Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 14.01.1913, Blaðsíða 4

4
ÞJÓÐ VILJJNN .
XXVII., 1.-2.
Bókmenntafélag Færeyinga,
sem enn er kornungfc, og lifclu hefir
því enn gebað afkasfcað, hefir nýlega gefið
út þessar bækur:
1. Lesibók (þ. e. lesbók), epfcir A. C.
Evensen.
2. Smdsögur, eptir Regin i Líd (þ. e.
Reginn í Hlíð) og
B. Poul Nolsöe Límsöga og Yikingai
(þ. e. æfisaga og ljóðmæli Poul’s
Nolsöe), eptir Jacob Jaœbsen.
En Poul Nolsöe (fæddur 1766, og dá-
inn 1809) var færeyiskur skipherra, og
skáld, er á ýmsan hátt gerði sitt, til að
efla fiskiveiðar, verzlun og landbúnað í
Færeyjum.
Barðist hanu mjög fyrir frjálsri verzl-
un á Færeyjum, í stað dönsku „einok-
unarverzlunarinnar“, sem þarvarþáein-
völd, og var hann þá sakaður um yfir-
troðslur gegn verzlunarlöggjöfinni, og
sakfelldur, þótfc sannanir brysti.
A hinn bóginn kærði hann þá yfir-
völdin á Færeyjum fyrir samskonar at-
hæfi, sem honum var sjálfum borið á
brýn; en það þögguðu Darnr niður.
Orti hann þá á færeyisku svo nefnt
„fuglakvæði11, er segir frá viðureign hans
og Dana.
Nolsöe. drukknaði árið 1809, - hafði
tekizt á hendur vöruflutninga til Færeyja,
meðan er Danir áttu í stríðinu við Eng-
lendinga, og fórst hann á því ferðalagi.
Yita menn eigi, hvort skipi hans hefir
hlekkzt á, eða sjóræningjar, er þá var
eigi fátt um í Norðursjónum, kunna að
hafa sökkt því.----------
Eins og gefur að skilja, hlýtur bók-
menntafélagið að eiga all-örðugt upp-
dráttar, ekki sízfc i byrjuninni, hjá jafn
fámenna þjóðerni, sem Færeyingum, enda
danski flokkurinn þar í eyjunum mjög
öflugur, en vonandi þó, að fólaginu vinn-
ist smám saman, að glæða æ meira og
meira þjóðernistilfinninguaa, og efla bók-
mennbalegan áhuga eyjarskeggja.
Væntanlega kemur þá og sá tíminn,
er dönskunni verður þokað burfc úr skól-
unum og úr kirkjunum, og færeyiskan
skipar þar sætin, sern vera ber.
Hitt og þetta
(Eptir aorska blaðina „Spogjelea11).
Maður Qokkur, W. FL Hirbough að nafai,
setn á heima í Danville í Illinois — einuBvnda-
ríkjanna - v irð ný skeð 107 ára gamall.
A afaiaelinu sínu reykti hann þá fyrsta vind-
ilinn, er hann hafði reykt á ted sinni.
Q-awiU piparsveinn: „Eg þekki að eins einn
mann, — Mjölstad bakara, er svgt getur með
svnni, að konvn hans sé enzi!l“.
FrUin: „Er hann ekki ekkjumaður?“
Piparsveinninn: „Skyldi það ekki vera ráðn-
ingin á gátunni!"
í Porth-firðinum á Skotlandi hefir um hríð
hafst við hvalur, þriggja faðmv langur, sem synd-
ir út móti eimskipunum, er koma inn fjörðinn,
sé blásið á skipinu.
Pylgist síðan með skipinu, og syndir kring-
um það, unz það er komið inn á fjörðinn.
UngErú nokkur, er hafði sjö um áttrætt, and-
aðist ný skeð í borginni Bathlehem í Conneoti-
cut í Ameríku, og er þess getið í blöðunum, að
þrem mánuðum á undan andlátinu, hafi hún
hlaupið burt moð einum unnusta sinna.
Almennur verkinannafnndur
var haldinn í Bárnbúð að kvöldi 99.
des. síðastl. (1912).
Hafði verkmannafélagið „ Dagsbrún“
gengist fyrir fundarhaldinu, og var Pétus
O. Guctrnundsson, bókbindari og bæjar-
fulltrúi kosinn fundarstjóri.
A fundinum flutti Þorstemn skáld Et~
lingsson fyrirlestur, — skýrði frá verk-
maunafundi, er haldinn hefði verðið ný-
skeð í borginni Basel á Svissaralandi. —
En á þeim fundi andmæltu verkamenn
ófriðinum á Balkanskaga, er þá sfcóð enn
yfir, sem og stórvelda-ófriði, er þá var
talin megn hæfcta á.
Enn fremur minnfcist hann og á ýmsan
félagsskap verkmanna o. fl.
Nokkrir aðrir tóku og til máls á
fundinum.
Tilgangunnn var, að reyna að fjölga
fólagsmönnum „Dagsbrúnar11.
Úr Súgandafirði.
i (Vestur-ísafjarðarsýsla).
Súgfirðingar komu á fót hjá sér sparisjóði áriá
sem leið (1912), og heftr hann beykistöðjjsína
að Suðureyri.
I stjórn sjóðsins eru: Kristjan A. Kristjáns-
son, verzlunarstjóri á Suðureyri, sira Þorvarður
Þorvarðsson á Stað og Friðbert útvegsmaður Frið-
bertsson.
Kvennmaður drekkir sér.
Að morgni 4. janúar þ, á (1918) fannst kvenn-
mannsiík i fjörunni í grennd við bryggju verzl-
unarinnar „Björn Kristjánsson11.
Margir voru viðstaddír, og litu á iíkið, en
enginn þekkti það þó, og var það því flutc upp
í likhús.
90
Hnn var i engum vafa um það, að maðuriuD var
alls eiffi sá, er haDn þóttist vera.
Engu að síður kveið hún því þó, ef hann rækist
á Patrick, — ekki gofct, að segja, hverjar afleiðingarnar
þá kynnu að verða.
Ókunnugi maðurinn glápfci mjög óskammfeilDÍelega
á Mary, og var haDn í engum vafa um það, að hún vildi,
að hanD færi.
Hefði hann áttað sig á öllu, myndi hann fremur
hafa kosið, að fara hvergi, én nú valdi haDn þó hinn
kostinn.
En er hann var skammt genginn, sneri hanD sér
þó við, og mælti:
„Við verðum að spjalla nákvæmar um allar þessar
sakir, og því er réttast. að við ákveðum þegar, hvenær
við eigum að hittast. — Eigum við að til taka annað
kvöld kl. 9J/2 e. h. — Þá er eg og einhvers orðinn vís-
ari um föðnr minn, en ef eigi — nú, þá býst eg við, að
þár getið gert mér grein fyrir ýmsu, sem mér sýnist
skýringar þarfnast44.
Að svo mæltu tók hann ofan hattÍDn, og gekk
hratt burt.
Það var rétt i sömu mund, sem vagn Patrick’s hvarf
íyrir eitt hornið.
Hugo Douglass gekk með vagninum.
Mary hafði eigi verið annað ljúfara, en að þurfa
eigi að mæta þeim; en þess var enginn kostur
Hugo ávarpaði Mary nokkrum þýðiegum orðum,
sem sýndu pó, að hún vissi vel, hver hún var sjálf.
Pafcrick lávarður mælti á hinn bóginn eigi orð af
munni.
99
„Jeg ætlaði, að apyrja yður, hvort þér gætur gert
mér dálítinn greiða?“ mælti hún loks, jafnframt því er
hún gekk fram og aptur í herberginu, tók eina bókina
eptir aðra, blaðaði ögn í henni, og skimaði í allar átfcir.
„Mér er ánægja að þvl, sé eg þess megnug“, svar-
aði Mary þnrrlega.
Reyndi Mary, sem unnt var, að láta eigi á neinn
hátt bera á afbrýðisseminni, er hún hafði kennt, er hún
mætti Patrisk og Lolu i garðinuro.
Henni gazt alls eigi að Lolu, þótt eigi gæti hún
neitað því, að lagleg var hún, og öfundsverð að því leyti.
„Herbergisþernan mín er veik!a raælti Lola, og kem-
ur það sór mjög ílla — ætfci aldrei að geta að borið —,
þar sem jeg, eins og þér munuð heyrt hafa, á að taka
þátfc í, að leika nokkra smá-leika i kvöld“.
„Auðvifcað verður þá frumsmiði á öllu“, mælti Lola
enn fremur, „þar sem allt skortir, er til útbúnaðarins
þarf; en erindið var, að spyrja, hvort þér gæfcuð eigi lið-
sinnt mér eitthvað“.
„Q-engið í stað sfcúlkunnar?a spurði Mary og brosti
ögn. „Mér er ánægja að því, en þykir verst, að eg býst
ekki við, að geta bætt yður hana upp!“
„Mér geðjast vel að því, hvernig þér hagið hárinu
á yður“, mælti Lola eDn fremur. „Jeg held, að það færi
mér vel, ef þér höguðuð hárinu á raér á sama hátt í
kvöldu.
Mary brosti aptur.
Hún var einatt vön, að binda hárið á sér í hnút
í hnakkanum.
Auðvitað lofaði hún Lolu aðstoð sinui, en bjóst þó
við, að aldrei kæmi til þe99, þar sem hún taldi vist, að