Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 29.05.1915, Blaðsíða 8

90
ÞJCÐVILJINN.
XXIX., 24.-25.
Sigurður heitinn var söngmaður góður og
ýmislegt vel um hann.
„Christianssund11 kom hicgað írá Vestfjörðum
17. þ. m., og eigi fátt farþega, þar á meðal:
Baldur kennari Sveinsson og frú hans, frú Ragn-
heiður Björnsdóttir (ekkja Páls skálds Ólafsson-
ar), ungfrúrnar Soffia og Svafa Jóhannesdætur
frá Isafirði o. fl.
A fundi bæjarstjórnarinnar 20. þ. m. var rædd
heiðni hr. Gísla Þorbjarnarsonar, er sótt haiði
um leyfi til þess að setja upp hringekju, svo
nefnda, við Bergstaðastrætið hér í bænum.
BæjarBtjórnin synjaði um leyfið.
f Laugardaginn 22. þ. m. andaðist hér i
bænum frú Metta Kristín Ólafsdóttir, kona Ólafs
bókhaldara Runólfssonar, sem verið hefur árum
tanian starfsmaður í hókaverzlun Sigf. Eymunds-
sonar hér í bænum.
Hún var fædd í Hafnarfirði 14. nóv. 1841, og
voru foreldrar hennar: Ólafur Þorvaldsson og
Lilja Aradóttir, hjón, er heima áttu i Hafnarfirði.
Frú Kristin sáluga var tvigipt, — giptist j
fyrst (1859) Ólafi kaupmanni Jónssyni í Hafnar- j
firði (f 1882), og varð þeim alls 8 barna auðið, j
en að eins 6 þeirra náðu fullorðins aldri.
Börnin, sem upp komust, voru:
1. Síra Ólafur, prestur að Hjarðarbolti í Dölum
2. Guðjón, verzlunarmaður, í Ameríku
8. Lilja, prestsekkja, í Reykjavik
4. Guðrún, gipt Daniel bakara Bernhöft i
Reykjavík. — Hún dó 19. maí 1892
5. Níelsína Abígael, gipt Daniel bónda Dan-
ielssyni á Lágafelli
6. Valgerður, gipt Karli verzlunarstjóra Niku-
lássyni.
Seinni manni sínum, Ólafi Runólfssyni, gipt-
ist Kristín heitin 28. febr. 1891.
Banamein Kristínar sálugu var hjartaslag, —
hafði kvöldið áður gengið alheil irekkju, en var
örend kl. 3 um nóttina.
„Gullfoss11 kom hingað, úr New York-förinni;
að kvöldi 27. þ. m.
Meðal farþega hingað voru: Frúrnar Lára
Bjarnason i "VVinnipeg; og systur hennar, Guð-
rún og Kirstín, Pétursdætur, kaupmennirnir:
Geir Thorsteinsson, Jón Björnsson og Jónathan
Þorsteinsson, og enn fremur 17 Vestu--íslending-
ar. —
f 26. þ. m. andaðist í Hafnarfirði Sigurður
kaupfélagsstjóri Bjarnason, — fékk hjartasiag þá
um morguninn, er hann var að fara á fætur, og
var þá þegar örendur.
Kolaskip, er „St. Helens11 heitir, kom hingað
28. þ. m., fermt kolum til kolaverzlunar Björns
Guðmundssonar.
f Að morgni 26. þ. m. andaðist hér i bæn-
um Gísii HjálmarBSon, Bolvíkingur, er ísfirðing-
ar o. fl. kannast við, — var áður um tíma verzl-
unarmaður við Ásgeirsverzlun á ísafivði.
Til lesenða Jjóöviijans”
Þeir, sem gjörast kaupendur að 29.
árg. „Þjóðv.“, er hófst síðastl. nýár og
eigi hafa áður keypt blaðið, fá
alveg ókeypis,
sem kaupbætir, siðasta ársfjórðung næstl.
árgangs (frá 1. okt. til 31. des.).
Sé borgunín send jafnframt þvi, er
beðið er um blaðið, fá nýjir kaupendur
einuig, ef óskað er,
200 bls. al skemmtisögum
og geta, ef vill. valið um 8., 9., 10., 11.,
og 14. söguheftið i sögusafni »Þjóðv.«
.— Ef þeir, sem þegar eru kaupendur
blaðsins, óska að fá sögusafnshepti, þá
eiga þeir kost á því, ef þeir borga 29.
árgang fyrir fram.
Til þess að gera nýjum áskrifend-
um og öðrum kaupendum blaðsins
sem hægast fyrir, að þvi er greiðslu
andvirðisins snertir, skal þess getið,
að borga má við allar aðal-verzlanir
landsins, er slika innskript leyfa, enda
sé utgefanda af kaupandanum sent
innskriptarskirteinið.
Þeir, sem kynnu að vilja taka
að sér útsölu »Þjóðv.«, sérstaklega íþeim
sveitum, þar sem blaðið heíir verið litið
keypt að undanfömu, geri svo vei, að
gera útgefanda »Þjóðv.« aðvart um það,
sem allra bráðast.
---- Nýir útsölumenn, er útvega blað-
inu að minnsta kosti sex nýja kaup-
endur, sem og eldri útsölumenn blaðsins,
er fjölga kaupendum um sex, fá — auk
venjulegra sölulauna — einhverja af
forlagsbókum útgefanda „Þjóðv.“, er
þeir geta sjálfir valið.
Utanáskript til útgefandans er:
Skúli Thoroddsen, Yonarstræti 12,
Reykjavík.
""rITSTJÓRI OG EIGANDI:
SKÚLI THORODDSEN
Prentsmiðja Þjóðviljans.
188
henDar var, enda hafði málarinn málað hann mjög greini-
lega, eigi síður, en hvað annað, brosið á vör hennar, o. fl.
"Windmuller efaði alls eigi, að það væri einmitt
sami hringurinn, sem hún hafði á höndinni, sem fylgt
heíði móður Gíoar i gröfina, né heldur efaði hann, að
hann hefði haft eiginlegleikana, sem Zampietro gat um.
Sannað var þetta að vísu enn eigi, en skylda Wind-
mallers auðsjáaolega sú, að reyna, að freista þess.
Ekki þurfti nú annað, er litið var á gögnin, er hann
hafði þegar aflað, en að snúa sér til lögreglustjórnarinnar.
Morghan’s-hjónin yrðu þá hneppt í varðhald, —
líkið yrði grafið upp, og við réttarhöldinn yrði þá rótað
við allri fortíðinni, og að íokum kæmi svo dómurinn.
I huganum sá Windmuller sjálfan sig í dómsalnnm,
og Gío náföla á bekknum, sem vitnunum er ætlaður.
„Nei!u sagði hann víð sjálfan sig. „Það verður að
hlífa henni, losa hana við það!
Til eru háar skyldur, sem öllum öðrum mannlegum
skyldum er æðri!
Og til er hegning, sem stundum getur orðið allri
jarðneskri réttvísi harðari, því að allt íllt hefnir sín ein-
att, fyr eða síðar.
Hér hefur hefndin og þegar komið, í hælana á
glæpnum!
Móður Gioar er fórnað til alls einskis, að eíns af
misskilningi, eða rangri ímyndan!
Windmuller leit kringum sig, — heyrðist bergmál-
ið hafa endur-ómað síðustu orðin, sem hann hafði hugs-
að sér!
En lætur Onerta sér nú lynda, að sitja með það,
sem orðið er, og bera alls ekkert úr býtum.
189
Reynir hún eigi, að feta enn lengra sömu glæpa-
brautina, sem byrjuð er, þ. e. að hrinda ogGíoúrvegi?
En hv: hugsaði hann að eins um Onestu, en sleppti
alveg manni hennar úr huga sér?
Þetta var nú í annað sbiptið í dag, er hoDUm hafði
orðið það á!
Hann leit þó svo á, sem hún hefði að vísu átt upp-
tökin, en hann verið verkfærið, sem hún notaði!
Þessari skoðun sinni var hann þó farinn að breyta
að mun!
Að því er snerti það, er gjörzt hafði, er setið var
ný skeð að borðum, hefði hver annar, en Windmuller
óefað litið á málið, sem hér seeir:
Hr. Morgban stríddi Gío með kökunum, og kona
hans hafði þá aðvarað hann, þar sem flestum er ílla vi5
slíka ertni!
Að því er Windmuller snerti lá á hinn bóginn alveg.
sérstök þýðing í aðvörun Onestu.
En þá þýðingu þekkti hr. Morghan auðsjáanlega
ekki, — hefði þá eigi horft eins forviða á konu sína,
sem hann gerði.
Windmuller hafði og helzt virzt hann vera, eigL
að eins forviða, heldur og hræddur!
Það gat stafað af því, að hann þyrði hvorki að
sitja, né standa, nema sem henni þóknaðist.
Auðsjáanlega hafði honum þó þegar tekizt að friða.
hana!
Windmuller datt nú í hug símskeyti, — ritað með
tölum, í stað bókstafa.
Hann hafði enn eigi gefið sér tíma ti! að lesa það,.
en tók það nú upp úr vasa sÍDum.