Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 30.10.1909, Qupperneq 3

XXIII, 48.-49.
Þjóðviljinn
191
Nýju ráðherrarnir eru allir úr flokki
hinna írjálslyndri vinstrimanna (radikölu)
og eru þeir þessir:
Yfirráðgjafi og dómsmála C. Th. Záhle
Landvarnarráðgjafi Christofer Krabhe bæjar-
fógeti. j
Utanríkísr. Scavenius skrifstofustjóri
Landbúnaðarr. Paul Christensen húsmaður
Kennslumálar. Nielsen Vemmelev prófastur
Yerzlunarr. Weimann konsúll í Hamborg
Fjármálar. dr. phil. Edvard Brandes
Atvinnumálar. Jensen-Onsted bóndi.
Innanríkisr. dr. phil. P. Munch.
Flokkur frjálslyndari vinstrimanna er
minni hluta flokkur í fólksþinginu, sem
í landsþinginu, og eru því afar-litlar lík-
ur til þess, að ráðaneyti þetta fái setið
lengi að völdum.
Að öllum líkindum freistar stjórnin
þingrofs, áður en veturinn er allur, ef ske
kynni, að flokksmönnum hennar fjölgaði
þá nokkuð. —
Samningur við Sameinaða félagíð.
—o—
(NiðurlagJ
3. Félaginu er skylt að flytja á öll-
um þeim ferðum, er ræðir um í 1. gr.,
póstflutning allan, bréf og böggla og ber
ábyrgð á öllum póstflutningnum meðan
hann er í vörzlum skipsins, það er að
segja frá því að skipverjar taka við hon-
um og þangað til hann er fenginn í hend-
ur þjónum póststjórnarinnar. Skal geyma
hann mjög vandlega í lokuðu herbergi,
neraa bréfakassann, hann skal láta þar,
er allir geta að honum komist. Félagið
ber ábyrgð á því tjóni, þeim missi, eða
þeim skemmdum, sem póstflutningur kann
að verða fyrir sökum þess að hans er ílla
gsett. Farist skip eða hlekkist því á, skal,
svo sem framast er kostur á, reyna að
bjarga póstflutningnum og flytja hann til
næsta pósthúss. Þurfi maður að fylgja
póstflutningi á skipum sökum þess, hve
mikiil póstflutningur þessi er eða dýr-
mætur, fær hann ókeypis far bæði fram
og aptur, en sjálfur verður hann að sjá
sér fyrir fæði.
4. gr Póstflutning skal afhenda á
skipsfjöl og af samkvæmt skrá og gegn
kvittun skipstjóra og hlutaðeigandi póst-
embættismanns. Sýni viðtakandi, að póst-
flutningurinn sé eigi samkvæmur skránni,
skal sá er afhendir póstflutninginn skyld-
ur að rita undir athugasemd þar að lút-
andi.
Þegar eptir komu gufuskipsins skal
j flytja póstflutning úr skipi, hvort eem
það liggur við land eða fyrir akkerum á
sjá úti, til næsta pósthúss, og skal félagið
bera kostnað af flutningi þeim, nema i
Kaupmannahöfn, þar verður póstflutning-
urinn sóttur. Sömu reglum skal fylgja
um flutnings póstflutnings á skip.
5. gr. Félagið ekuldbindur eig tii að
sjá um, að enginn skipverji eða nokkur
maður annar flytji með sér muni, er skylt
er að senda með pósti. Sá er skiprækur;
er slíkt er uppvíst um, og greiði að aukí
lögboðna sekt. Þó er ekipstjóra vítalaust
að flytja bréf um málefni skipsins frá
' ' - —.....................
útgerðarmönnum þess til afgreiðslumanna
og þeirra í milli.
6. gr. Félagið greiðir öll útgjöld, enda
bera því öll fargjöld og farmgjöld.
Fyrir allt það, er félagið lætur í té
samkvæmt því, sem að framan er talið,
fær félagið alls 40,000 — fjörutíu þús-
und — krónur um árið úr rikissjóði, sem
er þóknun sú, er Danmörk innir af hendi
vegna gufuskipa til Islands.
Þóknunin greiðist sem hér segir svo
framarlega sem félagið þá hefir fullnægt
skuldbindingum sínum, 4000 kr. í apríl-
mán. og 4000 hvern hinna mánaðanna á
eptir, og afganginn, 4000 kr., þá er lokið
er hinni siðustu ferð í desembermánuði.
7. gr. Hamli ís því, að skipið komist
út frá Kaupmannahöfn á leið til Islands
í einhverri þeirri ferð, sem getur um í 1.
grein, fellur sú ferð niður og skal draga
frá ársþóknuninni 2500 kr. fyrir hverja
ferð, sem fyrir þá sök ekki er farin.
Ef ís tálmar því að lokið verði ein-
hverri ferð í kringum ísland og tilhlýði-
legar sönnur eru á það færðar af hálfu
félagsins, skal ekki draga frá umsaminni
ársþóknun.
En verði það ekki sannað, að ís hafi
tálmað ferð, sem fallið hefir niður að ein-
hverju eða öllu leyti, eða félagið lætur
mót von ekki fara umsamdar feröir, greiðir
það 1000 króna sekt fyrir hverja ólokna
ferð, — nema skipi hafi hlekkst á, — og
skal auk þess draga frá ársþóknuninni
fyrir hverja ferð, sera ekki er lokið, kr.
2500 fyrir millilandaferð og 2400 krónur
fyrir ferð í kringum landið.
17
einhverju sinni við vin þeirra beggja, að gott værí, að
eiga Schatherton að ef maður væri í vandræðum, en ílla
væri sér við, að eiga hann að óvin.
Hann hafði og óefað rétt að mæla, því að Scahath-
erton var einn þeirra manna, sem ryður brott öllurn tálm-
unum, sem á vegi hans verða, og hirðir þá lítt um, hvaða
tökum beitt er.
Hann hafði lengi verið í fjarlægum löndum, en ekki
þar, sem ferðamanna straumurinn er vanalega mestur.
1 eyðimörkum, og skógum, Mið-Afríku, var hann á
hinn bóginn að líkindum kunnugri, en nokkur annar
Norðuráifu-maður, og mánuðum saman hafði hann dvalið
í afskekktustu héruðum í Persalandi og í Litlu-Asíu.
En fátt eagði hann aí ferðum sínum, og fór dult
með það, sem fyrir hann hafði borið, og var það því eigi
á vitorði annara, en sjálfs hans, og ef tii vill nokkurra
þarlendra manna.
Ferðabók hafði hann aldrei ritað, þó að hann hefði
óefað frá ýmsu skemmtilegu að segja, og enda þótt hon-
um hefðu þrásinnis verið boðin ýms kostakjör í því skyni.
Þótti ýmsum þetta ílla farið, bæði vegna almenn-
«ngs, og bóka-útgefanda.
Schatherton sat, og horfði á stóran, glitrandi gim-
stein, sem hékk rétt hjá skrifborðinu hans.
Gimstein þenna hafði hafði hann tekið heim með
sér, er hann kom síðast úr eyðimörkum Persalands, og
Jiafði vinurn hans, er fengið höfðu að sjá hann, þótt mjög
rnikið til hans koma.
Yar það eigi að eins vegna stærðarinnar, heldur og
af því, að gert var ráð fyrir, að hann hlyti að kosta ó-
grynnin öll.
6
miðar vel áfram, og pilturinn flækist enn meira og meira
í netinu.
Hann verður þó sá, er síðast hlær, ef starfið eyði-
leggur taugar mínir.
Svo er að sjá, sem spegillinn mæli, hve mikið eg
reyni á mig.
Á hverju kvöldi veiti eg því eptirtekt, að móða sezt
á hann, áður en eg lýk dagsverki mínu.
Dr. Sinclair — sem virðist vera eins konar sálar-
iræðingur — er orðinn svo forvitinn, sakir þess er eg
hefi sagt honum, að hann kom í dag, tii að skoða spegilinn.
Jeg hafði veitt því eptirtekt, að aptan á speglinum
á málminn, voru grafnir mjög gamlir bókstafir.
Hann rannsakaði stafina í stækkunargleri, og sýnd-
ist letrið loks vera: „Sanc. X. Pal.“
En þetta gjörði oss engu fróðari.
Hann ráðlagði mér, að láta spegilinn inn i annað
herbergi; en, eins og hann varð að játa, varð speglinum
þó eigi um að kenna, hvað að mér gekk.
Það em höfuðbækurnar, en ekki spegillinn, sem ætti
að leggja frá, ætti mér að verða nokkurrar hvíldar auðið.
En nú er eg með áttundu bókina, og miðar því vel
áfram. —
13. JANÚAR. — Ef til vill hefði það verið hyggi-
legast af mér að taka spegilinn burt, því að mjög kyn-
legt var það, sem fyrir mig bar í nótt, er leið.
I aðra röndina fannst mér fyrirburðurinn þó svo
skemmtilegur, að eg læt spegilinn vera kyrran í gamla
staðnum.
En hvað átti fyrirburðurinn að þýða?