Lögberg - 01.01.1890, Blaðsíða 4

ittcstu tioiubmqtiirnai
AF BEÚDIM, KLÆDDUM OG ÓKLÆDDUM,
g—a
TÖFRA-UKTIM,
ALBOI8, BUNDIN í SILKIFLÖJEL EDA LEDUR,
SPEtíILRASSAR, MED SILKIFLÖJELI, LEDRI, EDA OXVDERUDU SILFRI,
odvrai^en^nokkursta^nr annars staðar í bænum.
SÖMULEIDIS siíOlabckur, riblsur, og bænabækur.
Farið til
ALEX. TAYLOR.
472 MAIN STR.
HVERGI i BÆNUM
fíijst rní cins <rott off skrautlegt
.í Ó I. UtAXB V
eins og hjn injer, nýlega fengið anstan
úr rikjum. Mjiigvei valið i jólagjafir
og frarn úr skarandi failegt til að prýða
með jólnlrje. Sömuleiðis fást ritföng,
cigarar, cigara-hulstur, pípur og margí
fl. og fl. Komið og munuð þið verða
steinhissa að sjá fogurðina og heyra
verðið, ódýrara en hji nokkrum öðrum í
bænum. Notið j.vi tækifærið og komið
sem f}rrst á meðan úr mörgu er að velja.
Gleymið ekki litlu búðinni capsltíe
næstu dyr við 09 Koss Str. .
1‘. Gíslason.
WirLjxlpos; — - - 3MLe»,-kx.
ÚR BÆNUM
—og—
G R E N DIN N I.
ísleilðksi kirkjan var faguriega prýdd
'X jóladóttina, langtum betur en áður hef-
ur átt sjer stað. Þegar er inn í forstof-
una kom, blasti við manni í stórum stöf-
um: gieðile.g jól! Fyrir framan jólatrjeð,
•sem stóð rjett framan undan ræðu-
Któlnum. hjekk línan: G-uð liœst í
ift.ir.ef. Og upp yfir orgelinil stóð: Friður
ú jörðu. Allar voru þessar linur úrgræn-
um smágreinum. og voru prýðilega gerð-
ar. Fram með öllum galleríis-grindunum
hjengu og digrar festar úr grænum grein-
um. Ágætlega var og kirkjan lýst. Jóla-
trjeð sjálft var feykilega stórt, meir enlO
íet, uáði iangt uppfyrir gríndurnar fram
með galleri'nu. Aldrei mun hafa kom-
ið jafnmikið af jólagjöfum til nokkurs
jólatrjes meðal íslendinga—ogaldrei neitt
líkt. Margar af þeim gjöfum voru all-rík-
mannlegar. Jólagjaflr til kirkjunnar
sjálfrar nimu um $ 130,00 auk lausra
samskota. Yfir höfuð var samkomm í
kirkjunni á jólanóttina svo únægjuleg,
sem framast mátti óska.
Ilr. cand. H ifsteinn Pjetursson kcm
sunnan úr Dakota á laugardaginn var.
Á þriSjudaginn fór liann vestur í Argyle-
nýlenduna og prjedikar þar um nýjárið.
Arð'ÍIæglega má rá^a viS kighósla, harna-
veiki, sarindi í hálsinum, skyndilegt kvef og hjer
lungnasjókdóma, sem börnnm er einkum
I hætt viíf, með því að viðhafa Aycrs Cherry
I’ectoral, cins og vera ber. pessa meSals
er óhrtít a3 neytft, verkanir þess eru áreiS-
anlegar og eiga vi3 líkamsbygging hvers
einasta manns. — Fæst hjá Mitchell.
Jólatrjo safnaðarins var tvívcgis stolið
á jóladaginn. í síðara skiptið tókst
hjófunum að hslda feng s'.num.
Gocd-Templara stúkan Hekla hjelt fjöl-
menna jólati’jes-samkomu á þriðja í jólum.
Manitoba-stjórnin ætlar, að sögn, að
vinna svo ötíngtega að innfLitningum til
fylkisins á því ári, sem nú fer í hönd,
sem hún framast fær við kömið. Búizt
er við að helmingi meira fje muni verða
ætlað til innflutningsmála þetta ár heid-
ur en liðna árið.
43T ]>egar blóðiS er óhreint, þykkt, og sein-
fara, e'ða þunnt og magnlaust, þá getur ckki
verið um góðu heilsu »8 ræða. pegar svo
stendur á, er líffærum lfkamans tálmað að
vinna verk sitt, og *f þvi geta hlotizt
margir hættulegir sjúkdómar. Bezta mcðal-
ið er Ayers Sarsaparilla. — Fæst hjá Mitchell.
Þeim kanpendum IÁfðr, sem hingað
til h*fa fengið þ»ð blað hji oss, til-
kynnvm vjer hjer með, að herra Aðal-
stoinn Jónsson, 225 Ross Street hjer í
bænum, hefur tekið af oss við útsöl-
unni, og biðjum vjer menn því sð vitja
blaða sinna framvegis hjá honum,—
Vjer skulum leyfa nss að nota tækifær-
ið til þess að hvotja landa vora til að
kaupa það blað og gera því yfir höfuð
þann greiða, sem þeim er unnt. Síra
Matth. JobhumssoD, ritstjóri Lýðs, er
einn af þeim fáu verulega hugsandi
mönnum á íslandi um*þessar mundir,
sem ekki vilja liggja á hugsunum sín-
um eins og ormar á gulli, heldur segja
drengilega það sem þoim er innanbrjósts.
Það leynir sjer hcldur ekki, að síra
Matthíasl liggur að minnsta kosti eins
mikið á hjart.t eins og nokkium öðrum
á ættjörð vorri. Það er þarft verk og
drengilegt af löndum vorum hjer vestra
að stuðla að því svo um muni, að hann
fái sagt það sem hann langar til að
segja. Þoss vegna rettu kaupendur blaðs-
miklii fremur að fjölga cn fækka
vestra. — Yjer vekjum og athygli
ins
manna a þvi,
í 60 cents.
að blaðið er sett niður
Farbrjcf iiffiy fjcnda.
Landshöfðingja-brjef það, sem hjer fer
á eptir, hefur hr. Sigfús Eymundsson í
Iteykjavík sent oss ásamt ósk um að
það vreri prentað í Lögbergi. Brjef þetta
er auðvitað til orðið í tilefni af tilboðj
lir. B. L. Baldvinssonav um að selja
mönnum farbrjef hjer vestra. Oss er
ókunnugt um hverja aðferð hr. B. L. B.
hefur, og má vel rera að hún sjo í
alla staði lögleg. En vjer viljum ekki
neita að prenta þetta brjef, bví að auð-
vitað er áríðandi að viðhafa alla var-
liygð i þessu efui, þar sem allmikið get-
ur verið í húfl fyrir mönnum, ef ólög-
legft er að farið á einhvern hátt. Það
er í því skyni að minna hlntaðeigend-
ur á að fara gætilega og löglega að í
þessu efni, en alls ekki til að spilia
fyrir farbrjefasölu hr. B. Batdvinsson-
ar, gð vjer prentum þetta landshöfð-
ingja-brjef, sem er þannig:
Landshöfðingin yfir íslandi.
Reykjavík, 4. nóvember 1889.
Með brjefi dags. 29. f. m. hafið
þjer, herra útflutningastjóri, tjáð mjer,
að þjer haflð orðið þess vísari, að út-
flutningastjórar, som búsettir ern 1 Ame-
ríku, muni hafa í ráði að senda mönn-
nm hjer á íslandi farbrjef, sem gefin
eru út af þarlendum útflutningastjórum
í þeim tilgangi að menn geti flutt sig
hjeðnn sem vesturfarar og notað far-
brjef þessi á sama hátt eins og útflutn
inga-samn.'Dga þá, er gefnir eru út af
hjerlendum útflutningastjórum, og hafið
þjer spurzt fyrir um, hvort slíkt geti
samrýmzt hjer gildandi lögum um til-
sjón með vesturfara-flutningum og hvort
þessi farbrjef frá útflutningastjórum
Ameríkn geti álitizt fullnregjandi í því
efni, og enn fremnr, hvort það hafl
nokkra þýðingu fyrir gildi þessafa far
brjefa hjer, þó að ,,lína“ sú, sem flytja
ætlar fólkið, hafi sett veð hjer á landi
og hafi hjer útflutningastjórn, ef farbrjef
in sjou eigi útgefln af honum og hann
eigi hefur neitt ytir flutningnum að segja.
Út af þessu sknl yður hjer með tjáð,
yður til leiðbeiningar, að þar sem það
er skýrt tekið fr»m í 1' og 2. gr. út-
flutninga-laganna 14. jan. 1876, að eng-
ir aðrir en þeir, sem fengið liafa sjer-
stakt ieyfl til að vera útflutningastjórar,
megi gera samninga við útfara um
fiutning í aðrar heimsálfur, en slíkt
verður að eins veitt af mönnum, sem
búsettir eru á íslandi, þá leiðir beint
af þessu, að menn, Sem búsettir eru í
Vesturheimi, mega ekki gefa út far-
brjef fyrir útfara hjeðan af landi, og
er slíkur útflutnlngur, er þjer talið um,
því ólöglegur með öllu, og genr það
enga breyting i þessu efni þó að „lína“
sú, sein ætlar ftð flytja fólkið, hafi sett
veð hjer á landi og hafi hjer útflutn-
ingnstjóra, ef þessi útflutningastjóri ekki
gerir þann sknflega samning sem heimt-
aður er í 13. gr. nefndra laga, við út-
farana, nje yfir höfuð annast og hefur
umsjón með flutningnum, enda á lands-
stjórnin aðgang að útflutningastjórun-
um, en eigi að þeim útlendu fjelögum
eða „línum“, sem takast á hendur að
flytja útfarana.
Magnús Stephensen.
* * *
Að þetta sje rjett ritað eptir mjer
sýndu frumriti af brjefi landshöfðingjans
það vottast hjer með notarialit.er eptir
nákvæman snmanhurð.
Notarius publicus i Rkv., 26. nóv. 1889
Ilalldór Daníelsson.
„Oinetanleg blessun“
Aycrs fhorry Pcctoral
er l'ezta meðalið við barnaveiki, klghósta,
hæsi, og öllum skyndilegum háls og lunga-
kritium, sem ungu fólki er hætt við. Haf-
ið þetta meðal á heimilum yðar. Ilon. C.
Edwarcis Lester, áður konsúll Bandarfkjanna
f Ítalíu, og höfundur ýmsra vinsælla bóka,
riíar:
,,í öllum mínum hrakningum, í hverju
sem helzt loptslagi, hef jeg aldrei fengið
svc nokktirn kvilla f hálsinn eða lungun að
hann hafi ekki látið undan Ayers Ciierry
Pectoral á 24 klukkustundum. Auðvitað hef
jeg aldrei borið við að vera án þess lyfs á
.öllum mínum ferðum á sjó og landi. Jeg
hef sjálfur sjeð að það hefur hjálþað fjölda
manna, og þegar áköf bólga hefnr verið (
lungunum, svo sem í barnaveiki og diftcritis
á börnum hefur lffinu verið bjargað með
þessu meðaii. Jeg mæli með að það sje
takið i smáum en tíðum skömmtum. ]>eg-
ar það er notað rjett, samkvæmt forskript-
inni, þá er það ómetanleg blessun fyrir
hvert heimili“.
Ayers Cherry Pectoral
Dr. J. C. Ayer & Co., Lowell, Mass. Til söiu
hjá öllum lyfsölum. Verð $ 1; sex flöskur $5.
Samkvæmt tilmælum herra Sigfúsar
Eymundssonar í Reykjavík býðst jeg
hjer með til að leiðbeina þeim, er vilja
1 senda fólki á íslandi peninga fyrir far-
brjef til Ameriku á næsta sumri.
Winmpeg, 31. desember, 1889,
W. H. Paulson.
Hannes Hafstein
settur.
Til
iitflutningastjóra Sigfúsar Eymundssonar.
TYND STULKA.
Hver sá sem kann að vita um heitnili
Ingibjargar Jóhannsdóttur frá Hnausum
í Húnavatnssýslu, er kom að heiman í
sumar (1889) er vinsamlega beðinn að
tilkynna mjer það við allra fyrstu
hentugleika.
Guðmundur Signrðsson.
49 Notre Dame 8t. East.
Winnipeg Man.
EMIfiRAJiTA F.ARBRJEF
ineð „Dominion Linunni"
frá Islandi til Winnipeg:
fyrir fullorðna yfir 12 ára $41,50
„ börn 5 til 12 ára.,.. 20,75
>5 )) 1 ,, 5 ura.... 14,tó
selur B. L. Baldvinsson
175 ROSS STR. WINIMIPEG.
LJÓSMYNDARAR.
McWilliam Str. We3t, Winnpieg, IVJan
I*.S. Eini ljósmyndastaðurinn í bœn
um sem íslendingur vinnnr á.
M. A. KÉROACK,
selur bækur og ritföng, skrautmuni og leik-
föng, raálverk, blek, o. s. frv.
Smásala og stórsala.
17 LOMBARD STR.
Náiægt Main Str. WINNIPEG.
eptir ádý.rum
STÍGVJELUM og SKÓM, KOFF-
ORTUM og TÖSKUl/, VETÁ-
INGUM og MOCKASINS.
GEO. RYAN,
492 Main St.
A. H. Vau Etten,
----SELUR----
TIMB Uli, ÞA\KS P Ó K,
VEGGJARIMLA (Lath) Ac.
Skrifstofa og vörustaður:
---Hornið á Prinsess og Logan strætum,-
Winnipeg.
P. 0. Box 784.
t>0
8 «
. 5«
6 S
O
co 0
- g
o
r-f O
'S
A SOGIATION
STOFðAB 1871.
'2
3
S e
-O ®
t. 'rt
-Ej
XO
to
P>
U3
sa
HÖFUÐSTÓLL og BIGNIR nú yflr.................$ 8,000,000
LÍFSÁBYRGnlR................................ 15,000,000
AÐALSKRIFSTOFA - - TORONTO, ONT.
Forseti..... Sir W. P. IIotvi.AND, c. n.; k. c. m. o.
Varaforsetar . Wm. Elliot, Esq. Edtv’d Hoopek, Esq.
Stjórnarnefnd.
Hon. Chief Justice Macdonald, ! S. Nordheimer, Esq.
W. H. Beatty, Esq. W. H. Gipps, Esq.
J. Herbert Mason, Esq.
James Young, Esq. M. P. P.
M. P. Ryan, Esq.
o"
<1
H
O*
On
B
Ox
B
ffl
2»
"O (t>
ö-.os
<t>
e+
P> í**
M
co
p>
A. McLean Howard: Esq,
J. D. Edgar, M. P.
Walter S. Lee, Esq,
A. L. Gooderham, Esq.
Forsttidnmuiáur - .1. K. IHACDOðALÐ.
Makitoba gkein, Winnipeg--------D. McDonald, nmsjónarmaður.
C. E. Kerr,------------------------gjaldkeri.
A. W. R, Marldey, aðal umboðsmaður Norðvesturlandsins.
J. N. Jeomans, aðal umboðsmaður.
Lífsábyrgðarskjölic leyfa þeim sem kaupa lífsábyrgð hjá fjelaginu aðsetjast
að á íslandi.
O
í?
T3
P
13
Í22
1 þá’ti áptur. Hdn var að fást við þetta í hægðum sín-
um óg hiiarsa tim, hvað langt mundi verða þnngað til
sviðinn eptir tattóveringuna freri úr herðnnum á henni,
þegir Dick kom þjótandi inn, án þess að vcra að hafa
fyrir því að berja nð dyrnm.
„ó. frænka! fvrenkn!“ hrópaði hann 1 sy.ngjand ;
íagnaðarrómi, „hjer kemur stórt skip sigiandi. Er það
mamma og pabbi, sem koma til *ö sækj* Dick?“
Ágústa hneig aflvana aptur á bak; svo raikið r»ld
fjekk liin skyndilega breyting á tilfinningunum yfir
lienni. Ef skip var fram undan, þá vor» |.»u frelsuö —
hrifin út úr sjálfum gTeipunum á dauðatium. En ef
til vill var þetto nð eins ímyndun barnsitií; hún kastaði
utan á sig einhverju af fötunum; og langa, gula hárið
— sem hún hafði verið að greiða með spýtu, af því að
hú:i hafði enga betri hárgreiðu — flaksaðist aptur af
liöfðinu á henni; þannig á sig komin tók hún í hönd-
ina á barninu og þaut eins liart og hún gat, fram cptir
iitla klettótta höfðanum. sem Bill og Johnnie ltöfðu
steypzt frara af og be8ið bana af. Áður en hún var
komin fram á liann miðjan, sá liún að barnið hafði
sagt satt — því að stórt skip stefndi frá haflru beint
inn fjörðinn. Skipið var ekki hundrað faðma frá henni
Og það var verið að flýta sjer að lækka seglin áður
en akkerunt yrði varpað.
Ágústo þakkaði forsjóninni fyrir þessa sjón, betur
en hún hafð; nokkurn tíma fyrir nokkuð þakkað, og
þant áfram þangað til hún var komin fremst fram á
liöfðann; þar staðnæmdist hún og veifaði með litlu
Auífiinni af Dick til skipsinfl, sem hjelt áfram liægt og
liátignariega, þangað til allt í einu skvampið af akker-
inn barst yflr vatnið, og svo heyrðist skeraadi glamrið
| akkeriskeðjunni, þegar kún drógst í gegnum gatið á
Í28
fekípsbdrðinu. 8vo heyrðist enn annað hljóð—fagnandl
mahn»raddir. Menh höfðu sjeð harid.
Fimm mínútur liðu, og þ» sá hún báti hleypt nið-
ur og menn far» ofan í hann. Ár»rnar voru lagðar
út og á sömu stuníu var báturinn farinn »ð kljúfa
vatnið ekki fuil tiu skref frá henni.
„Farið þarna inn“, kallaði hún, og benti á víkina,
„þ»r sk»l jeg hitta ykkur“.
Þegar hún var þangað komin, var báturinn lagztur
»ð landi, og hár, magur, góðn.annlegur maður ávarpaði
hana; það leyndi sjer ekki á málfærinu að hann var
frá Bnndaríkjunum. „Komin hingað af skipbroti, Miss?“
spurði hann.
„Já“, sagði Ágústo og gekk tenni örðugt að ná
andanum; „við orum þau sem af komumst af Kangaioo,
sem rakst á hvalveiða-skip fyrir hjer ura bil vika sið-
an og sölek“.
„Ó“, sagði kapteinninn, „rakst á hvalveiða-skip? Jeg
býst |'á við, að það hafi vevið fjeiagar okkar. Yið höf-
um saknað skipsins hjer um bil eina viku, Og jeg
skrapp hingað til þess að vita, hvort jeg mundi geta
komizt á snoðir um, hvað af því mundi hafa orðið —
jafnframt til að ná okkur vatni. Jæja, það var vel
,,assúrerað“ að minnsta kosti; og þegar við hittum menn-
ina síðast, þá höfðu þeir veitt dæmalaust lítið. En
kannske þjer viljið gjöra svo vel, Miss, að segja mjer
ofurlítið nákvæmar frá þessu, þegar þjer hafið hentug-
leika á?“
Ágústa sagði þvi aðalatriðin úr þessu óttolega æfin-
týri, s«m þau höfðu ratað í, með svo fáum orðum sem
hún gnt; og jafnvel Bandaríkja-kapteinninn komst við
af þeirri sögu, >ó að hann væri ekki neinn sjerlegur
tilflnningamaður. Svo fór hún með hann, ásamt háset-
unum, upp að kofauum, þar sem Mr. Meeson lá örend-
126
hún sjer vott að því, að hún hefði verið tattóveruð
þegar liún kom frá Kergulen eyjunni, og að þá hefði
áritunin verið svo nýlega af staðin, að bólga var enn
í holdinu eptir hana. Þetto var því meir áríðandi, sem
áritunin var ekki dagsett.
Mrs. Thomas hlustaði á söguna með opinn munn-
lnn, og vissi ekki, hvort hún átti að láta fá meira
vald yflr sjer, aðdáunina að hugrekki Ágústil eða óá-
nægjuna út af því að svona illa skyldi hafa verið farið
með herðarnar á henni.
„Jæja, það minnsta, sem liann“ (þar átti hún við
Eustace) „getur gert, er að ganga að eiga yður eptir
að þjer hafið látið fara svona með yður fyrir hans
skuld“, sagði Mrs. Thomas, sem var praktisk kona.
„Þvættingur! Mrs. Thomas“, sagði Ágústa og roðn-
aði svo að skriptin á herðum hennar sýndist líkust
bláum línum á blóðrauðum lagarfleti, og hún stappaði
fætinum svo afdráttorlaust niður í gólfið, að húsfreyjan
tók viðbragð.
Það var engin ástæða til þess fyrlr hana, nð taka
jafn-meinlausri athugasemd svo iila. En því er nú einu
sinni svo varið, eins og lesarinn hefur vafalaust tekið
eptir, a,ð ungar konur eru svo gerðar, að þær hafa ógeð
á að tala um mögulegleikana fyrir því að þær giptist
þeim karlmanni, sem þær unna; og ekkert jafnast við
slíka óbeit, nema ákefðin í þeim eptir að giptast mann-
inum þegar tíminn er kominn.
Mrs. Thomas ljet Dick og Ágústu setjnst að morg-
unverði, hafragraut og kaffi, og þótti þeim báðum það
mesta sælgæti, þó að maturinn væri í raun og veru
heldur ljelegur. Svo gat hún ekki lengur setið á for-
vitni sinni, heldur reri til lands til þess að sjá kofana
og sömuleiðis lík Mr. Meesons; sú sjón var reyndar ekkert
viðfeldin, en það var þó óneitanlega gaman að sjá hana.