Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 18.03.1911, Blaðsíða 3

XXV., 13,—14.
Þjóðviljinn.
51
Sjálfstæðisflokkurinn taldi á hinn bóg-
inn tiltæki Kr. J. gegn flokknum, og þá
■eigi síður gegn þjóðfélaginu, þess eðlis,
að samþykkt var þegar. með sanihljöða
Æextán atkvæðum, að — reka hann úr
flokknum.
Jafnframt ályktaði sjálfstæðisflokkur-
inn þá og samstundis, að bera frarn van-
traustsyfirlýsingu, þingræðinu til verndar,
gegn nýja ráðherranum í neðri deild.
Var vantraust9yfirlýsingu þessari út-
býtt á fundi neðri deildarmanna daginn
eptir (14. rnarz), og voru flutningsmenn
hennar: Skúli Thoroddsen, Bjarni Jónsson
frá Vogi, Sigurður Gunnarsson, Jón Þor-
kelsson, Jön frá Hvanná, Þorleifur
Jónsson og Benedikt Sveinsson.
Verður eigi annað sagt, en að hér
væri rösklega vikist við.
Væntanlega þarf og eigi að efa, að
þjóðin taki nú einnig öfluglega í taum-
ana réttindum sínum til verndar.
X. .Ekki stórrnálin“
,Priður á jörðu!“
I ræðustúf, er nýi ráðherranD flutti í
fundarbyrjun í báðum deildum þingsins
15. marz, jafnframt því er hann skýrði
frá útnefningu sinni, lét hann í ljósi, að
hann vildi, að stórmálin vœru nú látin
j
hvílast í 2—3 árin og kvaðst vilja 9tyðja ■
kappsamlega að því, aðfriðuryrði í land- ;
inu.
Þetta er þá stefnuskráin!!
Og mjög ílla situr það á hr. Kr. J., j
að vera að taia um það, að hann vilji j
stuðla að friði í landinu, — rétt í sömu *
acdránni, sem hann traðkar þingræðinu,
og vekur þjóð vorri, eða að minnsta kosti
mjög miklutn meiri hluta hennar, megnan
leiða oo cremju, og jafn framt því er blöð-
íd, sem hann styðja, taku sem ósparast
að veita öldum lyga, rogs, æsinga og heiptar
út um öll héruð landsins.
Sjálfur leyfði hann sér og í ræðustúfii-
um, sem fyr er getið, að varpa fram
þeim ösannindum, að hann hefði haft á-
stæðu til að ætla, að hann nyti stuðnings
23 þingmanDa, og þetta gjörðist hann
svo djarfur að segja; enda þótt síra Sig.
Stefánsson og Sk. Th. gengju beint af
flokksfundi heim til hans um hádegis-
bilið á sunnudaginn (12. marz) — flokks-
menn biðu á fundinum á meðan —, til
þe9s að skýra bonum frá fylgt Sk. Th.
í sjálfstæðisflokknum, sbr. símskeytið til
konungs, og minna hann þá jafnframt á
„hálmstráiðu.
Þetta, að varpa fram þessari blekkingunni
lætnr hann verða fyrsta ráðherra-starfið
j sitt, næst því að gjörast brotlegur gegn
j 1. og 4 gr. ráðherraábyrgðarlaganna með
því að takast á hendur ráðhorraembættið
vitandi sig eigi hafa fylgi meíri hluta
þingsins, og mikinn meíri hluta þjóð-
kjörinna þingmanna sér andvígan.
XI. Ósannindin og l>lel<lviiiií-
arnar byrja!
an ósanDÍndavef um það, hversu fyigi Sk.
Th. hafi verið varið, og nægir, til svars
því, að vísa til símskevtisins til koD.
unge, sem birt er hér að framan í blag.
ið, bæði að því er atkvæðamagnið snertir
og hversu fylginu var háttað
Það er alls annars eðlis, en fylgi það,
sem sama nr. „Lögréttu“ segir, að „heima-
stjórnar“-flokkurinn hafi heitið hr. Kr. J.
því að í svari heimastjórnarmanna — upp
á ávarp nýja ráðherrans til efri deildar
15. marz, —, semLárus H. Bjarnason las
upp, að lokinni ræðu ráðherra, segir að
eins, að þeir muni „ekki bregða fæti fyr-
ir hann að ástæðulausu á þossu þingi“.
Þannig lagað fylgi nú til þinglokanna
sem hlaupa má frá, er vill, myndi rit-
stjóri blaðs þessa ails eigi hafa látið sér
lynda.
Með línum þessum er „Ingólfi“ (16.
marz) einnig svarað nægilega í brúðina,
eins og ritstjóri „Ingólfs“ getur og hér
framar í blaðinu, séð, hversu háttað var
„góðu trúnni‘ (!) hjá hr. Kr. J., aðþví er fylgi
hans á þinginu snerti.
XII. O-jöri'oeðinu. mótmœlt.
Oss láðiet að geta þess, er vér minnt-
umst ræðustúfsins, er hr. Kr. J. flutti,
þegar hann skýrði neðri deild frá úcnefn-
ingu sinni, og sagði sannast(!) frá því,
hvaða þingfylgi hann hefði talið sig hafa að
ummælum hans var þegar mótmœlt
(af Sk. Th., fyrir hönd sjá'ifstæðisflokks-
ins) og jafnframt sýnt fram á það með
alvarlegum orðum, að hr. Kr. J. hefði lát-
ið hafa sig til þess, að traðka þingræðinu,
og bent á, hve hættulegar afleiðingar slíkt
gæti haft fyrir þjóðfélag vort.
XHI.
„Lögrétta“ getur þess (15. þ. m.), að
105
„Já! Þá verður að haga spurnÍDgunum á annan
hátt!„ mælti rannsóknardómarinn.
Allir biðu þess nú með óþreyju, hversu spurning-
unum yrði hagað.
„Sáuð þér líkið?“
,Ji!“
„Vitið þér með vissu, að það er lík Ratray’s?“
„Nei! En ef þér viljið leyfa mér, að skýra frá mín-
um skilnÍDgi á málinu, hygg eg, að það myndi spara
mikinn tíma. — Það voru sérstök einkenni á líkama
sjúklings míns — dálítil missmíði —, sem og eru á lik-
inu, og því sannfærðist eg um, að það væri lík sjúklings
míns. — En nú heyri eg alla vandamenn hr. Ratray’s
segja, að það sé eigi Ratray, sem myrtur hefur verið. —
Sé svo, get eg að eins sagt það, að þá befur hr Ratray
eigi horfið síðustu dagana, en fyrir nokkrum vikum. —
Hann hlýtur þá að hafa horfið, áður en eg var kvaddur
til sjúklingsins".
„Höfðuð þér nokkurn grun um, að sjúklÍDgur yðar
væri eigi hr. Ratray?“
„Nei, auðvitað ekki! Jeg hafði að eins séð hr. Rat-
ray í svip! Og hvernig átti mig að gruna Dokkuð, þar
sem hvorki dóttur hans, skrifara hans, né nokkurn á
heimilinu, grunaði nokkuð?“
„Var sjúklingur yðar mjög veikur?“
„Það er örðugt, að svara því ákveðið“, anzaði lækn-
irinn. „Þegar jeg var kvaddur til mannsins, sem nú er
dáinn, duldist mór eigi, að hann auðsjáanlega gerði sér
upp ýms af einkennum sjúkdómsins, sem hann kvaðst
þjáðst af“.
„Glerði sér upp!“ greip Merriott fram í.
94
Þeim bar og saman utn það, að þær hefðu engum
mætt.
A heimleiðinni gengu þær inn um garðhlíðið, og
stíginn, sem liggur fram með húsinu.
Þar var mjög dimmt, með þvi að hann var upp
gróinn, os ekki ljÓ9 í neiuu hinna fimm herbergja, er
sneru út að stígnum.
Þær gengu hratt, og fyrir utan gluggann á her-
herginu, sem hr. G-rimthorp — maðurinn, sem siðast hafði
stundað hr Ratray — bjó i, skrikaði stofuþernunni fótur
um eitthvað, sem lá á jörðinni.
Hún hrökk við, og æpti upp: „Phoebe! Það er
maður!“
Þær hlupu þá báðar, sem fætur toguðu, til eldhúss-
ins, og sögðu garðyrkjumanninum, er sat þar, og var að
borða, hvað fyrir þær hefði borið.
Garðyrkjumaðurinn, Philip Oarter að nafni, tók peg-
ar ljósker, gekk þangað, og rakst þá á dauðao mann, er
lá þar á grúfu.
Þegar hann sneri likinu við, til að sjá, hver þetta
væri, kom hann auga á gimsteinum settan rýting, er
keyrður hafði verið i b>- jósbið á manninum, upp að skapti.
Ráðskonan, frú Benfold, kom nú og hlaupandi.
„Það er húsbóndinn! Það er hr. Ratray!“ æpti hún,
mjög óttaslegin. „Hvað er að orðið?“
„Ekki annað, en það, að hann er dauður, cg hefir
verið myrtur!“
Ráðskooan hljóp upp í herbergi hr. Ratray’s, og sá
að rúmið var autt, og að fötin, sem hann var vanur að
vera í, hengu á rúmgaflinum.
I herbergi Grimthorp’s var og enginn.