Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 27.02.1915, Síða 6

3Í
ÞJOÐYILJINN.
XXIX, 9.-10.
Frá Stykkishólmi.
80 til hlutar (af fiski) fen^u menn í Stykkig-
hólmi nú ný skeð i róðri, einn daginn i febrúar,
að þ>’i er segir i „Morgunhlaðinu11 (17. febr. þ. á). ,
Pað eru vélbátarnir, sem nú orðið gera Stykkiu- J
hólmgbúum að mun greiðara. að ná til fiskjarins
en fyr var.
m Vélbátur brotnar.
(Manntjón þó ekki)
Vélbátur brotnaði ný skeð (i febr.) á svo
nefndu Lambarifi (við Reykjanoss-skagann).
Báturinn var frá Vatnsleysu, og kvað hafa
heitið „Hermann“.
Hann var óvátryggður, að mælt er.
Knattspyrnumót íslards.
Aformað, að það verði i ár baldið bér i höfuð-
staðnum (Reykjavik) 6. júni næstk.. og verður
þá keppt um svo ne'ndan „Kuattspyrnubikar
Islands11, er knattspyrnufélagið „Fram“ gaf i
því skyni árið 1912.
Skorað er ft þá, er þá vilja eiga i knattspyrnu-
mótinu, eða fótbolta-leiknum, að hafa gert félag-
inu „Fran.“ i Reykjavik bréflega aðvart um það
fyrir 1. júni næstk.
Háskólinn.
(Próf leyst af hendi)
Próf við háskóla vorn bafa nýlega tekið:
I. Fmbœttisprói í lœknislrœði. — Því prófi hef-
ur lokið Jóhannes Askevold Jóhannessen,
er hiaut 2. einkunn.
II. Fyrrx hlxua lœknapróis hefur tckið Jón Ólafs-
son, frá Hjarðarholti (i Dalasýslu), og hlaut
hann 2. betri einkunn.
III. Prðf í efnafræði. — Það próf hafa þessir
þrir leyst af hendi: Snorri Halldórsson
(ágætis einkun), Jaraes Nisbet (1. einkun)
og Kristmundur Guðjónsson (2. betri eink-
unn).
„Læknablaðið“.
„Læknablaðið“ er nafnið á blaði, eða mánað-
arriti, sem nýloga er byrjað, að koma út, og
ætlað er eingöngu læknunum.
I ritstjórn blaðsins oru: Guðm.’ prófessor
HanneBson, og læknarnir: Maggi Magnús, og
■ Matthias Einarsson.
Mannalát.
—o—
Seint á árinu (1914) andaðist i Drangshlið
undir Eyjafjöllum (í Rangárvallasýslu) hænda-
öldungurinn Jón hreppstjóri Hjörleifsson, er lengi
bjó að Skógum.
Hann var fæddur 8. apríl 1830, og kominn
þvi töluvert á 86. árið er hann andaðist.
Jón heitinn Hjörleifsson var i röð merkari
bænda þar eystra.
18. nóv. síðastl. (1914) andaðist að Arnarvatni
i Mývatnssveit (i Suður-Þingeyjarsýslu) Sigurð-
ur Einarsson. greindur xnaður, einkennilegur i
háttum, og vel að sér í islenzku. að þvi er i
„Norðurlandi“ segir.
Hann var fæddur árið 1854, og flutti Sigurð-
ur Jónsson á Arnarvatni kvæði við útför hans,
I og „Þorgils gjallandi“5(þ. e.: Jón bóndi Stefáns-
son á Litlu-Strönd) hélt þ»r ræðu, auk sóknar-
prestsins, síra Sigurðar á Ljósavatni.
Láðzt mun hafa að geta þess i blaði voru,
að 17. okt. siðastl. (1914) andaðist Krístján bóndi
Ólafsson á Laugalandi á Langadalsströnd (i Norð-
ur-ísafjarðarsýslu).
Hann mun hafa varið nær sjötugur, eða þar
yfir.
Kristján heitinn var bróðir Asgeirs bónda
Olafssonar á Skjaldfönn (í Norður-ísaijarðarsýslu)
og þeirra systkina.
I Hann var einkennilegur maður að sumu leyti,
og búandmannalegur, og vildi lítt láta hlut
sinn, — fastur fyrir, er hann hafði tekið eitthvað
í sig, og eigi við allra skap.
Búmaður var hann töluverður, og natinn við
skepnuhirðingu, — átti og tíðum vænt fé, enda
gott undir bú í‘ Skjaldfannardalnum, þar setn
Laugaland er, þó að vetrar ríki sé þar i meiia
lagi. —
Til viðbótar þvf, er í blaði voru segir, um
lát Vilhjálms Magnússonar á Látrum (sbr. 1.—2.
nr. blaðs vors þ. á.), skal þessu enn vil bætt,
Vilhjálmur heitinn, er var sonur Magnúsar
bónda' Finnbjörnssonar á Sæbóli i Aðalvík ({
Norður ísafjarðarsýslu), var nýlega orðinn verzl-
unarstjóri við verzlun A. Asgeirssorar á Látrum
i Aðalvik.
Hann var kvæntur maður, og lætur eptir sig
ekkju, Ingibjörgu Hermannsdóttur að nafni, sem
og barn þeirra, á fyrsta árinu.
Fráfall hans ekkjunni því mjög sorgarefni,
sem og ætt- og venzla-mönnum, og öðrum, er
Vilhjálm sáluga þekktu.
Láðzt mun hafa sð geta þess í blaði voru
að i sfðastl. júlímánuði (1914) andaðist Guðjón
bóndi Kristjánsson á Látrum i Sléttuhreppi (í
Noaður-ísafjarðarsýslu).
Banamein hans var lungnabólga, or mjög
hefur gert usla, og manntjón, i Norðnr-Aðalvík-
inni, sem víðar, í haust, og í sumar, er leið.
Guðjón heitinn var dugandi maður, og þvf
eptir sjá að honum.
29J janúar þ, á. (1915) andaðist i ísafjarðar-
kaupstað húsfrú Sigriður Asmundrdóttir, og mun
hafa verið nær sextugu.
Foreldrar hennar voru: Asmundur beykir Sig-
urðsson á ísafirði, og kona hans, Sigríður Jóns-
dóttir, og ólst Sigriður sáluga upp hjá þeim.
Hún var seinni kona Jóakims snikkara Jóa-
kimssonar á ísafirði, er lifi hana, og áttu þau
hjónin ekki barna:
Sigriður sáluga lá rúma viku, áður en hún
andaðist.
Hún var dugnaðar- og myndar-kona, og hoim-
ili þeirra hjónanna einatt mesta myndar heimili.
I 3. nr. blaðs vors þ. á. v»r stuttlega getið
132
baeri til þess til þess að fá að vita, hvaðsn hringurinn
stafaði
Það, að vantkvæði voru á talin, var honum aðeins
uppörfun.
Á hinn bóginn benti þó það, hve fúslega Morghan
lét honum í té skýrslu um nafn, og bústað, mannsins á
það, að ekki stæði maðurinn þá í neinu eambandi við
hringinn.
En eitthvsð var hér þó gruneamt, að þvíerWind-
muller hugði, og taldi hann Morghan eigi mundu ófróð-
an um það. —
„Segðu méi: Hvar rakstu á Muller gamla?“ mælt.i
Nikkel við Gío um kvöldið, er hún fylgdi henni upp á
avefnherbergið, sem henni var ætlað.
Gío kvaðst hafa hÞt hann af tilviljum, og boðið
honum þá að bein.8ækja sig, og þetta lét Nikkel sér nægja.
„Hann hlýtur, að eg hygg, að vera um sjötugt!u
mælti Nikkel, og geispaði afskaplega.
„Heldurðu það?“ mælti Gio.
„ Já, og eldri ætti hann nú í raun og veru að vera“,
svaraði Nikkel, þó að hann sínist tæpast vera, nema um
fimintugt!“
„Þér hlýtur að ekjátlast, frænka!“ sagði Gío- „Hann
virðist nú eigi vera mikið eliilegri, en þegar hann heim-
sótti foreldra mína, og þá var eg fimmtán ára!“
„Nú, þá vil'ist eg líklega á honum og einhverjum
öðram“, svaraði Nikkel. „Gamli Muller, eem eg á við,
var kvæntur frænku föður þíns, og þessi Muller er þá
ef til vill Bonur hans. En eg inni hann nú eptir þessu
á morguu!“
„Já, gjörðu það frænka!“ eyaradi Gío, og létti nú
133
að mun, því að eígi var hún í vafa um það, að Wind-
muller myndi greiðlega komsst frem bjá þeim skerunum.
Gío gekk nú upp á svefnherbergi sitt, en þar beið
Anna-María hennar þá, tit þess að geta rabbið ögr, meira.
Kn Gío sleppti nú allri kurteisi og ssgði blátt á-
íram, að hún væri svo dauð-uppgefin, ið hún yrði nú
að fá bvíld.
„Jæjs! Hofðu þá, gsmla svenfpurkan þín!“ mælti
Anna-Maria og þótti Gío mjög væntum það.
„Jeg er eigi siður þreytt“, sagði Anna-María, „eg
ætlaði reyndar að eins að segja þér, að jeg vaið alveg
hissa, er eg hitti hr. Wettersbach hérna! Jeg á við, að
jeg varð hresa á því, að hitta hann hér, en hitt var
mér eigi ókunnugt um, að haDn var í Venedig, þvi að
þrí hafði verið skotið að mér!“
„Maður hefur nú og ýms útispjótin“, mælti Anna-
María enn fiemur,“ og fréttir þá, hvað líðnr!“
„Svo!“ eagði Gío þurrlega, er Anna-Maria loks
þagnaði.
„Fyr6t hr. WetterBbach á svstir í Mtinchen, setn
þú kemur t* 1, þá er eigi örðugt að geta, hvaðan þér het-
ur horizt fregnin! Var þér þá eigi einnig sagt, að hann
gisti í Daníeií-gÍ8tihúsinu?“
„Vertu nú ekkert að erta mig!“ mæltí Anna-María
hlægjandi, og snöri til dyra.
„Nú fer jeg!“ ssgði hún síðan, en sneri þó við apt-
ur, og mælti: „Hví sagðirðu mér ekki. að hann yrði
hér i kvöld?“
„Jeg hefði eigi látið hjá líða. að skýra þér frá þvi“,
svaraði Gio, hefði eg haldið, að þér stæði þaðánokkru!"
„Jeg hefði þá getað farið í aDcun kjól, en í gömlu