Lögberg - 07.02.1894, Blaðsíða 1

Logbkrg er gefiS át hvern miðvikudag og
laugardag af
ThR LÖGBERG PRINTING & PUBLISHING CO.
Skrifstota: Atgreiðsl ustoia: rrcLtcmi?]*
148 Prinoess Str., Winnipeg Man.
Kostar $2,00 um árið (á íslandi 6 kr.
borgist fyrirfram.—Einstök númer 6 cent.
Lögberg is puMished every Wednesday and
Saturday by
The Lögberg printing & publishing co
at 148 Princess Str., Winnipeg Man.
S ubscription price: $2,00 a year payable
>n advance.
Single copies 6 c.
7. Ar.
Willllipeg•, Manitoba, iniiTvikudagimi 7. Febrúar 1894.
í
Nr. í).
FRJETTIR
CAXADA.
Kaf>ólsku biskuparnir í Quebec
fylki hafa sent út brjef til kapólskra
safnaða f>ar viðvíkjandi búnaðar-trú-
boðum (agricultural missionaries), og
var brjef pað lesið löllum kapólskum
kirkjum i fylkinu & sunnudaginn. í
brjefinu er kvartað undan f>ví, hvað
landbúnaðurinn sje víða .1 illu lagi,
skorað á bændur að stunda pá atvinnu
visindalega, og f>eim bent ft, hve
hörmulegur sje straumurinn af bænda-
sonum inn í borgirnar; bæði sje hann
hinn mesti hnekkir fyrir velmegun
fjjóðarinnar, og svo sje f>að of títt, að
bændafólk bíði siðferðislegt skipbrot
í borgunum. Til pess að útbreiða
visindalega og verklega pekking ft
búnaði ætla biskuparnir að senda um
landið presta eða trúboða, sem hafa
vit & landbúnaði, og eiga f>eir að
stofna landbúnaðarskóla.
Á síðasta ftri hafa verið flutt 63,-
175 tonn af heyi frá Canada til Stór-
bretalands og er f>að 53,000 tonnum
meira en ftrið par á undan.
Ctlönd.
A fundi, sem atvinnuleysingjar í
London hjeldu ft mftnudaginn, var
lýst yfir pví, að f>eir mundu halda
sarokomu mikla á laugardaginn & einu
torgi borgarinnar, og jafnframt var
f>að hvað eptir annað tekið fram af
einum sósíalista-leiðtoganum, að svo
framarlega sem lögreglan skipti sjer
nokkuð af peim fundi, mundu þjónar
hennar sprengdir í lopt upp. Deirri
yfirlysing var tekið með miklum fögn-
uði af mörgum, er viðstaddir voru.
Síðustu frjettir frft Brazilíu segja,
að stjórnin f>ar hafi tekið brezkt skip
& laugardaginn, og afsakað sig með
því, að mikið hefði verið á f>vf af
dynamiti, sem uppreistarmönnunum
mundi hafa verið ætlað. Búizt við,
að alvarlegir vafningar kunni að verða
út úr pvl tiltæki.
Vaillant, anarkistinn franski, sem
kastaði sprengikúlunni 1 pinghúsinu í
París, var h&lshöggvinn & m&nudag-
inn. Hann varð vel við dauða sínum,
og ft höggstokknum lirópaði hann:
„Lengi lifi anarkismusinn!“
Lestirnar ráknst á.
Mr. Sigtr. Jónasson ritar oss með-
al annars á [>essa leið frá Boston, Mass.
1. febr. síðastl.:
„Ferðin gekk vel til Montreal,
en þaðan allt skrykkjóttara. Við átt-
um að koma kl. 8 í gærmorgun, en
komum ekki fyrr en eptir kl, 6 í gær-
kveldi. Töfin orsakaðist af óveðrinu,
»em gengið hefur undanfarna daga
hjer eystra og svo rákum við okkur á
vöruflutningalest 1 gærmorgUn. Til
allrar hamingju meiddist enginn svo
teljandi sje, og var [>að f>ó ljóta högg-
ið, sem okkar lest gaf hinni, [>vf að
við vorum á 25—30 mílna ferð, er við
rákumst & liina lestina, og vöruflutn-
ingavagnarnir voru í hrúgu ofan á
okkar vjel, og hver ofan á öðrum.
Okkar lest fór ekki af sporinu og
skemmdist lítið, nema vjelin, sem ekki
gat haldið áfram.
Jeg og Paulsons-hjónin vorum í
aptasta vagninum (svefnvagni) og
fundum J>yí ekki mjög mikið til á-
/ekstursins.
Skipið Lake Winnipeg, sem við
ætlum með austur yfir hafið, átti að
fara í morgun, en vegna óveðranna
hefur dregizt að fá sumt af vörum,
sem eiga að fara með f>ví, svo við för-
um ekki fyrr en kl. 8 í fyrramálið.
Hjer er nú fjúk I dag og yfir höf-
uð heldur leiðinlegur dagur — ekki
blessað Manitoba-sólskinið11.
Engin veikintli í Grafton.
Grafton, 1. febr. 1894.
Ritstjóri Lögbergs, Winnipeg,Man
Háttvirti herra!
í blaði yðar, er út kom í gær,
atendur, að syki sú sem gengur í
Grand Forks, gangi einnig hjer í bæn-
um. En af f>ví að f>að eru helber ó-
sannindi — og mjer vitanlega eru, nú
sem stendur, alls engin veikindi í
bænum, f>á bið jeg yður í nafnisjálfs
m(n, og annara landa í Grafton, að
leiðrjetta slikt S næsta blaði. íslend-
ingar hjer hafa áformað að leika bráð-
lega til arðs fyrir söfnuðinn, og búast
við fthorfendum víðsvegar ofan úr ny-
lendu, ef blað yðar ekki hræðirþá frá
að koma með ósönnum veikinda sög-
um. Jeg vona f>ví að f>jer verðið
við tilmælum mfnum.
Með vinsemd og virðing yðar
Oliver Johnson.
Atus. eitst. — Vjer tökum auð-
vitað gilda yfirlysing hins háttvirta
brjefritara, með f>ví að vjer göngum
að f>ví vísu, að hann hefur ritað hana
af beztu samvizku, og hefði ekki gert
pað, ef honum væri ekki fullkunnugt
um f>að mál, sem um er að ræða. En
Lögbergi til afsökunar skulum vjer
geta f>ess, að fregnin um veikindin
var tekin eptir hraðfrjett, sem ensku
blöðunum hjer í bænum var send, og
hefur hún enn ekki verið borin til
baka í [>eim blöðum.
í Heimskringlu 3. Febr. þessa
árs stendur fregngrein frá Selkirk
undirskrifuð af S. Segir hann meðal
annars í greinarstúf sínum. „Um
kyrkjunefnuna lútersku er ekki að
ræða til þeirra hluta, síðan kirkjufje-
lagsmenn stálu henni í trúarbragða
stríðinu sæla“.
Hefur nokkur heilvita maður
heyrt annað eins bull og þetta, að
segja að það hafi verið stolið kirkju?
Hvaða kirkju? t>að gegnir furðu,
hvað sumir eru fíknir í að auglysa
einfeldni sina, því f>að er svo sem
ekki annað en ein af þeim auglysing-
um að tarna. Höf. veit vel, að það
hefur aldrei verið stolið neinni kirkju,
en honum þykir bráðnauðsynlegt að
auglysa, að við hjer eigum flón á með-
al vor, sem er að gera tilraun til að
gera sig merkilegt, og bjálfinn finnur
ekkert betra r&ð til að auglysa sjálfan
sig; og jæja, honum veitir ekki af, ef
hann kynni að geta slegið sjer upp á
einhverja.
S. er hræddur um að peninga lof-
orðin til prestsins muni ekki greið-
ast vel sökum þess, að of hart hali
verið gengið að mönnum með að lofa.
v'jer erum alls ekki hræddir um slíkt.
E>að er annars naumast sanngjarnt af
S. að bregða mönnumum gjaldtregða
að raunarlausu; en hann langar auð-
sjftanlega til að gera þessu m&li ein-
hvern hnekki, og tekur svo þetta ráð
til að hugga sig ( slnum andlega ves-
aldóm. En vjer erum sannfærðir um,
að bonum tekst ekki að vinna máli
þessu neitt mein, hversu sárt sera
hann langar til þess. J>að er heldur
ekki rjett, að það hafi verið gengið
hart að mönnum með að lofa sem
mestu. Nefndin tók að cins þau lof-
orð, sem menn vildu af fúsum vilja
gefa og hagaði nefndin sjer mjög sam-
vizkusamlega að öllu leyti. Hún t.
d. þftði ekki svínafitu, sem einn bauðst
til að gefa, vegna þess hún áleit að
gefandinn mætti ekki missa hana frá
því að mykja sína eigin samvizku,
sem kvað vera 1 meira lagi illhörð
einkum þegar nánustu vandamenn
hans eiga í hlut.
Jeg annars sárkenni í brjósti um
vesalings S., hvað honum hefur hrap-
arlega misheppnazt að ná tilganginum;
og vil jeg ráðleggja honum að fást
ekki mikið við almenningsmál í
blöðunum.
Selkirk, Febr. 5. 1894.
Th. Oddson.
Samtal milli Jóns ogBjarna
(Jón kemur frá N. sveit til að finna
Bjarna frænda sinn í A.)
B. Komdu nú sæll, Jón minn,
og vertu nú velkominn. í>að er langt
síðan við höfum sjezt. I>ú sækir nú
raunar ekki eins vel að okkur og jeg
hefði kosið, og hefði jeg því heldur
viljað að þú hefðir lieimsótt mig fyrir
svo sem 2 árum, því þá höfðum við
hjcr góða tíma, en nú eru hjer veru-
lega harðir tímar manna á milli.
J. Pað gerir nú engan mismun,
Bjarni minn, að því er mig snertir.
En sje svo, að þið hafið haft góða
tíma og nú aptur harða tíma, þá hef
jeg einmitt komið á mjög hentugri
tlð, þvl reynslan er kennari og jafn-
framt þvl að fá að sjá þig, bjóst jeg
við að fræðast um, hvað hjer væri
gott að vera, og hvað mikil lífsþæg-
indi væru hjer fram yfir þau, er við
njótum í minni sveit, og hver skilyrði
eru fyrir því að geta höndlað þau.
Ef þið hefðuð nú að eins reynt góða
tíma, þá liefði upplysing þín verið
lltils virði og ekki nema hálfsögð
saga, en nú getur hún orðið fullkom-
in; nú sjer þú orsakir og afleiðingar á
á báðar síður. Jeg horfi undrandi á
öll þau verk, sem hjer er búið að vinna
í sveit ykkar og þarfnast því upplys-
inga.
B. Jeg skal láta þjer í tje allar
þær upplýsingar, sem jeg er megn-
ugur um. Jeg byst svo ekki við að
þú farir að rekja málin til vísindalegs
grundvallar,því við höldum ekki mik-
ið af þeirri námsgrein I byggð vorri.
J. Þú segir, Bjarni minn, að
tímarnir sjeu harðir hjá ykkur. En
að hverju leyti eru þeir harðir? Ekki
eru þeir harðir að því er tíðarfarið
snertir. Hvað gengur að ykkur?
Hafið þið ekki nóg að borða og nóg
að klæðast? Þið nafið mikinn gripa-
stofn og fóður fyrir hann ? Þið hafið
stóra inngirta akra og öll verkfæri og
vinnuöfl sem þurfa til að yrkja þá og
rækta. Þið hafið góða vegi, þið haf-
ið járnbrautir, markaði og verzlanir
rjett við hendina, og yfir höfuð að
tala öll eða flest þau lífsþægindi,
sem gömlu löndin liafa, og þessu öllu
hafið þið komið í verk á 8 til 10 árum.
Hjer hlytur því að vera gott að vera;
því mikla peninga hafa öll þessí verk
og Hfsþægindi kostað og ríkulega
uppskeru hefur þurft til að borga þau
öll. Jeg er mjög hræddur um að það
sje einhver misskilningur fyrir þjer,
Bjarni minn, að álíta harða tíma hjá
ykkur.
B. Það er mjög eðlilegt, Jón
minn, þó þú takir einungis til ftlykta
hið ytra útlit hags okkar og skiljir
[>ví ekki, að kjör okkar sjeu að neinu
eyti hörð; þar sem þú hefur fyrir
mælisnúru þá sveit, er þú lifir í með
hennar kostnaðarlitlu atvinnuvegum,
og sem sagt hefur verið um: „Þegar
ú lítur yfir heimilið, sjer þú hag
óndans allt í gegn,“ en þessu er
ekki svo varið hjá okkur; hjer er ekki
rjett að dæma hag bóndans eptir ytra
útliti heimilisins.
J. Þú fyrirgefur, Bjarni mjnn,
jeg hlyt að hafa misskUið þig. Þú
hlytur að hafa skilið annað við harða
tíma en jeg (ók það. Jeg skildi það
í þeirri merkingu, að ykkur liði að
einbverju leyti ekki vel I fjármuna-
legu tilliti. Jeg hef nú litið yfir nokk
ur heiinili hjá ykkur og hef ekki sjeð
neina vöntun; þvert á móti fullnægju
gegn hverri þörf. Jeg hef sjálhagi
ekki verið nógu skarpur, meðau jeg
lagði skilninginn á orð þín, þvi þai
sem hinar efnalegu kringumstæður
ykkar benda ekki á harða tíma, hlyiur
aðþienging ykkar að eiga rót sina í
hinum andlegu kjörum ykkar. Máske
það sje skcrtur á trúboði, sem að ykk-
ur gengur, eða skortur á einhverri and
legri menntun. En mig furðar nú
raunar á því, ef þið kallið slíkan skort
„harða tíina.“
B. Þú þarft ekki að biðja um
nokkra afsökun fyrir misskilning, Jón
minn, þú lagðir rjettan skilning I orð
mín I fyrstu. Jeg átti við þröng I
efnalegu tilliti, en ekki neinn andleg-
an skort. Við höfum lítinn tíma til
hugsa um þess konar skort, þvl starfs-
grein okkar gengur ekki of vel, þó
við skiptuin ekki áhyggjum okkar í
tvo staði. Til þess að koma þjer sem
bezt í skilning um, hvað jeg meina,
hygg jeg að rjettast sje, að segjaþjer
með fáum orðum, hvernig búskapur
okkar var byrjaður, og hvernig hann
hefur gengið síðan.
J. Það væri að vlsu mjög æski-
legt, að beyra þá æfisögu, því æfin-
lega hlytur eitthvað að vera merkilegt
við það, þar sem afreksverk hafa ver-
ið unnin eins og hjer hefur fttt sjer
stað; en jeg held að þetta taki oflang-
an tfma, og að hinu leytinu skil jog
ekki annað, en þú getir sagt mjer
með færri orðura en heilli æti ögu,
hvað þú átt við með því að tímarnir
sjeu harðir hjá ykkur.
B. Mjer skildist ftðan, að þú
vildir vita orsakirnar til afleiðinganna,
og hugði jeg að þjer mundi verða þær
ljósastar, ef jeg segði þjer búskapar
æfisögu okkar. En til þess að eyða
ekki um of hinum dyrmæta tíma þín-
um skal jeg segja þjer það ífullkom-
lega ákveðnum orðuin. Aðþrenging
okkar er peningaleysi og tlmarnir
harðir þaraf leiðandi.
Meira.
Kynlegur farþegi.
Eptir Edward Ileins.
Framh.
í fyrstu starði liann á mig eins
og iJann hjeldi jeg væri gengin frá
vitinu, svo rak haun upp hlátur, sem
syndi hve lítinn trúnað hann lagði á
orð mln, og sagði um leið, að annað-
hvort hlytu augu mín, eða ófullkomna
birtan að hafa dregið mig á tálar.
Jeg vissi núsamtsem áður betur,
en með því að jeg vissi jafnframt að
jeg mundi ekki geta sannfært hann,
þá bað jeg hann að eins að bíða, þang-
að til þessi unga stúlka kæmi til
morgunverðar; þá gæti hann sjálfur
sjeð.
Tveim klukkustundum síðar kom
annar styrimaður upp til þess að taka
við af syni mlnum, sem fór ofan þá
samstundis. Styrimaðurinn sá. að jeg
var sokkin niður í hugsanir mlnar þar
sem jeg sat á apturpalli skipsins;
hann yrti því ekki á mig, heldur gekk
rakleiðis miðskipa, nam þar staðar,
og horfði hugsunarlaust framundan
sjer.
Það má geta næni, hve forviða
jeg varð, þegar mjer varð allt I einu
litið upp og sá mann, sem jeg aldrei
liafði sjeð fyrri, halla sjer upp að rim
einni skammt frá mjer; hannvar grann-
vaxinn, miðaldra maður, fremur lá-
vaxinn, og skeggjaður alveg upp und-
ir augun, sem tindruðu eins og hnett-
ir í tunglsljósinu.
„Hver er þar? Hver eruð þjer?
Hvaðan komið þjer?“ kallaði jeg.
„Látið yður ekki verða bylt við“,
svaraði hann með hægð, „.Jeg er
lögreglumaður, sendur til að leita að
sakamanni; jeg komst á skip á höfn-
inni fyrir eptirlátsscmi eins skipverja
yðar — jeg segi ekki hvers — sein
líka sjer mjer fyrir fæði. Jeg hefi
einlægt halcliðtil I næsta herbergi við
herbergi Miss Menvin og haft þar
tösku mína. Ilefðuð þjer nokkurn
tima litið inn I stofuna, hefðuð þjer
sjeð nrg, en þjer hafið liklega saknað
lykilsins, eða ef til vill lialdið liann
væri tyndur“.
„Já, satt er það, en—“
„Hjerna er heimild mín“, greip
hann fram í fyrir mjer, og rjetti mjer
um leið blað, sem jeg þegar las við
ljósið frá ljóskerinu. Skjalþetta var,
að þvi er virtist, gilt og gott, undir-
ritað af rjettu yfirvaldi og bauð það
lögreglumanninum, John Clews, brjef-
beranum, að fela sig innanborðs A
„Hermione“, og hegða sjer að öllu
oins og hann áliti bezt við eiga, m< ð
því augnamiði að finna Mrs. Yourg-
son, konu, sem myrt hefði mann sinn,
og verið grunuð um að hafa tekið far
á skipi þessu I dularbúningi.
„Hún erhjer“, svaraðihann mjög
einbeittlega, þegar jeg ljet I ljós, að
honum mundi skjátlast I þessu. „Jeg
hefi ekki til ónytis legið á gægjuni á
gatinu, sem jeg boraði á skilrúmið”.
„Segið þjer ekki það,“ hrópafi
jeg forviða. „Hún getur ekki verið
sú seka; hún er sakleysið sjálft —
einföld eins og barn. Þar að auki
er hún mjög há vexti, en mjer hefur
verið sagt, að Mrs. Youngson sje mik-
ið lægri, og allt að því helmingi
eldri.“
Hann rak upp hlátur, óútmálan-
lega óviðfeldinn, fannst mjer.
„Það er ekki Miss Merwin, sem
jeg & við,“ sagði hann. „Munið þjer
ekki, að stofá Miss Lortons bggur lík a
næst minni.“
„Ilvað eigið þjer við!“ hró[>aði
jeg nærri þvl eins forviða nú eins og
áður. „Þjer grunið þó aldrei gild-
vöxnu ungu konuna um —“
„Jeg gruna hana ekki,“ greip
hann fram I. ,,Jeg veit, að hún er tú
seka!”
„En hún er ung, ófríð og gild-
vaxin; ákærða konan var grönn —“
„Hvað segir það!“ greip hann
enn fram I. „Hún er I dularbúningi;
þess vegna synist hún svona. Það er
svo sem auðvelt fyrir aðrar eins kon-
ur og hana, að gera sig unglegri og
gildari en þær I raun og veru eru. Ef
við mætum nokkru góðu skipi á leið
til Liverpool, þá tek jeg konu þessa
fasta, og flyt hana þangað með mjer.
Nú ætla jeg til herbergis míns. Þ> ð
er hverttveggja til um það, hvort við
hittumst aptur, áður en við sjftum far,
sem flytur okkur Mrs. Youngson heim-
leiðis.
Að svo mæltu leið hann burteins
og skuggi, og hvarf undir lyptinguna.
Meira.
BALDWIN k BLONDAL.
LJ OSM Y N DASMIÐIR.
207 6th. Ave. N. Winnipeg.
Taka allskonar ljósmyndir, stækka og
endurbæta gamlar myndir og mála
þær ef óskað er með Water color,
Crayon eða Indiaink.
HO'JCH & CAMPBELL
Málafærslumenn o. s. frv.
Skrifstofur: Mclntyre BIockMainSt.
Winnipeg, Man .
ÍSLENZKUR LÆKNIR
Dæ. IMC. Hnll(lor*nsou.
Park Rioer,--4Y. l)ak.