Lögberg - 28.02.1894, Blaðsíða 3

LÖGBERG, MIÐVIKUDAGINN 28. FEBRÚAR 1894
3
Ofurlítil úrlausn.
Ritstjóri Heimskringlu mun von-
ast eptir, að jeg taki eitthvað til greina
dylgjur hans viku eptir viku um að
jeg sje fylkisómagi.
Jeg skal segja pað til afsókunar
þvi að jeg hef ekki svarað pessu fyrr
en nfi, að jeg hafði ásett mjer að leiða
pað hjá mjer. Vissi sem var, að pað
sem Jón segði mundi aldrei setja lieim-
inn á annan endann, með pví að öll-
um lesendum blaðs hans mun vera
fullkunnugt um, að hann er, ná sem
stendur, leigð sprauta stjórnarand-
Rtæðinganna í Manitoba, og í annan
stað, að Jón er kunnur að pvf, að hafa
sjerstaka unun af pví, að bregða
mönnum vita-tilefnislaust um, að peir
sjeu „ómagar,“„hreppsómagar“ „sveit
arlimir“ og sv. frv.
Önnur afsökun mín er sú, að jeg
v>ldi gjarnan komast hjá blaðadeilu
um pessar mundir við minn gamla
andmælanda; Jón Ólafsson. Okkur
gengur vanalega betur að fitja upp en
að fella af, en veikindi á heimili mínu
auka svo mjög á annríki mitt nú, og
hafa gert i allan vetur að jeg get valla
sjeð af tíma til að skrifa í blöð.
Jeg skal pví biðja bæði J. Ó. og
aðra, að slá pvi ekki föstu, að jeg sje
að „meðganga“ allt sem hann kann
að Segja, pó að jeg lofi honum að hafa
siðasta orðið í peirri deilu, sem út af
draagameðlaginu frá fylkinu, sem
hann telur mig piggja, kann að
spinnast.
En svo jeg komi að efninu, skal
3eg Þ& „meðganga“ pað, að síðara
hlut ársins 1892 páði jeg stöðu, er
mjer bauðst á innflytjenda-skrifstofu
Manitobastjórnar. Jeg vann par
stöðugt hvern virkan dag, um nokkra
múnuði, ekki eingöngu pá vinnu er
snerti Islenzka innflytjendur, heldur
*ka hvað annað, sem par purfti að
gera, pví vjg unnum par að eins tveir,
°g skiptum með okkur verkum, eins
®g við bezt gátum. Ef ritst. Heims-
únglu vildi hafa svo mikið við, að
ynua sjer sky rslu samverkamanns
míns frá pvi tímabili, pá gæti skeð að
honum
virtist par vera minnzt á mig
^ruvísi, en sem ómaga
Þessari vinnu lijelt jeg svo nokkuð
ram á árið 1893, pangað til jeg sagði
enni upp, af peim ástæðum, að mjer
P<5tti ekki kaupið eins mikið og jeg
þurfti á að halda, nje eins mikið og
Jeg voaaðist eptir að geta unnið mjer
!nn ^ aunan hátt. Svo byrjaði jeg á
ru starfi í marzmánuði I fyrravetur,
minn eigin skrifstofu, eins og mönn-
að1 ? kUnnugt, og ætlaði algerlega
°sa mig við innflytjenda-störf,
n Það var hægar sagt en gert, pví
nir góðu vinir, íslendingar, leituðu
— --AðiOUUlUJ'flij itliuuu
min alveg eins eptir sem áður með
ymsar kvaðir, sem vitanlega lenda á
mönnum, sem innflytjendamálum
sinna, og pað jafnvel eptir pað, að
jeg auglysti, að jeg gæti ekki, án
borgunar gefið mig við peim. Jeg
byrjaði svo að taka borgun frá ein-
stökum mönnum fyrir pað sem jeg
gerði fyrir pá, í sambandi við laud-
töku, brjefaskriptir par að lútandi
með meiru. En jeg varð að hætta
pvi fljótt, ekki af pví, að peir væru
ekki fúsir á að borga mjer, peir sem
gátu, en [hitt var pað, að mjer fjell
pað sjálfum svo illa, að mjer var pað
lífsómögulegt. Jeg hef um mörg
herrans ár gert allmikið að pví að
leiðbeina nykomnum löndum mínum,
og pó jeg viti að margir I pessum^bæ
hafi gert mjög mikið að pvi, pá held
jeg, að mjer sje óhætt að fullyrða, að
enginn hafi gert pað eins mikið og
eins lengi borgunarlaust eins og ein-
mitt jeg, pví jeg hef aldrei pegið borg-
un hjá nokkrum íslendingi fyrir nokk-
ur slík verk, nema pennan tíma í vor
eð var, en pær tekjur komust aldrei
hærra en í mesta lagi $5,00 pangað
til jeg hætti pvi alveg. t>að var eðli-
lega leitað enn meira til mín af pví
Mr. Baldwinson var pá á íslandi. En
nú átti jeg ekki eins hægt með, eins
og stundum fyr á árum, að leggja í
petta tíma minn borgunarlaust, en
ljet pó við pað sitja fram á sumar, og
allt pangað til herra Sigfús Eymund-
son kom liingað, en pá var pað hvort-
tveggja, að mig langaði til að verða
við peim tilmælum hans, að ferðast
með honum, og hitt að stjórnin bauð
að borga mjer kaup, ef jeg vildi fara
pi ferð. Þannig var jeg pá kominn
aptur í pjónustu stýórnarinnar. Síðan
gengdi jeg út sumarið pessum al-
pekktu störfum við islenzka innflytj-
endur, og ætti Jóni Ólafssyni ekki að
vera ókunnugt um pað, pví að hann
var að gegna sömu störfum á pvi
tímabili og mættumst við daglega á
járnbrautar stöðvunum, pegar við vor-
um að hjálpa peim er út úr bæn um
fóru.
Jeg skil nú ekki hvers vegna
Jón ekki álítur, að jeg hafi unnið
landi og lyð eins mikið gagn sem inn
flytjeda agent eins og hann sjálfur.
Hann mun pó valla neita pví, að jeg
sje ein3 fær um að leysa pað verk af
hendl og hann. Líka ætti Jón að vita,
að er ómögulegt, okkur báðum jafnt,
að syna reikningslega pað gagn, sem
ir.enn í peirri stöðu gera. Mjer er ó-
mögulegt — jeg skal „meðganga“
pað — að syna með peningareikning
hvaða hagnað fylkið muni hafa af pví,
að við herra Sigfús Eymundsson ferð-
uðumst um fylkið og gáfum svo
skyrslu um pær ferðir út á prenti.
Og herra S. Eymundsson hjelt síðan
mjög fróðlegan fyrirlestur um Mani-
toba; sjerstaklega pað hvorttvegg'ja
hefur að minnsta kosti, pótt pess v>rði
að prentast I „Landnemenum11. En
ætli pað færi ekki á sömu leið pd ein-
hver gikkurinn færi að biðja herra B.
L. Baldwinson að gera svo vel og
virða til peninga pað landsins gag'b
að hann hjer um árið, upp á kostnað
laadsins f jrðaðist vestur um land með
herra Sveini Brynjólfssyni, umboðs-
minni Dominion línunnar? Jeg er
mjög hræddur um pað, og furða mig
heldur ekkert á pví.
Jeg hef ekkert rekizt í pvi, hvað
mikið ritstjóri Heimskr. hefur í ár
fengið fyrir sín agentsstörf. Jeg sje
ekkert eptir pví í hann, en jeg veit
pað eitt, að hafi jeg fengið meira en
hann á árinu 1893 fyrir pau störf, pá
hef jeg unnið að sama skapi meira en
hann, pví pað hvílir jafnt og stöðugt
mjög mikið á mjer af pesskonar störf-
um. E>eim sem bezt pekkja til pess,
mun pví pykja óverðskuldað af Jóni)
að vera að reyna að gjöra lítið úr
starfi mínu eða brígsla stjórninni um,
að hún sje að gæða mjer fyrir póli-
tiskt fylgi. Jeg get frætt Jón Ólafs-
son á pví — mörgum öðrum er pað
kunnugt — að jeg hef átt pví láni að
fagna, síðan jeg kom til pessa lands,
að hafa ávallt nóg að gera. Jeg hef
nú síðustu sex árin æfinlega átt kost
á meiri atvinnu, en jeg hef getað hag-
nytt mjer, og allt af fer fjölgandi at-
vinnu-tilboðum, sem jeg fæ, eptir pví
sem jeg kynnist hjer, og virðist pað
benda á eitthvað annað, en að jeg hafi
reynzt ómagi, peim er vinnu minnar
liafa notið. Séint mun pví J. Ó. geta
fagnað yfir pví, að hafa gert mig at-
vinnulausan, og hafi pað verið erindið
sem hann átti við mig í petta sinn, pá
mætti hann eins vel hætta við pað
strax, en ómaka sig elcki lengra, pví
pað verður aldrei nema ómakið.
W. H. Paulson.
DAN SULLIVAN,
S E L U R
Áfenga drykki, vín, Beer, Ö1 og Porter
má- og stór-kaupum,
East Grand Forks,
Minnesota.
(jBEAT stock takíng sale.
FER NÚ FRAM í MIKLU
ALLIANCE BUDINNI I MILTON.
Vjer ætlum að selja út hvert einasti dollars virði af vetrar vörum sem
vjer nú höfum, áður en vjer eruni búnir að taka „s ock“. E>að cr alls ekk-
ert spursmál um hversu mikils virði vörurnar eru pegar vjer höfum ásett
okkur að selja út, lieldur hvað billega við eigum að selja pær til að geta selt
pær út sem fljótast vjer slátrum peim miskunarlaust, pví pær mega til
að fara.
Bara gætið nú að hvað pessir prísar pýða:
Gott svuntu Gingham á.............5 c.
Bezta ljóst og dökkleút fóðurljerept.5 c.
Flannelettes vert 12^ nú..........8 c.
Kjóladúkar verðir 15 c. nú.......10 c.
Bolir verðir 1,00 nú........... 05 c.
Góð alullar teppi parið á........1,00.
Rauðir alullar Flannel dúkar vert 40 c. nú. .29 c.
Karlmanna skirtur verðar 1,00 nú.50 c.
Nærskirta og nærbuxur verðar 75 o. nú .. .48 c.
Allar aðrar vörutegundir tiltölulega eins billegar. Komid og skoð-
ið sjálfir.
KELLY MERCANTILE CO
VlNIE Fátæklingsins.
MILTON,.................... NORTH DAKO.
Jacttli Dobmeier
Eigandi
<*1
Winer“ Olgerdaliussins
EaST CR/yno FOHKS, - Ml|Nfl.
Aðal-agent fyrir
“EXPORT BEER“
VAL. BLATZ’S.
Hann býr einnig til hið nafnfræga
CRESCENT MALT EXTRA CT
Selur allar tegundir af áfengum drykkj
um bæði i smá- og stórskaupum. Einn
ig fínasta Kentucky- og Austurfyikja
Rúg-“Wisky“. sent í forsigluðum pökk
um hvert sem vera skal. Sjerstök um-
önnun veitt öllum Dakota pöntunum.
4 „
::♦.
♦
i
♦
♦
♦
i
♦
♦
:
♦
N Ý T T
KOSTABOD
— FRA —
LOGBERGI.
Nýir kaupendur að pessum árgangi
♦ Lög’bergrs ♦
fá cf þeir senda andvirði blaðsins, S2.00, jafu-
frairt pöntuninni
Ressar sög'iir í kaupbæti:
♦ MYRTUR í VAGNI,
HEDRI,
ALLAN QUATERMAIN,
í ÖRVÆNTING
cg svo söguna
QUARITCH OFURSTI
þegar hún verður fullprentuð.
Tilboð þctta á að cins við áskrifctidur hicr
í álfu. J
The Lögberg Print. & Publ. Co
♦♦^♦1♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦!♦♦♦♦
♦♦ w
59
v»r sannast að segja orðinn preyttur á leitinui
*e um, sem áttu að reisa ætt peirra við.
nt,at Leonard pess sem hann hafði lofað
1 b eÍt'Dn* úfram, pangað til hann dæi. Gc
> ann ætlaði að standa við loforðið, hann i
a da áfram að leita — pangað til hann da
n minntist líka peirra kynlegu spádómsorða
mas hafði látið sjer um munn fara nóttina
ess spádóms, að auðurinn mundi koma til
vitað \ar pað ekkert annað en ór&ð de’
S" Hróðir hans hafði um mörg ár sökí
! 1 i'ugsa um möguleikana til að eignas
I as u dekki vegna peirra sjálfra, heldur til
h ™.e. Þeim yrði reist við gamla ættin. sen
bei * * °S allsleysi fyrir yfirsjónir
• , , að \ ar ekkert undarlegt, pó að maðu
da * T VÍð 8ð komast 1 geðshræringu, f
dauðastund sinni trú á einhverj’um ofsjónl í ]
að unnt yrði að ná takmarki hans, pótt pað yrt
sem næði pvf. En hvað hann hafði pó horf
r ega & hann. Hvað hann hafði talað af i
nn aBring. En ekkert af pessu kom málin
liann Leonard, hafði unniö eið mörgum árum
g pað var ekki lengra sfðan en næstliðna n<5
un afði lofað að halda áfram að standa við
,!, ‘ , 88 vegna varð hann að standa við hai
tu enda.
Á pessa leið hugsaði hann, pangað til hai
r mn preyttur 4 hugsununum par sem ha;
58
pó var hitt líklegra, að hún væri gipt Cohen. Og
pó höfðu pau einu sinni elskað hvort annað, og hann
elskaði hana enn, eða hjelt, að hann gerði pað. Að
minnsta kosti var pví svo varið, að um öll pessi
preytandi útlegðarár, í öllu hans striti og óaflátan-
legu eptirleitan eptir pví sem ómögulegt var að fá,
hafði mynd hennar og endurminningin um hana stöð-
ugt fylgt honum, eins og draumur um fjarlæga ástúð
og frið og fegurð, og pær fylgdu honutn enn, pótt
hann ætti ekkert eptir, sem á hana minnti, nema
bænabókina og hárlokkinn, sem liún hafði gefið hon-
um að skilnaði — pví pað er ekki hentugast að fara
út í óbyggðir til pess að gleyma sinni fyrstu ást.
Nei, hann var aleinn, gersamlega aleinn, flækingur í
villilöndum, fjelagi hrottalegra, mcnntunarleysingja
og villimanna.
Og hvað átti hann nú að gera? E>að var útsjeð
um pennan stað. E>ar var að sönnu gull, en Leonard
vissi nú, að pað var ekki í moldinni, heldur f stöngla-
berg-sæðum nokkrum,sem lágu hjer og par um fjöll-
in, að leita varð að auðæfum, sem nokkru námu, og
hvernig átti hann að ná peim út úr berginu vjelalaus
og fjelaus? Auk pess höfðu pjónar hans, Kaffarnir,
yfirgefið hann, höfðu preytzt 4 harðri vinnuog veik-
indum, og að sinni var ekki unnt að fá neina í peirra
stað. Jæja, pað var bara einum vonbrigðunum
fleiri; hann varð að fara aptur til Natal og taka pví
sem að hendi bæri. Hvernig sem allt veltist, póttist
hann viss utn að geta haft ofan af fyrir sjcr, og hann
55
setti sitt innsigli á liann. Og hvað skyldi nú Baas
Leonard gera pegar bróðir hans er dáinn og Basuto-
aruir farnir? IJklega lieldur hann áfram að grafa
eptir gula járninu, sem svo erfitt er að finna, ogekki
hægt að hafa svo mikið gagn af sem búa til úr pvf
spjót, pegar pað er fundið. En hvað kemur slíkt
pjer við, Otur? E>að, sem Baas gerir, pað gerir pú—•
og lijer cru hjartarspor“.
Otur hafði rjett að mæla, pað var óttalega heitt.
E>að var sumar í Austur-Afríku, eða pó rjettara sagt
haust,árstlð sóttveikinnar,prumu, óveðra og rigninga
árstíð, er engan, sem annt er um líf sitt, langar til
að nota til pess að leita að gulli á pessum bieiddar-
gráðum með litlum nmtvælum og Ijelegu húsaskjóli.
En menn, sem cru að leita að auðæfum, hika sig
ekki við að leggja I hættu sitt líf eða annara manna.
I>eir verða forlagatrúarinenn, ef til vill án pess peir
kannist við pað, en óafvitandi. E>eir sem ákvarðaðir
eru til að deyja verða að degja, halda peir, eú hinir
lifa. Og pegar allt kemur til alls, gerir pað ekki
mikið til, hvort peir lifa eða deyja, pví að peir vita
vel, að heimurinn muni aldrei sakna peirra.
E>egar Leonard Outram og broðir hans og tveír
fjelagar peirra fengu pærfregnir lijá Suðurálfumönn-
um að 4 einum stað í fjöllunum, sem að nafninu til
heyra til landeignum Fortúgalsmanna, nálægt aust-
ustu ánni, sem myndar Zambesi-fljótið, mætti grafa
upp gull eins og járn, og pegar peir fengu leyfi hjá
höfðiugja pess svæðis að grafa par eptir gulli og eiga