Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 22.09.1911, Qupperneq 4

176
ÞJÓBVILJINN.
XXV., 44.
Afhjúpun
á minnismerki Jóns Sigurðssonar fór fram
10. þ. m. Þar hélt Tryggvi Gunnarsson ræðu
fyrir hönd nefndarinnar og afhenti landstjórn-
inni styttuna, en Kr. J. ráðherra"þakkaði fyrir
landsins hönd.
Guðm. Stefánsson
glímukappi, sem fyrir skömmu er farinn til
Vesturheims, segir „Vísir“ að sé orðinn formaður
i íslenzku iþróttafélagi, sem stofnað var í Winni-
peg 25. ágúst síðastl.
f (xuðríður Hjaltested
dó 1. þ. m. Hún var fædd 16. apríl
1832. 1859 giptist hnn Birni P. Hielte-
sted jámsmið, er lézt 9. nóv. 1901. Af
börnum þeirra eru á lífi: Sigríður kona
Pálma Páisonar, kennara við Mennta-
skólann, Pétur, skrifari í stjórnarráðinu,
og sira Bjarni. Guðríður sáluga var merk-
iskona og vel látin af öllum, sem hana
þekktu.
danska smjjkiúá t bcjt.
Béftjift um fetfurettrndr
JWLey* mk%g6Íf\jrm „Hefela”«fa JadlbUf
Smjðrttfeið einungi$ frn i
Ofto Mðnsted Tlr.
Kauprminncihðfn 03 /fró$u
* i Oanmðrku. j
14. sept. síðastl. andaðist á Landa-
kotsspítalanum Hjalti Páll Hjaltason frá
Tröð í Álptafirði í Norður-ísafjarðarsýslu,
45 ára að aldri. — Lætur eptir sig ekkju
og tvö böm.
Helztu æfiatriða hans mun síðar verða
getið í blaði voru.
REYKJAVlK 22. sept. 1911.
Tlðin ávalt óstöðug. Kalt veður og optas.
stormur, eða rigning og stundum hvorttveggjat
s/s „Ceres kom að vesta 12. þ. m. og fór til
útlanda daginn eptir. •
„Sterling11 kom frá útlöndum 13. þ. m. og
fór aptur til útianda i gærs
„Flora“ kom á laugardagskvöldið norðan og
vestan um land frá útlöndum og fór aptur í
fyrra kvöld.
„Vestri“ fór í strandferð 21. þ. m.
ForskriY selY Deres Klædevarer
direkte fra Fabrik. Stor Besparelse. Enhver kan faa tilsendt nortofrit mod Efterkrav
4 fVEtr. 130 Ctm. 'bved.-t sort, blaa, brun, gron og graa ægtefarvet fin-
nlds Klæde til en eleganc, eolid Kjolp eller Spadserdragt for kun ÍO K!r.
(2,50 pr. Meter). Eller 3x/4 IVIti*. 1315 Ctni. bredt sort, morkeblaa og
graanistret moderne Stoí til en solid og smuk Herreklædning foi* kun
14 Klx*. 550 Store svære uldno Sove- og Rejsetæpper 5 Kr. Store svære
uldne Hestedækkener 4 Kr. 50 0re. Er Varerne ikke efter 0nske tagés de tilbage
Aarhus Klœdevœveri, Aarhus, DanmarK.
Auglýsingum, sem birtast eiga i „Þjóðv.“ má dagiega skila á af-
greiðslu blaðsins i Vonarstræti nr. 12 Reykjavik.
Prentsmiðja Þjóðvijlans.
18
það, að jeg sannfærðist nú brátt um, að sporin, sem
álitið hafði verið, að væru eptir fugl, væru fótaför ap-
ans, tók og af allan vafa um það, að finndi eg Ali, þá
væri morðinginn fundinn.
Þegar jeg kom heim aptur frá Lundunnm, spurð-
ist eg því fyrir um hann í nágrenninu, en enginn gat
gefið neinar upplýsingar um hann.
Þetta voru mér mikil vonbrigði, og var mér þvi
næst skapi, að ímynda mér, að hann væri farinn burt
úr héraðinu.
Af tilviljun datt mér þó í hug, að eigi væri óhugs-
andi, að hann væri lagstur út, og hefðist við uppi á
heiði.
Það, að enginn hafði séð hann í heilan mánuð, gat
verið vottur um kænzku hans, og undirferli.
Mér duldist nú eigi, að hann hefði talist í því
skyni, að bíða tækifæris, til þess að geta hefnt sín á
James lávarði.
Loks hitti eg gamlan daglaunamann, sem að kvöidi
dags hafði séð ljós milli trjánna í Marshhole.
En sé farið að dimma, þá eru tæpast til tvær
manneskjur í öllu héraðinu, er til Marshhole þori að fara,
og þótti mér því eigi ólíklegt, að Alí hefði einmitt val-
ið sér þenna dvalarstað.
Þegar nú hér við bættist, að Devrsbury sagði mér
frá manninum, sem hann hefði séð sitja í girðingunni,
þóttist eg og vita, hvers kyns væri“.
Hr. Leville sýndi starfsmanni blaðs vors síðan langa
og þunna ör, var oddurinn, sem nálaroddur.
„Er hún eitruð?“ spurði starfsmaður blaðs vors.
„Nei!“ svaraði hr. Leville- „Það er sams konar
19
ör, sem Malayar eru vanir að hagnýta, og hefur Alí
skotið henni, enda hefur hann verið ágætur bogamaður.“
„Örvar þessar“, mælti hann enn fremur, „eru alit
annarar tegundar, en þær, sem hann skaut úr blástur-
pípunni sinni; en þær voru vökvaðar í mjög sterku eitri.
Mér var kunnugt um, að hann hafði aflað sér blást-
urpípunnar í Afríku, og notaði hana, til að skjóta fugls,
og síðan hefur hann hagnýtt hana, til þess að rayrða
lávarðinn.
Jeg, og vinir mínir, sem sannfærðir vorum um,
að bættulegur villimaður, væri seztur að í nágrenninu
— allt benti sem sé á það, að Alí væri orðinn villimað-
ur að nýju, eins og hann hafði verið í heimkynui sínu —
tókum oss því til, og héldum vörð í lágskóginum eina
nóttina, er bjart var af tunglskini.
Gizkaði eg á, að væri bann á felum að deginumy
hlyti hann að vera á ferli að nóttunni.
Hversu fór, það er yður kunnugt uro“.
„En hvernig skýrið þér það, hr. Leville“, spurði
starfsmaður blaðs vors, „að maðurinn kom aptan að
hr. Sedgeley, eins og skýrt hefur verið frá?“
rHann hefur að líkindum“, svaraði Loville, „haft
beykistöð sína uppi í einhverju af hæðstu trjánum, og
séð Sedgeloy þaðan, og ætlað þá að reyna, að koma að
honum óvörum“.
„Að hann hafi ætlað sér að myrða“, mælti Leville
enn fremur „sést glögt af því, að hann hafði eigi annað,
en „blásturplpuna“, er fyr er getið, meðferðis, en hafði
skilið vistaforða sinn, bogann, og örvarnar eptir í lág-
skóginum, — og þar fann eg það síðar, sem og nokkra
fataræfla; og eitthvað smávegis.“