Lögberg - 22.04.1894, Blaðsíða 4

4
LDQBERO, LAUGARDAGINN 22. APRIL 1894.
ÚR BÆNUM
-OG-
GRENDINNI.
Fyrirlestar Sigurðar Jóuíissons í
Únítara-húsinu í kvqj^ kl. 8. Inn-
gangur 15 cent.
Stúkan Loyal Geysir I. O. O. F.
heldur „concert“ í N. W. Hall mið-
vikudagskveldið 2. maí næstk. Ná-
kvæmari auglýsing seinna.
Dr. Stephensen er ekki lengur
að finna í húsi Einars Hjörleifssonar
á kveldum og núttum, heldur í skrif-
stofu sinni á horninu á Kate Str. og
Elgin Ave.
Dr. Inglis, heilbrigðisumsjónar-
maður bæjarins, hefur í hyggju, að
skoða vandlega alla nemendur í al-
pyðuskólunum hjer, til pess að kom-
ast að raun um, hvort peir sjeu bólu-
settir.
Orð leikur á pví, að N. F. Hagel
málafærslumaður, sá er var í kjöri,
sællar minningar, pegar atkvæðakass-
inn frá Gimli var brenndur, hugsi til
að leita þingkosningar í Lisgar-kjör-
dæmi, pegar par fer fram kosning til
sambandspings næst. Sá ætti að eiga
erindið í lónið!
Sumardagurinn fyrsti var í meira
lagi óskemmtilegur, að pví er veðrið
snerti. Alla aðfaranótt hans var rign-
ing, og með birtingunni fór að snjóa
— krapasiettingur framan af, en frost-
ið herti, eptir pví sem á daginn leið.
Á föstudagsmorguninn komið bjart
veður með töluverðu frosti.
Önnur eins færð á strætum pessa
bæjar, eins og hjer hefur verið síðustu
dagana, hefur naumast verið hjer,
síðan Winnipeg var eitt niðurlileypu-
kviksyndi. í sumum pörtum bæjar-
ins hafa verzlunarmenn annaðhvort
orðið að bera vörur sínar eða hætta
um stund við að koma peim til skipta-
vina sinna.
Mr. D. E. Sprague hjar í bænum,
sem tvisvar reyndi að árangurslausu
að komast inn L fylkispingið hjer, fór
austurtil Ottavva fyrir fáum dögum,
og var erindið, eptirpví sem telegraf-
erað er austan að, að spyrna á móti
pví, að tollur yrði numinn af öðru
timbri en pví er stjórnin hefur pegar
Duuiið tollinn af.
Mr. Baldvin Helgason, sem fyrir
tæpum tveim árum flutti frá Moun-
tain, N. D., vestur til British Colum
bia, kom nú í vikunni hingað til bæj-
arins, alfiuttur paðan vestan að. Hann
segir mjög örðugt að fá atvinnu
par vestra, sökum mannfjölda, og
mjög lítið um lönd, sem fátækir
bændur geti átt við. Miklu d/rara er
og að lifa par en hjer eystra. Mr.
Helgason byst við að fara bráðlega
norður til Nyja-íslands,og vita hvern-
ig honum lízt á sig par.
Deir, sem vilja fá sjer sögubæk-
urnar samkvæmt kostaboði Lögbergs
ættu að bregða við nú pegar, pví peir
eiga ef til ekki kost á að fá bækurn-
ar seinna.
Að gefnu tilefni skulum vjer
jafnframt takapað fram, að peir einir,
sem hafa borgáð upp pennan yfirstand-
anpi árgang eru álitnir skuldlausir
við blaðið.
Jón Olafsson Bru P. O.
(Framli. frá 3. bls.)
Jeg vona nú að pessar skyringar
nægi t>/pess að höfundurinn (J. Ól.)
átti sig á, að ef hveitiræktin borgar
ekki bóndanum uppá cent allan pann
kostnað, sem eðlilega leiðir af pví eða
er skilyrði fyrir pví að hann stundar
hana sem atvinnu eingöngu, pá lendir
hann í ,,undirballance“ (kemst í skuld).
Geri liún hinsvegar meira, græðir
bóndinn sem pví nemur.
Allar athugasemdir höf. v'ð reikn-
ingsfærslu mína í skyrslu minni eru
runnar af sömu rót, og sú rót er busi-
ness misskilningur. í>að er auðsætt
að höí. skortir rjetta pekkingu á peim
grundvallar atriðum sem almenn við-
skipti (business transactions) og reikn-
ingsfæislur eru byggð á, og bysna ó-
ræk sönnun fyrir pví er, að pá einu
villu sem til er í skyrslu minni hefur
hann ekki fundið; annars mundi hann
ekki hafa pagað um hana í svari sinu
til mín; en villan er sú, að fyrst jeg
debiteraði bóndann fyrir útsæði fyrir
reikningsárið átti hann að crediterast
með næsta árs útsæði og líkt stendur
á með mölunar hveiti; pað hefði verið
reikningslega-rjett; auðvitað veldur
petta dálitlum tölubreytinguin bónd-
anum i hag, sem góðfús lesari áttar
sig strax á.
Höf. segir skyrsla mín hljóti að
pykja leiðinleg. E>að er sennilegt að
honum hafi pótt hún pað. Jeg hef
fyrir satt að hann hafi eytt miklum
tíma í að semja skyrslu sína og hefur
honum sjálfsagt pótt miður, pegar
svo hátyppt spilaborg hrundi ofan í
lúkurnar á honum.
Jón Ól. hefur fyr en nú kákað
við að semja skyrslur og ætti pví ekki
að vera vorkun á að leysa pað verk af
hendi án pess að grípa ástæður sínar
úr lausa lopti, en annað verður ekki
sagt um skyrsluna hans, pví hún á
hvorki við nokkurn einstakan mann
eða flokk manna, sem til er í allri Ar-
gylebyggð endanna á milli og sannar
pví ekki neitt.
Höf. segir í svari sínu, að „eptir
ritgerð minni hljóti pað að vera
kraptaverk og ekkert aunað að nokk-
ur búandi fjölskylda skuli draga lífs-
andann í pessari byggð,eptir 11 og 12
ára prengingar I pvíllkum kvalastað“.
Ilvar hef jeg gefið í skyn, að Argyle
nylendan sje kvalastaður? livergi.
Jeg hef pvert á móti gengið út frá að
par sje feitur og frjór jarðvegur „gott
hveitiland“, svo, pótt hveitiræktin
með 12 bush. uppskeru og 50ct. prís
borgi sig ekki nema bóndinn eigi
skuldlaust stofnfje sitt, pá er ekki
jarðveginum um að kenna. Ekki er
heldur ódugnaði Argyleinga um að
kenna; pau verk sem búið er að vinna
par bera pess Ijósastan vott.
■í svari sínu til mín fer höf. tvl-
vegis með ósannindi, I báðum tilfell-
um líklega vísvitandi; par sem hann
segist hafa tekið fram I athugasemd-
unum við skyrslu sína að hann „hafi
buodið sig við eigin regnsluu. Petta
stendur par ekki, heldur eins manns
reynsla og pess vegna tók jeg hann
á orðinu.
Hin ósannindin eru, par sem hann
segir I svarinu: vflestir bcendur lijer í
byggðinni sá með „drillu. Höf. veit,
eða ætti að vita, að I Argylebyggð sá
menn lang almennast með „broad-
cast“-sáðvjelutn og parf að herfa á
eptir peim eins og jeg gerði ráð fyrir
I minni skýrslu.
Höf. segist játa og biðja fyrir-
gefningar á, að ofurlítil villa hafi
slæðst inn I skyrslu sína og hún er sú,
að herfing purfi að fara fram strax
eptir að sáð sje; par hafi átt aðstanda:
herfing parf að kaupa o. s. frv. E>að
er nú ætíð gott og blessað að biðja
fyrirgefnÍDgar, ef maður gerir axar-
skapt, en pað er stundum ekki full-
nægjandi; hann hefði eins vel mátt
breyta allri skyrslunni og biðja fyrir-
gefningar á henni I heild sinni; hún
hefði tæpast orðið verri með pví.
E>á reynir höf. að gera mig hlæg-
ilegan, og ef hann heldur að hann
geti gefið skyrslu sinni gildi með pví,
er honuin vel komið að reyna pað, en
óneitanlega liefði pað setið betur á
manni, sem hefði sjálfur reynzt at-
kvæðamikill bóndi pegar hann bjó.
Hann er einnig drjúgur af pví, að
mönnum pyki skyrsla sín ágæt. Ætli
peir sjeu nú ekki færri, en hann gerir
sjer I hugarlund?
Höf. spyr, hvað jeg hafi gert við
17. liðinn? Hafi hann annars nokkur
verið I skyrslu hans, mun jeg sjálf-
sagt hafa látið hann vera, tæpast pótt
tilvinnandi að gera gat á blaðið til að
ná ekki meira djásni, enda mundi frá-
leitt jeg eða nokkur annar maður
hafa skilið hann. Hvernig átti mjer
eða nokkrum öðrum manni að koma
til hugar, að höf. gerði ráð fyrir „dee-
ring“-sjálfbindara, sem eru til mest 2
til 3 I allri nýlcndunni? og nú pegar
* VORID «
1894.
Store
BLA STJARNA.
- Winnípeg.
Nykomið inn, síðan I vikunni sem leið, hið stærsta upplag af tilbúnum
fatnaði fvrir karlmenn, unglinga og drengi, sem nokkurn tíma hefur sjeðst
Winnipeg.
E>ið getið ekki ímyndað ykkur hversu billeg pau eru. E>ið getið ekki
trúað pví nema pví að eins að pið sjáið pað sjálfir.
The Blue
MERKI:
434 Main Street, -
Komið inn og skoðið okkar:
Karlmanna alfatnad,
Karlmanna buxur,
Unglinga alfatnad,
Drengja alfatnad og
Drengja stuttbuxur.
Látið ekki hjá líða að heimsækja okkur og sannfærast.
JHunib cptir staímum.
Merkí: BLÁ STJARNA.
434 MAIN STREET-
A. CHEVRTER.
höf. hefur skyrt pennan mjög svo
merj^ilega lið fyrir almenningi, má sjá
að hann skilur ekki sjálfan sig. Hon-
um telst svo til, að maðurinn purli 23
ár til að eignast hestapar og verkfæri,
sem liann telur upp. E>að eru ekki ó-
efnilegar framtíðarhorfur!!
(Hestapar ,7 ár, bindara 6 ár og
hin verlcfœrin 10 ár.)
Hafi liðurinn að hinu leytinu
ekki staðið I skyrslunni, á höf. sök á
sjálfum sjer, pótt I skyrsluna vanti
„um allar endalausar eilífðir“ petta
mjög nauðsynlega líffæri, sjálfan
endaliðinn.
í skyrslu J. Ól. stendur pessi
makalausa speki: „En pegar svo hvert
pað búshel, sem er fram yfir 12 af
ekrunni gefur um $35,00 I hreinan
gróða, pá er pað engin smáræðis upp-
hæð, sem bóndinn fær ráð yfir til
skuldalúkninga o. s. frv.“ Menn
standa hjer á öndinn af ópolinmæði
eptir að fá úrlausn á pessari ráðgátu.
„Sá hlær bezt, sem síðast hlær.“
Glenboro F. O., 4. aprll 1894.
E. G.
$2,00 karlmanna* Oil Grain skór endast betur
en allir atSrir. 90 cents kaupa endingargott par
af dömu Kid Slippers.
A. G. MORGAN.
verzlar meö endingargóö stígviel og skótáu,
koffort og töskur.
412 Main St. Mclntyre Block.
146
Og á naestu mínútu voru pau komin yfir brúna, og
stóðu á vamargarðinum við f rælabúðirnar.
„Inn í varðhú>ið, Baas; vindan er par en enginn
maður.“
E>au fóru inn, og logaði par ljÓ3. Otur preif
skaptið á vindunni og fór að vinda. Hann var nak-
inn, og pað var dásainlegt að sjá, hvernig vöðvarnir
1 hans afar-sterklega dvergslíkama hlupu saman I
hnúta, pegar hann streittist móti punga brúarinnar,
Eptir örskamma stund var Otur búinn að vinda
hana upp; pá hallaði hann sjer fram á skaptið á hjól-
inu, og pað ískraði hátt I honum hláturinn.
„Nú er okkur óliætt um stund,“ sagði hann,
„og jeg ætla að fara að klæða mig. E>ú verður að
fyrirgefa, Baas, að jeg skuli hafa komið til pín svona
fáklæddur — jeg sem er svo ljótur.“
„Segðu okkur sögu pína, Otur.“
„Hún er stutt, Baas,“ svaraði dvergurinn og fór
um leið I skykkju sína og setti upp túrbaninn.
,,Þegar jeg skildi við ykkur, leit jeg vandlega I
kring um mig, jeg, sem get sjeð I myrkrinu, og ept-
ir skamma stund sá jeg varðmanninn koma ofan rið-
ið og setjast niður rjett við vatnið. Ilann var syfj-
aður, pví að hann geispaði og kveikti I samanvöfðu
brjefi til pess að reykja pað. Rjett á eptir dó el<I-
urinn í pvl og hann hafði ekki fleiri eldspytur á sjer.
Hann leit hjerna upp til hússins, en var svo latur, að
hann nennti ekki að sækja pær; pá gizkaði jeg á, að
hann mundi vera einn, pví að annars mundi hann
147
hafa kallað til fjelaga síns og beðið hann um eld.
Nú fór bann að verða enn syfjaðri, og jeg sagði við
sjálfan mig: ,Otur, Otur, hvernig geturðu drepið
pennan mann hljóðlega? E>ú mátt ekki skjóta vegna
hávaðans, sem pví er samfara; og ef pú skytur hnífi
eða spjóti, pá kanntu að missa hans eða særa hann
að eins.‘ Og ormurinn minn tók til mils í hjarta
mínu og svaraði: ,Otur, Otur, stíktu pjer, prífðu 1
fæturna á honum, hnykktu honum niður og stapp-
aðu honum niður I botnleðjuna, pú, sem ert fiskur að
hálfu leyti, cg ert betri sundmaður en nokkur annar
maður. Gerðu pað tafarlaust, Otur, áður en birtir
og menn geta sjeð brúna hreyfast.4 Já, og petta
gerði jeg, Baas, Jeg pjappaði honum djúpt niður I
aurleðjuna; aldrei skytur honum upp aptur. Svo fór
jeg upp úr vatninu og hljóp inn I varðhúsið; jeg var
hræddur um, að par kynni annar maður að vera.
E>egar jeg var præll, stóðu par ævinnlega tveir á
verði, en par var enginn, svo jeg hleypti brúnni nið-
ur. Ó! jeg mundi, hvernig farið var að pví. E>etta
er nú sagan, Baa3.“
„Mikil saga, Otur, en hún er enn ekki á enda.
Nú skulum við fara til prælaDna. Komdu með ljós-
ið, og farðu á undan. Hjer er okkur óhætt — er
ekki svo?“
„fljer er okkur óhætt, Baas, pví að enginn get-
ur komizt liingað til okkar, nema með pvl að gera
árás yfir víggirð'ngarnar, og parna hinum meginn er
stóra bissan, sem snúa má. Yið skulum fyrst snúa
150
fram og aptur eptir röðunum,eins og andvörp trjánna,
pegar vindbyljir pjóta um pau. E>egar præl-
arnir sáu ljósið, hættu peir að stynja, pví að peir
hjeldu, að par væru peir komnir, sem höfðu tekið pá
höndum, og hnipruðu sig saman á jörðinni, eins og
bundar, sem bíða eptir svipuhöggum. Sumir peirra
rjettu reyndar upp hendurnar með járnunum á, og
grátbændu um miskunn, en peir voruekki nema fáir;
flestir höfðu misst alla von, cg höfðu sokkið niður í
aðgerðalausa örvænting. E>að var aumkvunarlogt að
sjá upplitið í pessum augum, sem full voru af skelf-
ingu, og skjálptann, sem kom á mörðu líkamina,
hvcnær sem lypt var upp handlegg eða skyndileg
hreyfing gerð.
Sóa gekk fram með röðinni og skoðaði í fiyti
andlitiu á prælunum.
„Sjerðu nokkuð af fólki Mavooms?“ spurði Leo-
nard áhyggjufullur.
„Ekki hjer, hvíti nraður; við skulum fara tíl
næsta byrgisins, nema ef pú ætlar að leysa petta fólk“.
„E>að er ekki til neins, móðir góð“, sagði Otur;
„pað mundi ekki gera annað en svíkja okkur“.
Svo fóru pau inn I næsta byrgið — byrgin voru
alls fjögur — og pegar pau komu að næst-fyrsta
manninum, sem var sofandi og hafði látið höfuðið
fallast niður á fjötraðar hendurnar, pá nam Sóa allt
í einu staðar, líkt og skot hundur, sem finnur lvkt
af veiðidýri.
„Pjetur, Pjetur“, sagði hún.