Lögberg - 18.10.1893, Blaðsíða 2

4
L0GBERO, MIÐVIKUDAGINN 18. OKTÓBER 1893
Söflberg.
OenS út aS 148 Princess Str., Winnipeg Man.
f The T. 'ógberg Printing ðr Publishing Co’y.
(Incorporated May 27, i89o).
KU'stjóri (Editor):
EINAR IIJÖRLEIFSSON
HOSINKSS MANAGER: JOHN A. BLÖNDAL.
AUGLÝSINGAK: Smá-auglýsingar f eitt
skipti '25 cts. fyrir 30 orð eöa 1 þuml.
aálkslengdar; 1 doll. um mánuCinn. A stærri
auglýsingum eða augl. um lengri tfma af
sláttur eptir samningi
tíUSTAI) A-SKIPTI kaupenda verCur aO til
kynna sknjlega og geta um fyrvtrandi bú
stað jafnframt.
UTANASKRIPT til AFGREIÐSLUSTOFU
blaSsins er:
TKE LÚCBERC PKINTINC & PUBLISH- CO.
P. O. Box 368, Winnipeg, Man.
UTAN VSKKIFT til RITSTJORANS er:
F.DITOR LÖCUERG.
p. O. BOX 368. WINNIPEG MAN
— MIDVIKUDAGINN 18. OKT. 1893.—
ty Samkvœm lanaslögum er uppsögn
kaupanda á blaði ógild, nema hann sé
skuldiaus, þegar hann segir upp. — Ef
kaupandi, sem er í skuld við blað-
ið flytr vistferlum, án þess aö tilkynna
beimilaskiftin, þá er það fyrir dómstól-
unum álitin sýnileg sönuun fyrir prett-
v sum tilgang’.
Eptirleiðis verður hverjum þeim sem
rendir oss peninga fyrir blaðið sent viður
l.enning fyrir borguninni á brjefaspjaldi,
l.vort sem borganirnar hafa til vor komið
Irá Umboðsmönnum vorum eða á annan
bátt. Ef menn fá ekki slíkar viðurkenn-
ingar eptir hæfilega lángan tíma, óskum
vjer, að þeir geri oss aðvart utn það.
— Bandaríkjapeninga tekr blaðið
fuliu verði (af Bandaríkjamönnum),
og frá íslandi eru íslenzkir pen-
iugaseðlar teknir giidir ful’.u verði sem
borgun fyrir blaðið. — Sendið borgun í
P. 0. iloney Orders, eða peninga 1 Re
gistered Letter. Sendið oss ekki bankaá
vísanir, sem borgast eiga annarstaðar en
i 'Wranipeg, nema 23cts aukaborgun fylg
fyrir innköllun.
Eins og áður hefur verið skjfrt
frá í Li’gbergi, hefur hæstirjettur Can-
rda settOltawa-málafærslumannnokk-
urn til að fiytja skólamál Manitoba
fyrir fylkisins hönd fyrir peim rjetti,
af f>ví að málafærslumaður sá, er
fylkisstjórnin seiti, átti að eins að
mæta en ekki færa neina vörn fram í
ínálinu. í tilefni af J>ví að Ottawa-
málsfærslumaður pessi tók að sjer
itaif petta var var Mr. Sifton, lög-
stjórnarráðherra fylkisins, fundinu að
máli af blaðamanni einum hjer í bæn-
í.m, og fórust Mr. Sifton, f>á orð hjer
um bil á f>essa leið: „Að pví er það
snertir að bera þetta mál undir hæsta-
i jett, J>á er Dominion-stjórnin f>ar að
tins.að leita ráða. Stjórnin hefur vald
til að leita ráða hjá hæstarjetti, í stað
J ess að fara eptir ráðlegging dóms-
rnálaráðherrans.— Dað er sjálfviljug
lega gert af stjórnarinnar hálfu, og
kemur oss ekki að neinu leyti við.
Vilji Dominionstjórnin spyrjast fyr-
ir um vald sitt hjá hæstarjetti, þá
l.öfum vjer ekkert á móti því, cn
vjer ætlum ekki að láta gera oss að
má’saðila. Vjer höfum sent mála-
færstumann að eins af kurteisi við
rjettinn, en ekki í því skyni að vera
verjei.dur í málinu eða taka neinn
]>átt í röksemdaleiðslunni. Ef hæsta-
rjetti þvkir við eiga, að setja Mr.
líobinson til þess að lmlda fram ein-
hverri sjerstakri hlið á málinu, þá
kemur það að eins rjettinum við, en
við gerum hvorki að samþykkja máls-
færslu Mr. Robinsons nje hafna henni.
Okkur kemur hans röksemdaleiðsla
ekkert við; 1 ann er að fiytja mál, sem
hafið hefur verið af Dominionstjórn-
inni, og Manitoba er ekki málsaðili
J>ar, og hann er ekki að leinu leyti
íulltríii fyrir okkar fylki. Vjer lítum
f stuttu máli á bænarskrá kaþólska
minni hlutans á þessa leið: 1. að
stjórnin hafi ekki vaid til að skipta
sjer neitt af skólamálinu. 2. að þó að
hún liafi það vald, J>á sje j>að greini-
lega óhyggilegt af henni að gera það.
Með því að Ottawa-stjórnin hefar vís-
að málinu til hæstarjettar til þess að
fá vissu um vald sitt, hefur hún í raun
og veru gefið í skyn, að hún ætli að
taka fram fyrir bendurnar á Mani-
toba, ef hún liefur vald til þess. Dað
verðurþví að skiljast, að vjer erutn í
þessu efni í deilu við Dominionstjórn-
ina, og það verðum vjer þangað til
málið er til lykta leitt. Skyldi svo
fara, að dómstólarnir komist að þeirri
niðurstöðu, að stjórnin hafi löglegt
vald til að skipta sjer af þessu máli,
og ef farið verður eptir þeirri niður-
stöðu, þá leiðir þar af, að neytt verð-
ur upp á Manitobamenn löggjöf, sem
þeir liafa hafnað. Dað er óþarfi fvrir
inig að benda á það, að slíkt mun
naumast takast meðan núverandi kyn-
slóð er á lífi.“
Sagt er, að þeim herrum Ottawa-
ráðberrunum, Foster og Angers, liafi
þótt nóg um, hve djarfmæltir voru
nokkrir bændafulltrúar, sem sóttu
fund þeirra í Brandon á laugardaginn.
F’ulltrúar þessir voru úr báðum póli-
tisku flokkunum, en undantekningar-
laust sögðu þeir ráðherrunurn, aðtoll-
verndarstefnan væri tjón fyrir landið
og tollgarðurinn á landamærunum
yrði að rífast niður. Mr. Foster hafði
orðið synilega gramur og tekið fram í
fyrir tveimur af bændunum, þegar
honum þótti þeir verða of djarfmæltir.
Skoðanir bænda uin allt landið virðast
nú vera orðnar mjög á eina lund í
þessu efni. En svo er eptir að vita,
hve vel þeir standa við hana við næstu
kosningar. Standi þeir við hana eins
og menn, þá er líka ú:i um stjórn apt-
urhaldsfiokksins, með því að leiðtogar
hans hafa margsinnis lyst yfir því, að
lítilla breytinga sje að vænta á toll-
gjöfinni, og að halda eigi áfram eins
og að undanförnu að leggja hinn
mikla skatt á almenning manna til
þess að irtiðga verksmiðjueigendurna.
Ef það er satt, sem fullyrt hefur
verið af Mr. Luxton og fleirum, en
reyndar synjað fyrir af Mr. Van Horne,
að C. P. R. fjelagið hafi liönd í bagga
með útgáfu blaðsins F’ree Press, þá er
svo að sjá, sem það fjelag sjetil muna
faiið að missa sannfæringuna fyrir á-
gæti íoll verndarinnar, aðalatriðsins í
stjórnmálastefnu Ottavva stjórnarinn-
ar. Blaðið virðist alveg eins ákveðið
í því nú, undir hinni nýju ritstjórn,
eins og það hefur nokkurn tíma áður
verið, að halda fram skaðvæni toll-
verndarinnar fyrir vesturhlutann af
Canada, og allan bændal/ðinn hjer i
landi yfir liöfuð að tala, og að krefjast
breytinga í því efni. lllaðið talar
vitaskuld með rnestu stillingu og
gætni um öll sljórnmál, og telur sig
hvorugutn flokknum fylgja, aðallega
liafa fyrir augurn fratnfarir Norðvest-
urlandsins canadiska, en það er fylli-
lega svo að sjá, sem það búist fremur
við þeim framförum undir stjórn
frjálslynda flokksins en þeirra sem nú
sitja við völdin.
Stjórn þessa bæjar liefur af nyju
hringlað með nöfnin á strætunum,
lögleitt aptur gömlu nöfnin að mestu
leyti, þó með þeirri breytingu, að all-
ar götur, sem liggja austur og vestur,
heita „avenue“. Svo hafa og nokkur
stræti fengið ny nöfn. Jemima Str.
á nú að heita „Elgin Avenue,“ og
McWilliam Str. „Pacific Avenue,“
og eitthvert stræti í norðurpartinum,
sem áður hefur heitið Pacific Ave., á
nú að heita „Atlantic Avenue.‘“ Svo
hafa og einhver lítt byggð eða óbyggð
stræti í útkönturn bæjarins, sem áður
bafa verið nefnd tveim nöfnum, feng-
ið ny nöfu. Strætanöfnuin hæjarins
var breytt fyrir rúmum tveimur árum,
og auðvitað fylgdi þvi allmikill kostn-
aður, eins og líka fylgir J>essari nyju
breytingu. F>að er vonandi að eptir
allt þetta bringl fái nöfnin nú að vera
í friði nokkur ár.
Meðferð' á rússiienkum
Uænduin.
Tolstoi greifi, frægasti núlifandi
rússneski rithöfundurinn, ætlar að fara
að gefa út nyja bók. Menn hugðu,
að hann væri rm-ð öllu hættur að rita
bækur, og að hann ætlaði að verja
J>ví sem eptir Qr af lífi sínu til þess
að leitast við að bæta kjör hinna kúg-
uðu rússnesku bænda.
í þessari nyju bók er hann djarf-
mæltari en nokkru sinni áður gegn
barðstjórninni, enda er ekki búizt við,
að unnt verði að prenta hana á rúss-
nesku, en samningar liafa þegar ver-
ið gerðir um að pyða hana á frönsku
og ensku. Sagt er, að svo framarlega
sem Tolstoi sleppi óliegndur fyrir
bók þessR, J>á verði [>að að eins með
þeirri vörn, að hann sje ekki með
öllum mjalla.
Einn kapítuli úr þessari nyju bók
hefur J>egar staðið f enskum blöðum
og setjum vjer liann hjerfyrir neðan.
Hann gefur mönnum dáindis góða
hugmynd um, við hver kjör rússnesk-
ir leiguliðar eiga að búa, og að það er
ekki með öllu að ástæðulausu, að ní-
hilista-stefnan liefur myndazt á Rúss-
landi:
„Þ. 23. sept. síðastliðinn var jeg
að ferðast um liallæris-hjeraðið Tula.
Dað vildi svo til, að jeg var staddur
við dálitla járnbrautarstöð, þegar
þar.gað kom lest með hermannasveit,
og var general einn fyrir lestinni.
Jeg spurði, bvað þessir hermenn væru
að fara, og var rnjer sagt, að þeir
kæmu eptir beiðni ungs og auðugs
gósseiganda; nokkrir af bændunum,
er bjuggu á jörðum hans, liöfðu gerzt
svo djarfir, að láta í ljós óánægju með
þær hneykslanlegu álögur, sem hann
hafði á ]>á lagt.
Liðinu var fylkt fyrir framan
fangelsið eða dómhúsið. Fjöldi lög-
reglumanna, með skammbissur í rauðu
beltunum sínum, hjelt vörð yfir vesa-
lings bændunum, er biðu skjálfandi
eptir refsingunni fyrir glæp sinn.
Skammt frá stóðu eitthvað þús-
uud manns úr nágrenninu — karlar,
konur og börn — og horfðu með
þegjandi skelfingu á menn þá er
hegningunni áttu sæta.
Svo kom fylkisstjórinn akandi,
steig út úr kerru sinni, hjelt stutta
ræðu og bað um bekk. í fyrstu virtist
enginn skilja þessa kynlegu beiðni,
enlögreglumaðurinn, sem með honum
hafði komið, skyrði fyrir mönnum, að
hans Excellence vildi íá bekk, sem
þægilegt væri að hnút-hyða vesling-
ana á.
Það var komið með bekk. Böðl-
arnir. tveir fyrrverandi sakamenn,
sterklegir mjög, stigu fram og stað-
næmdust sinn livorum meginn við
bekkinn. £>oir liöfðu f höndunum
voðalegar „hnútasvipur“ (mjög J>ung-
ar svipur með fjölda af leðurólum, og
eru margir hnútar á hverri ól).
Nú var mönnum ekkert lengur
að vanbúnaði, og fylkisstjórinn bauð
að koma skyldi með fyrsta manninn
af þeim 12 bændum, er taldir voru
foringjarnir.
Þessi maður átti stóra fjölskyldu,
var hjer um bil fertugur að aldri, og
öll sveitin hafði mestu mætur á hon-
um fyrir hreinskilni hans og ráð-
vendni. Honum var skipað að fara
úr fötunum og leggjast niður á bekk-
inn. Hann reyndi ekki einu sinni að
biðja sjer vægðar — vissi að líkind-
um, að það mundi verða gorsanilega
árangurslaust— gerði stillilega kross-
rnark fyrir sjer og lagðist niður. Tveir
lögreglumenn lijeldu lionum oglækn-
ir var viðstaddur til vonar og \ ara.
Böðlarnir liræktu í lófa sína og
veifuðu hræðilegu vopnunum yfir
höfðum sjer. En bekkurinn var of
mjór, og það var örðugt að halda
mannaumingjanu m föstum, því að
hann engdist sundur og sainan af
kvölunum. Fylkissjórinn heimtaði þá
annan bekk, og ljet negla borð
beggja meginn við hann. Meðan á
því stóð, stóð vesalings maðurinn nær
því allsnakinn, og þegar var blóðið
farið að renna niður eptir honum ept-
ir þau voðahögg, sem hann hafði feng-
ið. Naktir fæturnir skulfu og neðri
vörin titraði af áköfum kvölum. Þarna
stóð liann og horfði í gaupnir sjer, en
kyrr var liann og þegjandi eins og
gröfin.
Aptur var liann tekinn og honum
íleygt niður. Ólarnar hvinu enn í
loptinu. Við hvert högg komu sprung-
ur í holdið og allur líkami mannaum-
ingjans var þakinn ljótum sárutn.
Blóðið streymdi niður, og við og við
komu enn hræðilegri högg en þru
venjulegu á suma viðkvæmustu stað-
ina á líkainanum; J>á kornu eins og
dauðastunur út af alblóðugum vörun-
um á manninurn.
Hópurinn, sem stóð umhverfis,
grjet, og átakanlegar ekka-þrungnar
miskunnar-bænir heyrðust frá móður
og konu mannsins sem verið var að
kvelja. Stynur og andvörp hinna
bændanna, sem innan skamms áttu að
mæta liinu sama, bættust við J>ær ó-
umræðilegu ógnir, setn samfara voru
J>essari voða-sjón.
F’ylkisstjórinn r ar drukkinn af
valdi sínu, og hann hjelt blátt áfraro,
að hann væri að gera skyldu sína.
Hann stóð og taldi liöggin og reykti
cfgarettu, eins og ekkert væri um að
vera. Við fimmtugasta liöggið hætti
maðurinn að stynja. Læknirinn færði
sig þá nær, tók á lífæðinni, laut niður
til þess að vita, livort hjartað slægi
enn, og Ijet svo fylkisstjórann vita,
að J>að væri hættulegt fyrir lff saka-
mannsins að lialda refsingunni lengur
áfram.
En þessi mikli maður var orðinn
svo óður af að sjá blóðið, að hann
skipaði að lemja þetta titrandi, blóð-
unga ketstykki, sem fyrir frainan
hanti var, tuttugu höggum í viðbót.
Þegar þvi var lokið tók fylkisstjórinn
cígarettuna rólega frá vörum sjer og
sagði: Þetta er nóg. Komið þið
nteð J>ann næsta.'“
Tilraun í Manitoba.
Mj«g sktTiimtilcg sagit frú
Sljetturíkinu.
Sjákliagur, sem til murgra árv hajði
ftfáðst af rtýrna- og magaveiki,
segir frát /ivernig hann fann bata.
— Mnns ráðlegging. „
Tekið úr Brandon. Man,, Times.
Fyrir skömmu var frjettaritari
blaðsins Times í lyfjabúðDr. Fleming
& Sons, rjett í því kom tnaður og
keypti einn pakka af Dr. Williams
Pink Pills. Þetta atvik leiddi sam-
talið til þessa, nú heimsfræga meðals,
og frjettaritarinn spurði þá hvort þeir
hjeldu að Þr. Williams Pink l’ills
væri það afbragðs meðal, sem menn
virtust halda. Svarið kom hiklaust.
„Vjer höfum selt“, sagði einn af með-
eigendum félagsins, „árið sem leið
helmingi meira af Pink Pills en
nokkru öðru samsettu meðali. Salan
fer líka vaxandi og eptir því, sein vjer
liöfum heyrt, j>á liefur meðalið gert
mikið gott. Meira að segja, ef þjer
farið til Mr. Williams Cooper, sem b/r
á 13da stræti, þá munið J>jer líklega
fá að heyra sögu, þessu til sönnunar.
Frjettaritari Times sá strax að
hann gat gefið lesenduin sínum góða
sögu og á sama tíma gat orðið til þess
að benda einhverjum sárþjáðum á
veginn til góðrar heilsu, ef hann færi
til Mr. Cooper og fengi uppljfsingar.
Með þessu 'fyrir augum heimsótti hann
Mr. Cooper og eptir að liafa sagt hon-
um erindi sitt, fjekk hann ágætar við-
tökur. „Jeg hef ekki hið allra minnsta
á móti“, sagði Mr. Cooper“, að bera
vitni opinberlega, viðvíkjandi hinum
ágætu Dr. Williams Pink Pills. Meira
að segja, jeg álít það skyldu J>eirra,
sem hafa haft jafnmikið gott af [>eim,
setn jeg hef, að útbreiða allt, sein
bægt er, alla kosti þessa undarlega
meðals. í inörg &r kvaldíst jeg af
nyrnaveiki og harðlífi og það eru að
eins J>eir, sem þjáðst hafa af þessum
veikindum, sem dæmt geta urn bvað
]>ung byrði lífið er með köflum. Jeg
reyndi öll eða [>vi npjr öll J>au meðöl,
sem sagt er að eigi við þeirri veiki,
en batnaði ekki af þeim, nema þá rjett
í bráðina, og svo þegar mjer versnaði
aptur, [>á var eins og jeg aldrei liefði
haft aðrai eins kvalir. Jeg [>jáðist
svo lengi, að jeg var farinn að örvænta
að mjer nokkurn tíma mundi batna;
mig langaði til að geta minnkað kval-
irnar, þó ekki væri nema í bráðina.
Jeg var [>unglyndur og það var opt
sem jeg óskaði að jeg væri dauður.
En nú, og það á jeg að þakka Dr.
Williams Pink Pills, er allt orðið
öðruvísi, og þrátt fyrir aldur minn,
þá ílnnst mjer jeg nú vera eins kátur
eins og skóladrengur. Jeg ljet til-
leiðast að reyna Dr. Williams l’ink
Piils af þeiin mörgu sögum í blöðun-
um um þeirra undarlegu lækningar.
Jeg liugsaði sem svo, að ef þessar
undarlegu jiillur befðu gert svona
mikið fyrir aðra, þá mætti jeg eins
liafa von, og sú von brást rnjer ekki.
Jeg liafði ekki brúkað þær lengi áður
en tnjer fór að batna. Jeg fann strax
að [>að var ekki bráðabyrgðar bati,
eins og áður, öll líkamabyggingin
virtist verða braustari og betri. Þú
roátt trúa því, að jeg hjelt áfram að
brúka Pink Pillurnar og afleiðingarn-
ar eru, að jeg nú er hraustur og heilsu-
góður. Veikindin liafa gersamlega
vikið og jeg hef nú inikið betri heilsu
og krapta en jeg hef haft í mörg,
mörg ár. Þú getur því íroyndaðþjer
þær þakklætis tilknningar, semj’g
ber í brjósti til Dr. Williams Pink
Pills. Og jeg vona og treysti, að
aðrir, sem þjást, vilji læra af reynslu
minni. Jeg hef ráðlagt mörgum að
brúka þær, og þær hafa æfinlega gert
gott. Jeg get sagt yður frá manni,
sem var þakin vondum sárum um all-
an líkamann, en som nú hefur eii)3
fallegt hörund eins og barn. Þú get-
ur tneð sanni sagt, að Dr. Williams
Pink Pills eru ágætt meðal, og að
kosti þeirra er ekki bægt að auglysa
um of“.
Mr. Cooper, sem gefur J>ennan
vitnisburð er einn af beztu borgurun-
um ( Brandon, og sögu hans er því
ekki bægt að vefengja.
I )r. Williains Pink Pills eru blóð-
hreinsandi og uppbyggja taugakerfið,
þær lækna þunglyndi, anæmia, chlo-
rosis eða græna' sjúkdóminn, svima,
minnisleysi, locomotor ataxia, gigt, St.
Vitus’ dans, La grippe, kirtlaveiki og
langvarandi sjúkdótnum. Þær eru
einnig ágætar við kvennlegurn sjúk-
dómum, reglubinda ó.eglulegar tíðir,
etc.., hreinsa blóðið og færa heilbrigð-
isroða í kinnar peim. Þær bæta
mönnum fljótlega lasleika er kemur
af of [ningri vinnu, of mikilli hugsun,
etc. Þessar pillur eru ekki laxerandi,
þær hafa að eins lífgefandi eiginleg-
leika og geta ekki spillt.
Dr. Williams l’ink Pills eru að
eins seldar í dósum tneð merki f jelags-
(prentað rautt). Munið eptir að þill-
urnar eru ekki seldar í stórum skömmt-
um eða í dúsínatali og hvaða verzlun-
armaður scm bíður yður eitthvað anu-
að í sömu mynd, t. d. adrar pillur,
hann er að pretta yður og ættuð þjer
því að forðast liann.
Biðjið kaujjntann yðar um Dr.
Williams Pink Pills for Pale Peapel
(handa fölu fólki), og látið ekki telja
yður á að taka neinar aðrar pillur.
Dr. W’illiams Pink Pills er hægt
að fá hjá öllum lyfjasölum, eða þá
bcint frá Dr. Williams Medicins Co.
öðruhvoru adressinu, fyrir 50c. öskj-
una eða sex fyrir 82,50. l’rísinn er
svo lágur, að þessi meðalabrúkun
verður langt unt billegri en nokkuð
annað.
Northern
PACIFIG R. R.
Hin vinsœla braut
TIL
ST. PADL
MINNEAPOLIS,
Og til allra staða í BANDARÍKJUNUM
og CANADA.
Pullman Palace svefnvagnar og bord-
stofuvagnar fylgja daglega
hverri lest til
tJ allra staða í Austur Canada, via St'
Paul og Cliicago.
Tækifæri iil að fara gegn um hiu nafn-
frægu St. Clair járnbrautargöng.
F’lutningur er merktur „in
Bontl“ til þess staðar, er
hann á að fara, og er
ekkiskoðaður af
tollþjónuin.
FARBRJEF YFIR HAFID
Og káetu pláss útvegað til og frá Bretlandi
Evrópu, Kína og Japan, með öll-
ura beztu gufuskipalínum.
IIiii inikla ósiiiHli|rs,'tiia krat til
Kyrrnhafsins
Viðvikjandi prísum og farseðlum snúi
menn sjer til eðu skrifl þeirn næstu far-
seðlasala eða
Chas. S. Fee,
Oen. Pass. & Ticket Agt., St. Paul
H. Swinford,
Gen. Agent, Winnipeg
H. J Belch Ticket Ag’t
486 Main St. - - Winnipeg
ÍSLENZKUR LÆKNIR
Dr. 3MC. HalldópHnou.
1*0,1'k Jiiver,-N. Dak.