Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 13.12.1909, Blaðsíða 3

XXIII, 56.
Þjóð viljinn'’
223
líj undirskripta-smölun.
Áskorunarskjal hafa nokkrir af þingmönnum
„Heimastjórnarflokksins11, og fjórir menn aðrir
ný skeð sent út um land. til undirskripta.1)
„Vér getura eigi orða bundist að lýsa þvi
fyrir yður. Björn Jónsson ráðherra, að vér höf-
um horft með undrun og ótta á meðferð yðar
á Landsbankanum og stjórn hans. Alitum vér
þá meðferð öldungis óforsvaranlega.
Þér hafið heitt hankastjórana því ranglæti,
að þér hafið ekki gefið þeim kost á að sjá eða
heyra kæruatriði þau, er tínd bata verið sam-
an á þá.
JÞér hafið vikið þeim frá með þeim hættf,
að ekki likist saemilegri stjórnarráðstöfun.
Þér hafið að öðru leyti framkvæmt stjórn-
arráðstöfunina á þann hátt, að húast má við
að bún valdi Landsbankanum og landsmönn-
um lítt hærilegu tjóni innan lands og utan
■enda er þegar farið að hera alvarlega á því’
Af þessum og ýmsnm hér ótöldum ástæð.
um mótmælum vér þessum ósæmilegu aðförum
yðar, og lýsum jafnframt yfir fullu vantrausti
á yður og skorum á yður, að leggja nú þegar
Diður emhætti yðar“.
1 ávarpi, sem greindri áskorun fylgir, leit-
ast höfundarnir við, að rökstyðja hana á ýmsar
lundir, og fara mjög hörðum orðum um ráð-
'herrann.
Þeir, sem áskorunina, og ávarpið, lesa, verða að
hafa það hak við eyrað, að stjórnarandstæðingar
reyna auðvitað, að hagnýta hvert tækifæri, til
að sundra sjálfstæðismönnum.
*) Þeir, sem undir áskorunina hafa ritað,
eru Áug. Flygenring, Hannes Hafstein; J. Hav-
steen, Jón frá Múla, Jón Ólafsson, K. Zimsen,
Lárus H. Bjarnason, L. E. Sveinhjörnsson, Sveinn
Sigfússon, Þorsteinn Gíslason
Að þingmönnum sjálfstæðisflokksins sé það
eigi óannara, en öðrum, að hvorki ráðherra, né
öðrum, haldist það uppi, að gera mönnum rangt
til, án þess hlutur þeirra sé réttur, sem tök eru
á, ætti eigi að þurfa að efa.
Fundarályktun.
A fuodi í félaginu „Landvörn“ 10.
þ. m. var samþykkt svo látandi tillaga:
„Félagið vill að svo komnu engan
dóm leggja á gjörðir landsstjórnarinn-
ar í bankamálinu, en mótmaelir ’atferli
minDÍ hlutans, sérstaklega rangri skýrslu
hans um fundinn 28. nóv. og svo að gera
tilraun í áskorunarskjali sínu að æsa þjóð-
ina til að kveða^upp dóm í þessu máli
að öllu hálfséðu“.
Ofan greinda tillögu eru þér hr. rit-
stjóri beðinn að gera svo vel að birta í
blaði yðar.
Reykjavík 10. des. 1909.
Jón Sigurðsson Sig. Sig. frá Vigur
formaður. ritari.
„Fjallkonan"
hættir á næstk. nýári að koma út í Hafnar-
firði, en verður gefin út í Reykjavík.
Alþm. Ben. Sveinsson, fyrrum ntstjóri „Ing-
ólfs“, tekur við ritstjórn blaðsins.
Sænskur vara-konsúll.
Verksmiðj u-eigandi P. M. Bjarnarson á ísafirði
hefir nýlega verið skipaður sænskur vara-konsúll.
Kirkja lögð niður.
Stjórnarráðið heflr nýle ga samþykkt þá álvkt-
un sóknarnefndar; og héraðsfundarins í Skaga-
fjarðarprófastsdæmi, að Holtskirkja i Fljótum
verði lögð niður, og sókninni skipt niður milli
Barðskirkju og Knappstaða.
Nýjar péstafgreiðslur
hafa verið settar á stofn í Haf narflrði, á Siglu -
firði, og 1 Vik í Vestur-Skaptafellssýslu.
Lögtign Isiaudsráðherra 'm. m.
Konungsúrskurður 7. des. þ. á, ákveður, að
ráðherra Islands skuli vera undanþeginn allri
lögtign, og eigi skylt, að hera embættisbúning.
Konungsúrskurður þessi er í samræmi við
það, er ákveðið hefir verið, að því er til nýju
dönsku ráðherranna kemur.
Drukknun.
Snemma i nóv. þ. á. drukknaði maður í Mý»
vatni í Suður-Þingeyjasýslu.
Maður þessi, sem hét Sveinn Friðfinnson, og
var vinnumaður á Skútustöðum, var að renna
sér á skautum á vatninu, og er ætlað, að hann
hafi farizt ofan um vök, með því að skammt
frá vökinni fannst stafur og hattur hans.j
Á Eyjafirði
allgóður fiskiafli í nóv., utarlega á firðinum.
! þegar á sjó gaf.
Kígliósti
hér og hvar í Eyjafirði, og hafa dáið úr hon—
um eða afleiðingum hans, nokkur hörn í Svarf-
aðardal, sem og á Siglufirði,
59
að óhugsandi virtist, að nokkur málart hefði málað hann
Leagrave gat eigi hætt, að stara á hann, og bar
sýnina, sem hann hafði séð um nóttina, þá fyrir hann að
nýju.
Hafði hann hugann svo fastan við þetta, að hann
veitti því eigi eptirtekt, að Lefranc barði þrisvar að dyrum.
LefraEC, sem vissi, aðLeagrave var heima, opnaði
því að lokum hurðina í hálfa gátt, og rak inD höfuðið.
Sá hann þá, að Leagrave hallaðist aptur á bak í
skrítnum stól, útskornum, hélt á málara-verkfærum, og
'einblíndi á arininn, upp fyrir sig.
„Hann er vitlaus, eða syfjaður, eins og allir land-
ar hans eru“, datt Lefranc í hug, vildi eigi trufla hann,
og ætlaði út aptur; en þá tók hinn eptir honum.
Gerið svo vel, að koma inn! Jeg hefi líklega eigi
heyrt yður berja áð dyrumu, mælti Leagrave.
„Jeg barði þó tvisvar sinnum“, mælti Lefranc um
leið og hann gekk inn í herbergið, og tyllti sér i stól.
„Jeg stend ekki lengi við, þvi að eg sé, að þér eruð að
vinnu, eins og jeg. — En mig langaði til að fá að vita
hvort þér hefðuð orðið nokkurs vísari um það, sem bar
fyrir yður í gærkveldi“.
„Jeg hélt mig sjá ljós í herberginu mínu“, svaraði
Leagrave, „en nú er ljóst orðið, að svo var ekki. Lengri
«r sagan ekki“.
„Það er margt, sem veiklandi áhrif hefir á taugarn-
ar — jafnvel vinnan“, mælti Lefranc. „Á það hefi jeg
rebið mig. — En þér eruð nú nýbyrjaður að starfa? Er
ekki svo?“
„Jú — það má heita, að eg sé að byrja í dag!“
svaraði Leagrave þurrlega.
56
En hurðin út á ganginn var þó læst, og slá fyrir,
eins og hann hafði gengið frá öllu.
Allt var og óhreift í herbergínu, Dema einn stóll,
sem færður hafði verið að borðinu, sem hann var vanur
að vinna við.
Það var hægindastóll, útskorinn haglega, úr svört-
um eikarviði, en fremur klunna’egur.
Bakið á stólnum var hátt, og hékk þar rauður svæfill
Englendingurinn gekk að stólnum, og staðnæmdist
fyrir framan léreptið, sem hann málaði á, og bar þar
á beztu birtu.
Siðan ereip hann i arinsilluna, til þess að detta ekki
«g gerðist all-þungbúinn.
Hann sá að eitthvað bærðist mjög unaðslega upp
eptir léreptinu, og þó eigi beint, heldur í krókum, og
greiddist sundur, svo að úr því varð andlit, nokkuð af
líkama, og lítil hönd.
Og höndina litlu kannaðist hann við!
Bubín-steinninn glampaði á einum fingrinum.
Hún bafði haft hann é baugfingri á hægri hendi, en
hringfingurinn á vinstri hendi var ætlaður öðrum hring,
sem Jeanne eignaðist þó aldrei.
„Jeanne!“ kallaði Leagrave, í hásum róm.
En í sömu svipan hvarf myndin, og Ijósið slokknaði.
Leagrave stóð einn í myrkrinu, og rann kaldur svit-
inn niður eptir enninu á honum.
Hann reikaði aptur til herbergis síns, og lá þar, unz
cnóttin var liðin.
* * * *
* *
*
* *