Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 30.10.1909, Blaðsíða 6

194
ÞJÓSVILJINN
XXIII, 48.-49
„Nú er búið að slá vetrar-rúginn, og binda
bann í knippi, Bem reist eru upp til þerris á
akrinurn. — Sjá ferðamenn, sem um akbrautina
fara, nýstárlega sjón: mannhæðahá kornöm, vax-
in í íslenskri mold. — það er talandi vottur
þess, hvern árangur jarðræktin getur gefið hér
á iandi, ef henni er sómi sýndur, og reynzlu-
vísindi nútímans höfð til leiðbeiningar11.
Fullum þroska hefir vetrar-rúgur náð, ein teg-
und hafra, og nokkrar byggtegundir.
Málverkasýning.
Ángrímur málari Jónsson hefir í haust haldið
sýningu á málverkum sínum á Akureyri.
Mannulát.
Eins og getið var um í síðasta dt.
blaðs vors, andaðist Björn augnalæknir Ól-
afsson að heimili bídu í Reykíavik aðfara-
nóttina 19. okt. síðastl.
Hann var fæddur 11. aprí! 1862, og
voru foreldrar hans Ólafur dbrm. Sigurðs-
son á Á_si í Skagafjarðarsýslu, og kona
hans Sigurlaug Ounnarsdóttir, og þar ólst
Björn upp. — Hann tók stúdentspróf í
Reykjavíkur lærða skóla vorið 1884, og
lauk prófi á læknaskólanum 1888, en
sigldi síðan, og nam augnlækningar hjá
prófessor dr. Edm. Hansen-Orut, sem hafði
mikið orð á sór, sem augnlæknir. — Ept-
ir heimkomu sína, gegndi Björn stutta
hríð héraðslæknisstörfum í Rangárvalla-
sýslu, eptir fráfall Boga heitins Péturs-
sonar, en varð aukalæknir á Akranesi
1890.
A Akranesi lagði Björn heitinn Ó-
lafsson mjög stund á augnlækningar, og
lánuðust þær svo vel, að menn sóttu til f
hans alls staðar af landinu, og veitti al-
þingi 1897 honum því 2000 kr. ársstyrk,
til að setjast að sem augnlæknir í Reykja-
vík, og gegndi hann þar siðan augnlækn-
ingum til dánardægurs, en fór þó á hverju
ári. eptir ráðstöfun alþingis, umhverfis
land, til þess að gera almenningi, sem
hægast fyrir, að vitja sín, sem augnlæknis.
Björn heitinn Ólafsson var kvæntur
Sigrúnu Isleifsdóttur, síðast prests að Arn-
arbæli, er liSr hann, ásamfc tveim dætr-
um, sem báðar eru í æsku.
Síðustu ár æfinnar hafði Björn verið
mjög heilsutæpur, en lá þó að eins fáa
daga, áður en hann andaðist.
KBYKJAYlK 30. okt. 1000.
Veturinn gekk í garð ‘23. þ. m., og snjóaði
þá nokkuð á láglendi hér syðra, og jörð alhvít
morguninn eptir. —
„Vesta“ kom frá útlöndum 20. þ. m. að kvöldi,
og með henni nokkurir farþegjar.
Ungfrú Guðrún Thorsteinsson frá Hellorúp
og stud. mag. Grunnar jEgilson voru 21. þ. m
gefin saman í borgaralegt hjónaband hér í kaup-
staðnum, og tóku sór far til útlanda með „Ster-
liug“ sama dag.
„Þjóðv.“ færír ungu hjónunum beztu heilla-
óskir.
„Sterling“ kom frá Vesturlandi aðfaranótt-
ÍDa 20. þ. m., og lagði af stað til útlanda dag-
inn eptir.
„Flóra“kom norðan um land 20. þ. m. —
Hafði skipið hreppt óveður mikil, og missti báta
sina, hrakið langt vestur í haf, og sætt áföllum,
en komst þó loks inn til Patreksfjarðar.
„Ingólfur“ kom frá Austfjörðum aðfaranóttina
21. þ. m., og með skipinu fjöldamargir farþegj-
ar ('u™ þrjú hundruð), flest kaupafólk frá Aust-
fjörðum.
Skipið lagði af stað til útlanda, vestur og
norður um land, 22. þ. m.
Jarðarför frú Idu Halldórsdótbur, prestsfrúar
á Útskálum, fór fram hér í dómkirkjunni 23. þ.
m., og flutti Jens prófastur Pálsson í Görðum
líkræðuna.
Frú Ida var fædd í Reykj ivík 2. júní >859,
og eignuðust þau bjónin, hún og síra Kristinn
Daníelsson á Útskálum, alls sex börn, og eru
fimm þeirra á lífi, eins og getið vat- í síðasta nr.
blaðs vors.
21. þ. m. veitti bæjarstjórnin 45 gamalmenn-
um styrk úr alþýðustyrktarsjóði (42 kvennmönn-
um og 3 karlmönnum.)
„Ceres“ kom loks frá útlöndum, norðan jog
vestan um land, aðfaranóttina 23. þ. m. — Með-
al farþegja voru: Jón alþm. Jónsson frá Múla,
Jón skraddari Féldsted, Guðm. kaupmaður Böðv-
grsson o. fl. — Skipið átti að koma hingað 12.
okt., en hafði tafizt mjög, sakir óveðra einkum
á Skagafirði.
Meðal farþegja, er fóru með „Sterling“ til
útlanda, voru: Aage Möller, stórkaupmaður, Árni
Riis, verzlúnarfulltrúi, verzlunarmennirnir Árni
Einarsson og Ragnar Þorsteinsson, cand. jur.
Griiðm. Sveinbjörnsson, og frú hans, ungfrú Helga
Þórðardóttir frá Hói, Chr. Níelsen, umboðssali,
Ólafur kaupmaður Ólafsson, og frú hans, Philip-
sen, forstjóri steinolíufélagsins, o. fl.
JarðarförBjörns heitins Ólafssonar. augnlækn-
is, fór fram hér í kaupstaðnum þriðjudaginn 26.
þ. m. — Sira G-ísli Skúlason á Litla-Hrauni, svili
hins látna, flutti húskveðju á heimili hans, en
síra Jóhann Þorkelsson flutti ræðu í dómkirkj-
unni.
9
Það er hvíldin, sem eg tók mór í einn dag, sem
veldur því, að eg só ekki sýnÍDa.
Mér þætti gaman að vita, hvort eg verð þess nokkuru
sinni vísari, hvað hún átti að þýða!
í kvöld rannsakaði jeg spegilinn að nýju í sterku
ljósi, og tókst mér þá, auk orðanna: „Sanc. X. Pal.“, að
verða var við einhver teikn, eða skjaldarmerki, sem ó-
ljóst sáust á silfur umgjörðinni, og hljóta þau að vera
frá mjög gamalli tíð, þar sem þau eru nálega alveg máð af.
Að því er eg bezt gat séð, voru það þrjú spjóts-
blöð, tvö ofar, og eitt neðar.
Jeg sýni lækninum þetta þegar hann kemur á
morgun. —
14 JANÚAR — Nú liður mér mjög vel, og hefi
eg fastráðið, að láta ekkert tefja míg, fyr en verkinu er
lokið.
Jeg sýndi lækDÍnum merkin á speglinum, og var
hann sömu skoðunar sem eg, að það væru skjaldarmerki.
Honum þýkir gaman að öllu, sem eg segi honum
og vill vita allt sem glöggast.
A binn bóginn er honum það ríkt í huga, að sjúk-
lingi sínum batni, en á hinn bóginn, að jeg, sem mið-
ill, geti ráðið gátuna.
Hann ráðlagði mér þó, að fá mér, nýjan hvíldartima,
en andmælti mór þó eigi að mun, er eg sagði, að það
gæti eigi komið til neinna mála, fyr en eg hefði farið
yfir tíu höfuðbækur sem eptir væru. —
17. — JANÚAR. — Nú hefi eg ekkert sofið í þrj ár
nætur.
14
viljað, að eg minntist á það, en nú hlýddi hann á mig
með stakri athygli.
„Hefir yður eigi dottið í hug, að þetta væri atburð-
ur úr veraldarsögunni?“ spurði bann all-tortryggnislega.
Jeg sagði, sem var, að jog væri mjög ílla að mérí
veraldarsögu n ni.
„Og þór vitið heldur eigi, hvaðan spegillinn er, eða
hver hefir átt hann?“ mælti hann enn frernur.
„Yitið þér það?“ spurði eg, með því að mór fannst
hann leggja sérstaka áherzlu á orð sín.
„Jeg skal finna yður seinna i kvöld, og hafa þá
eitthvað meðferðis“, svaraði hann. —
8einna. — Hann er nýfarinn hóðan, og ætla eg
að rita hór það, sem hann sagði, sem bezt eg man.
Hann lagði fyrst nokkrar gamlar, og slitnar, bækur
á rúmið mitt.
„Lesið þær, er þér hafið tíma, og krapta“, mælti
hann, „og er hérna ögn, sem eg hefi ritað til minnis, sem
þór getið haft til samanburðar“.
„Það er enginn vafi á því, að atburðurinn, sem þór
sáuð“, mælti hann enn fremur, „hefir verið morð Rizzio’s,
er skozku aðalsmeDniruir myrtu árið 1B66, og lýsing yð-
ar á konunni sýnir, að það hefir verið María Stuart. —
Það er ekki á að villast; en unglegi, hái maðurinn, hefir
verið Darnley, eigÍDmaður hennar.
„Rizzio", mælti hann enn frerúur, „segir sagan, að
verið liafi i eins konar rauðum silki-slopp, og í dökkrauð-
um flauelsbuxum. —■ Hann þreif í kjól Maríu með ann-
ari höndinni, en hélt á rýtingi í hinni. — Magri, inn-