Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 18.09.1909, Síða 7

XXIII., 41,—42.
Þjöbviljinn
167
Hlutafélagið De flanske fil & KoDSflrTBSrFalirftBr.
pcauvais
p. íMasmuscn
Kgl. Hof-Leverandör
selur:
Leverandör til Hs. Maj.
Kongen sf Sverige.
Kaupmannahöín. Faaborg.
Niðursoðnar vörur. — Syltuð ber og ávexti. — Ávaxtavökva og á-
vaxtavín.
skildra eða vandalausra, en stóð fyrír búi
húsbænda sinna með köflum á síðari hluta
æfinnar, síðustu árin var hún bústýra
Finnboga bónda Friðrikssonar á Ytrihús-
um, þar sem hún dó, og kom þar fram
í heilsubresti hans, með sinni alkuDnu
dyggð og frábæru trúmennsku. Það mun
mega leita nokkuð víða til þess að finna
kvennmann, sem lafn lengi hefir verið
hjú annara með bvílíkri sniild sem bún,
og þá ekki síður ef finna ætti jafnoka
hennar í háttprýði og guðrækDÍ, hennar
frábæru umhyggjusemi að áminna öll ung-
menni sem nærri henni voru til kristi-
legra dyggða, trúrækni og góðs siðferðis.
Það var líf hennar og yndi fram i and-
látið, að áminna frssða og gleðja, sjálf var
hún prýðilega uppfrædd og dagfar hennar
leiðarsteinn þeim sem hún kynntist við.
Hún var ein þeirra sem engrar mennt-
unar hafði notið, nema fræðslu og fyrir-
myndar ágætrar móður, en frá þeims kóla
náði hún hæðstu einkunn kristilegs kær-
leika og manndyggða, Blessuð sé henn-
ar minning.
Sighv. Or. Borgfirðingur.
f 8. sept. þ. á. andaðist frú Soffía
Emilía Bichter, kona Samúels Hichter’s,
er lengi var verzlunarstjóri í Stykkia-
hólmi. — Hafði hún lengi verið sjúk, og
þungt haldin. — Hún var 58 ára að
aldri. — Alls varð þeim hjónum 6 barna
auðið, og dó eitt í æsku, en tveir synir
uppkomnir (Þorsteínn og Samúel); á lífi
eru þessi þrjú:
1. GuðrÚD, gipt kona á Hellisandi,
2. KristÍD, gipt í Sfykkishólmi, og
3. Reinhold.
Frú Soffia var systir héreðslæknis
Davíðs Scheving’s á Isafirði, og þeirra
systkina, mesta fríðleikskona, og vel gefin.
REYKJAYlK 18. sept. 1909.
Tíðin fremur hagstœð að undanförnu.
Byrjað er nýskeð að reisa grunn undir gass-
stöð, sem byggð verður inn við Rauðará.
Nokkrir þjóðverjar, er sórþekkingu hafa, að
þvi er alian úthúnað á gass-stöðvum snertir, eru
ný komnir hingað, til þess að koma gass-stöð-
inni á fót.
„Ceres“ fór til útlanda 7. þ. m. — Meðal
farþegja, er tóku sér far með skipinu voru:
Konsúlsfrú Ágústa Thomsen, og tveir synir
hennar: Hallgrímur og Kjartan, frú Helga Gad,
stórkaupmaöur Aage Möller og frú hans, ung-
frúrnar Aslaug Þorláksdóttir, Hendrikka Finsen
og Lovísa Alhertsdóttir, kaupmaður, Jón Björns-
son, Lissmann (málari frá Hamborg), Thutein
vatnsveitumaður, og Þorvaldur læknir Pálsson
i Hornafirði.
„Skálholt11 kom 13. þ. m. norðan og vestan
um land. -— Meðal farþegja voru: Guðm læknir
[ Guðmundsson i Stykkishólmi. Guðm. sýslumað-
ur Eggerz, kaupmaður Jón A.Egilsson úrStykkis-
hólmi o. fl.
„Ster)ing“ kom að kvöldi 13. þ. m. frá Kaup-
mannnhöfn og Ausifjörðum. — Meðal farþegja:
kaupmaðurBjörn Sigurðsson,kaptTrolle,ThauIow
stórkaupmaður, Natan ('umhoðssali), EggertBfiem,
fyr bóndi í Viðey, ungfrúrnar Auðbjörg Bjarna-
dóttir, Elin Lárusdóttir, Guðrún Blöndal, Laufey
Vilhjáimsdóttir og ungfrú Bertelsen; enn fremur
Einar garðyrkjumaður Helgason, sem ferðast
hefur á þriðja mánuð um Danmörku, Orkneyjar
og Hjaltland, til að kynna sér landbúnaðarhéttu;
frú Helga Bertelsen o. fl.
ý Níelsen, forstjóri verzlunarfélagsins P' J.
Thorsteinsson & Co, er fór héðan nýskeð með
„Ceres11 til útianda, og þá fárveiknr, andaðist í
Edinborg aðfaranóttina 13. þ. m. — Konahans,
sem frétt hafði um veikindi hans, var nýkominn
til Edinborgar frá Kaupannahöfn, áður en hann
dó.
Holdsveikralæknir Sæmundur Bjarnhéðisson
* er nýkominn heim úr ferð sinni á holdsveikis-
fund, sem haldin var í Bergen í Noregi.
64
„Aldrei verðið þér vel til konungsþjóustu falln-
ir“, mælti hann, „en betur bent að geyma svín í skógi.
— Þér eruð eDgu vitmeiri, en svínÍD. og væri eg galdra-
maður myndi eg breyta yður öllum í svín! Burt! Kom-
ið yður héðan! Snáfið burt!“
Hann reisti sig í ístöðunum, og strákarnir þutu burt
ucz þeir hurfu úr augsýn, og ekkert heyrðist til þeirra.
„Jeg þakka yður auðmjúklega, göfgi herra!“ mælti
koDaD.
En þó að hún kæmist svo að orði, sem nú var get-
ið, var hún þó alls eigi auðmjúk í málróminum.
Rozede horfði forvitnislega á hana. — Málari myndi
hafa litið svo á, sem þarna væri haustið í mannsmynd,
því að enda þótt hún væri farin að láta á sjá af erfiði
eorg og elli, sást þó að hún hafði verið fríð sínum.
En hr. Rozede var eigi málari, og hugleiðingar
haDS fóru því í allt aðra átt.
„Góða kona!“ mælti hann. „Forfeður þessara pilt-
unga hafa að.Iíkindum sungið við yður í öðrum tón“.
„Já, og feður þeirra einnig“, mælti konan, og varð
dimmari í andliti, en fyr.
„En hvers vegna ógnið þér þeim eigi með galdra-
kunnáttu yðar, er þeir smána yður, og kalla yður galdra-
norn?“ mælti Rozede. „Þeir hefðu þá þegar lagt á iióttau.
„Göfugi herra!“ svaraði konan. „Hvernig gat eg
leyft mér það gaman um þessar mundir, er konunglegir
dómarar eru i Clermont, til þess að snasa upp galdranorn-
ir, og svipaða glæpamenn. — Það er að líkindum sakir
þess, að þeir vilja eigi bíða hÍDnsta dóms, að þeir vilja
klekkja á o-s i þessu lifi“.
„Góða móðir! Yður skjátlast mjög! Dómararnir eru
61
UDdrandi á eptir þeim, og sáu, hversu hesturinn barð-
ist um i vatninu, með þau baeði á babinu.
Þeir riðu niður eptir árbakkanum, unz þeir komu
þar á móts við, er folinn var á sundinu. og bjuggust
þeir við, að allt. sykki, og hyrfi sjónum þeirra þá og
þegar.
Optar, en tuttugu sinnum, hugðu þeir, að þau hefðu
farist í ánni, en í hvert skipti sázt þá hausnum£á folan-
um skjóta upp aptur, og Englendiogurinn, er synti við
hlið hestsins, rak hann einatt átram.
Loks klöngruðust þau upp á árbakkann hinu megin,
en Zanagar horfðu undrandi á sjón þessa, og biðu á ár-
bakkanucn til sólarlags. — En þá stigu þeir á bak hest-
um sínum, og riðu heimleiðis.
Svona er nú sagan, herra minn, sögð, eins og Hassan
faðir mÍDn, sagði mér hana. Hvert þau fóru, veit eg
ekki, en aldrei sást Zuleima framar í tjöldum Zanaga,
og um „vitlausa Englendinginn“ vita menn nú ekkert
nema það, sem í munnmælum gengur.
Um nætur heyrist þó opt hóftöltur hestsins hans í
eyðimörkinni.
„En nú er orðið áliðið, herra minn, og mörgum
að gegna í fyrramálið“.
Selam bauð nú góða nótt, lagði pípunu sína frá sér,
dró ábreiðuna upp yfir höfuð, lagðist í hnút og fór að
sofa.
Það er nú langt um hðið, síðan atburðir þessir
glörðust, en konur Zanaga nota vitlausa Englendinginn
þó eDn, sem grílu á börn s.g.
Og þegar karlþjóðin situr umhverfis eldinn, sem kynt-
ur er hjá tjaldstöðvunum hneigja þeir sig, gjörast al-
vöruþrungnir, strjúka skeggið, og segja með aðdáun:
„Já, karlmenni var hann\u