Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 31.03.1913, Blaðsíða 4

48
ÞJCÐVILJINN.
XXVII., 12.
jremur fáir (um 20—30, að mælt er), en ráðgert að
fjðlga þeim bráðlega.
„Sö«gfélagið“ 17. júni“ hélt fjöleótta aarn-
HÖngva i Bárubúðinni hér í banum á annan og
þriðja dag páeka.
Samsöngur félagsins var síðan endurtekinn
að kvöldi 29. þ. m
Grott ráð.
í gamfleytt 30 ár hefi eg þjáðst af
kvalafullri magaveiki, sem virtist alólækD-
aDleg. — Hafði eg loks leitað til eigi
fserri, bd 6 JækDa, notaðmeðul frá hverj-
am einetökum þeirra um all-laugt tíaiabil,
en allt reyndiet það árangurelau'j.
Tók eg þá að nota hinn ágæta bitter
Vcddemars Peterseris, Kina-lifs elexírinn,
og er eg hafði brúkað úr tveim flöskum,
varð eg þegar var bata, og er eg hafði
eytt úr 8 flöakum. var heiisa mín orðin
avo miklum mun betri, að eg gat neytt
almennrar fæðu, án þess mér yrði illt af.
Og nú ber það eð eins stöku sinnum
við, að eg verði veikinnar nokkuð var,
og taki eg mér þá bitter-inntöku, fer svo
þe, ^ar á öðfuiii degi, að jeg kenni mér
vkki meins.
Jeg vil því ráða sérhverjum, er af
sams kouar sjákdómi þjáist, að nota bit.t r
þenna, og mun þá ekki iðra þess.
Veðramóti, Skagafirði 20. marz 1911.
Björn Jónsson
RITSTJÓRI OG EIGANDI:
Skúli THORODDSEN,
TTOMBNSTEQs
dan$ka smjöritki bcjt.
Bé6)ié un—w------
8mjðrtikið eiftungk fra t
VOtto Mönsted w. y
Kau p rm? n na höfn og/frósum ygr
i Danmörku. /yr
KONUNÖL. HíRB-VERKSMIf)JA
Bræðumir (jioetta
mæla með sínum viðurkenndu tem eingöngu eru
búnar til úr
fínasta Kakaó, Sykri og Vanille.
Enn fromur Kakaópúlveri af beztu tegund. Agætir vitnisburðir
frá efnafræðisrannsóknarstoíuui.
Prentsmiðja Þjóðvijlans.
154
Henni datt í hug, að eigi væri óhugsandi, að hann,
unfi, ríki maðurinn, kyDni að verða til þess, að bæta
henni dýrgripa hvarfið.
Hún fór eigi villu vegar. að því er það snerti, því
að Filippus hafði þegar dottið í bug, *ð bregða sér til
borgarinnar, og hitta þar gimsteinasala nokkurn, er hann
þekkti að muD.
Frú Barminster stóð í forstofunni, er Haroourt gekk
út úr solnum, þar sem matast hafði verið.
„Móðir yðar er að leita að yður, hr, Harcourt“,
mælti hún. „Henni b.ofur fariat svo vel, að bjóða ungfrú
StirlÍDg' að fylgjast heim með sér í kvöld, en bvi boði
gat eg þó auðvitað eigi leyft, að tekið væri. — Jeg get
ekki látið ungfrú StirliDg fara á þann hátt, þó að soDur
minn væri því miður afar-harðorður í hennar garð“.
Um leið og frú Barminster mælti þetta, einblíndi
hún froman i Loiu.
„Jafn skjótt er gestir mínir eru farnir“, mælti hún
all-þurlega, „neyðist eg til þess, að biðja yður, Lola að
nnna mér viðtals, svo að séð verði, hversu málinu er
varið11.
„Það er sjálfsagtw, svoraði Lola. ,Þér getið hitt
mig á herberginu roinu; — jeg geng DÚrakleiðis þangaðu.
Filippus leitaði nú móður sína uppi.
Hún stóð, og beið eptír vagninum sinum.
Frú Harcourt var því Hkust* ?em hún hefði verið að gráta..
„Jeg fór upp á hr-rbergi ungfrú Mary Stirling“,
mælti hún lágt, „en hurðinni var tvilæst, og mér var
engu svarað, og þegar eg gekk ofan aptur, rakst eg á
frú Barminster, og ver hún þá í meira lagi stutt i spuna,
og önug í svari“.
155
„Kærðn þig uils ekkert um hsna, m»mmau, mælti
Filippue. „Hún er mjög æst, og í íllu skapi, og hefur
reiðst því, er þú bauðst ungfrú Stirling, að farameðþér“.
„Hún segir, að Msry mogi ekki farau, mælti frú
Harcourt.
,Hm!“ mælti Filippus, al!-alvarlega.
Þau mæðginin stigu nú upp í vagninn, og héldu
síðan heimleiðis.
Uestirnir fóru nú og að smá.tinast burt, og að lok-
um varð frú Barminster ein eptir, og heimafólk hennar,
<?em tók nú í óða önn, að siökkva Ijósin, og koma ölltt
í röð og reglu.
Frúin stóð lengi, og horfði út um dyruar, og, hefðu
fæstir, er þé sáu hana, getað gizkað á það, hve reið hún
bafði orðið, er hún heyrði, hvaða orðum lávarðurinn, son-
ur hennar, talaði við Mary og sá áhrifin, sem höfðu á
Mary.
„Það er eitthvað, sem lokar munninum á lieuni, —
hvað getur það vorið? Og eitthvað var Patrick og skrít-
inn! Gbtur það verið, að honum detti það í hug, að
Mary sé völd að þjófnaðinum? Líklega er það satt, að
dýrgripirnir eru horfnir, en Mary getur eigi verið neitt
þar við riðÍDÍ En hvernig er þessu þá háttað? Og hvers
vegna talaði Patriek með slíkri ákefð, og roiði? Og hvi
þegir M?.ry, eins og steinninn?“
Fenwick kom nú, og sfsakaði, að húsinu yrði að loka.
Frúin eneri sér þi og við, og gekk siðan i hægðum
sinum upp stigann.
Maðurinn leit á eptir henni.
„Hún er hörku-nal, — harðari, en steinninn!“ mælti
hann í hálfuna hljóðu n. „Hón er orðin því líkust, sem