Lögberg - 17.12.1890, Side 3

Lögberg - 17.12.1890, Side 3
LÖGBERG, MIÐVIKUDAGINN 17. DES. 189O. 3 Rjettlætis-tilfinning. Allt fólkið í Yoakum og hjer- aðinu f>ar í kring rar á leiðinni til rjettarf>irigsins. t>ann dag átti að dætna málið Hobley gegn Dutton. Sækjandinn, Sila3 Hobley djákni, og kona hans fóru til bæjarins í göniDnt bændavágni. I>að var ekki af því að f>au ættu ekki betri vagn, heldur af f>ví að djáknanum var annt unt að sVna nágrönnuin sínum, að nó væri ekki lengur til vagti- inn, s>m f>au hjóuin höfðu skekizt i árum saman frám og áptur unt sveitina. Mál'ð var einmitt höfðað út af f>ví að sá vagn hafði verið mölvaður. Sækjandinn og kona hans voru i of mikilli geðshræringu til pess að f>au langaði til nð rabbá nokk- uð satnan. Mrs. Iiobley hafði tiokkr- um sintium spurt Silas, hvort hann hjeldi, aö f>au mUiidu vinna málið. Loksins sraraði hanti: ,,.ía, jeg veit ekki. Stundum liggur við, að jeg óski að jeg hefði f>egið f>essa 50 döllara, sem mjer voru boðnir, og svo sætzt á málið. Náttúrlega vitum við, að vagninn var ekki virði f>eirra 200 doliara, sem við förutn fratn á að fá i skaðabætur. Og jeg byst við að Abner ■ Peck, dótnarinn — viti f>að fullvol; en ltann hefur rjettlætistil- •finningu og hann veit að Dutton Óbersti hefur betur ráð á að borga 2ð0 dollara heldur en jeg hef á að þiggja rjetta og sljetta 50 dollara fyrir vagninn. Dað er f>ví í raun og veru allt undir dómaranum kom- ið. ov við vitum ekki hrað hann kann að gera“. „Jeg trúi f>ví nú ekki fyrir mitt leyti, að Abner fari að láta okkur tapa málinu“, sugði djákna- konan. YerjanJinn, Miles Dutton ó- bersti, dóttir hans Ethel, og Mr. Kalph Elliott, málafærslumaður lians, komu til bæjarins í allra-skrautleg- asta vagni; á hestunum voru tnó- lituð aktygi nteð stórum glamrandi, nikkelkeðjum. Á ragnstjórasætinu sat Pjetur Marteinn, ökumaðurinn, sem tnölvað hafði vagn Hobleys djákna. Miss Ethel hafði farið pvert á móti boði óberstans; hún var í ljótnandi fallegri, ljósgrænni treyju, var með snotran hatt, og á annari Öxlinni veifaðist ljettúðarlega fratn o<r aptur röndótt sólhllf. L>au fóru við og við fram hjá bændafólki á leið'nni, og það gat ekki annað en dáðst að henni. En ýmsar óvið- feldnar athugasemdir gerði pað um oflátunsrsliátt og mikilinennsku Dutt- ons-fólksúis. „Bölfaður stefnivargur er f>etta“, tautaði óberstinri, |>ví I.ð f>au s,5u heila lest af aipyðuíóiki I litlum bænda-kerrum. „Fóikið I pessári horngrytis boru syni>-t hafa reglu- lega ástríðu fytir tnálaprasi". „Það rerður að hafa eitthvuð að skemmta sjer við, -pabbi“, sugði Miss Ethel: „puð hefur auðvitað ekki neina af peint skemmtisamkoinuin, sem við getum farið á í höfuðstaðn- um; hvers vegna ætti pað pá ckki að fá eins ntikla ánægju eins og pað getu'- út úr pessutn rjettarhöld- höldum — úrskurðum og niálaferlum og hvnð pað nú lieitir alltsaman?“ Síðustu orðin voru töluð til Mr. Kalphs Elliotts í vingjarnlegutn róm; Miss Ethel leit við og við dálítið skringilega til huns, pegar óberstinn hortði ekki á liana. t>að var kunningsskajmr á ntilli peirra — nokkuð óúkveðinn enn pá, pví að óberstanum var ekki sjerlega mik- ið gefið utn pennan unga máls- . færslutnann. „Auðvitað“, svaraði Elliott; „og pað er atiðsjeð að petta ntál Hobley gegn Dutton ætlar að verða einn af tnerkustu viðbutðum pessa árs í Yoakuin“, „I->vættingur!“ sagði óberstinn; liann var I vondu skapi í tneira lagi; „pað stafar allt af pessu vit- leysis-dálæti, sem peir hafa á dómara- nefndinni gömlu, honum Peek. llann hefur varið friðdómari í Yoakutn síðustu 20 árin, og fólkið lijer í kring er eins hrætt við liann eins og hcilan hóp af kanzl&ra-lávOrðum og hæstarjettardómurum“. „Kann hann mikið I lögum?“ spurði Elliott, og strauk með liend- inni utn bunka af bókutn í kálf- skinnsbandi, sem láu í sætinu við hlið hans. „Álíka mikið eins og skorkvik- indi“, svaraði óberstinn. „Menti segja, að hann hafi rjettlæt- istilfinningu og reyni að vera sarin- gjarn; pjer ættuð að sjá á honum skrítna kringlótta, rauða hausiun, með úfna stryinu í hnakkanunt“. „Kjettlætistilfinningu!“ grenjaði Óberstinn, og Elliott íór að hlæja. „Jeg hef aldrei sjeð pess nein merki. Óðara en jeg hafði kevpt petta hús, Elliott, fór petta hvski að nota livert tækifæri, sem bauðst, til pess að höfða mál á móti mjer. Og I hvert einasta skipti hef jeg orðið utidir. Auðvitað hefði jeg getað áfryjað“ — „En pað mun ekki hafa verið ómaksins vert?“ sagði Elliott. „Jú, stundum. E11 svo er pess að gæta, að pað liefur aldrei nokk- ur maður áfryjað úrskurðum Pecks dómara, og mig langar ekki til að eiga á hættu ofsóknir skrílsins fyr- ir að aðhafast pað, sem menn mundu telja níðingslega ósvffni gegn dóinara sínum“. „Eptir pví sem jeg heyri“, sagði Elliott, og var ekki alveg latist við að áhyggjusvipur ka>mi á ljc'ttlyndislega, glaðlega andlitið { hoiium, “eptir pví sem jeg heyri, eru «kki tnikil líkindi tii að pessi virðulegi rjettur muni lfta sjerleg- utn náðaraugum á mann, sem er alveg (ikunnugur hjer í rjettarum- dæminu, eins og jeg er“. ' „Ónei“, svaraði óberstinn mann- vonztíulega; „*trax í bvrjuninni set- ur hann f vður skæting fyrir að vera málafærslumaniis-spjátrnngur frá höfuðstaðnuin, og svo komizt pjer upp frá pví aldrei að“. „En hva^ pú ert góður að hughreysta, pabbi!“ sagði Ethel. Þegar svo cíberstinn sneri sjer eitt augnablik áð ökumanninum til pess að tala nokkur orð við hann, pá stakk Etliel hendinn: á sjer í lóf- ann á Elliott og' hvfslaði að hon- um: »Jeg veit pjer vinnið niálið, og hugsið pjer yður bart, ef pjer gerið pað“ — „Jeg vona pað“, hv-fslaði Elliott „en hugsið pjer yður bara, ef jeg geri pað ekki“— Herbergið, sem pessi naftifrægi dótnari, Abtier Peck, hjelt rjettai- ping í fyrir Yoakurn sveit, var uppi yfir „búðinni“ — Iftill salur var pað, með nokkruin tjaldalausutn glugg- um eins og glájiandi glyrtium í óhreinuin, hvftleitum veggjunum. Gólfið var bert. Nóg var af bekkj- um fvrir áhorfendur, og fácitiir stól- ar. Málafærsluinenniriiir sátu við langt greniborð, og voru randirnar á borðplötunni með tnörgum göml- um ötigum út úr lfkt og á sao-ar- tönnum; höfðu peir verið búnir til með vasahnífum. Dómendvim var ætlað að sitja uppi á breiðum palli í öðrum enda salsins. XJppi yfir stóli og borði dómarans hjekk skraut- himinn úr pykku rauðu damasti, og var ákaflega líkur tveimur gönilum gluggatjöldum bæði í lögun og öðru ytra áliti. Skrauthiminn pessi var orðinn pungur af ryki og kongu- lóarvefum, og partur af honum hafði losnað og hjekk niður uppi yfir dómarasætinu, svo að pegar dómar- inn hreyfði sig, pá bar pað ekki ósjaldan við, að röndin á pvf sem niðt|| hjekk nuddaðist um skallann á honum. Fimm mínútum fyrir kl. 10 störðu einir 100 áhorfendur, sem pyrpzt höfðu inn f rjettarsalinn, upp á pennan pall til pess að horfa á pað hátfðlega atvik, pegar pessi á- gæti lögfræðingur, Abner Peck, settist í dómarasæt'ð. Hunn gekk liægt og tígulega upp tröjipurnar, ljet svo fallast niður f stóra hæg- indastólinn og studdi liönd undir kinn. Hann leit góðlátlega fratnan f pá vini sfna og kunningja, sem par voru satnan kompir, og virtist peitn pá sem hann væri persónu- gjörfing rjettlætis-tilfinningarinnar sjáiírar. Helini.’.giiin af málafærslumauna- borðinu hafði Bellows dómari til umráða; ln nn fætði mál sækjanda. Hægra meginn viö liann sat Hobley djákni og kona lians. Yfir hinn borðheliningitin voru breiudar lög- fræðisbækur Mr. Kalphs Elliotts. Miss Ethel hafði lent í dálitlu pjarki við föður sinn, og bortð sigur úr bytum eins og hún ' var \öu, og svo hafði húti farið tneð Mr. Eliott i.ln í rjettarsaiinn, og sat nú vif lilið- ina á honuin. Óberstinn sat fvtir aptan pau, og hjá honuiti var Pjet- ur Marteinn, vesalings ökuiuaðurinri, s«m var sakaður um að hafa tnölv- að vagn djáknans. „Dómarinn er að horfa á okk- ur“, hvíslaði Miss Dutton; „hntið pjer riokkurn tíina á yðar lffsfæddti ætí sjeð jafnskrítnar ullarhærur eins og á karlinmn ?‘‘ „Við skulum ekki kæra okkur um hárið á honnm“, svaraði Klliott. „Það sem mjer rfður á að fá í.ð vita er, hvernig jeg á að geta kom- ið nokkru tauti við hann. Ef pjcr gætuð fengið hann til að líta á yður og svo brosað blíðlega framan í hann“ — „Segið pjer mjor til, pegar að pví er komið, að hann kveði upp úrskurðitin, og pá skal jeg gcra a!lt setti jeg get,“ sagði ungfrúin. „Dað cr ckki til neiiis aö liafa ncitia dóttiifcfnd, pjcr skiljið-*, sagði óberstinn og laut áfratn. „Gamli skröggurinn situr parna og segir nefndinni blátt áfrain, hverniír úr- skurður liennar hljóti að verða“. „Jæja, við verjum málið eins vel og okkur verður unnt, og fleygj- u.n okkur að öðru leyti á náðar- a.'ma rjettarins.“ „Dað verða pokkalegir náðar- a inar!“ taulaði ciberstinii; „liann er á nióti mjer fyrirírain, og pað cru peir allir. Jeg byst við, jcg vcrði að gera svo vel og borga pessa 250 dollara og málskostnað, eins og krafizt er. Og kerran var ekki virði peirra 50 dollara, sem jeg bauð til sátta.“ Málsfærslan byrjaði tneð fram- burði Hobleys djákna sem votts. Hann sagði frá pví, hvernig hann hefði skilið kerru sína eptir á veg- inum, og hvernig fældur hestur með vagn aptan f sjer hefði mohið kerr- una sundur ögn fyrir ögn. „Sáuð pjer allt petta sjálfur?“ spurði Mr. Elliott. „Nei; jeg var ekki viðstaddur,“ svaraði votturinn; „en dóttir ntín sagði mjer frá pví“. „Jeg fer frain á, að allur pessi framburður verði úrskurðaður óinerk- ur“, sagði Elliott. „Heyrið pjer, drengnr minn,“ sagði djákninn, „ef pjer eruð að dylgja um pað, að dóttir tníir'-— „Djákni!“ hrópaði dómiiiinn í aðfiiiningarróm, og sækjandi p.*gu- aði. Svo sneri dómarinn sjer að Elliott, og sagði með mikilii ðherzlu: „Þessi krafa verður ekki ti kin til greina.“ Málsfærslumaðurinn nngi l.efci staðið unp. Nú varð hiinn svo hissa, að l.ann stóð á Ondiiini eitt nugnablik; svo leit huun iillra- snöggvast kiing ntn sio, eins <g hanii væri uð átta sig, og settút svo niðitr. Djðkninn I jelt áfram fr; tiibiiiði símitn. Haim var nú krtniiin að pví, hvers virði kern.11 hefði verið, og lianti var svo lítilj ægur i.ð n.eta hana á $250. Þegar á l.ann \ar skou.ð að gera gtein fvrir p< ssu mati, ]>á sagði liarin, »ð lke Gon- vcrs hciði sagt, að kerran væri svo mikils virði. „Yið nKitinæluin pessi.“, liróp- aði Eliiott <>g stcið ajitur uiip; „vilji sækjandi bera fvrir sig vitnisbuið Ikes CVmvers scin mikils vaona- fræöings hvcrs vcgnn liefur liann J>á ekki stcfnt lioiium?" I->að heyiðist a'lt í einu ótta- legt suss í 1 jettar.-ainum. Dcimar- inn sneri sjer lia’gt við á stól sin- um, hallaðist frain á borð sitt í pá átt, scin Elliott var, og, sagði: „Af ]>ví að 'hann er danður.“ „Gott og vel; við iiiótniæluin liðriim eins framhuiði <g ]>essum“, hjelt Eiiiott áfrain eins og honum stæði alveg á stma uui pað scin dómarinn hafði sa^ t, cg ]>ótti sun - um áheyrendunum pað svo n.ikilli furðu gegna, að peir hjeldu beiii- lítiis i.iðri í sj\r andanuin; „lianu á ekki lijer við og er einskisvirði.“ „Framburður JkesGonvers einsk- isvirði!’4 lirópaði djákninn. „Hvern- ig ft.r.ð pjcr að tala svona, maðui! ITann st m var sá hezti vagnasniiö- ur“— „Dják)ii“ tók dótnaririn fram í „látið pjer mig svara pessum mót- mælum“. Svo hjelt liaiin áfram í hátíðlegum dómara-róm: „I>cs: i rjct; - ur pckkti Ike Convers vel, og á- lítur að hans dómur í slíkuni eíi,- um hafi vcrið pyðingarmeiii heldur en nokkurs maiins, sem r.ú er á líii í pessu landi. Vitnið gctur haldið áfram“. „Þjer sjáið, að pi.ð er ekki t.il neins“, hvíslaði óberstinn að Elliot, um leið og hann ljet fallast iiiöur á stólinn, orðlaus og frá sjer nnm- inn. „Þjer getið eins vel farið vö- ur liægt. Því fle ri mótmæli sem pjer komið með, pvl nteir æsið pjer upp hleypidómana I karlflón- inu.r‘ (Fratnh. á 6. bls.) 28 kl. 4, og eptir að hún hafði verið burtu fjórðung stundar, kotn hún inn ajitur, og kvað upp pann úr- skurð: „nð hinn framliðni, sem ekk- ert hefði satinazt um hvað hjeti, liefði dáið p. 27. dag júlíinánaðar af áhrifum eiturs, ]>. c. a. s. klóró- forms, sem heitt liefði verið við hann á gla\]>sanilegan hátt af eiit- liverjum ópekktum tnantii; og dóm- nefiidin segir, undir . eiðstilhoð, að að pessi ópekkti maður hafi glæp- samlega og vísvitandi myrt liiun framliðna“. 111. KAPÍTULl. Hundrað punda lattn. V. R. . MOKÐ. £ 100 LAUN. „J/cd þvt að föstudaginn p. 27. dag júlftnánaðar llk ópekkts manns fannst I hansotn-kerru, otj með þv' að líkskoðun hefur frant farið I S'. Kilda p. 80. d. júlí- mánaðar, oj n>eð þvl að dótnnefnd- ia liefur kveðið upp Jntnn úrskuxð 87 ann&rs hefði sjálfsagt cinhver verið búinn að kannast við hann nú af lysingunni, sem fylgdi verðlauna- tilboðinu. Skyldi liann liafa átt nokkur skyldmenni hjer? Nei, pað getur ekki hafa verið, annars hefði einhver nú verið búiiiu að spvrjast fvrir. Eitt er að minnsta kosti víst — einhver hefur leigt honutn her- bergi, annaðhvort karl eða kona, ncnta hann 1 in.fi sofið urulir heru lopti. Omögulegt er, að hanti hatí átt heima á nokkru hótelli, pví að ltver einasti gestgjali I Melbourne liefði kannazt við liann af l\‘siiig- uttni, einkum ]>ur sem petta morð er á hvers tiiauns vörum I öllum bænuni. Það er líklegrn, að hann ltafi átt heitna I prívathúsi hjá ein- liverri konu, som ekki les blöðin og ekki skrafar við neinar kunn- ingjakonur, annars liefði hún verið búiti að frjetta petta allt nú. Nú cr pess að gæta, að cf hann hefur átt hoima I prfvathúsi, eius og jeg lield hafi verið, og svo allt I eiuu horfið, pá tiiuudi liúsmóðir lians ekki liafa beðið aðgerðarlaus. Það er beil vika síðan mcrðið var frain* 86 sig, og ]>á drepur hinn hann með klóróformi, sem liann hefur haft á sjer, og með pví að hann er hræcld- ur um, að kerratt inuni neinti stað- ar og svo muni komast upp utn sig, pá prífttr hann ]>að setn liann er að sækjast cjitir út úr vasanum I svo niiklum (Iv'ti, að hann rífur vestið, og hefur sig svo á burt. Þetta er alveg auösjeð, en hvað vnr [>að pá, scm liaiin vilili ná I? Oskju tneð giinsteinum? Nei, ]>að gat ekki hafa verið neitt svo mikið fyrirferðar; pá hcfði davtði ntaður- itin aldrei liaft paö I vasa sínum i iuari á vestinit. Það liefur verið eitthvað flatt, sem vel hefnr farið i vasá — eitthvert skjal —t-eitthvert dyrmætt skjal, setn morðinginn hef- ur purft á að halda og drepið hinn manntnn fyrir. • „Þetta er nú nllt gott og hless- að“, sagði Mr. Gorby, ficygði vest- inu niður og stóð ttpp. „Jeg hef komizt að öðru atriðins á undan pvf fyrsta. Fyrsta atviðið er petta: Hver er mvrti maðurinn? Hann hefur verið ókunmtgur I Melbourne, pað er nokkurn vegiuu auðsjeðj 29 við pá líkskoðnn, &ð einhver ópekkt- ur maður hafi visvitandi framið morð — pá auglysist hjer með að stjórnin launar með £100 h'• ja bending, er leiðir til pess r.ð si'ikin verði sönnttð á hendur Htorðingjati- ttra, sem menn hyggja að i.aii far- ið itin I hansotn-kerruna mcð hin- utn látna á horninu á Uoifins og Kussels strætum aðfartm'dt hirs 27. % dags júllmánaðar. Hittn látili cr meðalmaður á hæð, dökkur á hör- und, svarthærður, nyrakaður, hefut móðurmerki á vinstra gagnauga, og var klæddur I kjólföt“. IV. KAPÍTULl. Mr. Gorby leggnr nf stað. „Jæja“, sagði Mr. Gorby, og talaði við sjálfan sig I speglinum, „jeg hef komizt að yinsu, sem dult hefur átt að fara pessi síðastu 20 árin, en petta er mjer sannarlega ráðgáta“. Mr. Gorby var að raka sig, og talaði við sjálfan sig I speglinum, cius og hann var vanur. Mcð J>\ í

x

Lögberg

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.