Lögberg - 30.07.1890, Blaðsíða 3

rr»
O
SJÖTTA ÍRSÞIN6
hins evany. li'/t. kirkjiifjelar/s Isl. i
Vesturheimi.
IV.
Gnösþj ónnstvform ið:
Sjera J. B. óskaöi að ailir við-
verandi fulltrúar skfrðu fors. skrif-
lega nú utan ]>in<rs frá, liverjar undir-
tektir guðspjónustuforiuið liefði feng-
ið, og forseti gæti svo skfrt f>ing-
iuu frá árangrinum. —- Samji.
Boð til sjera Valdetnars 0. Briem
og sjera Matli. Jcchur.issonar um að
heimsækja kirkjujung iS91. — Fors.
kvaðst vita með nokkurnveginn vissu,
að sjera V. 0.<* Briem kæmi ekki,
og sjer [vætti óHkh gV að sjera M.
Jochuinsson kæmi licldur. Till»ga:
að komi pessir menn c kki, kalli
Jiingið aptur uinLcð foroeta til að
bjóða nckkrum. S'anip.
./ í hí lcnmnc ú iið.
Sjcra Fr. B : I sumar cru «50
ár síðan NVja Testamenti Odds Gott-
skálkssouar kom út 1540 í Hróars-
keldu, liin fyrsta f>/ðing X. T. og
fyrsta bók, sein p r e n t u ð heíur
verið A íslenzka tuugu.
Tilh: Kirkjuþingið feli forseta
að tiltaka einhvern sunnudag á ár-
inu, pá er pessa viðburðar sje liá-
tíðlega minnzt við guðspjónustur í
kirkjunum.
Sofnaöa-nöfn.
.1. A. S. Till.: að ítreka áskcr-
un síðasta kirkjupings til ritstjóra
Sameininrjarinnar um, að gefa leið-
beininoar um nöfn eða lieldur ó-
í~>
nöfn safnaðanna. Sam]>.
Presileysism álið.
Nefndin í því máli lagði fram
svolát.andi
íi e f n d a r ál i t:
[Nefndarálit t-etta vantar í bráð, en verð-
ur væntanlega pventað í næsta iilaði].
Eir. Sumarliðason tók fram, að
[>ótt hann sarnJiykkti nefndarálitið,
liefði hann eigi umboð frá söfnuð-
inuni í Winnipcg ti! að biðja um
j>rest.
\\ . H. I’. og P. B. mæltu 1
sömu átt, en kváðust þess vissir,
að meiri hluti safnaðarins vildi þetta.
Xefndarálitið samþvkkt.
liindindismál iö.
Á. Fr. lagði fram og las uj>p
svo látandi
NEFNDAUÁI.IT
í bindindisimUinu.
Herra forseti.
Nefncí sú sein kosin var hjer á
Jinginu |ann 1. Júlí tii ] css að ilnigu
biudindismálið mc*ð sjeratdku tilliti til
fyrirspurnar frá söfnuöinum í IVinnipcg
iit. kirkjulingsins um pið, hvort |að ekki
LOGBERG, MIÐVIKUDACINN CO. JÚLÍ 1S90,
áiiti tiihiýðilegt og íuiðsynicgt að ákveða
með lögum, að prestar kirkjufjelagsins
sjcu bindindismenn, leyfir sjer að leggja
fyiir |*ingi‘S svo hljóðandi álit sitt:
I. Að prestar kirkjufjelagsíus cg
embættismenn safnaðanr.a ættu að gjöra
sjer far um að glæða bindindis-hugmynd-
ina meðal safuaðu kirkjufjelagsins, og
greiða fyrir stofnun bindindindisfjelags-
skapar meðal vois fólks.
II. að prestar kirkjufjeiagsins ættu
að finna sjer skyit að ganga á undan
öðrum með | ví, að \era sjálfir bindind-
ismenn, án |cs« hó að vera skyldirtil að
tilheyra bindindisfjelagsskap, pareð vmsar
kringumstaður gatu tumstaöar verið
|>ví til hir.drunar.
A kirkjujingi 2. Júlí 1890.
A. Eriðriksson, W. II. I’auison,
M. J. Skaptason, S. T lioi valdson
Kristján Abrahamsscn.
P. Barch: Ef [>etta væri í 1.
sinn sem bindindismáliö' kæmi fram
>
hefði liann verið ánægður með þessa
byrjun. En af því að vjer hefðum
eldii álvktanir nm þetta mál, sem
fulit svo mikið væri í varið, gæti
hann ekki fellt sig' við þetta. Ein-
mitt nú væri uauðsynlegt að fá ó-
Lvíiað atkvæði um þetta, er von
gæti verið á drykkju-j restum heim-
an að. Prestum væri uj>j> á lagt
að íran<rast fvrir bindindi, en hversu
gætu þ«ir það, ef þcir væru ei sjállir
bindindismennV - - Ilófdrv kkjuprestar
sjeu skaðlegustu bindindisóvinirnir-
Hefðu menn í einliverjum söfn-
uði ofdrykkjuprcst, og þótt menn
þ v 1 d u hann, þá rnundu þó fæstir
freistast til að líkja eptir prestin-
um í því. En c’æmi hófdrykkju-
pjestsins væri liættulegt eptir-
dæmi.
Bj. Jónsson talaði og gegn
nefndarálitinu oa brfndi hættuna við
O 1
að fá ofdrykkjupresta l.eiman að.
Betra, að þeir vissu í tíma, að vjer
unum eigi við drykkjuprostana, en
að fá þá á hálsinn. —- Ti 11.: að 3.
tölulið sje við bætt: Eptirleiðis skulu
engir j>restar ráðnir til prestþjón-
ustu I þessu lcirkjufjelagi nema þeir
sjeu bindindismenn. — Stutt.
Sjera .1. Bj. kvað fyrst mein-
ino-u í nefndarálitinu ef viðbótin
kæmi við. En þó væri liann móti
þvf. Ósamkvæmni væri að geraþetta
að skyldu fyrir nýja presta, en und-
anþiggja þá gömlu. Till.: að mál-
inu væri frestað til næsta þings.
Stutt.
W. H. P. Seni nefndarm. og
kirkjuþingsmaður er jeg ánægður
með nefndarálitið. Bendingin er
nógu skfr: „Prestar fjel. ættu að
állta það s/eyldu sína“ o. s. frv., er
nógu skýrt til að láta prestana skilja
vilja vorn. Pað er engin undan-
þága frá að vera bindindismaður,
þótt eigi sje menn skyldaðir til að
vera í fjelagsskap, sem má ske
væri ekki til á hverjum stað.
Á. Fr.: Dað liefði verið fá-
menuur fundur í Winnipeg (50
manns), sem samþykkti þettá, cg
ekki í einu hljóði. Jafnvel bind-
indisménn, og, sig grunaði, háttscand-
indi embaittisinenn í Good Temjd-
ara fjelaginu, hefðu grcitt atkvæði
á inó-i. A iðvíkjandi frestunartill.
þá \æri rjettara að láta þá, sem
verið væri að kalla að lieiman, vita>
hvers þeir ættu von, heldur en að
veiða þá með því að levna þá því.
B. J. X álega iivert einasta
nirkjufjelag í þessu landi heimtar
bindindi af prestum sinum; vjer
erum jafnaöarlega að kc[>j>a ejitir
að standa jafnfætis öðrtim í þessu
landi I öllu góðu og sómasamlegu;
og þessu ættum vjer að vera með í.
P. Bárdal: Kvaðst, þó sjer
líkaði ekki nefndarálitið vel, skyldu
sætta sig við það og greiða atkvæði
með því, og ekki með tiliögu íi. J.:
óskar að menn samþykki nefndará-
litið óbreytt. Óskar, að því va*ri
framfylgt eptirleiðis, setri væri gi!d
andi samþykktfjelagsins að embættis-
m?nn gefi forseta árlega skýrslu um
bindindisstarfsemi sínn.
Sjera Fr. Bergmann mælti
mót frestunartil'ögunui; þaö yröi
skilið senr fet aptur á l>ak; skiiið
sem við felldum nefndará!. Bind-
indismálinu væri allt nf að fara
fram lrjá oss. A engú þingi fyrr
en þessu liefði verið hægt að koma
frain með tillögu sem þá, er þetta
mál væri af risið, án þess eldur
hefoi orðið úr. X ú væri því tekið
af ölluin með alvöru og velvild.
Tilh: að fresta málinu til næsta
þings, felld með öllutn atkv. gegn
5.— B. J. tók aptur lill. sína.
Xofndarálit samþ. í e. 111 j.
Fundi frestað til kl. 8 e. m.
12. fundur.
Kl. 8 e. m. var fundur settur.
Varaforseti stvrði fundi.
Fjarverandi voru (auk M. P.)
Kj. .1., W. H. P., P. B., sjera J.
Bj. og Jó'.i. Briem, sem síðar kotnu
allir á fundinn.
Fundarbók lesin og samþ.
Forseti kom þá til fundar.
Sjera Fr. Bergm. kvaðst á-
skynja hafa orðið um, að vmsir
væru óánægðir með úrslit erinds-
reka játningarmálsins, í formiðdag.
Till.: að málið væri tekið fyr-
ir á ný. Samþ.
Jólis. Jónass. las uj>p tilh, sem
simþ. liefði verið á safnaðarfundi
lijá sjer 16. juni síðastl. Hann
ligði liana fyrir þingið, og er hún
svolátandi:
ÁLIT
Víkur safnað.ii'fuudar |ann 16. júní )890
Vjer ráðlegsjum kirkjulingihu svo-
látandi breytingartiilögur:
Að í byrjun kirkju|*ings skuli liin
kristilegu játning kirkjuHngsmanna, full-
trúa og erindsreka safnaðanna, vi*ia
fólgin í opinberri játningu heirra, að
vinna að öllum kirtju] ingsmálum eptir
beztu vitu.nd' óg (ckkingú' samkvæmt
grundvallarti'úarjátningu hinnnr evangel.
lútcrsku kirkju. — Þ.irnæst skuli þeim
gefast koftiir á altarisgöngu við ein-
livei'ja" guðsþjóntistugjörð, sem haidin
verður moðaii kirkjii|Jng stendur, til
|>ess að halda uppi hinui helgu ath.'ifn,
kvöldmáltiðar»akramentii:ii, sanikvæmt
boði freisira vors og drottins, kirkju-
þingsmönnum sjálfum til kristilegrar
uppbyggingar og öllu kirkjufjclaginu
til fyririnyndar og eptirbrevtui.
Sjera H. P. áleit ekki neina
bót í þessari till., sem væri a*rið
flókin, máiið væri þýðincrartuikið,
en varla fært að nieðhöndla það
nema í ■ nefnd. En til þess ekki
tími. En ekki mikið í hættunni,
þótt það bíði næsta kirkjuþings.
Jónas A. Sio. vildi liafa eið-
O
spjall eða þvllíkt eitthvað vel biud-
andi, sem gera muudi trúleysingj-
um og villurr.önnum hei.lt urn
hjartarastur. Las uj>j> oiðspjallsfo m.
W. II. P. I>að virtist vera
ját 11 ingarnafnið, sem lineykslaði menn,
af því þeir misskiidu það. En
lijer vreri að eins um altarissakra-
mentið, en enga játning að gera.
Nefndin, seiú átti að fjalia í fyrra
um till. um játning, feldi lurt
játninguna, en setti ákvæði um alt.tr-
sakram. í staðinn. Játningarnafnið
liefði svo liangið við málið.
Jóhs. .Jónass. kvað það sárt að
sjá mennn nýkomna lieim af kirkju-
þingi afneita guðdómi Krists og-
glottandi hafa orð á, að þetta hefði
verið skoðun sín í mörg ár.
Eir. Suaiarl. studdi till. Jónasar
A. Sig.
Sig. Kristof. mælti mcð till. J.
A. Sig.
Sjera Fr. Bergrn. Málið væri
ónægilega undirbúið, og stuttur
timi væri eptir, en ótillilýðilegt að
ílaustra því af; lagði til, að fela
málið standnefnd þeirri, er væntan-
lega yrði kosin.
W. H. P. gat þoss, að íleiri
liefði tillöffur í líka átt oo* Jóh?. osr
O 0*0
.1. A. S. og óskaði, ef málinu verð-
ur vísað til nefndar, þá mætti [>eir
koma með till. til lieiiliar.
G. P. tal. til stuðnings tilh
sjera Fr. Bcrgin.
Till., að vísa málinu til stand-
nefndar.
Samþ. 1 einu liljóði.
(Framh. á 6. bls.)
430 MAIN STR,
Œfinlcga miklai byrgðir af Leirtani,
Postulínsvöni, Giasvöru, Silfurvöru o.
v. á reiðum liöndum.
Prísar þcir lægstu í lucimm.
IComið og fullvissið vður um þetta.
GOWAN KENT& CO
VEGGJA
P A P P I R
FRAMÚRSKARANDI ÓDITR
Óvanclaðar sorlir til fyrir 5 c
rúllan.
Cyltur papptr fyrir 20 c. rúlian.
Saunders
&Talbot.
345 MAIN ST
SKÓSMIÐUR
selur skó og stígvjel eins og ódývast
ei hjer í Imrginn’, og gcrir við gamalt.
£D5 Ross Str., Winnipag.
J KAUPID YDAE
WINNIPEG, MAN.
Vjer ábyrgjmnst að fullu all-
ar viij'ur vorar.
Agentar á ölluiu hcldri stiiðuin.
Óskuni að tnenn finni okkur
að írinli cða skrifi okkur.
A. ílarris, Soa & Co, (Lim.)
101
svaraði le'ðsögumaðuriun.
„E11 vesalings konan veitti enga mótsj>vrnu“,
sagði Sir Francis Cromarty.
„Af því að lienui hafði verið gefinn inn hamp-
ur og ópíum“, svaraði Parsinn.
„En livert eru þeir að f.-.ra tneð hana?“
„Til liofsins Pillaji, tvær mílur hjeðan.
t>ar verður hún í nótt og bíður þeirrur stund-
ar, þegar fórnin á fra.ni að fara.“
„Og hvenær á fórnin að fara fram?“
„í dögun á morgun.“
Um leið og leiðsögumaðurinn sagði þetta,
leiddi hann íílinn úr stað og kleif upj> í sæti
sitt ' á hálsinum á lionuvn; en rjctt í því bi!i
sem liann ætlaði að fara að blístra til þess að
iáta dýrið skilja, aö nú ætti það að leggja af
stað, ljet Mr. Fogg liann biða við, og sagði við
Sir Francis Cromarty: „En að við frelsum
konuna?“
„Frelsum liana!“ Iirópaði generálinn uj>j> yf-
ír sig.
„Jcg á enn eptir tólf stundir afgangs“, lijelt
Fogg áfram; ,.jeg get varið ti! þoss þeim titna.“
„Gott og vel, ]>jer cruð maður með hjartað
á rjettum stað, það skal . jeg Segja“, lirópaði
S'ir Francis.
„Stundum er pað þar“, svaraöi Mr. Fogg og
glottt við, „J>egar jeg hof tíma!“
108
hljótt um sig sem þeitn var mögulegt. Parsinn
og Passe-jiartout sperrtust við að losa múrstein-
ana á hjer um bil tveggja feta !>reiðu svæði.
Verkinu var haldiö áfrátn og það gekk ágætlega
þangað til hljóð heyrðist innan úr hofinú, og
heyrðust ]>á þegar önnur liljóð utan lnfsins.
Passe-partout og leiðsögumaðurinn liættu starHnu.
Hafði lieyrzt til þairra, og liöfða 111311:1 utan
hofsins verið gerðir varir við? I>að [nirfti ekki
nema meðalhyggni til að sjá að varlegra var að
hverfa frá, og þáð gerðu þeir ásamt Sir Francis
Cromarty og Phileas Fogg. Þeir íöhlu sig aj>t-
ur innan um trjen til þess að bíða ejitir þvf að
li-æðslnn færi úr Hindúunum, ef þctta höfðú ann-
ars verið hræðslumerki, sem þéir höfðu heyrt,
og ætluðu þeir svo að taka aptur til starfa.
En sjer til sorgar sáu þeir að varðmennirnir
höfðu nú alveg umkringt hofið og var nú
algerlega ómögulegt að því »ð komást. I>að
tr.undi verða örðugt að Ivsa gromju þessara fji'igra
manna á þessafi óliappastund. Hvernig áttu peir
að bjárga konunni, þpgnr þeim var ómögulegt
að komast áð henni'? Sir Franois Cromarty kreppti
linefana, Passe-j>artout var alveg utan við sig.
og jafnvel leiðsögumaðurinn átti örðugt með að
stilla sig. Phileas Fogg einn hjelt jafnvægi sínu
óbreyttu.
„Jeg býst \ið að við getum nfi eins vel
97
fram úr kjaptmum og varirnar voru málaðar með
hetma og bctel. Um hálsinn hjengu hauskúpur
á bandi, en um mittið var belti og íærðar upp
á manna hendur. Ferliki þetta sióð uj>prjett á
hauslausum jisa-boL
Sir Franeis kannaðist þcgar við skurðgoðs-
nrynd [>essa.
„I>etta er gvðjan Kali“, hvfslaði liann; „oyðja
el k innar og dauðans.“
„Daúðans, — það get jeg skilið“, tautaði Passe-
jiartout, „en ekki elskunnar; bölvuð iiorn er þetta.“
Parsinn gaf lmnum merki um að lialda sjer
saman.
Fjöldi förumúnka dansaði og ærslaðist kring*
um skurgoðið.
Þessir mannræflar voru smuiðir raeð gulum
lit og þaktir sárum, sem blóðið draup úr í droj>a-
tali; þetta voru frávita fífl, scm hefðw veriö vísir
til að fleygja sjer undir vagnhjól, • ef þeir hefðu
átt kost á því.
Á eptir þessuin ofstækismönnum géngu rokkr-
ir Bramínar, klæddir í nllt sitt ansturlénzka við-
hafnar-skraut og drógu á cjitir sjer kvenmnann,
sein hnaui í liverjit sjiori.
Þessi kona var ung og hvft' eins ocr Xorð-
urálfumenn. Höfuð hennar, háls, ' herðar, eyru
handleggir, héndur og tklnr voru þakin gimstein-
um eða bringum. Húu var í gullskreyttri skykkju