Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 31.12.1911, Blaðsíða 4

236
Þjóbviljinn.
XXV., 59.-60.
því að tjá oas nioð bréti 6. þ. n). að „níu
þingmenn úr þeirn þinghluta Sjálfstæðis
flokksins er vantraustsyfirlýsingunni voru
sanrþykkir hafi á fundi i gserkveldi fyrir
sitt ieyti óskað að benda á mig (c: yður)
sem ráðherraefni11 spurst fyrir uni það,
„hvort Heimastjórnarflokkuriun — ef til
kæmi — myndi vilja sjá mig (o: yður) í
friði til loka yfirstandandi þings — —.
Út af ofanskráðrijmálaleitun hefur „Heima-
stjórnarfiokkurinn falið mér að tjá yður, að
hann geti ekki orðið við ofannefndum til-
mælum yðar um nokkurn stuðning t.il ráð-
herradóms eða i ráðherrasætinu.
Lárus H. Bjarnason.
Pétur Jónsson.
Til
herra alþingismanns Skúla Tboroddsens.
Þegar memi kynna sér gögn þessi,
geta meuD áttað sig á því, hvað mis-
letrast befurhjá Bheimastjórnaru-málgögD-
unum, og annar var tilgangurion eigi.
Rvík 31.-12. 1911.
Sk. Ih.
Botnverpingi
hlekkist ó
Enskur botnverpingur, frá Hull, „Golden
Sceptre“ að nafni; rakst, á jóladaginn (25. dec.
þ. á.), á svo nefnda Bíaskerseyri, sem er milli
Reykjaness og G-arðskaga, og varð að fá björg-
unarskipið „Geir“. til :uð losa hann, og koma
honum til Reykjavíkur.
Skemmdirnar, sem skipið varð íyrir, eru þó
eigi meiri, en svo, að byrjað var þogar að gera
við þær, or skipið var komið til Reykjavíkur.
Fólksfjöldinii
i Reykjavik.
Við manntalið, sem fór fram 1 höfuðstaðnum
í síð istl. nóvembermánuði, reyndist fólksfjöldinn
að vera alls 12,241, og befur þá bæjarbúum
fjðlgað um 641 síðasta árið.
Frá Vestmannej'juin.
Þaðan að frétta hlaðafla af fiski nú fyrir
jólin.
Það sem aflast: — þorskur og langa.
Hnshruni
ó Siglvfirði.
Húsbruni Varð á Siglufirði á jólanóttina (að-
faranóttina 25. dec. þ. á.)
Húsið, sem brann, var eign GránufélaginS.
og brann það til kaldra kola, svo að eigi stóð
annað eptir, en grunnurinn:
Vafalaust má telja, að húsið hafi verið í
eldsöða-ábyrgð.
Botnverpingur
strandar.
I’ýskui' botnverpingur, „Emden“ að nafni,
strandaði nýskeð á Meðallandsfjöru í Vestur-
Skáptafellssý«lu.
Skiphrotsmennirnir — ‘20 að tölu — komu
til Reykjavíkur. landveg að austan, á jóladag-
inn (25. dec.)
Mötorliátur l'erst.
Einn maður clrukknar. I
20. dec. síðastl. vildi það slys til, að véla- j
bátur fórst úr Vestmanneyi um, —fyllti, og sökk i
austan við Elliðaey.
Pimm monn voru alls á bátnum, og hjörguð-
ust fjórir yfir.f annan bát, en einn maðurinn
drukknaði. — Hét hnnn Sigurður Einarsson, og
var faá Stóru-Mörk undir Eyjafjöllum.
Annar bátstapiun.
Fimm menn drnkkna.
Bátur fórst úr ísafjarðarkaupstað 18. dec,
siðastJ. — Pimm menn voru á bátnum, og
drukknuðu þeir allir.
Menn þossir voru: J’ón Rögnvaldsson, fortnað-
ur ábátnum, Bæring Guðbrandsson, Kr. Auðunns-
son, Ól.jÓlafsson og Rigúel Aðalsteinsson.
Prá slysförum þessum verður skýrt ýtarlegar
í blaði voru síðar, er gleggri fregnir hafa borizt.
Mannalát,
—O—
24. ág. þ. á. andaðist að Swede Prairie
i Minne90ta í Btndaríkjunum öldungurinn
Gunnlaugur Magnússon, 90 ára að aldri.
Gunnlaugur heitinn fluttist til Yest-
urheims árið 1878, ásamt sonum sínum
tveimur, Sigurði og JóhatiDi, og nam
land að Swede Prairie, og bjó þarsíðan,
unz hann brá búi árið 1903.
Dvaldi hann síðan hjá Askdal, tengda-
syni sÍDum, nema tvö síðustu árin, er hann
i Swede Prairie, dvaldi hjá sonuin sínum.
Hann lætur eptir sig ekkju, og þrjú
börn.
Bbðið „Minneota Mascot“ telur hann
hafa verið „gæddan ágætum mannkostum,
og etarfsmann mikinn alla æfi“.
25. sept. þ. á. andaðist að sjúkrahúsi
í Sslkirk húsfreyjan Sigurlína Jónasdóttir
Arason.
Hún var fædd að Látmm á Látra-
strönd í Suður-þingeyjarsýslu árið 1883,
og vor foreldrar hennar Jóna9 Jónsson
og E!. Halldórsdóttir.
Sigurlina sáluga giptist árið 1885 ept-
ir lifandi manni sínurn Eggert Olafi Ara-
syni, og fluttust þau tveim árum eíðan
til Vesturheims, og settuat að í Norður-
22
að vinfeDgi þínu og ungfrú Middleman væri lokið! Hún
er milljóna-eigandi og auðurinD og fátæktin eiga ekki
samleiðÚ
„Enu, mælti hann enn fremur. „Jeg sá að þú heils-
aðir áðan unguni manni þekktirðu liann?-4
Anna roðnaði, og horfði vandræðalega á föður sino.
— Hann hafði þá tekið eptir því.
-Jáu, sagði búr>, og stnmiði. _Það er hr. Damby!
Hr. Warner sendi hann einu sinui með bréf ti! ungfrú
Middl eman, sem þá álti heima hjá ungfrúnum Grigg“.
„Jæjau, sagði Stndly. Þú þekkii hann þá þaðan!
Það er UDgur, og laglegnr piltur, en léttúðarfullur14.
„Er hr. Damby það?u rnælti unga stúlkan.
„Já, það er, s^m eg segiu, svaraði StuJly. _Jeg
þekki hann af tilviljun. -- Hann kemur opt til mín, er
eg er i Loddonford. — Getur og vel verið, að hann heim-
sæki okkur, meðan þú ert þar! En hann or léttúðugur,
eÍDS og jeg grtt um“
Að svo mæltu settust þiu í vagn, og óku rúman
kl. tíma, unz þ.iu komu þangað, er kapt. Studly átti
heima.
Þar var alll annað, en fagurt umhorfs, — allt kom-
ið i niðurniðslu: húsið, trégarðurinn, og tjörnin, er nú
var fuh af leðju, en sem óefað hafði þó einhverju siuni
verið aðal-prýði garðsins.
„Hér veitir ekki af, að einbver reyni að koma lagi
áu, rnælti húo, er hún gekk inn í húsið. „Væri nú ekki
rétt, að jeg væri hér, og stæði fyrir búi, í stað þess ad
leita mér atvinnu hjá ókunnugum?*
„Ekki getur það komið til neinna mála“, svaraði Studly.
„Jeg er opt að heiman vikunum saman, er störf mín
23
krefjast. — Ætti þá að skilja þig eina eptir í þessum
afkima? Nei, nei! jeg hefi, bæði lengi ng alvarlega,
hugsað um frarntið þína, og verður allt að gjörast, eins
og jeg hefi vikið að! Þú getur nú dvalið hér hjá mér
nokkrar vikur, og athuga eg síðan, hvaða atvinnu eg
geti feDgið handa þér. — Sá, sem ekki á roilljóoirnar,
getur eigi eÍDatt gert allt, sem hann langar til“.
Kvöldið eptir það, er Auna kora til Loddonford,
komu gestir, að heimsækja föður hennar, og þekkti hún
þegar, að það voru þeir hr. Darnby og hr. Warner.
„Þér hafið fráleitt væDzt þess, að við sæjumst svona
fljótt aptur “, mælti hr. Damby við uogu etúlkuua, er
hann hafði heilsað henni. „Verð eg og að játa að svo
góðar vonir hafði eg eigi þorað að gera mér“.
„Jeg sé, að unga fólkið þ6kkistu, mælti faðir hennar.
„Þér hafið, hr. Damby, líklega eigi væot þe9S, að hitta
hana hérna, enda verður hún hér aðeÍDS um tíma. — Hreys-
ið hérna er og sízt ungri stúlku boðlegt, og vona eg
því, að eg gsti útvegað henDÍ einhverja atvinnu, sem er
við h nnar hæti. — En nú verðum við hr. Warner, að
biðja ykkur að afsaks, að við btegðum okkur snöggvast
hurt, til þess að epjalla um málefni, er okkur tvo varðar“.
Þeir gengu nú inn í herbergi, sgm \Tar þar við
hliðina, og urðu þau Aona og Damby þvi oin eptir í
salnum.
Hafði Aona þegar komið þar lagi á ýmislegt, þó
að hún hefði að eins verið þar í sarfáa kl. tima.
„Þér getið að eins staðið mjög stutt viðu, mælti
hún við hr. Damby, „Þar sem næsta járnbrautarlest legg-
ur bráðum af stað til Lundúna“.
flann greip fram í: