Lögberg - 24.10.1894, Blaðsíða 4

4
LÖGBERG, MIDVIKUDAGINN 24. OKTÓBER 1894
Tilkynning
um minnisvarða jfir letrstað sjera
Páls sál. I>orláks3onar.
Við höfum verið beðnir af nokkr-
um mönnum, sem eiga heiinili utan
næstu safnaða, eu hafa frjett, að hinn
fyrirhugaði legsteinn væri nú þegar
fiutturog kominn hingað í grafreit
Víkur safnaðar, að lofa peim að vita,
hvenær sú athöfn færi fram, að hann
yrði reistur og tileinkaður gröf hins
látna. Sifnist okkur pví vissast og
rjettast, að tilkynna, helztí blöðunum
sem aðra frjett, ekki einungis pessum
mönnum htliur og öllum löndum nær
og fjær, að pað hefur orðið samkomu-
iag okkar og fleiri manna hjer í grend-
inni, hvar á meðal er prestur okkar
sjera Fr. J. Bergmann, að athöfn
pessi og samkoma verði— að forfalla-
lausu — balain hjer við Mountain-
kirkju þriðjudaginn pann 30.p. m. kl.
2 e. m. Og er pað vilji okkar, að
sem flestir peirra sem kynzt hafa hin-
um látna á einhvern hátt, ættu kost á
að vita um pessa samkomu, og heiðra
minning hans með nærveru sinni, peir
sem geta.
Mountain, N. D , 13. okt. ’94.
I>. G. Jónsson, II. Thorlaksson
Ný.ja vérksmiðjan.
fíptir Ji1. v. Osta.
Framh. frá 2. bls.
Gre'finn horfði forv iða á dóttur
sína og spurði:
„Til miðdegisverðar? Með 'nvaða
yfirskyni?“
Herta stokkroðnaði. Hún póttist
sjá, að hjer hefði hún komið upp með
pað, sem væri rnjög svo miður við
eigandi.
IJún flytti sjer að svara á pá leið
að ef honum syndist pað ópirfi, pá
s^ppptu pau pví auðvitað.*
£>ar m^ð var pað mSl útkljáð.
TT irtha hjelt sig sem áður innan
veggja hallaraldingarðsins, eins og
prinzessa í pjóðsögu, og hinn ungi
verkáiniðjustjóri gerði sjer allt far urn
að keppastsem mest við paðsem hann
átti að gera til pess að ryma burt allri
umhugiun um hina frábæru kvenn-
legu fegurð, æsku og yndiápokka, er
hrnu n hafði birzt par sem var hin
unga greifadóttir.
£>egar hún vaknaði á nóttunni
endrum og sinnum, var sem henni
bæri fyrir eyru ymis konar iðnfræðis-
Jeg orð og orðatiltæki, töluð í pægi-
legum, hreimmiklum karlmannsróm.
H jnni var sem liún sæi hið alvöru-
gefna augnatillit hans og að hún
fyndi hlyjan andanu frá munni hans
leggja á kinnina á sjer, pegar hann
var að lysa fyrir henni pappírsgerðiuni
og yms i par að lútandi. — — —
Einhverju sinni fylgdi hún föður
sínum niður að járnbrautsrstöðinni.
Hann ætlaði að bregða sjer snöggva
ferð.
Mundi hann ekki standa par á
stjettinnl, lianu Wolters verksmiðju-
stjóri! Það hafði lagzt, í hana. Ilann
átti tíðurn erindi pangað. Hann
purfti svo mikið að nota járubrautinr.
Þau köstuðu lauslega kveðju
hvert á annað, öll prjú.
Jacob var ökumaður peirra feðg-
ina pann dag, með pví að liinn rjetti
ökumaður greifans haíði fengið sjer
heldur mikið neðan í pví daginn áður,
sern var sunnudagur, og var pví mið-
ur fyrirkallaður. Hektor rann hægt
á eptir vagninum og lafði tungan út
úr kjapti hans.
„Geturðu ekki ekið neðri leiðina
heim fram hjá mylnupollinum?-1 spurði
Hertha. „I>að er pó að minnsta kosti
meiri forsæla par.“
Jacob sneri sjer við í vagninum
og mælti:
„t>að er betra að við sleppum
pví, greifadóttir. I>að er svo slæmur
vegur.“
„O sei sei!“ anzaði hún og hló
að Jacob gimla, er ætíð var svo vara-
samur. „Við fórum par fyrir
skemm3tu og pað gekk vel. Gerðu
pað bara. Jeg ábyrgist.11
Vegurinn lá par milli gamalla
álma og var allgóður, en nokkuð
mjór og brattur par sem hann láfram
hjá mylnupollinum.
Hertha horfði út yfir pollinn;
hann var fallegur og fallegt í kring-
um hann. Hún hugsaði ekkert um
pað, pó að vegurinn væri ósljettur og
að hún rann út í aðra hliðina á
vagninum. En pá tók vagninn að
hallast æ meira og meira. Hertha
vissi eigi fyr til en hún lá niðri í gras-
inu, og hefði ekki Hektor prifið í
kjólinn hennar með tönnunum og
haldið vel fast, mundi hún hafa oltið
ofan í tnylnupollinn.
Hún reis upp. Ilesturinn fyrir
vagninum stóð kyrr eins og púfa, og
Jacob laut bölvandi ofan yfir vagn-
stöngina, sem hafði brotnað. Ilenni
pótti petta allt svo skoplegt að sjá, að
henni vöknaði um augu af hlátri.
Hún hafði aldrei hlegið meii á æfi
sinni.
„Nú, guði sje lof“ heyrði hún
allt í einu sagt fyrir aptan sig.
Hún hrökk við og leit upp, en
gat enn ekki ráðið við hláturinn í sjer.
Wolters stóð par. „Er pað á-
reiðanlegi, að pjer hafið ekki meitt
yður?“ spurði liann og laut ofan yfir
hana.
,.Nei, pað lítur bara svo út,“
mælti hún. En nú barðist í henni
hjartað örara en fyr, og henni fannst
petta ekki eins skoplegt og áður.
Hún vildi bara sem fyrst á brott.
Hún mælti ekki orð, en rjetti
hendina upp í móti honum og hann
hjálpaði henni á fætur. Síðan hjálp-
aði hann líka til pess að reisa við
vagninn. Hertha horfði á. En livað
hann tók vel á og fór sjer pó hægt
að! I>að var auðsjeð að hann var
karlmenni. I>að pyáir kvennfólki
ekki síður í varið en andlegt atgerfi.
Hún ætlaði að ganga heim pað
sem eptir var.
„Má jeg fylgja yður heim að
hliðinu hjá yður?“ spurði hann.
Hún gat ómögulega fengið af
sjer að neit? pví. Síðan gengu pau
hvort við hliðina á öðru yfir völlinn.
„Getur verið fegurra nokkurs
staðar í heimi en hjer?“ mælti hún
ailt í einu og np.m staðar; henni hufði
aldrei pótt fegurra um að lítast par
heima fyrir.
Hann leit út undan sjer til henn-
ar. „Ef bara verksmiðjan væri ekki“
mælti hann.
„Já, en pá væruð pjer ekkiheld-
ur hjer,“ anzaði hún alveg ^.sjálfrátt.
I>essi fáu orð bergmáluðu í hjarta
hans margar vikur á eptir; hann gat
alls eigi gleyrnt peim. — —
Snetnma í ágústmánuði kom
ungur frændi Ilerthu greifadóttur
kynn'sfur til peirra feðgina I Welgen-
stein; pau voru premenningar. Hann
var sendiherraritari og nefndist Ar-
wegh von Welgenstein und Aue.
Ilann talaði varla um annað við greif-
ann en ættartölur, sem hann var sjer-
lega vel lieima í. Var svo að heyra
sein hann kynni Aðalsmannatalið allt
utanbókar; hann kunni svo góða grein
par á hverjum hlut, smáu og stóru, að
Hertha var alveg forviða. Hann var
hefðarburgeis frá hvirfli til ilja, við-
hafnarmikill og óhlylegur, en hinn
kurteisasti, og aldrei kurteisari en
pegar liann hafði á móti pví sem aðr-
ir sögðu. Hann sló frænku sinni
fagra gullhainra.
„tlvers vegna ætli hann hafi far-
íð að leita okkur uppi í einverunni?“
hugsaði Hertha með sjer. Hún fór
að hugsa um búaað sinn með meiri
alúð en áður.
Eptir nær hllfs mánaðar dvöl í
Welgenstein fór Arwegh aptur, og
fannst peim feðginurn pá hálfu ein-
manaleírra en áður.
Skömmu síðar fjekk greifiun
brjef frð sendiherraritaranum. IÞegar
I hann var búinn að lesa pað, sendi
jhann Jacob
í dóttur sína. Jacob hitti hana á stein-
bekknum við mylnulækinn; par uxu
vafningsrósir allt umhverfis. Hún
horfði á strauminn í læknum og raul-
aði fyrir munni sjer raunalegt forn-
kvæðalag.
Hún skundaði eins os örskot
O
ofan í garðinn að sækja
Meira.
,3iomiu iTcm fijrst
Irin til Stefáns Jónssonar á norðaustur horni ltoss og Isabell
atræta, og sjáið pau ógrynni af liaust og vetrar varningi sem
liann hefur nú fengið inn. I>ið konur og stúlkur, komið og
sjáið ullardúkana, i*em Si. Jónsson selur nú á 15 og 20 cent,
og gleymið pá heldur <*kki öllum heim fallegu tvíbreiðu 25
centa kjóladúkum. sern núna eru seldir á pessu verði. Sömtt-
leiðis góð og vönduð vetrar Jackets frá 14.00 og upp. t>ið
munuð tæplegu fá betra annars staðar. Ennfremur hefur St.
.Tónsson fengið ínn mikið af vönduðum karlmanna og drengja-
fötum ásamt vetrar-yfirhöfnum, nærfötuin, húum, vetlingum
og sokkum og margt fleira. Allar pessar vörur selur St. Jóns-
son trijög ódyrt fyrir peninga. — Komið pvf inn og sannfærið
sjálfa yður um pað sem auglyst er; með pví græðið pjer en
tapið engu.
Nordausturhorn Ross og Isabell stræta
Burns & Co.
Pr. St. Jonsson.
KAUPID „LÖGBERG".
Til þess að fjölga kaupendum LÖGBERGS scm mest að orðið
getur fyrir næsta ár, gerum vjer nýjum áskrifendum eptirfar-
andi fyrirtaks kostaboð:
1. þaS sem eptir er af þessnm árgangi.
Allan næsta árgang Lögbergs.
Sögurnar „Quaritch Ofursti" og
þoku-lýðurinn (þegar hún kemur út)
fyrir eina $ 2.00.
2. ]>að sem eptir er af þessum árgang.
Allan næsta árgang og ÚRIÐ sem
vjer höfum auglýst að undanförnu
fyrir eina $ .‘5.5o.
Ennfremur geta þeir kaupendur Lögbergs, sem borgað hafa
upp að næstu áramótum fengið úrið eins og áður fyrir 1.75.
Lögberg' Ptg' & Publ, Co.
P. S. Til þess að fá þessi kjörkaup verða menn UNDíKöLLUM
kringumstæðum að senda feningana med pöNTUNINNI.
H. LINDAL,
FASTEIGNASALI.
Vátryggir hús, lánar peninga og ii.n-
lteimtir skuldir.
SKrifstofa: 372| Mair\ Street
hjá Wm. Fkank.
Jeg hef til sölu bæjarlóðir I
Fort Rouge með betra verði og með
pægilegri skilmálum en vanalega á
sjor stað. Mjög lítið parf að borga
pegar kaupin eru gerð, og að eins 0
prct renta tekin af pví sem óborgað er.
Ef einhverjir hafa hug á að sæta
pessum kjörum geta peir sjeð bjá
mjer kort af landinu og fengið ná-
kvæmari upplysingar.
W. II, Faulson.
]>a;gileg:li«lt.
Kf l'iö kaupið Morgans $2.00 og $3.00
skó, pá mun það auka ykkur (æginda og draga
frá tölu skótau Jiess, ceni illa fer á fæti.
A. G. MORGAN.
412 Main St. Mclntyre Block.
4G4
pess varnað að heyra neitt í pessum heimi framar, og
pað er með peim orðum að jeg vona, að pú lieilsir
mjer eptir fáeinar stundir og á sælla landi. Leonard,
segðu rnjer, að pú elskir mig, I dag og á morgun, nú
og til eilífrar tíðar“.
Svo hann saofði henni pað o <r marrrt
fleira, talaði við hann alvarlega, með
vonartrausti og eiulcer blíðlega, eins og búast
má við að karlmaður tali við koa 1, sein bann
tilbiður, konu, sem hann byst við að verða samferða
eptir fáeinar stundir til strandarinnar, sem við vitum
ekkert um, pótt við heyrum dag og nótt öldurnar,
sem bera oss til hennar, brotna á benni. I>au töluðu
longi saman, og pví lengur sem pau töluðu, pví blíð-
ari og mannlegri varðJúanna, jafnframt pví sem
dramb hennar bráðnaði í eldi ástríðunnar og skuggi
dauðans varð dimmari umhverfis hana og mann pann
er hún unni hugástum. Að lokum missti hún kjark-
inn alveg og fór að gráta upp við brjóst Leonards
eins og brætt barn, og eptir grátinn seig á liana fast-
ur svefn eða ómegin — liann vissi ekki bvort heldur.
I>á kyssti liann bana á ennið, bar hana inn að rúminu
hennar og lagði hana par, svo að hún skyldi geta
hvílt sig stundarkorn áður en hún dæi. Svo sneri
hann aptur fram I hásætissalinn. ]>eir Francisco og
Otur voru pá par fyrir.
„Skj, Baas,“ sagði dvergurinn og dró fram
undan geitarskinnskápunni sinni hlut, sem hann
hafði verið að búa til síðustu klukkustundina. Dað
4(55
var hræðilegt og dásamlegt verkfæri, og var búið til
úr blóthnífunum tveimur, sem prestarnir höfðu skilið
eptir, pegar peir tóku slðustu nylendumennina.
Sköptin á pessum hnífum hafði Otur rígbundið sam-
an með ólum; vopnið var tvö fet á lengd eða meira,
°n l>°gnu oddarnir vissn I gagnstæðar áttir.
„Til hvers er petta, Otur?“ sagði Leonard liirð-
uleysislega, pvl að hann var að hugsa um annað.
„C>etta á krókodíllinn að jeta, Baas. Jeg hef
sjeð bræður lians drepna svona I Zambesi flóunum“,
sagði dvergurinn og glotti við. „Auðvitað hugsar
liann til að jcta mig, en jeg hef búið honum aðra
máltíð. Eitt er jeg sannfærður um, að ef hann kem-
ur fram úr fylgsni sínu, verður snörporusta, hver sem
nú ber sigur úr bytuin að lokum“.
Svo fór bann að festa langa ól við sköptin á liníf-
unum, og par næst festi liann liana með lykkju utan
um búkinn á sjer; hún mun hafa verið um prjátlu fet
á lengd; svo vafði liann hana upp og utan um inittið
á sjer, an faldi liana h aganlega ásamt hnífunum
uridir kápunni og beltinu.
,,Nú er jeg aptur orðinn maður, Baas,“ sagði
hann harðneskjulega. „Jeg hef hætt drykkjuskapn-
um og öðrum aulabætli, sem jeg byrjaði á I iðju-
leysinu, pví að nú er kominn tími fyrir mig að berj-
ast. Já, og jeg skal vinna, Baas; jeg á heima I
vötnum, og jeg er ekki hræddur v.ið krókódíla, hvað
stórir sem peir eru — ekki lij'andi vitund, pví að,
4(58
vaxtarlagi og audlitsfalli, að enginn gætí pekkt pau
sundur I rökkrinu og í skugganum, sem ber af húf-
unni?“
Leonard hrökk saman. „Hver ætti pað að vera?“
Sóa hóf bægt og hægt upp mögru höndina og
benti á Francisco. „Þarna er maðurinn,“ sagði hún.
„Ilver mundi pekkja pau Ocu sundtir, ef hann væri
vafinn I kápu hennar? Tjörnin og Ormurinn skila
ekki pví aptur, sem pau hafa gleypt.“
Leonard hafði hrokkið saman áður, en nú fór
beinlínis urn bann hrolliir, pegar hann gerði sjer til
fulls grein fyrir peirri pyðingu, scm lá I pessari
hræðilegu tillögu. Hann leit á Francisco, sem stóð
lijá peim, og vissi ekRert, hvað um var að vera, pvl
að presturinn skildi ekki niállyzkuna.
„Segðu honum pað,“ sagði hún.
„Bíddu ofurlltið viö,“ svaraði liann með rámri
rödd. „Setjum svo, að pessu yrði frarogengt, hvað
mutidi pá verða um Hjarðkonuna?11
„IJún mundi veröa faiin I dyflissum musterisins
I 1-ans fötum og með hans nafni,“ og hún benti aptur
á Francisco, „pangað til tíini kann að koma af hend-
ingu til pes3 að láU hana sleppa eða taka
aptur við stjórn pessarar pjóðar með fullri virðing
og án pess aokkur dragi í efa rjett hennar til pess.
Faðir minn einn veit um pessa fyrirætlan, og vegna
peirrar ástar. sem hann hefur á mjer, lofar hann
injer að reyna petta, pó að pað synist fráleitt. Svo
jeg segi pjer allan sannleikann, pá er liann sjálfur í