja má um kaupin við undirritaðan
Tröð 23. okt. 1907.
Sveínn A. Hjaltasorr.
Móöurveiki og hjartaveiklun.
Jeg uur.dirrituð, hefi árum saman þjáðzt
af móðurveiki, hjartaveiklun, og af tauga-
veiklun, sem af nefndum sjúkdómuui hef-
ir leitt. — Jeg reyndi þá Kína-lífs-elexír
Valdemars Pesersen’s, og er eg hafði neytt
úr að eins tveim flöskum, faDn eg, að
mér fór fijótt að batna.
Ólavía Guðmundsdóttir.
Þúfu i Ölfusi.
Isiand.
Steinsótt.
Eg undirritaður, sem í 14 ár hefi þjáðzt
af steinsótt, og leitað ýmsra lækna, án
árangurs, reyDdi siðastl. sutriar hinn heims-
fræga Kina-liís-elexír Valdemars Petersen's,
og með því að neyta daglega úr tveim
teskeiðum af honum, er eg nú orðinn svo
hraustur, og áDægður, að eg hefi ekki
notið svipaðrar líðunar árum saman, og
74
— Ætlið þér aidrei að láta það þoka fyrir betri skiln-
ingi?“
Benedikta rétti úr sér. „Þér kallið það þrályDdU,
mælti hún. „En það er þó það, seni hefir verið vörn
mín, og stoð, er þér ætluðuð að lama mig á sál og líkama
hér á heimilinu, þar sem enginn smnti um mig, og allir
töldu mig vera til þyngsla“.
Ulrieh fann, að hendur hans skulfu, Og hann dró
þungt andann. „Hvers vegna hafið þér ekki skýrt mér
frá þessu, Benedikta? Þór gátuð skrifað meru.
Benedikta hló napurt. „Skrifa? Skrifa yður? Yð-
ur, sem höfðuð andstyggð á leikarabarninu frá því, er
þér sáuð það fyrst. — Jeg gleymi þvi ekki, er við hitt-
umst fyrst, hr. Brenkrnann, þó að jeg verði hundrað árau.
CJh ich var all-niðurlútur, meðan er Benedikta talaði.
.,Nú sé egu, mælti liann dræmt, „að við getum ekki iif-
að i friði, og skuluð þér því mjög bráðlega losna héðan.
— Lifið kennir yður ef til vill, að dæma mildara um
mig!u
Að svo mæltu gekk hann brott.
Vll. ls.apituli-
Örðugasta hluta bjúkrunarkonu starfsÍDS var nú lok-
ið, og gat Benedikta þvi timunum sarnan sýslað um ann-
að, er hún haffi fylgt Schulz gamla út í sólskinið.
En meinið var, að hún hafði of lítið að gjöra.
Elíuu og henni var farið að koma enn ver saman,
en áður; en það var þó sameiginleg ósk þeirra beggja, að
Benedikta kæmist sem fyrst brott af heimilinu.
„Áður eo Elin giptist Ulrich, verð eg að kornast
71
Með aðstoð Ulrich’s og Benediktu batt læknirinn
síðar um beinbrotin.
En er læknirinn var íarinn, flutti Benedikta inn i
annað Imrbergi ýmsa muni, sem voru til þrengsla og ó-
þæginda, í herberginn, sem maðurino lá í.
Ulrich tylgdi henni þaDgað, og mælti: „Ef yður
veitir þetta örðugt, Benedikta, bið eg yður að láta mig
vita það, svo eg geti látið aðra koma í yðar staðu.
Unga stúlkan hrissti höfuðið, án þess að líta á hann.
„Mér veitir það fráleitt of örðugt“, mælti hún. „NÚ gefst
mér loks kostur á að gera eitthvað gott".
Að svo mæltu gekk hún þegar inn í sjúkraherberg-
ið. og lokaði hurðinni hljóðlaust á eptir sér.
Sjúkliugnum heilsaðist optir vonum. — Hitinn var
litill, enda þótt sársaukinn gerði sjúklinginn fremur ó-
væran fyrst um sinn, svo að örðugt var að stunda hann.
Benedikta var einknr þolinmóð, og kenndi innilega
í brjósti um manninD, sem eDgan átti að, og enginn
spurði um.
Ulrich leit daglega inn til sjúklingsins, og ávarpaði
ekki Benediktu, nema nauðsyn væri tii. — Við sjúkling-
inn var hann á hinn bóginn mjög skrafhreifinn, og gat
Benedikta þá eigi stillt sig um, að stelast stundum, til
að lita á hann. — En þó að hann væri líkur afa síuum
í sjón, leit liann þó öðrum augurn á heiminn, en hann,
og dáðist hún að þvi, hve alúðlega hann talaði við sjúkling-
inn, og hve hjartagóður hann var, — góður við allt, nema
hana.
Og þegar hún hugsaði um það, vaknaði gremja í
hiarta hennar.
Einhverju sinni, er búið hafði verið um sjúkling-