Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 17.08.1910, Blaðsíða 4

152
ÞJÓÐVILJINN.
XXIV., 33.
r=
Verðið var 80—150 kr. fyrir hvern.
Blaðið skýrir frá, að þeir hafi ráðgert; að
koma aptar í sömu erindagjörðum á næstk. hausti.
L’llar-yerð
á Norður- og Austurlandi.
Á Akureyri kvað verðið á hvitri vorull vera
fastákveðið 8C aur., en i Seyðisfjarðarkaupstað
nokkru hærra: 85 i peningum og 90 aur:, sé um
reikningsverð að ræða.
Fiskafli.
all-góður á fiskimiðum Eyfirðinga og Skag-
firðinga, er nýskeð bárust bíiöð að norðan.
Brunnið úthýsi.
Skemma brann nýskeð að Þrándarstöðum i
Kjósarsýslu.
Þar brunnu inni reiðtygi, og nokkur búsá-
böld önnur,
Loptskeytasaniband.
Englendingur nokkur, Tumbull að nafni, kom
bingað nýskeð, sem fulltrúi Mareonífélagsdeild-
arinnar í Brussel, og að undirlagi ráðherra Is-
lands, til þess að rannsaka, hversu hentast sé,
að koma á loptskeytasambandi milli Vestmann-
eyja og lands.
Lagði hann af stað til Krýsuvíkur og Eyrar-
bakka 11. þ. m. (ágúst).
REYKJAVÍK 17. ágúst 1910
Veðrátta lygn, og mild að undan förnu, og
vætur enn eigi, að heitið geti.
„Pervie“ kom úr strandferð 5. þ. m., og lagði
af stað héðan, aptur, suður um land, 7. þ. m.
Með skipinu voru ýmsir farþegjar.
íslenzku botnvörpuveiðaskipin, sem héðan
ganga, hafa að undan íörnu komið inn á bverj-
um sóiarhring, eða því sem næst, ef veður leyf-
ir, og munu hafa aflað fremur vel.
„Vesta kom hingað frá útlöndum 9. þ. m. —
Meðal farþegja voru: alþm. Bjarni Jónsson frá
Vogi, eand. mag. Guðm. Pinnbogason, og ýmsir
enskir ferðamenn.
„Ceres“ kom írá Vestfjörðum 3. þ. m., og
lagði af stað héðan til útlanda 7. m.
Meðal farþegja, er héðan fóru. voru: Guðm.
landlœknir Björnsson, og frú hans, Páll vezlun-
arerindsreki Stefánsson o. fl.
.4:
4-''
ÚTTO HBNSTED
dar\$ka smJörliKi er beót-
Biðjið um \egund\mar A
„Sóley** «ingóífur " „ Hehla " eða Jsafolcf
Smjörlihið fcesh einungis fra :
Offo Mönsted 7f. y
Kaupmannahöfn o^/frosum sár
i Danmörku.
Kappsund fór fram hjá Skerjafjarðarsund-
skáiatium 14 þ. m.
Keppt var um „sundbikar Islands11, og sundið
('500 stikur að lengd) kallað „íslandssundið11.
Hlutskarpastur varð Stefán Óiafsson og
hlaut því bikarinn að verðlaunum:
Þýzka. ferðamannaskipið „Oceana11 kom bing-
að 11. þ. m, og var fjöldí farþegja með skipinu.
Ameriski prófessorinn Schofield, sem dvalið
hefur hér á landi um tíma, svo sem áður hefir
verið getið um í blaði voru, lagði af stað heimleiðis
með skipi þessu.
Segir blaðið „ísafoid“, að hann hafi látíð
mjög vel af dvöl sinni hér á landi.
Hestur sló nýlega barn í Hafnarfirði, og kvað
það hafa hlotið svo mikil meiðsli, að líii þess
var hætta búin.
Sagt er þó, að líf barnsins muni nú úr hættu.
Óskandi væri, að þetta leiddi til þess, að hafð-
ar væru sem beztar gætur á því, að börn komi
eigi of nærri hestum, allra helzt séu þeir slægir.
„Vestri11 kom úr strandíerð 12. þ. m: - Meðal
farþegja..var kaupmaður
Skarðsstöð o. fl.
Guðm. Jónasarson 1
Sildar-afli all-góður hér í Sundunum, sem
svo eru nefnd, milli eyjanna, sem nm höfnina
liggja, og hafa íshúsin hér í bænum keypt nokk-
uð af síldinni.
Að kvölrli 5. þ. m. er klukkan var freklega
hálfellefu heyrðist hver þruman á eptir annari,
og gekk svo fram yfir miðnætti.
Voru eldingar mjög skærar, og tilkomumikl-
ar, og þykjast sumir hafa hejTrt allt, að kundrað
þrumum.
Veður var lygnt ■ og molluiegt, en rigning
eigi.
andakotsskólinn
byijar fimmtud. 1. sept.
Prentsmiðja Þjóðviljans.
37
En því miður leið yfir góðu koDuua, áður en húu
gæti sagt }eim nokkuð frekara um manninu, sem numið
hafði brott d trur bennar.
„Var engirm, sem tók eptir honum?“ spurði einhver
„Jú, jeg gerði mælti kona stöðvarstjórans. „Hvern-
ig var hann í sjón?“ var aptur spurt.
Konu stö;v rrstjórans hafði litizt fremur vel á idsdl-
inn, og gat því eigi fengið af sér, að koma upp um hanu.
„ÞmI var alls ekkert óvanalegt við hann!“ svar-
aði hún því.
Járnbrautarstjórinn dró djúpt að sér andann, og sagði
að járnbrautarlestin yrðí að leggja af stað.
Stöðvarstjórinn gekk nú inn, og sendi símskeyti, sem
afgreiða þurfti.
Nógir urðu til þess að bjálpa hertogafrúnni, sem i
öngvitinu lá, og járnbrautarlestin hélt leiðar sinnar til
Arles.
Áður eD sól var gengin til viðar, var atburðurinn,
sem fyr var getið, liðinn mönnum úr mÍDnum.
Eu ungfrú ValÍDCourt var horfin, og enginn vissi
neitt annað um hana, en það, að hún hefði verið numin
brott, og farið með hana til einmanalegu, eyði-héraðaDna
í vestri.
Eptir það, er unga stúlkan hafði verið hrifin út úr
járnbrautarvagninum, og borin burt, hafði liðið yfir hana
Og nokkra hríð eptir það, er hún var röknuð við, Iiafði
henni heyrzt hún heyra þunea hófaskelli, þytinn í vÍDd-
mum, ýlið í stráunum, brakið i; reyrnum.
Stundum hafði henni og fundizt, sem vatn kæmi
á kinnim á sér.
fiúu lá kyr, þar siim hún hafði verið lögð, með höf-
3 í
uðið á ullarvo'*, og með því að hún var hrædd, varaðist
hún, að Ijúka upp augunum.
Hnn reyndi að rifja upp fyrir sér, hvað gjörzt hefði
fienni hafði dottið í hug, að risavaxni maðurinn,
rauðleiti, ætlaði að koma inn í járnbrautarvagninn, og hafði
siðan ýtt kiólnurn sinum inn undir bekkinn, sem hún
sat á, til þess að hann skyldi ekki stíga ofan á bann.
Hann hafði litið á hana, og mælt: „Eruð þór eigi
ungfrú Valincourt?“
Húd hafði orðið hissa, og hneigt sig, svo sem til
samþykkis.
En svo var hún gripin, og mundi liún það siðast
til sín, að hún hafði heyrt hlióðin í móður siuni.
Brátt varð hún þó hugrakkari, og lauk upp augun-
um, og sá þá, að hún var reidd af manni, sem hafði
mikið, jarpt skegg, sem farið var þó ögn að grána.
Frekar þorði hún eigi að virða manninn fyrir sér
en fór að athuga, hvar þau væru stödd, og tók svo að
reyna að slita sig af manniuum.
Hann hélt þó eigi eins fast utan um hana, og var
sem hann ætlaðist til þess, að hún gæti virt hann sem
bezt fyrir sér.
Henni fór, sem konu stöðvarstjórans, að heoni varð
starsýnt á það, hve kraptalegur, og hraustbyggður mað-
urinn var.
Hann var veðurbarinn i framan, og rauður, hvort
sem það stafaði nú beldur af vindinum — eða af vín-
dryggju.
Hann rak upp skellihlátur, sem heani fannst svo
ruddalegur, að henni datt í hug, að stökkva af he9tbaki