Lögberg - 20.05.1891, Síða 3

LÖGBERG, MIÐVIKUDAGINN 20. MAI 1891.
JOIIANNES GUELMUNNUR.
TAL A
eptir lídfstein l'jetumson.
(Niðurl.).
Nokkru eptir að Epifanius var
farinn, lijelt Jóhaunes svo djarfyrta
tölu fyrir lýðnum, að liraðritarar
porðu eigi að rita liana. Hún er
pcss vegna eigi til vor komin. Hann
hefur óefað minn/.t á spilling hirð-
arinnar. Einkum póttist drottning-
in pekkja ýms skeyti, sem lienni
vaeru send. Hún varð pví hams-
laus af reiði otz liuu'ði á hefndir
Og allir fjandmenn og öfundarmenn
Jóhannesar fylktu sjer undir merki
hennar. I>egar Theophilus frjettir
þetta, f)á verður liann næsta glað-
ur og dregur ekki lengur ferð sína
til höfuðborgarinnar. Með fjölmennu
föruneyti leggur liann á stað og
dregur enga dul á, að ferðinni sje
heitið til Konstantinopel til að setja
Jóhannes frá völdum. l>egar hann
kemur til höfuðborgarinnar, pá taka
allir fjandmenn Jóhannesar lionum
tveim liöndum. Ekki heimsótti lnnn
Jóhannes eða kirkjuna, eins og þó
var venja til, heldur gekk hann
beina leið til hallar peirrar, sem
keisarinn fjekk honum til bústaðar
Komst hann brátt í svo mikla kasr-
leika við drottninguna að liún fór
í öllu eptir hans ráðum, en hún
liafði keisarann algjörlega í hendi
sjer. Theophilus kunni betur að
hagnýta sjer hiröina og hræsnina
en Epifanius gamli. Enginn minnt-
ist framar á Origenes og nitiisku
munkana. Theophilus var ínildur við
pá og fús til sátta, og munkar pess-
ir, sem höfðu pað fyrir orðtæki:
„Fyrirgef mjer“, voru ekki harðir
í kröfum. l>eir voru pví fljótt tekn-
ir í sátt, en öllu afli snúið til að
hlaða Jóhannesi, sem keisarahirðin
gcrði bæði að hata og hræðast.
Allur borgarRðurinn stóð með Jó-
liannesi og ef andlegum vopnum
var beitt, pá virtist hann alveg ó-
sigrandi. En Theophilus hafði pá
hernaðaraðferð, sem hinum var al-
veg ókunn, pi hernaðaraðferö, sein
o]>t er hin skæðasta. Hatin kont
ineð arabiskt gull lianda karlmönn-
unum, með indversk sjöl handa
kvennfólkinu. Og borð lians svign-
aði undir krásum nótt og dag fyrir
hvern, sem hafa vildi. l>að var ekki
að kynja, pótt menn streymdu livað-
anæfa undir merki hans.
Theophilus settist í dómarasæt-
ið. Ilann hjelt biskupafund í skemmti-
höll ktisarans, sein hjet að Eik.
Fundur sá skyldi dæma mál Jó-
liannesar. Biskuparnir voru fylgi-
fiskar Theophilusar og rnargir höfðu
pegið mútur. liinir sömu menn
v'oru ákærendur, vitni og dómend-
ur. 29 sakargiptir voru bornar á
hendur Jóhannesi. Sumar voru eigi
saknæmari en svo, að hann boröaði
einn sjer, færi cinn í bað, ræður
hans væru of mælskar og háfleygar
Verið getur, að sumt af pessu liafi
verið satt, en allar liinar pyngri
sakargiptir reyndust ósannindi. Fjand-
menn hans komust i mestu vand-
ræði. Þeir urðu að grípa til pess
bragðs að bera hátignarbrot á hend-
ur honutn. Sú sökin beit, pótt við
lítið væri aö styðjast. Fundurinn
dæmdi liann til dauða. Vegna borg-
armanna porði keisarinn eigi annað
en að breyta dauðadómnum í út-
legðardóm. Þegar pessi rangláti
dómur frjettist um borgina, streymdu
menn hvaðanæfa að liúsi Jóhannes-
ar til að verja hann. Eitt orð af
munni hans hefði pá getað koll-
varpað keisarastóli Arkadíusar, en
hann bauð mönnum sínum að vera
kyrrir og bannaði peim að verja
sig. En pegar lýðurinn fjekk eigi
að verja liann, pá tóku peir pað
til ráðs að halda vörð um hús
lians, svo liann gæti eigi komizt
burt.
Uag og nótt stóðu menn pann-
ig á verði, pangað til Jóhannes sá
sjer loks færi að laumast út um
leynidyr einar, ílyja frá vinuin sín-
um og gefa sig á vald fjandmönn-
um sfnum. Fegins hendi tóku peir
á inóti honum, og pegar í stað var
hann fluttur í útlegð yfir sundið til
Austurálfu. En nóttina á eptir kom
jarðskjálfti mikill í Konstantinópel.
Einkum ljek keisarahöllin og aðrar
stórbyggingar á reiðiskjálfi. Borgar-
lýðnum pótti, sem slíkt væri refsi-
dómur guðs. Þustu menn nú að
keisarahöllinni og heimtuðu með
hrópi miklu Jóhannes aptur úr út-
legð. Lýðurinn ljet all-ófriðlega.
Drottningin varð dauðhrædd. Snemma
morguns flýði hún til herbergja
keisarans, fleygði sjer fyrir fætur
honum og beiddi hann í guðs bæn-
um að kalla Jóhanries undir eins
aptur úr útlegð. Drottningin ritaði
Jóhannesi með eigin liendi friðmæl-
ingarbrjef og segir hún par meðal
annars: „Háæruverðugi herra. Jeg
er saklaus af blóði yðar. Vondir
gjörspilltir menn hafa beitt mig
brönðum. Guð er vitni tára minna“.
O
Þannig vitnar hinn sárbeittasti fjand-
maður Jóhannesar um sakleysi lians.
Skyndiboði var svo sendur að sækja
útlaf/ann.
O
Það er snennna morguns og
blæja logn. Það stafar á hið spegil-
fagra sund, sem aðgreinir lieimsálf-
urnar. Þarna er frá Konstantínó-
pels strönd róið út á sundið tví-
settri skrautskipa-röð með litlu en
jöfnu millibili. Skipin eru sköruð
skjöldum að fornum sið, en skild-
irnir eru blómsveigar. Þar sem
áður stóðu fram ægilegar spjóts-
oddar, blóði hertir og blóði drifnir, ]
getur að líta faguryddar flaggsteng-
ur með fagnaðarblæjum. Öll eru
skipin tjölduð að ofan dyrindis-
sem Ijósaröð ein væri. Hægt og
liljótt ytist liin tvísetta skiparöð
áfram. Allt er kyrrt og rótt. Ekk-
ert annað liljóð heyrist en pyturinn
af hinum samtaka áraburði. En
parna frá Asíuströnd flygur ( bátur
einn fram, sem fljótt færist nær,
knúinn armsterkum víkingahöndum.
Hanri er skipaður einvala-liði af líf-
verði keisarans. Aptur í bátnum
situr maður einn, liulinn fátækleg-
um munkakufli. Hann er hniginn
að aldri og virðist hniginn að heilsu
Hann er lítill vexti og eigi mikill
fyrir mann að sjá. Að eins hátt
og hvelft enni og tindrandi augu
lysa andans aðli. Það er Jóhannes
Þegar báturinn flygur inn á milli
skiparaðanna, pá lystur upp fagn-
aðarópi. Gleði og sigursöngvar
hljóma frá púsundum manna. Undir
óstöðvandi blómsturregni líður bátur-
inn inn milli skiparaðanna alla leið
að landi. Jóhannes stígur á strönd
en á ströndinni stendur óteljandi
fjöldi manna, kvenna og harna.
Þeir bera fagnaðarblys, veifa hvít-
um tröfum og syngja gleðisöngva
yfir heimkomu útlagans. Jóhannes
er borinn á höndum til kirkju sinnar,
og pegar í stað verður hann að
prjedika fyrir hinum gleðidrukkna
lyð. Tölu sína byrjar hann með
orðtæki sínu: ,,Guði sjc lof fyrir
alltP
Jóhannes krafðist pess af keis-
aranum, að hann stefndi til kirkju-
pings. Þar skyldi rannsakað mál
hans og sakargiptir fjandmanna hans,
svo menn gætu sjeð, hvort hann
mætti halda embætti eða ekki. Iveis-
arinn og drottningin kváðu pess
enga pörf, pví allir vissu sakleysi
lians. En samt átti kirkjufundur að
komast á til pess að rannsaka gerðir
Theophilusar. En pegar liann sá
livað verða vildi, pá flyði liann og
flokksmenn hans burt úr borginni
á náttarpeli, enda hafði bæjarlyður-
inn látið pað í vcðri vaka, að hon-
um mundi varpað í sjóinn. Jóhann-
es tók aptur við embætti sínu.
(Framh. á 6. bls.)
K 11 I S T J A N (ILAFSSON
5’? 5 Main Str., Winnipeg,
hefur tekið að sjer útsölu á Fjall-
konuntii og Þjóðólfi. Kaupendur
pessara blaða geri svo vel og senda
lionum utanáskript sína og cins ó-
borgað andvirði blaðanna. Fjall-
konan kostar $1,20 og Þjóðólfur
$1,50.
Jeg sel
SEDRUS-
(jIRDIN&A-STÓLPA
sjerstaklega ódyrt.
Einnig allskonar
TIMBUR.
SJERSTOK SALA
Amerikanskri, þurri
F1 u 11 u r!
W. .H SMITH
etppbobshalbari, bivbingainabur,
fastcignasali,
er fluttur til
551 MAIN STREET.
Vistráðastof* Northsrn Paciflc A Mani-
toba flutt á sama stað. Jeg reyni að
leysa samvizkusamlega af hendi öll störf,
sem mjer er trnað fyrir.
Jeg geri alla ánægða; borga hverj-
um sitt í tima.
Húsbúnaði allskonar hef jeg jafnan
nægtir af.
Nógar vörur. Happakaup handa
öllum.
A.H. VAN ettín Sdtiiem padfic
á horninu á
Prinsess og Logan strætum,
WlNNIPEG.
fliiadian Pacilic
jarnbrautin.
Uin
B i 11 e g a s t a
S t y t s 1 a
B e s t a
Braut til allra staða
A u s t u r
V e s t ii r
S u d u r
Fimm til tíu dollars sparaðir með því
að kaupa farbfjef af okkur
Vestur a«l hafi.
Colonists vefuvagnar með öllum lestum
Farbrjef til Evropu
Lægsta fargjald til Íslands
og þaðan hingað.
Viðvíkjandi frekari upplýsingum, kort-
unr., tímatöflum, og farbrjef-
um, skriíi menn
eða sntíi sjer
til
W. M. McLeod,
Farbrjefa agent, 471 Main St., Winmpkg
Eða til
J. S. Carter,
á C. P. Ií. járnbrautarstöðvunum.
Robt. Kerr,
Aðalfarbrj ef agent
jiiriiliraiilin.
----SÚ----
vinsælasta ^bezta braut
til allra staða
AUSTTTE,
STTXDTTTð,
VESTTTR.
Frá Winnipeg fara lestiruar daglega með
jHillmnn l’alacc stcfiiviftw,
(^krautlcgustu bordstofn-Tagna,
^gacta Sctu-vagna.
Borðstofuvagna línan er bezta brautiu
til allra staða austur frá. Iltín flytur far-
þegjaua gegu um fagurt landspláz, hvert
sem menn vilja, |>ar eð htíu stendur í
sambandi við ýmsar aðrar brautir og gef-
ur manni þannig tækifæri til að sjá stór-
bæina Minneapolis, St. Panl, og Chicago.
Farþegja faiangur erflnttur tollrannsókn-
arlaust til allra staða í Austur-Canada,
svo að farþegjarnir komast lijá öllu ó-
maki og þrefi því viðvíkjandi.
Farlirjef ylr liaful
og tigivt káetupláz «ru seld mcð öllnit
beztu línum.
Ef i jer farið til Montana, Washing-
ton, Oregou eða British Columbia þá
bjóðum vjer yður sjerstaklega að heim-
sækja oss. Vjer getum vafalaust gert
betur fyrir yður en nokkur önnur braut.
l’etta er hin eina ósundurslitna braut til
Vestur-Wasliington.
Ákjósaulcgasta fyrir fcrtla-
inenn til l'aliforniii.
Ef yður vantar upplýsingar viðvíkj
andi fargjaldi o. s. frv., þá sntíið yður
t>l næsta farbrjefa-agents eða
H. S\vi NFOKD,
Aðalagent N. P. R. Winnipeg
Chas S. Fee,
Aðalfarbrjefa-agent N. P. R. St. Paul.
H. J. Bex,ch,
Farbrjefa-agent 486 Main Str. Winmpeg
380
utan, sem hún gat sjeð gegnum
mjóa rifu, er var á blæjunni, og
nfrrar skáldsögu frá Mullen, sem
lá opin í kjöltu hennar. Henni
þótti ekki mikils vert um sögima,
enda var pað engin furða, pví að
pað var ein af pessum bókrum á
mörgum tungumálum, sem nú tíðk-
ast, og innihalda tilvísanir úr bók-
um á öllum málum undir sólunni,
og par sem persónurnar tala skræl-
ingjalegan graut af ensku og frönsku,
með pyzkum setningastúfum skotnum
inn við og við. Hin kjarnmikla og
beygjanlega enska tunga, sem nægði
Macaulay og Addison til að setja
fram sínar dyrðlegu hugsanir, er
mjög fyrirlitiii af mörgurn skáld-
sagnahöfundum vorra tíma, er rita
flúnslega blöndu af frönsku og ensku,
sem er jafn-ergjandi eins og hún
er naglaleg. Miss Frettlby var með
eitt af pessum bókmennta-skrípum,
og pað var ekki furða pó að hún
lofaði pví að dctta til jarðar, og
gæfi sínum eigin iiryggilegu hug-
renningum lausan tamuiuu. Hún
var ekki frískleg á svipinn, pví að
<kuu sú seux húu haíði rauð 1 hafði
389
Madge kinkaði kolli.
Sal hikaði sig eitt augnablik,
og fleygði sjer svo niður fyrir fram-
an fætur húsmóður sinnar.
„Jeg skal scgja yður pað,“
sagði hún grátandi. „Þjer liafið
verið mjer góð, og pjer liafið rjett
til að vita pað. Jeg skal segja
yður allt sem jeg veit.“
„Ilver var pá“, spurði Madge
og prysti um leið höndum sínum
fast saman, „liver var pá konan,
sem Mr. Fitzgerald fór að finr.a,
og hvaðan kom hún?“
„Yið amnia mín fundum liana
eitt kveld á Litla Bourkes stræti,“
svaraði Sai, „rjett við leikhúsið.
Hún var út úr drukkin og við fór-
um með iiana lieim til okkar.“
„Það var góðmannlega gert af
ykkur,“ sagði Madge.
„O nei, pað var ekki pað,“
svaraði hin purrlega. „Amma vildi
ná í fötin hennar; hún var ótta-
lega fín“.
„Og hún tók fötin hennar —
en sá uíðiugsskapur!“
„Það hefðu allir okkar líkar
gert,“ svaraði Sal rólega, eins og
388
lagt, og Madge leit út á ljómandi
blómreitina, og á svarta skuggann
frá háa áltninum, sem óx öðrum
megin við grasbalann. Hana lang-
aði til að spyrja Sal að spiírningu
nokkurri, en vissi ekki, hveruig liún
átti að gera pað. Þunglyndi og
öuiiglyndi llrians hafði fengið lienui
mjög mikillar áhyggju upp á síð-
kastið, og með hinni næmu eðlis-
ávísan kvennfólksins hafði hún getið
sjer til, að pað mundi standa ó-
beinlínis í sanrbandi við konu pá
senr dáið hafði úti í skrílgötunni.
Henni var annt um að taka pátt í
raunum hans og ljetta byrði lians
og hún liafði staðráðið að spyrja
Sal um pessa leyndardónrsfullu konu
og komast að pví, cf nrögulegt
væri, livaða leyndarmál pað væri,
sem liún liefði sagt Brian, og feng-
ið iiefði svo mikið á hann.
„9al“ sagði hún eptir stutta
pögn og leit upp á hana skyru,
gráu augunum, „jeg parf að spyrja
yður að nokkru.“
Það fór lirollur urn Sal
o
hún fölnaði.
„Lui — um pað?“
381
▼erið mjög mikil, og iiafði skilið
sorgarmerki eptir á liennar vndis-
lega andliti. Augu hennar voru
venjulega stillilog, en J>að var á
peim raunasvipur, par senr liún sat
og studdi hönd undir kinn, og hugs-
aði um, hve örðugt liðna árið liefði
verið.
Eptir að Brian liafði verið sýkn-
aður af morði Olivers Whyte, hafði
faðir hennar farið með liana út á
landsetur sitt, í peirri von, að heilsa
liennar kynni aptur að rjetta við.
Það lá við, að hugarraun hcnnar
nreðan á nrálinu stóð hefði valdið
lienni heilabólgu, en í róseminni
úti í landinu, langt frá geðshrær-
incrunr bortrarlífsins liafði hún fenrr-
ið aptur lieilsu sína, en ekki glað-
lyndi sitt. Konur rerða fyrir sterk-
ari áhrifum en karhnenn, og pað
er ef til vill af Jreirri ástæðu, að
pær eldast fljótara. Raunir, sem
lítið fá á karlnrcnn, skilja eptir ó-
afrr.áanleg merki á konuin, liæði
Hkamlega og andlega, og Jrettii
r oðalcga mál, sein varð út úr liiorði
Whytes, hafði gert Madge að al-
varlegri og yndislegri koau, par seiu