Lögberg - 09.06.1894, Síða 1

LoGBBRG er gefið út hvern miðvikudag og
laugardag af
The LÖGBERG PRINTING & PUBLISHING CO.
Skrifstoia: AtgreiSsl astoia: r.cr.tcmiðj"
148 Princess Str., Winnipeg Man.
Kostar $2,oo um áriö (á íslandi 6 kr.
borgist fyrirfram.—Einstök númer 5 cent.
Lögberg is published cvery Wednesday and
Saturday by
ThE LÖGBERG PRINTING & PUBLISHING CO
at I4S Princess Str., Winnipeg Man.
S ubscription price: $2,00 a year payabl*
■n advance,
Single copies 5 c.
7. Ar.
}
Winnipeg, Manitoba, laugardaginn 9. júní 1894
Nr. 44.
ROYAL »
CROWN
SOAP
Kóngs-Kórónu-Sápan er ósvikin
hún skaðar hvorki höndurnar,
andlitið eða fínustu dúka,
ullardúkar hlaupa ekki
ef hún er brúkuð.
1 essi er til-
búin af
The Royal Soap Co., Winnipeg.
A.. Friðriksson, mælir með henni við
lauda sína.
Sápan er í punds stykk jum.
Umfram allt reynið hana.
Sumarmorgun.
(í Ásbyrgi.)
EptirSunnanf.
Alfaðir rennir, af austurbrún.
auga um liauður Og græði.
Glitrar í hllðinni gullinrún,
glófaxið steypist um liaga og tún.
Signa sig grundir við fjall og flæði —
faðmast, í skrúðgrænu klæði.
l>ytur I smávængjum grein af grein,
grósin við morguninn tala;
morar af lífi Jiver moldar rein;
maðkurinn iðar við grátandi stein.
Hjeraðið roðnar, og rís af dvala.
Rykur við hóla og bala. —
Heiðanes skjaga á liendur tvær,
Jiáfjöll í suðrinu rísa.
N orðrið er opið. Par eyðisær
auðugur, glettinn í sólinni lilær.
Gráblikur yzt fyrir landi lysa,
líkast sem bjarmi á ísa.
Norðan að Sljettunnar stálblá strönd
starir úr lognboða róti.
Fóstra, hún rjettir par hægri liönd.
harð skey tt og fengsæl í útstraumarönd.
Lætur við eyra sem lífæð fjóti;
leikur f>ar Jökla*) S grjóti.
I' angamark árinnar, band við band,
blikar, I sveitina grafið.
Starengi blakta við blakkan sand.
Bæina liyllir í draumanna land.
Flaumar og sund — allt er sumri vafið,
syngur, og leiðist í hafið.
Ásbyrgi, pryðin vors prúða lands,
perlan við straumanna festi,
frjótt eins og óðal hins fyrsta manns,
fljettar lijcrblómin í liamranna kranz.
Standbjörgin kveðjunni kasta’ á gesti—
kringd, eins og járn undan hesti.
Sögn er, að eittsinn um útliöf reið
Óðinn, og stefndi inn fjörðinn.
Reiðskjótinn Sleipnir á röðulleið
re nndi, til stökks yfir hólmann, á skeið,
spyrndi I hóf, svo að sprakk við jörðin,
sporaði byrgið I svörðinn. —
Tindrar í lundinum ljóra gler,
lúta sjást sinalar til berja. —
Hóftungumarkið í miðju er,
inannsauga rammara vígi ei sjer;
vildi lijer nokkur í heimi lierja,
hefðum vjer nokkuð að verja,
Náttúran grípur mig himinhcið.
Iljer er som lúður mig veki.
Horfi eg á drenginn við högginn meið,
liitti mig sjálfan 4 barnanna leið.
Öll verður liyggnin að æskubreki,
einfeldnin guðdómleg speki.
t>að sem jeg ann er á opnum knör
úti, með vonum og kviða.
Leiptrar við svipur af sigurför —
syrgjandi, fagnandi rek jeg mín kjör.
Morgun og sumar og maður slcal líða.
Móðir vor ein á að bíða.
Volduga fegurð! Ó, feðra jörð,
fölleit, með smábarn á armi.
Elski þig sveinar lijá liverri hjörð,
helgist f>jer menn við livern einasta
fjörð.
Graf pú mig frjáls — og með blóm
á barmi.
Brostu, með sól yfir hvarmi!
Einar Eenediktsson.
*) Axfirðingar kalla Jökuls svo.
I>að er allmikið farið að tíðkast á
Englandi, einkum meðal Congre-
gationalista, að konur prjediki psr í
kirkjum. Hjer umdaginn prjedikaði
systir hinsnafnfrægaprests Spurgeons,
og er sagt, að hún sje talsvert lík
bróður sínum.
FRJETTIR
CASADA.
Iteguinu liefur vepið í meira lagi
misskipt milli Canadabúa í vor, eins
og opt vill verða. Svo að segja allan
maímánuð gengu rigningar í Ontario,
svp að menn voru farnir að óttast
stórskemmdir. Eptir skyrslum, sem
eru nyfengnar frá öllum pörtum fylk-
isins, virðast pó skemmdirnar ekki
vera mildar nema á mais og garðjurc-
um, sem hafa sumstaðar eyðilagzt með
öllu. En tími er til að sá þeim af
nýju.
Áhangendur Dalton McCartliys í
Ontario eru að bindast æ sterkari og
sterkari samtökum, og segja að aptur-
haldsfiokkurinn muni allur komast á
ringulreið við næstu Dominion-kosn-
cgar. í næsta inánuði ætlar Mr Mc-
Carthy til strandfylkjanna til pess að
útbreiða skoðanir sínar par.
Frost var umhverfis London, Ont.
á fimmtudagsnóttina, og gerði mikið
tjón á kartöflum og nokkurt tjón á
hveiti.
BAIVDARIKIN.
Patrick Dowd heitir maður, sem
fyrir 27 árum fór frá Newark, N. J.,
og skildi par eptirkonu sína. Konan
fjekk svo engar frjettir af honum og
hugði hann dauðan. Fyrir 13 árum
giptist hún svo aptur manni, sem heit-
ir Thos. Higgins. í>egar Higgins
pessi var að faia til vinnu sinnar einn
morguninn nú í vikunni, heimsækir
Dowd hann. Konan pekkti liann
þegar og leið í öngvit. Dowd vísaði
svo Higgins tafarlaust burt af heimil-
inu, til pess að geta setzt í búið sjálf-
ur. Higgins ætlar að láta málið fara
fyrir dómotólana og sömuleiðis konan
Hún sækir um hjónaskilnað frá Dowd
fyrir pað að hann hafi yfirgefið sig,
enda hefur hún' lifað í ánægjulegu
hjónabandi með Higgins. Dowd
kveðst bafa verið í Montana, og af-
sakar sig með pví, að hann hafi opt
skrifað sonum slnum, en peir hafi
haldið pví lcyndu fyri móður sinni.
í helztu borgum í Kína gengur
voðaleg pest, sem kölluð er svarti
dauði. Hún berst út með afarmikl-
um hraða, og bæði parlendir menn og
Norðurálfumenn þar lifa íhinni mestu
angist. Sjerstakir embættismenn hafa
verið settir til pess að liirða lik, sem
finnast í húsum og á strætum. Pestin
er sögð vera komin upp af óprifnaði
og bezt þrífst hún meðal fátæklinga.
Sífelldir bardagar eiga sjer stað
um pessar mundir milli skrúfumanna
og annara verkamanna, sem ekki fylla
peirra flokk, í Illinois, Indiana og
Pennsylvania. Futningum er tálmað
fyrir óeiiðir pessar og iðnaður Jieptur.
t'TLÖND.
ltnsk blöð segja, að pví fari
fjarri, að aJlir ríkiskirkjuprestarnir í
Wales sjeu mótfallnir afnámi ríkis-
kirkjunnar par, sem fyrirliugað er af
Rosebery-stjórninni. Sumir peirra
segjast lilakka mjög til að losna úr
böndum ríkiskirkjunnar.
Kóleran er að færast vestur eptir
Norðurálfunni, nokkrir menn dauðir
úr henni lijer og par í Prússlandi.
Enn eru Brazilíumenn að berjast.
Leifar af uppreistarhernum börðust
nylega við lið sambandsstjórnarinnar,
og biðu uppreistarmennirnir ósigur.
150 fjellu af peim, en 80 af stjórnar-
mönnum.
Rosebery Jávarður er lánsmaður
mikill. Á unga aldri setti hann sjer
prennt fyrir, að sögn, að kvænast auð-
ugustu stúlkunni á Englandi, verða
stjórnarformaður Stórbretalands og
vinna í hestaveðhlaupunum, sem
kennd eru við Derby, og eru stórkost-
legustu veðhlaup heimsins. Öllu
pessu hefur hann nú fengið fram
gengt. Það var á miðvikudaginn, að
hann fjekk síðustu óskina uppfyllta.
Sá sem á hestinn, sem vinnur, fær
5000 pund sterling (^25,00(1), auk
pess sem hesturinn kemst í afarverð.
Vitnið í þjófnaðarmálimi.
Ensk saga.
—o—
Yorið 1848 purfti jeg að fara til
J ackson til pess að vera viðstaddur
r jettarhald par; jeg liafði verið feng-
inn til að verja ungan mann, sem á
k ærður var fyrir að liafa rænt póstinn
Jeg talaði lengi við skjólstæðing
minn, og hann kannaðist við pað, að
hann hefði farið með slörkurum nokkr
um yfir til Topliam, og að pegar peir
hefðu komið aptur, liefðu peir mætt
póstinum, se.n komið hefðiríðandi frá
Jackson. Nokkrir af fjelögum hans
höfðu verið mjög drukknir, og peir
lögðu pað til að floklcurinn skyld
stöðva póstinn og skoða pósttöskuna
Yegirnir voru mjög blautir, pegar
petta gerðist, og pósturinn gat ekki
farið hart. Skjólstæðingur minn stað
hæfði við mig, að pví færi svo fjarri
að hann hefði hjálpað til að ræna
póstinn, að hann hefði reynt að fá fje
laga sina ofan af pvi að gera pað. En
peir hefðu verið ófáardegir til að taka
orð lians til greina. Einn peirra hefði
laumazt aptur fyrir póstinn og lamið
hann svo, að hann datt af baki. Svo
bundu peir hann, og bundu fyrir aug
un á honum og reirðu hann \ið trje
eitt. Þar næst tóku peir pósttöskuna
og lögðu af stað með liana út í akur,
sem par var nærri, skoðuðu liana par
og fundu í henni eittlivað fimm hundr-
uð dollara í peningum í allmörgum
brjefum. Hann varð peim samferða,
en hann átti engan pátt í glæpnum.
E>eir sem glæpinn höfðu framið höfðu
flúið; pósturinn liafði pekkt, að hann
hafði verið í hópnum, og hann liafði
verið tekinn fastur.
Pósttaskan liafði fundizt og eins
brjefin. Brjef pau sem peningar höfðu
verið teknir úr höfðu verið geymd
eptir skipun yíirvaldanna, cn afskript
af peim send til peirra manna, sem
áttu að fá pau, og jafnframt skyrt frá
atvikum. Mjer J.öfðu verið Ijeð pessi
brjef, svo að jeg gæti skoðað pau, og
svo liafði jeg skilað peim aptur til
málafærslamannsins, sem sótti málið.
Jeg liafði lokið málsundirbún-
íngnum um hádegisbilið, og málið
átti ekki að koma fyrir rjett fyrr en
daginn eptir; jeg fórpví inn í rjettar-
salinn síðara hluta dagsins, til pess að
sjá, hvað par gerðist. Fyrsta málið
sem telcið var fyrir, vur pjófnaðarmál,
og ung stúlka, Elisabet Madwortli að
nafni, var ákærð; hún var í mesta lagi
17 ára gömul. Hún var mjög fríð,
og hafði pann góðmannlega sakleysis-
svip, sem sakamenn liafa sjaldan.
í kærunni var pað tekið fram, að
liún liefði stolið hundrað dollurum frá
Mrs. Naseby nokkurri; og pegar
lengra leið á málsfærsluna, komst jeg
að pví, að pessi Mrs. Naseby var auð-
ug ekkja,sem átti heima par I bænum.
V esliugs stúlkan staðhæfði sakleysi
sitt með liinum átakanlegustu orðum,
og kallaði guð til vitnis um, að hún
vildi lieldur deyja en stela, En llk-
indin voru mjög á móti henni. Hundr-
að dollurum I bankaseðlum hafði ver-
ið stolið úr herbergi liúsmóður lienn-
ar, og enginn annar en liún mátti
pangað koma.
Begar hjer var komið sögunni
var húsmóðirin í vitnastúkunni. l>á
kom ungur maður til mln og preif I
handlegginn á mjer.
„Mjer er sagt, að pjer sjeuðgóð-
ur málafærsliimaður“, sagði hann við
mig í hálfum hljóðum.
„Jeg er málafærslumaður“, svar-
aði jeg.
„Ó — frelsið pjer hana pá! I>jer
getið áreiðanlega gert pað, pví að
hún er saklaus.“
„Hefur hún engan málafærslu-
mann?“ spurði jeg.
„Engan, sem neins er nýtur —
engan, sem neitt vill gera tyrir hana.
Ó! frelsið pjer liana, og jeg skal borga
yður allt, sem jeg á til. Jeg get ekki
borgað yður mikið, en jeg get fengið
eitthvað til láns.“
Jeg hugsaði mig um eitt augna
blik, Jeg leit á stúlkuna ákærðu, og
4 pví augnabliki leit hún á mig.
Augu okkar mættust, og pað var svo
mikið af auðmjúkii grátbeiðni í pess
um stóru tárvotu augum, að jeg rjeð
tafarlaust af, hvað jeg skyldi gera
Jeg stóð upp, fór til stúlkunnar, og
spurði hana, livort hana langaði til að
jeg verði sig. Hún sagði „já“. Þá
skyrði jeg rjettinum frá pví, að jeg
væri reiðubúinn til að taka að mjer
málið, og mjer var tafarlaust veitt
viðtaka.
Jeg bað uin lítillar stundar hlje,
svo að jeg gæti talað við skjólstæð
ing minn. Jeg settist niður við hlið
hennar, og bað hana að segja mjer
hreinskilnislega, hvernig I öllu lægi.
Hún kvaðst hafa verið hjá Mrs. Nase-
by nær pví tvö ár, og allan pann tíma
hefði hún aldrei komizt í neinar klij
ur. Fyrir lijer um bil tveim vikum
sagði hún að húsmóðir sín hefði misst
hundrað dollara.
„Hún missti pá úr kommóðu
skúffu“, sagði stúlkan, „og spurði mig
um pá, en jeg vissi ekkert um pá
I>að næsta, sem jeg vissi, var pað, að
Nancy Luther sagði Mrs. Naseby, að
hún hefði sjeð mig taka peningana úr
skúffunni — hún hefði horft á mig
gegnum skráargatið. Svo fóru pær
í kofortið mitt, og par fundi pær 25
dollara af peningunum, sem glatazt
höfðu. En, ó, jeg segi yður pað satt
jeg tók pá ekki — og pað hefur ein
hver annar látið pá par.“
Jeg spurði hana pá, hvort hún
hefði nokkurn grunaðan.
„Jeg veit. ekki“, sagði hún, „hv< r
pað hefði getað gert, nema Nancy.
Hcnni hefur aldrei verið uin niig, af
pví að henni hefur fundizt betur farið
með mig en sig. Ilún er eldastúl! a
en jeg er stofustúlka.11
Hún benti mjer á Nancy Lutlur.
Það var feitlagi stúlka með frekjulej. t
andlit, 4 að gizka 25 ára gömul, mi ð
lágt enni, lítil grá augu, söðulnof rg
pykkar varir.
„Ó, getið pjer hjálpað mjer:“
sigði skjólstæðingur minn með lágri
hræðslurödd.
„Sögðuð pjer, að stúlkan hje i
Nancy Lutlier?“ spuiði jeg, pví að
nytt Ijós hafði runmð upp fyrir mjer,
- „JA“.
„Er nokkur önnur stúlka með p\í
nafni hjer í grendinni?“
„Nei“.
„Verið pjer pá óhrædd. J> g
skal leggja á fremsta hlunn með : ð
hjálpa yður?
Jeg fór út úr rjettarsalnum cg
til málafærslumannsins, sem sótti rán-
málið, og bað liann um brjefin, f< m
jeg hafði fengið honum ogstolið hríði
verið úr pósttöskunni. Ilann fjckk
mjer pau, og eptir að jeg hafði valið
eitt peirra úr, fjekk jeg honum hir,
og lofaði honum, að hann skyldi lá
aetta brjef fyrir nó tina. Jeg fórsvo
aptur inn í rjettarsalinn, og málsfærsl*
an hjelt áfram.
Mrs. Naseby hjelt áfram fn.m-
burði sínum. Hún kvaðst hafa trú: ð
ákærðu stúlkunni fyrir svefnherbergi
sínu, og enginn annar mætti pargað
koma, að henni sjálfri undantekinni,
Svo lysti hún pví, hvernig peningain-
ir hefðu horfið, og lauk máli sínu mtð
jvI að segja, hvernig hún hefði furd-
ð 25 dollara í koforti ákærðu stúlk-
innar. Ilún gat svarið pað, að pað
voru sömu peuingarnir, sem hún ha!ði
tapað, pví að par voru 2 tíu dolltra
seðlar og 1 fimm dollara seðill.
„Mrs. Naseby,“ sagði jeg, „hölð-
uð pjer nokkra ástæðu til að halda tð
ákærða stúlkan liefði peningana, p-eg-
ar pjer söknuðuð peirra fyrst?“
,,Nei“, svaraði hún.“
,.M undi yður hafa dottið í hugí.ð
fara að leita í koforti hennar, ef
Nancy Luther hefði ckki ráðið yður
til pess, og sagt yður, hvar pening-
arnir væru?“
„Nei.“
Mrs. Naseby fór nú úr vitna-
stúkunui og Nancy Luther kom I
hennar stað. Hún var með djarflegan
svip, pegar hún kom og leit á mig
eins og hún væri að bjóða mjer byrg.
inn og segði: „Veiddu mig ef pú get-
ur.“ Vitnisburður hennar varsem i.ú
skal greina:
Hún sagði, að kveldið, sem pen-
ingunum hefði verið stolið, hefði l.ún
sjeð ákærðu fara upp á loptið, og af
pví að hún hefði farið svo laumulega,
hefði sig grunað, að ekki mundi allt
vera með felldu. Svo hún fór upp á
eptir henni. „Elísabet fór inn I hcr-
bergi Mrs. Nasebys og lokaði huið-
inni á eptir sjer. Jeg laut niður og
leit gegnum skráargatið, og sá liara
við skúffu húsmóður okkar. Jeg sá
hana taka upp peningana og stinga
peim I vasa sinn. Svo laut hún niðui
og tók upp lampann, og svo fytti jeg
mjer burt, af pví að jeg sá liana
koma.“ Svo hjelt hún áfram sögu
sinni, sagði, hvernig hún hefði skyit
húsmóður sinni frá pessu, og hvernig
hún hefði lagt pað til að leitað væri í
koforti stúlkunnar.
0
Jeg kallaði Mrs. Naseby aptur
inn í vitnastúkuna.
Meira.