Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi


Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 07.03.1908, Blaðsíða 4

Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 07.03.1908, Blaðsíða 4
44 Þjóðviljinn XXII., 11—12. að að í umbúðum og hefir þar eugin mannshönd snert þá, og var því ekki að tala um, að mannskepna þessi, sem lá í sinu sóttvarnarhaldi, hefði smittað þá, enda höfðu skipverjar á „Ceres“ étið þá með góðri list alla Ieiðina upp til lands- ias, og auðvitað gengið um í Leith, sem frjálsir menn, því þar vissi enginn af „atvikinu“ þó að stjórnarráðið hér gæti þefað það upp, mér og öðrum til bölvun- ar. Allir skipverjar máttu farn hér í land optir vild, og er þó mest sýkíngar- hætta af mönnum (þegar um sýkingar- hættn annars er að ræða). Nei, ráðið hafði nú einu sinni komið sér saman um að láta éta alla ávexti úti á skipi hvort sem það gerðu skipverjar eða menn úr landi, en í land máttu þeir alls ekki koma (ó- étnir). Eins og nærri má geta varð svona rækileg ályktun ekki gerð í flýti, fyrst varð að „fÓDa“ og síma austur ogaustan í marga daga og eflaust hefir komið smá- Vegis borð á landskassann, og má hann þó okki við skakkaföllunum, ef eitthvað er enn í honum. Mér sárnaði ávaxtatapið, afþví að jeg var ekki nógu vitur til þess að skilja nauðsynina á þessu „forboði“; það var að eins eitt, sem ofurlítið bætti skap- ið um stund, en það var þegar jeg heyrði dómsorð hinna samansöfnuðu lesin upp á þeirra egin máli: Vér bönnum að flytja ávexti ÍT*á. Leith . . . Það var þessi dæmalausa mikilmennska í orðalaginu þetta rfrá Leith“ á stjórnarráðsmálinu eins og að „vér séum ráðendur í Leith“ Það á að þýða að bannað sé að flytja til Islands en það er forðast að nefna það. (Það væri nú lítið, ef að vér réðurn að eins á Islandi). Jæja látum stjórnarráðið hafa sitt mál, gott meðan meiningin skilst og ef að það gæti fengið fólkið til að hlæja um leið og því er íþýngt með alls- konar skriffinnsku-ráðstöfunum (ávöxtum þrettánmannaráðsins) á þess eigin kostnað. Austri. llómvöndurinn. —-0$X>—— „Fram“ heitir félag eitt í Iteykjavik, sem skrafar fram og aptur um landsmál. Þetta félag bauð einu sinni nokkrum and- stæðingum sínurn á fund og ætlaði að tala um stefnuskrá þeirra. Fékk það til þeirr- ar vinnu Lárus Bjarnason. Hann las upp tíu ára gamlar greinar úr „Isafold“ og nokkrar yngri, sem voru móti landvarn- armönnum. Þær hafði hann svo til að sanna, að „Isafold“ og landvarnarmenn hefðu allt af verið á sama máli. Og hon- um varð ekki íllt af mótsögnunum, held- ur upplypti hann sínum sleikifingri við hverja mótsögn og vitnaði um leið: „Þetta er sannleikur“. — En þótt, öllum þætti mikið til þess koma, að heyra Lárus tala heilt kvöld og koma þó hvergi nálægt umtalsefninu, og til hius að sjá hve létti- lega honum fórst að hvolfa mótsögnun- um saman, utanum innihaldsleysið í því, sem hann sagði, en þótt öllum þætti mik- ið til þessa koma, þá bar þó blómvönd- urinn af. í fundarlok talaði Lárus enn, þegar hann vissi, að enginn var til svara og kemur þá raeð heila langloku af lof- 8amlegum verkum, seni stjórnin hafi unn- ið. eða réttara sagt, heimastjórnarflokkur- 'nn. Þessi blómvöndur þótti bundinn með ærnum hagleik, er ekki þurfti eitt satt orð til þess að halda honum saman. „Fram“trúin hélt honum saman á fund- inum, en nú skal lesöndum blaðs þessa sýnt fram á, hversu sundurlaus hann er, þegar hann kemur úr „Fram“skjölunum. Fyrsta blómið í vendinum er að flokk- urinn hafi flutt stjórnina inn í landið. Þetta er eitt dæmi þess, hve flokkurinn misskilur þetta nafn, sem hann er að prýða sig með. Þegar flokknum var gef- ið þetta nafn, þá var þar með átt við að stjórnin væri innlend þ. e. œtti hér heima í þeim skilningi, að hún fengi vald sitt frá sjáifn þjóðinni. En síðan gerði flokkur- inn sér að góðu að fá henni hér heimil- isfang, þótt um leið væri loku fyrir skot- ið, að hún gæti orðið heimastjórn í þeim rétta skilningi. Þeir sáu um það með tíkisráðsákvæðinu. Stjórnin hef ir opt átt heimilisvist í landinu, t d. höfuðs- monnirnir á Bessastöðum, en þó er þessi rangnefndi heimastjórnarflokkur ekki far- inn að raupa af því enn. Fleiri blóm verða talin næst. Nýjar b ækur. Vetrarbrautin. Tímarit til skemmtunnr og fróðleiks. I. hepti. Gef- ið út af bókaverzlun Vestra. Isafj. 1907 — 1908. 68 bls. 8:-. 104 því að unga frúin virtist nú eigi þurfa á frekari hjálp að halda; en þá breiddi hún, biðjandi, faðminn á mótijmér, og mælti: „Látið mig ekki vera eina í þessu voðalega her- bergi. — Jeg er svo hrædd! Gaztu ekki fengið skemmti- legra horbergi, Edvin?“ Jeg stóð við dyrnar. „Það er nógum herbergjum úr að velja; frúin þarf að eins —“ mælti jeg. Edvin greip þá fram í, og mælti: „Jog hefi valið þetta herbergi, Honora, af því að mér or það þægilegast, enda sé jeg ekki, hvað þér get- ur þótt hræðilegt hérna. — Þegar kveikt hefir verið á lömpnnum, mun þér finnast það þægilegt. Vertu nú ekki barnaleg! Við verðum hér í nótt, en ekki annQrs staðar, því að upp stigann fer jeg ekki“. Unga frúin þagði, en eg sá, að hún skimaði hér og hvar um herbergið, og maðurinn stalst til þess, að fylgja henni með augunum. Herbergi þetta hafði lengi staðið autt, og duldist mér eigi, hve óskemmtilegt það var, er eg renndi aug- unum um það. Freka mannhæð voru veggirnir þiljaðir með eikar- panel, en efri hlutinn, og loptið, var svart af ryki, og reyk, og allt var herbergið ómálað, og tjöldin, er luktu um rúmið, sem stóð í einu borninu á herberginu, voru tekin mjög að fölna af elli. Engin mynd var á veggjunum, gólfið næstum svart, og engar glæður á arininum, og yfirleitt var herbergið hálf-draugalegt. Á herberginu var að eins einn gluggi, er sneri mót 113 um, og lauk honum upp, og varð mér þá fyrst litið nið- ur í garðinn, og á stíginn, sem veit ofan að ánni. Okkur Burrit brá þá eigi litið, er við sáum far ept- ir stígvél i lausu moldinni fyrir neðan gluggann, og sá- um, að stórum steini hafði vorið hallað þar upp að hús- veggnum. „Hann hefir verið á vakki í garðinum“, mælti Bur -it „og látið steininn þenna, en í hvaða tilgangi?“ Það fór hrollur um míg, en minntist þess þó jafn- harðan, að jeg hafði séð ungu frúna aka burt fyrir fáum minútum. — Jeg var alveg rugluð. „Steininn verð eg að skoða betur“, mælti Burrit, stökk út um gluggann, lypti steininum upp, og skoðaði hann í krók og kring. „Hann hefir verið tekinn hjá ánni“, mælti hann. „Það er ljóst“. Burrit hljóp nú stíginn niður að ánni, en kom brátt aptur, og var þá enn áhyggjufyllri, en fyr. „Það hafa verið teknir þar fleiri steinar, en þessi og nokkuð af sandi“, mælti hann. „Það sjást ef til vill einhver merki þess i herberginu“. Þetta var hverju orði sannara, því að þar sem kass- inn hafði staðið, sáust nokkur sandkorn. „Hvernig er öllu þessu varið?“ mælti jeg. Burrit þagði, og starði hugsandi út í loptið, unz hann sneri sér að mér, og mælti í hálfum hljóðum: „Hann hefir látið mold og grjót i kassann; en bvað er þá orðið af því, sem í honum var áður?“ Svar upp á þessa spurningu höfum við eigi fengið til þessa dags. Burrit hyggur, að glæpur hafi verið framinn, en getur þó eigi fundið nein merki þess, og veit oigi

x

Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi
https://timarit.is/publication/131

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.