Lögberg - 22.01.1890, Blaðsíða 6

e
LÖGBERG, MIDVIKUDAGINN 22. JANÚAR 1890.
PENINGASENDINGAR HEIM
TIL ÍSLANDS.
Iíerra B. L. Baldvinsson hefur
rreð grein í „Heimskringlu“ frá 10.
jan. vel og greinilega svarað lands-
l öfðingja-l/rjetinu, sem prentað var
í „Lögbergi“ frá 1. jan.
Hann hefur par sýnt frani á,
að greinar pær í útflutningalögun-
i m, seni ianc'shöfðingja-brjeílð vitn-
ar til, hafi enga pýðingu fyrir far-
i rjefasölu sína, og að tilgangur
i rjefsins, nl. sá, að s}'na frarn á
c'igildi peirra farbrjefa ineð Domin-
:cn línunni, er B. L. Baldvinsson
ielur hjer í Atneríku handa emi-
gröntum frá Islandi, verði árang-
urslaus.
Höfundurinn bendir á, að landsh.-
brjefið sje bvggt á misskilningi hr.
í icrfú-iar Eymundssonar, og ókunn-
1 gleik valdstjórnarinnar íslen/ku á
i ðli Iijerlendra farbrjefa.
Dað er ekki tilgangur minn
ir.eð pessum línmn, aö rengja pað,
sem B. L. Baldvinsson segir við-
cíkjandi sínuin farbrjefurn. Jeg skil
mjög vel pá útlistun hans og grein,
sem hann gerir fjrir pví, hrernig
nota megi pessi farbrjef, er liann
elur: nir jeg trúi pví Hkn, að
með peirri aðferð, seiri hann berid-
ir á, megi gera útfararsamnrnginn
t’ irmlegan og samhljóða útflutninga-
lögunnm íslen/ku.
Dess vegna óska jeg pess, að
ii enn ekki skilji pað sern jeg bjer
segi svo, að jeg rrieð pvi vilji veikja
j að traust, sem B. L. Baldvinsson
1 efur áunnið sjer meðal íslendinga,
íjrir starfsemi sína við inr.flutn-
inga. Það er pvert á móti. Mjer
cr annt uin að B. L. B. haidi
j eirri tiltrú, ter. hann hefur náð
meðal manna í pví efni. Hann
er meira riðinn við pau mál en
nokkur annar íslendingur í pessu
landi, og pess vegna er áríðandi,
að allir, bæði emigrantar og yfir
, öfuð allir peir, rein láta sig pau
mál nokkru skipta beri hina sömu
• ;itrú til hans hjer eptir eins og
l.ingað til hefur verið gert.
Dað stendur cð nokkru leyti
likt á með herra Sigfús Eymunds-
fon í Reykjavík. Hann er pað
fyrir tslendinga heima, sem B. L.
Baldvinsson er fyrir pá hjer. Har.n*
liefur um mörg ár, mcir en nokk-
ur annar maður, verið við riðinn
i utning á fóiki frá /slaridi.
Fólksflutninga- málið hjer og
á íslandi er nú óefað meðal peirra
ipursmála sein eru pannig semtengd,
að okkur hjer getur orðið pað á,
1 ð iáta okkur koma við, hvernig pað
gengur í báðum stöðunuin, hversu
mikil afskíptasemi, sem peirn par
leima kann að virðast J>r.ð.
Eina sennilega ástæðu fyrir pví skal
jeg nefna, og er hún sú, að all-
margir af peim sem hingað flytja
á hverju ári, eru iluttir fyrir pen-
inga, sem íslendingar hjer vestra
liafa tinnið fyrir.
Gufuskipa-línan, sem Sigfús
Eymundtecn cr umbcðsmr.ður fyrir á
íslandi, hefur, cins cg kunnugt er,
áunnið sjer J>á hylli meðal Islend-
inga, að jafnvel J>ó fleiri línur liafi
haft sína agenta uppi á íslandi, og
sótt um að flytja fólkið, J>á hefur
pó sú lína (Allanlínan) flutt allan
porra Jceirra íslendinga, sem komn-
ir eru til Jiesea lands, og verður
[>að óefað hið sama framvegis. En
af pví leiðir að útlit er fyrir að
Sigfús Eymundsson verði, um kom-
andi tíma eins cg að undanförnu,
ineir en nokkur annar maður starf-
andi við útfiutningamál á íslandi.
pess vegna er að sínu Ieyti með
hann eins og jeg hef bent á með
B. L. B„ árfðandi að J>að traust,
setn hann hefur áunnið sjer hjá
peirn, sem J>essi mál snerta,' hald-
ist við.
Aðaltilgangur minn með pess-
ari grein, pó fleira blandist par inn
með, er J>ví sá, að sýna fram á
að miskilningur sá hjá Sigfúsi Ey-
mundssyni, sem B. L. Baldvinsson
segir aJ hafi gefið tilefni til J>essa
land. h.-brjcfs er býsna afsakanlegur,
eða með öðrum orðum, er er.ginn
misskilningur, og skal jeg nú leit-
ast við að sýna hvernig pví er
varið.
Hvorki B. L. Baldvinsson njo
nokkur annar maður efast um, að
J>að sje rjett, scm stendur í landsh,-
brjefinu, nfl. petta: „ið engir aðrir
en [>eir, sem frngið hafi sjerstakt
leyfi til að vera útflutningastjórar,
megi gcra samninga við útfara um
flutning í aðrar hoimsálfur, en slíkt
(leyfi) verður að eiris veitt mönnum,
scin búsettir eru á íslandi, pá leiðir
beint af pessu, að menn sein bú-
settir eru í Yesturheimi, mega ekki
gefa út farbrjef fyrir útfara hjcðan
af landi, og er slíkur útflutninrrur,
sem J>jer talið um, pví ólöglegur
með öllu“.
Itjer, og annars allstaðarf er
taiað um útfararsamninga og far-
brjef, sem eitt og hið sarna. Og
augljóst er af pessu, að útfararsamn-
ing rið fólk frá íslandi til A me-
ríku getur maður, búsettur í Vestur-
heimi, ekki gert. Dessvegna, farbrjef
handa íslcrdingum frá íslandi til
Winnipeg getur maður, sem búsett-
ur er í Ameríku, ekki selt.
Var pað pá svo mikill mis-
skilningur af Sigfúsi Eymundssyni,
pó hann áliti farbrjefasölu B. L.
Baldvinssonar óleyfilega og ólöglega?
Það held jcg að engum [>eint geti
fundizt, sem „sjáandi vilja sjá“.
JÞá mun heldur engum pykja
misskilningur, pó S. Eymundsson á-
liti að B. L. Baldvinsson væri að
vinna í J>essu óleyfi, brjóta Jzessi
lög, væri að selja farbrjef, J>ví
grcinilegra getur pað cklci verið, en
jeins og J>að stendur í hans eigin
j auglýsingu: „Emigrantafarbrjef með
Dominion línunni frá lslandi til
Winnipeg... .selur J3. L. Baldvins-
Ecn“.
Nei, lijer er enginn misskiln-
ingur. Enginn landshöfðingi, eng-
inn Sicfús Eymundsson og enginn
lifandi maðúr gat skilið pessa aug-
lýsingu á annan hátt. Það var B.
L. Baldvinsson einn, setn vitsi að
petta var ekki farbrjef, [>ó pað í
auglýsingunni væri kallað pví nafni,
'heldur „ávísuu á íslenzka útfarar-
samninga cg borgun að fullu og
öllu fyrir pá“. En væri nokkur
svo grunnhygginn sem lesið hefur
grein B. L. B. að standa samt í
[>eirri meiningu, að petta, sem hann
[ auglýsir, væri farbrjef, pá skildi jeg
jfúslega ganga inn á að pað væri
ni’sskilningur. En allt J>angað til
sú grein kom út var J>að enginn
misskilningur, heldur að eins auð-
tryggni peirra, sem auglýsinguna
lásu.
Það var pví engin ófyrirsynju
afskiptasemi nje handaskol, eins og
sumir máske álíta, af útflutninga-
stjcíra Sigfúsi Eymundssyni pó hann
vildi hlutast til um pað, að útflutn-
ingalögunum væri hlýtt. En, eins
og jeg sagði í upphafi pessarar
greinar, B. L. B. hefur vel og gieini-
lega gert grein fyrir, livernig í
pessu liggur. Að petta eru ekki
farbrjef, heldur ávísanir upp á far-
brjef, eða borgtin fyrir pau. IJann
hefur llka gefið peim, sem kaupa
af honum [>essar ávísanir, leiðbein-
ing uin J>að hvernig megi nota [>ær,
og hverjar útrjettingar purfi að við
hafa beima á tslandi, til að ceta
eignazt fyrir J>ær farbrjef. En um
eklcert af pessu veit S. Eymiunds-
son, fyrr en honum hefur borizt
Heimskringla frá 16. jan. p. á„ og
hann sjer grein .B. L- Baldvins-
sonar.
I sambandi við petta mál, get
jeg ekki stilt inig uin að minnast
á lagagreinarnar, sem landsh. vitn-
ar til í brjefi sínu. {>ær eru, að
mínu áliti, ólög undir laganafni og
með lagagildi. Ekkert er eðlilegra
ef einhver vill lcosta vin sinn eða
ættingja frá íslandi út hingað, en
að hann kaupi hjer farbrjef og sendi
heiin. En slíkt leyfa nú ekki út-
flutningalögin íslenzku, eins og
kunnugt er. pessar frjálslegu grein-
ar bafa að líkindum verið búnar
til af Ingasmiðum íslands í peim
tilgangi, að gera útflutninginn
erfiðari; [>ær hafa átt að vera nokk-
urskonar farartálmi fyrir fólki, svo
J>að gæti {>ví síðtir leitað sjer lijarg-
ar annarsstaðar, pegar pað gat ekki, að velja helzt penna einfalda veg,
pví bæðí er pað, að peir hciina, sem
eiga að hafa not af pví, hafa eng-
an veg nje vanda af sínum far-
brjefaútvegum, [>að allt er í um-
sjón útflutningssjóra Sigf. Eymunds-
sonar og á hans ábyrgð. Farbrjef
eru eins ódýr pannig, eins og pau
eða treysti sjer ekki til að hafa
ofan af fyrir sjer heiina.
petta bjuggu peir nú til af
náð sinni!! 1876. En, hvernig hefir
farið síðan? Hundruðin og [>úsund-
irnar flytja. Allt af streymir fólk-
ið burt. Treðst út úr kvíunum,
hvernig sem stjórn landsins hleður
uppi dyrnar. Gleðilegt væri að fá
einhverntíma að sjá stjórn og pjóð
aumingja íslands, reyna á göfugri
hátt að bæta og tryggja framtíð og
tilveru fólksins í Jundinu en með
ómýndarlegu útflutningslaga-káki, ó-
|.verra ritlingi Gröndals og fleiru
pessháttar.
[ressar lagatálinanir hafa, sein
sagt, orðið árangurslausar, pví allt
af hafa verið opnaðir vegir, sem
ómögulegt hefur verið að gera ófæra.
Og lögin koma að engu haldi nje
ráða J>ar neitt við, ef menn hjer á
annað borð vilja og geta hjálpað
löndum sínum heima, til að flytja
út hingað. Einn af pessum vegum
er t. d. pessi ávísanasaia B. L. Bald-
vinssonar. Annar vegur, sein lengi
hefur verið farinn ocr hefur nefizt
vel, er sá, setn S. Eymundsson
hefur fundið ujip og látið birtast
almenningi hjer vestra. Um J>að
má lesa í Lögbergi frá 28. nóv.
1888 í greininni: „Peningasending.
ar til lslarnh“. J>ar ráðleggur S.
Eymundsson J>eiin, sem vilja senda
heim peninga fyrir farbrjef — J>ví
farbrjef er ekki hægt að senda -—
að leggja pá hjer inn á banka, fá
fyrir pá ávisun upp á banlca á
Englandi eða Skotlandi, senda J>á
ávísun til sín og nafn og heimili
J>ess, sem farbrjefið á að fá. J>á
lætur liann pann hinn saina vita, að
farbrjef sje til reiðu hjá sjerhanda
honum til z\meríku. Ef hann svo fer,
parf hann engan veg nje vanda að
hafa af sínu farbrjefi, að eins fara
til skips og [>ar fær hann sitt far-
brjef. Fari hnnn ekki, J>á sendir
S. Eymundsson sömu ávísauina aj>t-
ur, ]>eiin sem hana sendi heiin, og
fær liann pá {>annig sína peningft
aptur óeydda.
S. Eyinundsson hefur vanalega
mann í Winnipeg til pess að Jeið-
beina fólki, og annast um pessar
sendingar.
Til að fyrirbyggja misskilning
vil jeg talca J>að frain hjer, að pó
að jeg, sem skrifa J>essa grein, sje
saini maðurinn, sem S. Eymundsson
hefur fengið til pess nú um tíina
að gefa fólki pessar leiðbeiningar,
[>á er ekkert í grein minni sagt
með sjerstöku tilliti til{>ess. Peninira-
hagur við að gefa pessháttar leið-
beiningar er og enginn. Dað er
ekki heldur af pví sprottið, pó jeg
vildi fremur ráða peim til, er vin-
um sínum og vandamönnum lijálpa
uin fargjald út hingað í sumar,
fást nokkursstaðar
°g
á nokkurn
annan liátt. En pó einkum J>að,
að peir, sem eiga að ferðast með
peim farbrjefum, J>urfa ekki að ótt-
ast fyrir að peir verði slitnir út
úr aðalfjöldanum, sem vitanlega fer
með Allanlínunni, og pannig, með-
al annara ópæginda, að öllum líkind-
um missa af pví að hafa túlk áleið-
inni, sem er vanalega að eins með
hinum stærri hópum, og enn frem-
ur, pað sem ekki er minnst í varið,
að öllum líkindum missa af [>ví, að
agent Canada-stjórnar, hr. B. L.
Baldvinsoon, mæti peim J>egar kem-
ar hjer að landi, til að hjálpa [>eim
og leiðbeina alla landferðina vestur
til Winnipeg, eins og hann hefur
gert að undanförnu, með hina
stærri liópa af innflytjendum.
W. H. Paulson.
ADVORUN.
til Gin>lisveitar-búa.
Hjer með tilkynnist: að )>eir sveitar-búar
og aðrir, er eigi hafa greitt gjöld sln til
ofan ritaSrar sveitar fyrir 1. dag marzmán
aistk., verða látnir sæta íjárnámi á þeirn
eptir nefndan dag.
Gimli, 30. desember 1889.
Eptir skipun sveitarnefndarinnar.
G. Thorsteinsson.
Sec’y Treasurer.
A. Ilaggart. Jnmes A. Rons.
IIAGGART & ROSS.
Málafærslumenn o. s. frv. ,
DUNDEE BLOCK. MAIN STR
Pósthtískassi No. 1241.
íslendingar gcta snúið sjer til þeirra með
mál sín, fullvissir um, að þeir láta sjer vera
sjerlega annt um að greíða þau sem raeki-
legast.
HöUCH & OAiVSPBELL
Málafærslumenn o. s. frv.
Skrifstofur: 302 Main St.
Winnipeg Man.
JARDARFARIR.
Hornið á Main & Notre Dame
jLíkkistur og allt sem til jarð-
arfara þarf.
ÓDÝRAST í BŒNUM.
Jcg geri injer mcsta far um, að
allt geti farið sem bezt fram
við jarðarfarir.
Telephonc Hr. 413.
Opið dag og nótt.
M HUGHES.
140
En rnissi hann hana, annaðhvort af óhöppmn eða af
|-ví 11 ð hann hefur gelið þetta allt konu, sem ekki hef-
ur skilið gjöfirtn, eða þá konu, sem skoðar ástir.a og
sjálfa sig eins og mynt, ,sem kaupa mcgi fyrir stöðu
og munað í Híinii, ]á verður hann mcðal hinna ógtcfu-
sömustu allra manna. ÞvS að ekkert gctur gefið hon-
um juð aptur, sem hann hefnr misst.
Eustace hafði ekki sj?ð Agústu nema tvisvar sinn-
»m á asfl sinni; en að fiinu leytinu þarf ástríðan alls
ckki að vera komin Uttdir stöðngrí undanfarinni sam-
vist við |>á manneskju, er maður ann. Það »r algengt
að elska mann eptir að hafa sjeð hann einu sinni, og
fyrir Eustace stóð ekki svo á, að hnnn fyrfti aö byggja
tilfinningar sínar eingöngu á þcim orðum, sem sttílkan,
cr hann unni, liafði talaS, nje á cndurminningur.ni mn
hina sýnilegu fcgurð liennar. Því að hann hafði bæk-
ur hennar. Fyrir |>á sem eitthvað þekkja til rithöfund-
arins — svo mikið t. d. að þeir geti farið nrcrri uin
skoðanir hans, og gizkað r.ieira og minna rjett á um
|að, hvenær liann talnr frá sinu eigin brjósti, livenœr
liann talar frá brjósti persóna sinna, og hvenær hann
cr nð setja eitthvað fram tii dæn.is — fyrir |>á menn
eru bækurnar fullar af skýringnni, og þær koma þeim
í núnara samband við liöfundinn lieldur en nokkur
Fiimbtíð gæti gert, hve mikil sem htín væri. Því að
allt það bezta og ailt |að versta, sem til er í maniín-
um, hlýtlir að koum frnm í bókum bans; |>að liggur
nefnilega í augum nppi, að sje hann ekki einn af
þeim aumustii blekbiillurum, sem ekki skrifa fyrir
nokkurn skapaðan hlut annað en peninga, |á hlýtur
hann að setja i brtkur sínar |ær hugsjónir, sem líða
fram fyrir spegil hjarta hutis.
Þannig stóð á því, að Eustace, sem næstum því
kunni utan að Áhciti Jemímu og sömuleiðis hinar fyrri
141
bækur Agtístu, sem fretnur voru viðvaningslegar, fannst
hann vcra henni gagnkunnugur, og á leiðinni heim
þetta maí-kveld var hanu í þungu skapi tít af öllu því,
sem þetta voðalega skipbrot hafði svipt hann. Hann
liafði misst Ágtístu, og liann liafði jafnframt misst föð-
urbróðir sinn og öll hans miklu anðæti. Því að hann
liafði líka sjeð frjettina uié umsóknina viövíkjandi
Meeson í Timcs, og þrátt fyrir það að iiann vissi, að
liann hafði verið gerður ariiaus, |iá var ekki laust við,
að þetta fengi hoiram hryggðai. Auðinn Uafði hann
misst Ágústu vegna, og ntí hafði liann misst Ágtístu
líka; og ]að var ekki iaust við að lioniun fjeliist lmg-
ur við að hugsa til þeirrar löngu, gleðilausu tilveru,
sem fram undan honum lá, þar sem ekkert var anuað
að sjá en latneskar prófarkir. Hann stundi vi« og
staðnæmdist far sem Wellington-stræti liggur yflr Strönd-
ina, sem er einn af verstu stöðunum í London, af þvl
að umferðar-straumurinn er þar svo stöðugur. Umferð-
in var á því augnabliki bönnuð fótgangandi mönnum,
eins og htín venjulega er; liann stóð nokkrar míntítur
og horfði á kerlingu, sem allt af reyndi að komast
yfir um þegar það var ómögulegt, og ijet eins og htín
vasri vitlaus, og það var ekki laust við, að honum þætti
gaman að. Þá kom allt í einu þjótandi drengur með
liunka af blaðinu Olube ósambrotnu undir handleggnum,
og hann grenjaði svo mikið, að það varð eun afieitarn
að vera þarna en áður.
„Sttílka og baru kornizt iífs af á dásamlegan hátt!‘
orgaði liann. „Sagan af þeim sem komust lífs af Kan-
garoo — á dásamlegan hátt — eyði-eyja — Magnolía kom-
in með sakamennina“.
Eustace tók hart viðbragð, keypti á augabragði eitt
eintak af blaðinu, og fór iuu í liliðið við btíð eina til
144
Ilann var þá svo snarráður að spyrja: „Hvar get
jeg fundið yður?“
„Hjá Lady Holmhurst. Komið þjer snemma á
morgun; jeg þarf að segja yður nokkuð1-, svaraði htín,
og á næstu míntítu var vagninn farinn, og hann stóð
þar eptir í því skapi, sem sannarlega er „liægra að
ímynda sjer eu lýsa“.
XIV. KAPÍTULI.
Við llanover-square.
Eustace gat aidrei munað til fulls, hvernig hann
komst út tír kveldi þessa viðburðarika dags. Honum
faunst einhver þoka hvíla jrfir öilu, sem stóð í sam-
bandi við það kveld. En til allrar hainingju fyrir þann
sem þessa sögu les, þurfum vjer ekki að öllu leyti að
byggja á minni ungs ástfangins manns, sem ávallt er
óáreiðanlegt; og með því að vjer höfum fengið fregnir
vorar frá öðrum stööum, sem vjer einir höfum haft
aðgang að, þá er bezt að vjer fyllum upp eyðuna.
Fyrst af öllu fór liann í kltíbb þann, sem liann til-
heyrði, og náði sjer 1 „Itauðu bókina“ *). í henni sá
hann, að Lundtína-btístaður Holmhursts lávarðar, eöa
öllu heldur Lady Ilolmhursts, var við Hanover-
.square. Þá fór hann til lierbergja sinna í einni af
iitlu ldiðargötunum, sem liggja tít að Ströndinni, og
borðaði einhvern miðdegisverð til málamynda. Þá fjekk
framúrskarandi mikið ókyrrleika-kast vald yfir honum,
og hann lagði af stað tít til að ganga. í fulia þrjá
klukkutíma gekk þessi ungi maður. og var Jiað vafa-
laust hollt fyrir haDn, því að aldrei lireyfa menn sig
*) Kegistur yflr nöfn manna á Englandi, sem eru
í þjónustu ríkisins.— Aths. þýð.