Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 31.07.1909, Side 6

138
Þ J ÓÐV IL JIN N.
XXIIL, 84.-35.
unum, og því allar líkur til aðhægtyrði
að halda öllu í sama horfinu.
Að vísuhafðiekkiorðiðhjá því komist, að
flokkurinn klofnaði, en það hafði þó tekist,
að halda kyrrum miklum hluta Benedikts-
liðanna, með því að gera tortryggilega
alla þá menn, sem að Yaltýskunni höfðu
hallast.
Hins vegar var flokkurinn laus við þá
menr, er hættast var við, að hefðu beitt
sér gegn politík þeirra manna, sem ná
réðu þar mestu, að halda íslandi í sem
nánustum tengslum við Danmörku. I-
haldsliðið þurfti nú miklu síður að óttast
óróa í flokknum eptir klofninguna, og var
því að vissu leyti styrkara en fyr.
En það leyndi sér ekki, að meginþorri
kjósendanna fylgdi þeim í þeirri von, að
þeir myndu bera merki Islendinga fram
til sigurs, í sjálfstæðisbaráttunni.
Þess vegna varð að fara að öllu gæti- j
lega og reyna að smá beygja kjósendurna. j
Þá var síðasta tromfinu spilað.
Islenzka þjóðin var þreytt af stjórnar-
skrárbaráttunni og þurfti hvíldar við,
til þess að gefa sig við öðrum málum. —
.Nú var um að gera, „að gera sér mat
úrtt stjórnarbótinni, eins og H. Hafstein
komst að orði í stefnuskrárræðu sinni.
Á þann hátt hugðu apturhaldsmenn að
fleina hugum manna frá stjórnarskrár-
málinu.
Þannig var ástatt. Þannig var hugs-
að og talað, er Heimastjórnarflokkurinn
eettist að völdum 1904.
Apturhaldsliðið hafði sigrað. L.
gtíjar boekur.
_ t/ u
—o—
BARNABÓK UNGA ÍS-
LANDS. V. Smásögur.
Saínaðhefir Thoódór Árna-
son. Reykjavík 1909.
Það er binn góðkunni útgefandi barna
blaðsins „Unga íslandstt, sem gefið hefir
út kver þetta. Það er hér um bil 4 ark-
ir að stærð, og eru í því þessar sögui: j
Stjúpan, Bjólfur og Strandatindur (æfin- j
týri), Bræður, Drengur í lífsháska, Eng- !
illinn, Worm Beck og Holtsboli. Sögurn-
ar virðast vera vel við barna hæfi.
LAUFEY VILHJÁLMS-
DÓTTIR: NÝJA STAF-
RÓFSKVERIÐ. — Fyrri
hlutinn. Kaupmannahöfn
1909.
Síðari hlutinn af stafrófskveri þessu
kom út síðastliðið haust, en fyrri hlut-
inn er ný kominn. Prentun og allur ann-
ar frágangur á kverinu er hinn prýðileg-
asti, og enginn vafi á því, að börnunum
þykir gaman að eiga jafn fallega bók.
Kver þetta er að ýmsu leyti með nýju
sniði t. d. ætlast höfundurinn til að barn-
ið sé í fyrstu látið venjast ejnum bók-
staf í senn, og hljóði hans, og að barninu
sé kennt jafn snemma að lesa og skrifa,
og þess vegna byrjar kverið á skrifletri,
og enn fremur ætlast höfundurinn til, að
börnin læri að þekkja stóru stafina jafn-
hliða hinum smáu. Kverið er prýtt með
ýmsum fallegum myndum, sem flestar
eru eptir Ásgrím málara Jónsson.
Sildarafli
nokkur segir „Austri11 10. þ. m. að hafi verið
á Reyðarfirði og Eskifirði undanfarið. Síldin
gengið þar upp að landi, svoað hægt hefir verið
að kasta fyrir hana. I eina kastnót höfðu feng-
ist 30 tunnur. Síld sá er þarna veiddist var
eingöngu stór hafsíld.
Iðnsýningu
á að halda á Seyðisfirði snemma i næsta mán-
uði.
Ullarverð
nyrðra hfá kaupmönnum, segir „Norðurland“
75 aura fyrir pundið, gegn vöruúttekt, en að
margir bændur muni láta mikið af ull sinni i
kaupfélagið, og senda hann út fyrir eigin reikn-
ing.
Héraðslœknir
Guðmundur Hannesson fór til útlanda með
„Sterling“ 22. þ. m., og verður i utanförinni 1—2
mánuði.
Drukknun.
13. þ. m. datt maður út af hryggju á ísafirði
og drukknaði; hann hét Hálfdán Brynjólfsson,
og var úr Hnifsdal.
ÍJr Dalasýslu
er „Þjóðv.“ skrifað 25. júlí síðastl.: „Fátt
er fréttnæmt héðan. Tíðin hefir verið alveg
einstæð að gæðum allt það, sem af er sumrinu,
fyrirtaks heyþurkur optast nær, en þó næg
rekja, svo að grasspretta hefir verið í bezta lagi.
Sláttur hyrjaði 11 vikur af sumri og er það ó-
venju-snemmt. Fiestir húnír að slá tún sín og
viða húið að al-hirða. Er allt útlit fyrir mjög
góðan heyskap, þó húast megi við, að tíðarfar
hreytist um höfuðdag, en þáverðurheyskapur vænt-
anlega orðinn svo mikill, að haginn verður lítill.
Verzlun er einnig fremur hagstæð. Gott verð
‘24
fullnægði ekki rainum skáldlegu tilfinningum; og það lá
við að hún væri mér vonbrigði.
„Á frú de Fleurel börn?“
„Já, litla stúlku, og tvo smádrengi. Það er til þeirrai
sem jeg er með leikföngin. Bæði hún og maður hennar
hafa verið ákaflega góð við mig“.
Lestin nálgaðist nú Saint-Germain. Hún fór í
gegnum jarðgöngin, rann inn á brautargarðinn og stoppaði.
Jeg ætlaði að fara að rótta hinum limlesta herfor-
ingja hönd mína, og bjóða bonum að hjálpa honum að
komast niður úr vagninum, þegar hendur voru réttar inn
til hans um hinar opnu klefadyr.
„Góðan daginn kæri Revaliére“.
„Góðan daginn Fleurel!“
Bak við Fleurel stóð kona hans og bauð gestinn vel-
kominn, með því að veifa hinum litlu höndum sínum, sem
hanzkar voru á. Hún var falleg enn, og hún hélt í hend-
ina á lítilli indælli stúlku. Barnið hoppaði og dansaði
af gleði, en smádrengirnir litu forvitnislegum gleypandi
augum á trumbuna og byssuna, sem Revaliére tók niður
af sillunni í klefanum og rétti föður þeirra.
Þegar maðurinn með tréfæturnar var kominn niður
á stéttina, hlupu börnin öll þrjú upp um hálsinn á hon-
■xun og kysstu hann.
Siðan lögðu þau af stað og litla stúlkan tók um
þvertréð á annari hækjunni, alveg eins og ef hún hefði
haldið um þumalfingur hins góða vinar síns, og gekk við
■hliðina á honum.
ENDIR.
29
ustu þrjár næturnar, og því skrapp eg hingað til þín; þú
verður að hjálpa mér!“
„Það geri eg á þann hátt“, svaraði læknirinn, „að
gefa þér gott ráð. — Hættu við át þetta í ár, — að fullu
og öllu.“
„Það get eg eigi“, svaraði Verrill stillilega. „Mér
er það ómögulegt. — Jeg hlýt að fara þangað!“
„Þetta er vitfirring!“ mælti læknirinn. „Félag þetta
og átveizlur þess, hafa bakað þér taugaveiklun, og jeg
tek enga ábyrgð á því, hvernig fer, ef þú ferð eigi að
ráði mínu.— Nú læt jeg þig fá dálítið af svefnmeðulum,
og þú leggur af stað til Skotlands í fyrramálið, og verð-
þar í sumar.“
Verrill hrissti höfuðið. „Þú skilur mig ekki“, mælti
hann. „Jeg verð að fara til átsins, er þar að kemur. —
En víst er um það, að taugakerfi mitt er allt úr lagi
gengið, Henry! Dauðinn er voðalequr! Að vita þá alla
vera dána, tuttugu og níu — beztu menn! Það er að
vísu hverju orði sannara, að eg er hræddur; en raggeit
er eg ekki, og því fer eg til átsins, hvað sem tautar. —
Það er að eins dauðinn, sem jeg er hræddur við, og er
rnikið til þess að hugsa, að menn skuli ganga til og frá
vera að vinnu, skemmta sér, og vita þó þessa ófreskju á
hælum sér!
En vér erum orðnir þessu svo vanir, nð enginn
hugsar um það! En hvað lífið yrði allt annað, en það er,
yrði þessari ófreskju í hel komið!“
„Þetta er heimska“, mælti læknirinn. Tóm vitleysa,
MaDning! Jeg skammast mÍD fyrir þig! En nú fæ eg
þér seðil upp á meðulin; en betur myndi þó hrífa, að þú
ferðaðist eitthvað langt, langt burt, og betra, en ekki, að