Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 23.07.1910, Blaðsíða 3

XXIV, 33.
•ÞjÓÐViLJiaj'ir
131
i Hala, fyrverandi alþingismanni Rangvellinga
haldið heiðurssamsæti af sveitungum hans, með
því'að hann sleppir nú hreppstjórn, sakir angn-
veiki, eptir að hafa gegnt hreppstjórastörfum í
35 ár.
Auk minningargjafa, var honum og við greint
tækifæri flutt kvœði, er Þorsteinn skáld Erlings.-
so» hafði ort.
Drukknaðjí hrunni.
3. júlí þ. á. drukknaði bóndinn að Hvammkoti
i Möðruvallasókn í Eyjafirði í brunni skammt
frá bænum.
Maður þessi hót Guðvarður Guðmundsson,
og var um sextugt.
Hafði hann verið einn heima, og vita. menn
því eigi, hvernig slys þetta atvikaðist.
>1
—o—
Það varð skammt milli þess, að skarð yrði
fyrir skildi á Flateyri i Önundarfirði, því rétt-
um 5 vikum eptir fráfall Ragnheiðar sál. Hail-
dórsdóttur, (shr. „Þjóðv.“ 23.—24. tbl. þ, á.) and-
aðist þar önnur góðkunnug og gömul konn.
Elín Teitsdóttir var fædd á Saurum í Álpta-
firði við ísafjarðardjúp, 17. ágúst 1833. Á öðru
aldursári flutti hún þaðan með foreldrum sinum,
Teiti hónda Jónssyni og konu hans Guðrúnu
Sigurðardóttur, að Brekku á Ingjaldssandi í Dýra-
fjarðarþingaprestakalli, vorið 1835, en 11. apríl
1836 drukknaði Teitur i hákarlalegu með Móises
bónda Jónssyni frá Sæbóli, voru þeir 10 saman
á skipi og týndust allir, þá var Teitur 43 ára
gamall. Þau hjón áttu saman 3 hörn, voru tvö
þeirra mjög ung, þegar faðir þeirra drukknaði.
Jón 5 ára, EHn 3 ára, en Vigdís fæddist um
baustið eptir það faðir þeirra dó. Öll komust
þau úr barnæsku, Jón drukknaði á hafi úti á
þilskipi með Gísla Jónssyni frá Gemlufelli, 29.
apríl 1854, 25 ára gamall, ógiptur, en þær Vig-
dís og Elín urðu háðar giptar konur. Eptir lát
Teits, hjó Guðrún ekkja hans á Brekku, með
hörn sín í ómegð, þar til 1842, að hún giptist
aptur Bjarna Bjarnasyni, bjuggu þau saman á
Brekku um 7 ár og áttu saman tvö hörn: 1.
Sigurð, sem varð þrígiptur og lengi hjó á Hálsi
á Ingjaldssandi, en drukknaði á Dýrafirði 30.
oktober 1894 ásamt siðustu konu sinni, og Guð-
mundi Hagalín frá Mýrum. 2. Ragnheiði, sem
enn or á lífi á Mýrum. Hjónaband þeirra Guð-
rúnar og Bjarna varð skammvinnt, þvi hann
dó 6 árum síðar en þau giptust. Guðrún Sig-
urðardóttir lifði um langt skeið ekkja, eptir báða
menn sína, hún dó í Alviðru hjá Vigdísi dóttur
sinni og manni hennar Kristjáni Jónssyni 24.
sepb 1885, 78 ára gömuh
Þegar Elín Teitsdóttir var 11 ára gömul fór
hún frá móður sinni að Þingeyri í Dýrafirði, og
dvaldi þar tvö ár, en að þeim liðnum, flutti
hún aptur að Brekku til móður sinnar og stjúpa
þar var hún staðfest árið 1847, með góðum vitn-
isburði fyrir kunnáttu og siðsemi, þar eptir var
hún á Brekku til þess hún giptist á 21. aldurs-
ári, 27. sept. 1854, Jóni, sem þar var þá vinnu-
maður, syni Odds bónda Jónssonar á Brekku.
Fóru þau að búa á parti af Brekku 1858, en
Jóns naut ekki lengi við, því hann dó 21. júlí
1863, 32 ára gamall. Þau hjón áttu saman 2
börn. 1. Guðfinna, fædd 3. janúar 1857, dó 31.
marz s. ár. 2. Oddur Guðjón freddur 31. júlí
I 1852, ólst upp með móður sinni og stjúpföður,
fór utan og varð sjómaður, en drukknaði svip-
lega við England um kvöld í myrkri, 14. janú-
ar 1891, ógiptur.
Eptir það Elín varð nú ekkja, bélt hún áfram
búskap þar til hún giptist aptur 28. sept: 1870,
og átti þá Greip Oddsson, albróður Jóns fyrri
manns síns. Eptir 1871 brugðu þau hjón húi,
og i'luttu frá Brekku að Gerðhömrum og voru
þar 3 ár, hjá síra Jóni Jónssyni, þar næst voru
þau 1 ár á Arnarnesi, og svo 8 ár í Hjarðardal
í Dýrafirði, þar eptir voru þau 10 ár á Mýrum,
en þaðan fluttu þau 1894 að Elateyri og voru
þau hjón þar síðan til þess Elín andaðist 12.
maí þ. á., 77 ára gömul. Með seinni manni sín ,
| um átti hún tvær dætur, dó önnur þeirra tveggj*.
j mánaða gömul, en hin er Jónina Elín, fædd á
i Gerðhömrum 14. septomber 1873, kona Bjarna
Sigurðssonar tómthúsmanns á Elateyri.
Elín sál. var ein þeirra alþýðukvenna, sem
ekki lét mikið til sín taka út á við, en hún
hafði frábæra kosti hið innra. Jafnlyndi henn-
ar, blíðlyndi. kurteis glaðværð, jafnt í sorg og
gleði, var alveg fágæt, og sérlega einkenndi allt
Iíf hennar innileg lifandi kristileg trú, sem viða
virðist nú sem blakti á skari. Hún var langa
tíð heilsulítil, en um 5 hin síðustu æfiár honn-
ar, mátti kalla, að hún lifði við sífellda og sára
vanheilsu, því um þau ár klæddist hún ekki
nema með köflum, en þolinmæðin og traustið
til drot.tins var allt af í fullu fjöri og sönn fyr-
irmynd, eins og allt líf hennar hafði verið. Hún
gat ekkert aumt séð, og sjálf vildi hún í veik-
leikanum vera öðrum til gleði. Síðustu æfiár
sín var hún með seinni manni sínum, sem lifir
hana, í húsum einkadóttur þeirra hjóna, Jónínu
Elínar og manni hennar, og naut hinnar nákvæm-
ustu aðhjúkrunar þeirra hjóna og manns síns,
í sinni löngu og þjáningarfullu vanheilsu, enda
hafði hún til þess unnið af öllum, sem til henn-
ar þeklrtu, og allir þeir sem einhver kynni höfðu
af henni,minnast hennar með þakklæti og virðingu
21. júní 1910
S. Gr. B.
REYKJAYlK 23. julí 1910.
Tíðin hlý og hagstæð að undanförnu.
Þýzka skemmtiferðaskipið „Oceana“ kom hing
að 12. þ. m., og með því fjöldi ferðamanna,
er hafði hér eins dags viðdvöl, eða þar um.
Borgarstjóri Páll Einarsson brá sér nýskeð
norður í land, og verður fjarverandi um mán-
aðartíma.
11
fætur toguðu, og konist ofan f bátinn hjá Guíseppa, og
kornust þau evo undan landi.
„Guði, og öllum dýrðlingum, sé lof!“ var sagt mjög
alúðlega rétt hjá honum.
„Hvernig á eg að þakka yður bjÖrgunina?“ hejfrði
hann enn fremur, að sagt var.
Crayehaw varð alveg utan við sig, og gat ekki komið
fyrir sig ítölsku orði í svip. „EkkertJ, mælti hann á
ensku. „Allt er nú vel um garð gengið!“
Hann hafði lagzt fyrir i káettunni, og teygt fram
annan handlegginn, og sá stúlkan, að blóð lagaði úr hon-
um, og hljóði upp: „Guð minn! Það er blóð á yður!
Æ»ér eruð sár! Lofið mér fljótt að sjá!“
Það var’hik á honum, og sagði hún þá á ensku:
„Gerið svo vel, að sýna mér handlegginn á yður!“
Hann lét til leiðast, og sá hann, að hún gjörðist all-
áhyggjufull á svipinn.
Það verður að binda um sárið!“ mælti hún.
„Jeg er góð hjúkrunarkona“, mælti hún enn fremur
og lagði særða handlegginn á svarta ábreiðu. „Jeg lærði
það hjá blánunnum. — Ed hér er ekkert að óttast. —
Súrið er lítið, og þér eruð hraustlegur11.
Með barnalegri aðdáun leit hún framan í hann, od
roðnaði svo, er hún af augnaráði hans þóttist skynja hugs-
anir hans.
„Hvað heitið þér?“ spurði hún, t;l þess að leyna því,
hve ringluð hún varð.
Hún roðnaði, er hún gjörðist svo djörf, að spyrja þessa
En hann svaraði stillilega: „Crayshaw — Burton
Grayshaw. — Jeg er enskur. — En þér? Nú — auðvitað
©ruð þér Elena frá Montelupí — Elena fagrau.
8
hans. Honum sýndist bjarma leggja á spegilflötinn —
geislandi ljósbjarma, — og áður en það hvarf, sá hann
andlit — fegra en með orðum verði lýst — andlit ungrar
stúlku, með rjóðar varir, djúpblá augu, og gullið hár,
sem haldið var upp með skýnandi perlubandi.
Sýninni brá að eins fyrir í svip, og hvarf jafn
harðan.
Hann æpti upp: „Sjáið þér það?“ spurði hann aptur
og aptur, mjög ákaft.
„Þér gleymið því, að eg er blindur“, mælti gamli
maðurinn stillilega. „En það þori eg að sverja, að speg-
illinn er Guaramíni-spegillinn, eins og eg drap á áðan.
— Vilduð þér nokkuð annað?“
„Nei, ekkert“, mælti Crayshaw, all-ákafur, og borg-
aði það, sem áskilið var, án þess að prútta um verðið,
og var, sem garnla manninn furðaði á því.
„Guð veri lofaður!“ mælti gamli maðurinn, er Eng-
lendingurlnn var farinn, og fór að telja peningana. „Þeir
eru allir vitlausir þessir Englendingar. —Ef til vill hefir
sagan valdið miklu; — hann á kannske svipaða konu“!
Að svo mæltu faldi hann þriðjung andvirðisins í
vasaklút sínum.
III.
Vikur voru liðnar, og enn var Crayshaw í Venedig
og leið svo enginn dagurinn, að hann liti eigi í speg-
ilinn.
Sýninina sá hann þó ekki.
Það voru eigi eptir nema tíu dagar af tímanum,