Lögberg - 04.06.1890, Qupperneq 3

LÖGBEKG, MIDVIKUDAGINN 4. JÚNÍ 1890.
3
Logberg almennings.
„V E L K O M I N N“
segir liin háttvirta ritstjóru „Lögbergs“
mig, ef jeg hafi „nokkuð að athuga við
skýrslu" freguritarans, er minnist nu'n
í sögu frá samkomunni i fjelagshúsi
íslendinga 18. i>. m.
Jeg virði frjálslyndið og |.akka boð-
ið, leyti rojer svo uð seuda „Lögbergi“
nokkur orð.
Það eru 2 atriði, er mig sneita í
sögu fregnritarans. Jeg er lýstur „að-
stoðarritstjóri ,Heimskringlu‘ “ og „al-
kunnur afneitandi allrar guðstrúar".—
Auðvitað mátti minna gagn gera, — En
jeg verð að álítn báðar |iessar yfirlýs-
ingar eintómt spaug úr „Lögb.“ eða ein-
hverjum huldu-vini okkar „Lögbergs."
í blaðinu hel jeg stundura verið nefnd-
ur áður, og |>á hefur optast verið sleg-
ið ofurlitilli snyrtirós í kriug uin nafn-
ið, rjett til uð gleðja náungann (?) og
svo til að minna mig á að jeg œtti lar
á slóðum hauka í horni.
Eitt af slíkum málverkum er hjer
um að ræða. Fyrra spaugsyrði fregnrit-
arans, er nærri því eins þægilegt eiiis og
ungmeyjar snoppungur, sem lagður er á
vangann á heitt elskuðum unnusta. Mjer
þykkir náttúrlega ekki neitt voðalegt
kjaptshögg, þó jeg sje talinn meiri en
jeg er. Og það er svo langt frá að mjer
væii á móti skapi, að verðn— þó ekki
væri nema „aðsloðar“----ritstjóri „Hkr.“,
eða einhvers blaðs, sem af og til ætti
orðastað við mína kæru „Lögberginga".
Sjálfsagt^fyrsta spor til haldgóðrar vináttu.
Ef til vill sýnast ekki eins áferðar-
fögur liin síðari gamanyrðin í fregnrit-
ara-frjettuuum. En þau eru engu að
síður alveg eins ineinlans, gagnvart nijer,
eins og hin fyrri. Hið athtigaverðasta
við þau ummæli álít jeg, að fregnritinn
hlýtur að standa ofur einstæðingslegur
með orð sin. Þ.iu eru, mjer vitanlega,
ekki á neinu byggð. Þess vegna ekki
því að heilsa, að nokkrnm manni, sem
til mín þekkir, hafi getað hrótið þau
af niunni, ef hann annars hefði verið
vandur að þvi að finna orðum sínum
stað. Jeg hef aldrei talað eða hugsað
í þá átt, og enginn annar en þessi fregn-
riti gert „alkunnugt", að jeg vacri
„afneitandi allrar guðstrúar". Þess vegna
veit jeg vel, að allir sem hafa kynnzt
mjer og hin háttvirta ritstjórn „Lögbergs"
einnig, verða samhuga f því að álíta
það eintóma vitleysu að kalla mig „al-
kunnan" trúleysingja. í þesskonar
orðatiltækjum er ekki minnsta sannleiks-
korn fólgið Og margur, ef til vill, freist-
Iiðist til 11B kalla slíkt lýgi—^þó auð-
vitað sje ábyrgðarmikið að taka svo til
orða, þegar maður veit ekki ofan í þann
sem talar — að minnsta kosti er þetta
gagnvart lesendum „Lögbeigs" óþarft
spaug.
Meiri málalenging um þetta álít jeg
þarflausa, þar sem jeg vonast eptir að
öllum lesendum „Lögb.“ skiljist, að jeg
felli mig ekki sem bezt við frásögu
frjettaritarans. Það munu fáir þyrstir
1 að lieyra langt mál um guðs-trúarjátn-
ingar eius eða annars.
Ritst, „Lögb.“ get jeg ekki áfellt,
þótt hún ljeti blekkjast af sögumanni
og fleygði út þessum nýmælum. Það er
ekkert álilaupaverk fyrir ritstjóra að
þenja sig út um alla móa, og vaða of-
aní hvern mann, sem nefndur væri guð-
leysingi, eða eitthvað þvílíkt, til þess
að sannfærast um trúarefni hans.
Málið getur, mín vegna, haft hjer
enda, af því jeg tel sjálfsagt nð hin
háttv. ritst. „Lögbergs" muni ekki fara
að teygja svoddan efui eins og hrátt
skinu.
'U'iuiiipeg. 30. maí 1890
J. E. Eldon.
Ath. ritst. — Það er ekki nema
skylda vor, að biðja afsökunar á
peini ummæluni fregnrita vors uin
lir. Eldon, að hann væri „alkunn-
tir afneitandi“ o. s. frv. Hr Eldon
segist aldrei hafa hugsað eða tal-
að í J>á átt, að láta Jretta verða
„alkunnuyt“ um sig, og úr J>ví svo
er, J>á er auðsætt að fregnrita vor-
um hefr.r stóruiu á orðið með að
vera að gera ^>rfua/-sakir hr. Eldons
„alkunnar“ með J>ví að koma þeim
í háinæli leyfislanst.
IiliJEF FRÁ MANNI, SEM
EKKI ER TIL.
Það er ekki satt!
Það er ekki satt, sem stendur í
19. nr. „Lögbergs", 3. árg., að Snjólfur
sá, sem blaðið sagir að hafi skrifað sig
á „skrá“ hjá tJnítara-trúboðanum B. Pjet-
urssyni, sje meðlimur hins lúterska safn-
aðar hjer. Jeg (undirskrifaður) hef aldrei
skrifað mig nje leyft að skrifa nafn
mitt í áðurnefndan söfnuð. En þó
Snjólfur Jóhannsson sje þar skráður
og tilheyri honum (söfnuðinum) kemur
mjer alveg ekkert við. Jeg þekki |>ann
mann alls ekki, hef aldrei hevrt lians
getið og efa stórum að hann sje til
Það er ekki einungis þetta, sem
ranghermt er í þessari „Lögbergs“-grein;
hún er, í einu orði, helber ósannindi
frá upphafi til enda. Það hefur þótt
nóg hingað til aö hafa ósannsögli svo
sem til þriðjunga eða í mesta lagi til
helmiuga saman við annað. En nú er
því hætt og farið að brúka hana alveg
óblandaða, eða að minnsta kosti svona
í viðlögum.
Mjer þykir annars leiðinlegt og
nærri því minnkun að því fyrir „Lög-
berg“, livað þnð blað hefur ijelegn
fregnrita.
Virðingarfyllst.
Snjólftir J. Austnuinn.
Aths. ritst. — t>að er oitthvað
rangt við fiennan Snjólf Austmann.
Jjgb. hefur aldrei dottið I hug að
segja að neinn Snjólfur J. Aust-
inann hafi skrifað sig í nokkurn
söfnuð eða á neina skrá — af J>eirri
einföldu ástæðu, að f>að er enginn
Snjólfur J. Austmann til meðal Is-
lendinga hjer nje annars staðar. Þessi
lir. Snjólfur J. Austmann, setn ekki
er til sjálfur, kveðst efast um að
„Snjólfur Jóhannsson“ sje til. Vjer
vituin eigi neitt um J>að og oss
kemur J>að ckki við; vjer höfum
ekki minnzt á neinn með pví nafni.
Fregnriti vor nefndi Snjólf Jóhann-
eason, og hann er til, og hann
skrifaði sig á Unítara-skrána, og
hann hefur verið meðlimur ísl. lút.
safnaðarins hjer - - J>að skulum vjer
sanna með óteljandi vitnum og full-
um skilríkjum—og hann liefur ekki
sagt sig úr J>eim söfnuði enn í dag.
Hvað Snjólfi .T. Austmann, sem
ekki er til, kemur J>etta við, má
hamingjan vita.
Gestrisni Lögberrjs við aðsend-
endur og „leiðrjettendur“ er al-
k u n n; en vjer vildum mælast til,
að J>eir einir ónáði oss með „leið-
rjettingum“, sem eitthvað eiga skylt
við eitthvað, sem einhvern tíma
hefur staðið í blaði roru, og J>á
sjerstaklega að eins heiðraðir mcð-
borgarar, sem eiga heima í tilver-
unnar ríki. — L>ótt Lögberg sje nefni-
lega stórt blað, J>á er J>ó húsrúm
vort eigi eins stórt eins og gest-
risni vor; J>ví er miður — J>að hrygg-
ir oss — að vjer höfUm ekki rúm
fyrir brjeflegan fróðleik frá öllum
J>eim Snjólfum og Hrólfum, sem
til kunna að vera í J>essum heimi,
og J>ví síður J>eim sem ekki eru til!
OKEYPIS
HIMILISRJETTAR-
IiÖSTD.
itliinitobiU'viloiiMJCstui'-
b v a u t i n.
Landdeild fjelagsins lánar frá
200 til 500. dollara með 8 prCt.
leigu, gegn veði í heimilisrjettar-
löndum fram með brautinni. Lán-
ið afborgist á 15 árum.
Snúið yður persónulega eða brjef-
lega á ensku eða íslenzku til
Am Wm Eden
Land-commissioners M. & N.-
West brautarinnar.
396 IVIain Str.
Winnipeg.

eptir ó d ý r u m
STÍGVJELUM og SKÓM, KOFF-
ORTUM og TÖSKUL, VETM-
INGUM og MOCKASINS.
GEO. RYAN,
492 Main St.
GEO EARLY
Járnsuiidur,
Járnar hesta.
Gor. King Str. &. Market Square.
Þess ber að geta setn gert er.
Við getuin ekki látið hjá líða, að
votta þeim heiðurshjouum: Antóníusi
Eiríkssýni og konu hans Ingveldi Jó-
hannesdóttnr i Þykkvabæ í fljótsbyggð,
okknr inuilegasta þakklæti fyrir allau
þeirra maunkærleika okkur auðsýndan,
svo seni |að: að þan tóku okkur fátæk
og hjálparþurfa í hús sín fyrsta vetur-
inn (1887—88) eptir að við komum hjer
til Ameríku; og nllan |.ann tíma sem
við höfum dvalið hjá þeim síðan, hafa
þau sýnt okkur nákvæma hjálpsemi, og
stöðuga velvild, án þcss þau vildu þiggja
nokkra borgun af okkur.
Sömu leiðis hafa dætur þeirra lijóna,
og Olafur Oddson tengdusonur þeirra,
gert okkur margt gott.
Við óskum og treystum þvl, að dyggð-
ir þeirra fái makleg laun á sinam tíma.
Illugi Olafsson,
Ingveldur Grímsdóttir.
SPYRJiD
EPTIR VERDI A ALLSIvONAR
GRIPAFÓURI OG IIVEITIMJÓLI
n. a. horninu á KingSt. og Market Sqitare
Þið fdið ómnkið horyað ef ]>ið Tiljið.
GlSLI ÓLAFSSON.
Samkvæmt tilmælum herra Sigfúsar
Eymumlssonar í Reykjavík býðst jeg
hjer með til að leiöbeina þeim, er vilja
senda fólki á íslandi peninga fyrir far
brjef til Ameriku á næsta sumri.
Wiunipeg, 31. de se mber,S89,
W. II. Paulson
SKRIKII) JH> . . VII) HOROUM UI.I. I VENINCl’M MF.n IIÆSTA MARKADSVF.RUI
. . OKKUR Tll. SJF.RSTÖK KOSTAKJÖR CF.FIN JECAR BORCUN F.K TEKIN í VÖRUM.
VII) BUUM TIl.
K LÆÐI, 1! K Iv K.I UVOÐA KFXI,
FI.ÓXKI,,
ÁHRKIÐUR, GARX,
IlÁI.KISTA, BOLVETTI.IXGA, ETC.
tsr Kembing og ulian-erk unnin fyrir fólk,
—f'S'--’ Man*
{C. S. IlOARK, Manager Imperial Bank.
Ai.Loway & Champion, Bankers.
Ogilvie Milling Co., Winnipeg.
MeS þriðja árgangi Lögbergs, scm nú stendur yfir,
51 æ It k it ö i b l a b i b u m It c I m i n g.
Lögberg er nú LANG-STÆRSTA ULADii), sem nokkurn tínia hefur verið gefið út á
íslenzkri tungu.
NÝIR KAUPENDUR LÖGBERGS
Canada og Bandaríkjunum fá ókoj pis það sem út er komið af skáldsögu RiJer Hatgards,
ERFÐASKRÁ JIli. MEHSOXS
350 hjettprentaðar blaðsíður.
LfiKbcrK kosrtar $ 2,00 árgangurinn. Jh> verður J að selt fyrir 6 krónur á Úland
og blöð, sem Ixrrguð cru af mönnum hjer í Ameriku <>g send til íslands, kosla $1,5
árgangurinn.—petta ár fæst bfaðið frá nr. 13 til ársloka fyrir $1,50 (á íslandi kr. 4,50)
Lögberg er |ví tiltölulega
L Á X G - Ó D Ý li A S T A B L AÐ IÐ
sem út er gefið á íslenzkri tungu.
Lögbcrg berst fyrir viShaldi og virSingu islenzks pjiðemis í Ameriku, en tekur
þó fyllilega til greina, hve margt vjer þurfum að læra og hve mjög vjer þuríum
agast á þessari nýju ættjörð vorri.
Lögbcrg lætur sjer annt um, að íslendingar nái vo/Jum i þessari heimsálfu.
Lögberg styður fjelagsskap Vestur-lslcndinga, og mælir fram með öllum Jarfiegum
yrirtækjum Jieirra á meðal, sem almenning varða.
Lögbcrg tekur svari Islendinga hjer vestra, Jegar á þeim er níðzt.
Lögbcrg lætur sjer annt um velfetSamál fslands. J>að gcrir sjer far um aö koma
mönnum í skilning um, að Austur- og Vestur-íslendingar cigi Iangt um fleiri sameigin-
velferðarmál heldur en enn hefur verið viðurkennt af öJJum Jorra manna. pað bcrs
því fyrir andlegri samvinnu milli þessara tveggja hluta hinnar íslenzku þjóðar.
Kaupið Lögbcrg. En um fram allt borgið það skilvíslega. Vjer gerum oss far
um, eptir þvi sem oss er framast unnt, að skipta vel og sanngjarnlega við kaupendur
vora. pað virðist því ekki ti of mikils mælzt, þó að vjer búumst við hinu sama
[eirra hálfu.
Útg. „Logbergs".
5
ari um pað efni. Hann var enginn eyðslubelg-
ur, en aldrei grútarlegur; og hvenær sem farið
var fram á að hann legði fje fram til einhvers
góðs eða nytsamlegs fyrirtækis, J>á gaf iiattn ineð
glöðu geði, og opt án þess að láta nafns síns
getið.
í stuttu máli, liann var einn af hinum fá-
töluðustu mönnum. Hann talaði lítið, og J>ag-
mælska lians gerði lif hans enn leyndardóms-
fyllra. Engu að síður var líf llans brotalaust og
i>látt áfrain, en hann hagaði öllum sínum ,gerð-
um eptir stærðfræðislegri nákvæmni, sem var í
sjálfu sjer grunsöin fyrir íinyndunarafli kjajita-
skúmanna.
Hafði liann nokkurn tíma ferðast? I>að var
mjög líklegt, J>ví að enginn var betur að sjer
i landafræði. Það virtist svo sem enginn afskekkt-
ur staður væri sá setn liann ekki bæri sjerstök
kennsli á. Stundum I>ar J>aö við, að liann leið-
rjetti með fáeinuin setningum ótal orðasveima,
sem gengu I klúbbnuin viðvíkjandi hinum og
öðruin tyndum eða nálega glcymdum ferðamöiiu-
um; hann var vanur að benda á, hver líkindin
væru I raun og veru; og J>að var eins og liann
væri gæddur peirri ófreskisgáfu að sjá í gegn
um hott og hæðir, svo nákvæmlega rættist grun-
ur lians síðar. Hann var maður, sein hefur lilot-
ið að hafa komið hvorvetna — í auúa að miunstakosti.
12
mynd J>essara rólegu Englendinga, sem menn
hitta svo opt á Stórbretalandi, og sem Angelica
Kauffmann hefur lýst svo dásamlega. Menn
fengu ósjálfrátt þá hugmynd um Mr. Fogg, að
hann væri í algerðu jafnvægi, eins og ágæt
stundaklukka, sem er prýðilega vel stillt. Hann
var sannast að segja persónugjörfing nákvæmn-
innar, og það var jafnvel auðsjeð á liöndunum
og fótunum á hotnim; J>ví að J>vi er eins, varið
með menn eins og lítilfjörlegri skepnurnar, að
af útlimum þeirra má ráða vissar tilhueigingar
J>cirra.
Phileas Fogg var einn af J>essum nákvæmu
mönnum, sem aldrei J>urfa að hraða sjer, ávallt
eru búnir til alls, og fara sparlega með lireyf-
ingar sínar. Hann gekk jafnvel aldrei einu skrefi
of langt; liann fór jafnan stytztu leiðina; hann
leit aldrei á neitt að óþörfu, nje leyfði sjálfuni
sjer neina líkamskreyfing, sem var ofaukið. Eng-
inn hafði nokkurn tíma sjeð liann í geðshrær-
ingu. Honum inundi síðast af öllum inönnum
hafa dottið í hug að flýta sjer, en liann kotn
jafnan nógu snemma. Hann lifði alveg út af
fyrir sig og fjell svo að segja hvergi inn í still-
ingar fjelagslífsins. Hann • vissi, að ltfinu cr sain-
fara töluverður árekstur; og með því að árekst-
urinn tefur ávallt fyrir J>ví að menn komist á-
fram, þá rak hauu sig aldrei á ueinu.
BÓKASAFN „LÖGBFRGS».
Kl'TIU
JULE VERNE.
Winnipeg, þjan., Caij.
Thf Lögbf.rg Printinc & Pui'.ushing Comi'anv.
iSgo.