Lögberg - 10.11.1894, Síða 2

2
LÖGBECG, LAUG/lRDAGINN 10. NÓVEMEER 1894.
ö g b z r g.
(-JenfS út aö !4S Príncess Str., Winr.ipag Ma
of The l.ö%bt''g Printint' Publishins; Co’y.
(Incorporated May 27, lS9o).
Ritstjóki (Editor);
EINAR HffiRLEJPSSON
B'isiNí.ss man'AGTR: 7?, 71 BJORNSON.
AUGLÍ'SINGAR: Smá-auglýsingar i eitt
tkipti 75 cts. tyrir 30 crö e«a 1 Þumi.
dáikslencdar; i doU. n® -.ninufiinn Á swrri
auglýsiugoro e«a sugl. om 1 rr.gri ’íroa af-
jláttur eptir sataning’.
dÚST.VG A-SKJPTÍ kAapendit reröur a5 ti|
kynna tityifltria og get» nw fyrverandi bt:
sta« jafnfraœt.
UTANÁSKRIPT ti! AFGRÉIÐSLUSTOFL
hlaösir's er:
T»1F LÓSBE^C PlpTlKC & PUBLiSH. CD.
P. O. 8ox 3&% Winnioe!?, Man.
u r AN VSKSIFT til Rt rsTfORANS er:
KUITUU
O. BOX 368. WINNIPEGMAN
___ I.AL'(i.VIll> vil'í N 10. NÓV. 1894.
Samkveem iapr.dlögum er uppsögu
kaupanda i b)aö: ogild, netna hann sé
Bkuldlaus, pegar hann segir upp. — Ef
kaupandi, sem er i skuld viP blaö-
itN dytr vistferium, án þess aC t.ilkyrum
beímtlaskiftin, >a er þaö fyrir dónnstól-
unum ál’fin synileg sönuun fyrir prett-
vísum tilgung’.
Jtp” Eptirieiðis verður hverjum )>eim sem
sendtr oss peninga fyrir blaöið sent viður
kenuing fyrir borguninni á brjefaspjaidi,
hvort setu borgauirnar bafa til vor komió
frá Umboðsmönnum vorum eða á annan
kátt. Ef rneun fá ekki slíkar viðurkeuu-
ÍDgar eptir hæniega lángan tíma, óskum
vjer, að feir geri oss aðvart um pað.
__Baudarikjapeninga tekr biaðtð
fullu verði (af Bandaríkjamöunum),
og frá íslandi eru ísleu/.kir pen-
ingaseðlar teknir gildir fullu veröi sem
borgun fytir blaðið. — Sendið borgun í
l\ O. MovJty OrtJerH, eða peninga í Ee
giUered Leiter. Sendið oss ekH bankaá
visanir, sem borgast eiga annarstaðar en
í VVTnnipeg, nema 25cts aukaborgun fyigi
fyrir innköllun.
Kosniiigarnar í Bandaríkj
uiiuia.
Eins o- getið var um í síðasta
Ldifbergi, virðist almennt baft verið
við f>vf búi/t í Bandaríkjunum, að
Bepúblíkanar mundu virma sigur í
kosningunum, sem fram fóru á [jriðju-
diginn var. E i vafasamt er, hvort
menn hift almennt gert sjer h i<r-
mynd um, að sigur jjeicra mundi verða
eius in kill eius og hann virðist vera
af f>einr. freirnum, sem komnar eru,
frejr mm, sem að söanu eru ófull-
konnar, en [>ó svo greinilejrtr,
að enginn vafi leikur á [>ví, að
llepúblíkanarnir liafa unnið iuikinn
8Íirur.
o
c ingrressmann átti að kjósa á
[iriðjudajriun í öllura ríkjunum, að
und inteknuin Maine, 0.'ej>ou oo Ver.
niont, auk hinna ymsu manna, sem að
eins georaa opinbsrum stbrfum í hinum
einstöku ríkjum, án pess að kosnin*r
peirra hafi p/ðinou fyrir þjóðina í
heild sinni. Eptir [>ví setn rnönnum
er kunnugt, pejrar pelta er ritað, hafa
úrslitin orðið [>essi: að II tpúblíkánar
eiga yfir að ráða bjer urri bil tveir
priðju hluta atkvæða í fulltrúadeild-
inni.
Auk átti að kjó>a 22. senatora af
ríkjapin rnnum, oo varð niðurstaðan
sú, að De nókratar liafa einnijr náð
yficráðuin í peirri deild congressins.
Hvercri vakti kosningadeilan meiri
athyoli, i a imast nokkurs staðar eins
mikli, eijri að eins í Bandarikjunum,
heldur úti um allan hinn menntaða
heim, eins og kosningardeilan f Ne\v
York. t>ar var HIll, leiðtogi Tamm-
any hringsins alræmda, ríkisstjóraefni
Demókrata. Sá „hringur11 hofur vit-
anlega ráðið lögum og lofum í New
York ríki urn alllangan tíma undan-
farinn, og haldið sjer i valdasessinum
með hinni rnestu óráðvendni. Opt
hefur verið reynt að lirinda f>eim kom-
pánum úr setsi, en aldrei af jafnmik-
illi alvöru eins og nú. Einna mest
far hefur prestur einn, sem ekki telur
sig neinn flokksmann, sjera Park-
burst, gert sjer um, að koma upp
klækjum Tammany-mannanna, og svo
hefur kvennfólkið lát'ðsjer mjög annt
um að styðja viðleitni hans. Árang-
urinn af peim tilraunum varð sá, r.b
IIi 11, og öll enibættismannaefni Taram-
any-mannanna urðu að lúta í lægra
haldi, og pykir rojög mikils vert um
pað. Með peim úrslitum er afmáður
I jótasti bletturinn á Demókrata-
ilokknum — nema ef telja skyldi pá
herra, sem sæti áttu í öldungadeild-
inni á síðasta congress, Ijetu kaupa
siir, og hafa vitanlega valdið peim ó-
förurn, sem flokkur peirra hefur nú
oiðið fyrir.
Ei da [>ótt búizt væri í Banda-
ríkjtinum við svipuðmn úrslitum eins
og peim er raun hefur nú orðið á,
getur naumast hjá pví farið, að ann-
ara pjóða mönnum pyki pau kynlega
talandi vottur um hveiflyndi alpyð-
unnar í Bandarikjjnum. Við tvenn-
ar kosningar, sem farið hafa fram á
síðustu fjórum árunum, ljetu kjós-
endur mjög afdráttarlaust í 1 jós, að
peir vildu breytingar, er gengu sem
lengst í viðskiptafrelsisáttina. Menn
fengu breytingar í pá átt; en af
pví að pær fóru ekki eins
langt og menn höfðu óskað,
þá eru tollverndarmennirnir aptur
se'.tir til valda. Ifyrir útlendinga,
eins og oss, er nokkuð örðugt að
skilja pann h ugsunarhátt, sem liggur
b»k við slíkt atforli. Flestum verður
líklegast að geta pess til, að petta
eigi aö vera hegning á Demókrata-
flokknum fyr r pað hve slælega hann
hefur uppfyllt loforð sfn. 1 In pað
virðist [>ó hafa legið nær, að reyna að
losa sig við pá senatora, sem gerðust
svikarar, og knyja svo flokk nn á-
fram til að standa við loforð sín og
framfylgja vi ja pjóðarinnar.
— Eptir peiin fregnum sem komn-
ar voru á finirntudaginn viðví kjandi
kosningunum , voru horfurnar pær, að
ríkin hafi fulltrúa á congressinum
næst svo sein nú skal greina:
Dcmó- Renúbl - Popú-
Ríki kratar kanai listar
Alabama 7 2 0
Arkansas 6 0 0
California 3 4 0
Colorado 0 2 0
Connecticut... 0 4 O
Delaware 0 1 0
Florida 2 0 0
Georgia 11 0 0
Idaho 0 1 0
Illinois 5 17 0
Ind.ana 6 7 0
low.i 1 lo 0
Kansas 0 5 3
Kentucky 7 4 0
Louisiana « 0 0
Maine •' 0 . 4 0
Maryland 2 4 0
Massacáusetrs 2 11 o
Michigan .... 0 12 0
Minnesota .... i 5 1
M'ssissippi.... 0 0
Missouri 13 3 0
Mont ina . „ . •' .... 0 1 0
Nevaila 0 0 1
Nebraska I 3 2
Njw Hampshire .... 0 2 0
Ne w Jersey... 1 7 0
New York .... 5 29 0
North Caroiina 7 2 0
North Dakota. 0 0 1
Ohio 3 17 I
Oregon 0 2 0
Pennsidvania . •( 20 0
lt'aode T-l ind . o 2 0
ScutU Carolina 7 0 0
South Dakota 0 2 0
IVunessee .... 4 6 0
Texas 1 2 1 0
Vermoit 0 2 o
Virginia 10 0 0
Washington... 0 ' 0 2
West Virginia. 0 4 0
Wi»consin .... 1 9 0
Wyoming 0 I 0
Samtals.... i33 2 10 ‘p
Pólverjar í Ameríku.
Sú spurning virðist vera farin að
hieyfasjer óvenjulega mikið nú, hvort
nokkur von sje um, að Pólland fái
aptur frelsi sitt. Stjórnir peirra pjóða,
sern skiptu Póllandi milli sín, Ilússa,
Prússa og Austurríkismanua, virðast
ekki vera ugglausar, og stöðugt koma
yfirlysingar um pað frá nelztu mönn-
um Pólverja, að peir hafi ekki sleppt
voninui um frelsi ættjarðar sinnar, og
ætli aldrei að sleppa lienni. Rúss-
neskt stjórnarblað hefur nflega bent
á nyja hætta út af Póllandi, og það
eru peir Pólverjar, sem hafast við í
Ameríku, og geti með tímanum otðið
Norðurálfurini eins örðugir eins og
peir írar, sem í Bandaríkjiinum búa.
Blaðið kerost að orði á pessa leið:
„t>að eru nú meira en tvær niill
íónir Pólverja í Norður og S iður
Ameríku, og meiri hluti peirra dvelui
í vesturh’.uta Bandaríkjam.a. Deir
renna ekki saman við Ameríkumenn.
Þeir hafa sína eigin skóla og sín eigin
blöð, og voru par af fleiri en 20 syrid
á syningunni í Lemberg. í mörgum
ríkjum hafa peir inyndað fjelög undir
vernd kapóisku kirkjunnar, og gefa
peim fjelagssksp trúræknis-yfirvarp.
Deir sem í pessum klúbbum standa
bera einkennisbúning hins forna
pólska herliðs, eiga vopn og æfa sig í
vopnaburði í peirri von að bræður
peirra í gamla heiminuin skori ein-
hvern tíma á pá að veita sjer lið við
að ná peirra sameiginlegu ættjörð
undan útlendu valdi. Þeir hafa lofað
að senda 40,000 vel vopnaða og vel
æfða menn til Norðurálfunnar, og
hafa skuldbundið sig til að leggja
jafnframt fram ákveðna fjárupphæð.
Maðiirinn spakláti,
Ensk hólmgöngusaga.
Margt hefur kynlegt á dagana
drifið fyrir mjer, eins og pjer vitið, en
aldrei hef jeg sagt yður frá einu at-
viki af pví tagi, og er pað allfróðleg
saga“.
í>etta sagði R. hershöfðingi, er
við sátum einu sinni saman á vegg-
svölunum á húsinu hans á Icdlandi
útnorðanverðu. Við vorum að horfa
á pá ljómandi syn, er sólin gekk til
viðar að btki hárra pálmaviða í pjettri
röð á fljótsbakkanum gengt á móti.
„Ilveruig væri, að pjer segðuð
mjer söguna cúna, hershöfðingi“,
mælti jeg.
Hann tók pví ekki fjarri. „Ilún
er raunar eigi í flokki peirra atburða,
er jeg hef ánægju af að minnast. En
hún var góð kenning fyrir mig—bara
að jeg liefði verið nógti skynsainur til
að láta mjer hanaað kenningu verða.
Þegar jeg var ungur og nykom-
inn inn í herinn, var jeg fjelagsmaður
I klúbb einum í Lundúnum, af pví
tagi ei peir menn halda sig, er ala
manninn alla tíð við að skjóta, ríða,
spila eða fiska. En einn var í fjelag-
inu, sem liagaði sjer öðru vísi en allir
aðrir.
í>að var roskinn maður, gráhærð-
ur, smár vexti, fölleitur og kyrrlátur,
dapur í bragði og preytulegur. Ilaiin
talaði mjög sjaldan við nokkurn mann,
og ef hann gerði pað, pá var rómur-
inn jafn preytulegur og svipurinn.
Auðvit’ið hentum við spje að honum
f vorn hóp, með pví að hann var svo
einstaklega frábrugðinn okkur hinum.
Við kölluðum hann pví aldrei annað
en „spaklátastamanninn í klúbbnum“.
Við hefðum reyndar eigi purft að
kveða svo ríkt að crði, pví hann var,
ef satt skal segja, eini spakláti mað-
urinn í klúbbnum.
A>að var eitt kveld, er vjer vor-
um allmargir saman koinnir í klúbbn-
um, og „maðurinn spakláti“ sat að
vanda svo langt úti í horni, sem hann
gat komi/.t. Við fórum að hjala um
hólrngöngur, en pví umtalsefni vorum
við vel kunnugir; pað mun varla hafa
verið nokkur sá í okkar hóp, er ekki
hafði einhvern tíma 4 hólm komið.
„Þær voru gerðarlegar, hólm-
göngurnar fyr á tímum“, mælti H. lá-
varður; hann fjell í einvígisfðar meir.
„Þið m-inið, er hiiðrnenn Hinriks III.
Frakkakonungs börðust á hólmi (5 í
einu, 8 hvoru megin, og ljettu eigi
fyr en ekki stóð nema 1 uppi af pess-
utn (5“.
„Já, pað var reyndar gerðarleg
hólmganga“ anzaði Charlie Thornton,
úr riddaraliðinu; „en hún var samt
merkilegri, pegar öllu er 4 botninn
hvolft, hólrogangan fyrir 30 árum milli
Sir Harry Martingale og Fortescue
ofursta11.
Óðara en hann sleppti orðinu,
rauk maðurinn spakláti upp, eins og
hann hefði verið stunginn með títu-
prjón.
„Ilvað er um að vera fyrir hon-
um?“ mælti Thornton f hálfuin hljóð-
um; „jeg hef aldrci sjeð Iiann [ auri-
ig fyr“.
„IIverni>r er sú saga, Charlie?“
spmði einhver. „Jeg het awðvitað
heyrt haris Fortescue getið, pvl hann
var hinn mesti hólmi/öngiiberserkur á
sínum tíma á Englandi, o-j hef líka
heyrt pess gelið, er p<*ir állu-t við,
liann og Martingale; «n jeg inan ekki
til að jeg hafi nokkuru tíma heyrt
greinilega frá pví sagt‘\
„l>á get jeg sagt yður pað“ ar.z-
aði Thornton, ,.pví aðhann föðurbróð-
ir n inn var hólmgönguvottur Martin-
gales. Jeg hef prásinnis heyrt hann
segja frá pví, og pað var jafnan við-
kvæði hans, að svo mörg einvígi, sem
harin hefð’. verið viðriðinn, pi hefði
hann aldrei sjeð antiað eins, og að
liann óskaði sjer ekki að sjá noitt slíkt
aptur. Hvað peim bar á milli, get
jeg ekkert utn sagt; en föðurbróðir
rninn var vanur að segja, að pegai
hann sá pá basla sjer völl, hefði hann
horft 4 blóð í augum peirra, enda
urðu leikslokin pess kyns. Þeir skut-
ust á tvívegis, og hittu skotin hvoru-
tveggja skiptið. Ilólmgönguvottarnir
sáu, að peiin blæddi mikið báðum, og
vildu láta pá liætta; en Fortescue var
einn af peim, sem Iiarðna við liverja
praut, og heimtaði, að peir reyndu í
priðja sinn. t>að varð, og varð Mart-
ingale pá pað á af tilviljun, að hann
skaut augnabliki áður en merki var
gefið og veitti Fortescue liættulegt
sár í sfðuna. Fortescue prysti hend-
inni að sárinu til pess að stöðva blóð-
rásina; hann stóð í keng af sírsauka,
en skaut sanit, og pað svo, að hinn
purfti ekki meira“.
„Draphann?-1
„Já, heldur pað. Ilann skaut
hann rakleiðis gegn um hjartað. En
pað var sfðasta hólmgangan hans
Fortescue. Hans hefur eigi hayrzt
getið uj>p frá peim degi, og er pað
mál manna, að hann muni annaðhvort
hafa ráðið sjer sjálfur bana eða dáið
af örvæntingu-1.
„Ekki skil jeg, hvaðhonum hefði
átt að geta gengið til pess“, anzaði H.
lávarður; hann hafði vcrið að ’íta í
blað, sem lá 4 borðinu. „En heyrið
pið! ’við erumað talaum hólmgöngur,
og eirimitt hjerna í pessu blaði er
hólmoönu'usaíía allfróðle<r. Hún er
n o o o
svolátandi:
Enn ein hólmgönguslgsför í
París. Hinn alræmdi hrokagikkur
og hólmgönguberserkur Armand de
Villeneuve hefur bætt enn einu blóði
stokknu laufblaði í lárviðarsveig sinn.
Sá, sem liann hefur nú slátrað, er
Henri de Polignac greifi, efnilegur
yngismaður og laglegur, 23 ára, einka-
sonur Polignac greifafrúar, sem cr
ekkja. Hinn ungi greifi hafði verið
nokkuð harðorður í sinn hóp um hin-
ar fyrri hólmgöngur Villeneuves, og
er pað barst honum til oyrna, leitaði
hann Polignac upp og sviviiti hann í
orði svo hremmilega, að pað var óhjá-
sneiðilegt, að peir berðist. Greifinn
átti að skjóta fyrst, en liitti ekki. Þá
kallaði Villeneuve til hans: hafið gát
á öðru hnappagatinu í jakkanum yð-
ar; og skaut f sömu svipan eiumitt
inn um pað hnapjiagatið og á hol.
Hinn ungi greifi ljezt hálfri stundu
Veitt
Hædstu verdl. a heimssyningunna
DR
IIIÐ BEZT TILBUNA.
Óblönduð vínberja Cream of Tartar
Powder. Ekkert álún, ammonÍB eða
önnur óholl efni.
40 ára reynzlu.
síðar við mikil harmkvæli. Mælt er,
að móðir hans liafi niisst vitið. Hve
lengi ætli pessi bar.dóði maður verði
látinn lialda áfram að vega menn til
pess að svala hinni takmarkalausu hje-
gómadyið sinni?—
V sama biii og sö<ju pcssari var
lokið, varð injer litið út í herbergið,
°v sá jeg pá, hvar maðurinn spakláti
stóð hægt upp af stóluum, sem hann
sat á, svo ólíkur útlits pví sein hann
áiti að sjer, alveg eins og pað væri
annar maður. Jeg hef sjeð einhvern
tíma mynd, er nefriist „hefndarengill-
inn, sem er aðkveikja í Sodóma og
Gomorrha“; hann leit einmitt eins út
í pað sinn, maðurinn spakláti. Hann
leit snöggvast á úrið sitt og gekk síð-
an út hægt og spaklega.
Kveldið pað og tvo daga hina
næstu sást hann eigi f klúbbnum,
maðurinn spaklát'i, og vorum við sízt
að skilja í pví, hvað af honum mundi
hafa orðtð. En pegar jeg kom par
inn fjórða kveldið, sat hann par,—
enn fölari og veiklulegri en áður, að
mjer virtist.
„Hjerna eru frjettir handa pjer,
Friðrik!-1 kallaði Charlie Thornton til
mfn. „Þrælniennið hann ViIIeneuve,
hólmgönguberserkurinn frakkneski,
hefur nú loks fengið sín makleg inál-
agjöld. Ilann dr. Lanset er pví
kunnugur og hann ætlar einmitt að
fara að segja okkur frá pví.“
t>að er pá upphaf pessa máls,
mælti dr. Lanset, að jeg var á ferð í
París og3 heimsótti par Malet ofursta,
kunningja minn. Við vorum á gangi
sarnan okkur til skemmtunar í Tuilleii
garðinnm. Þá heyrum við eichvern
segja: parna keraur hann Villeneuve!
Óðara en jeg kom auga 4 hann, penna
alræmda hólmgönguberserk og hroka-
gikk, sje jeg, hvar maður gengur að
houum, mælir fáein orð við hann og
rekur honum löðrung.
Nú gerðist svo mikil pröng og
háreysti, að jeg sá eigi hót. Þákem-
ur Malet til mín og segir: Lanset, við
verðum að fá yður með okkur til pess
fundar, en pjer purfið naumast á
læknisíprótt yðar að halda. Villen-
euvc veitir aldrei nema banvæn sár.
I>á laukst sundur kvirfincrin um
n
Villeneuve, og sá jeg pá, að pessi,
sem hafði vaðið upp á hinn voðaleg-
asta áflogahund, er til var á öllu
Frakklandi, var lítill maður og grann-
ur, fölur í andliti og grannleitur.
Með pví að pað er jeg, sem á
hefur verið skorað til einvfgis, pá ber
mjer að kjósa um vopn, og jeg kýs
að barist sje með söxuin. — Þetta
heyrðum við liann segja rojög spak-
Iega og stillilega.
Eruð pjer frá yður! segir Malet
og preif f handiegg hinum ókuana
manni. Vitið pjer ekki, að Villen-
euve er bverjum manni betur vígur á
pað vopn á öllu Frakklandi? Kjósið
heldur skammbyssur; pað er pó held-
ur einhver von fyrir yður.
Rafurmagns lækninga stofnun
Professor W. E. Bergman læknar með
rafurmagni og nuddi gigt, líkamsvisn-
un og liárlos á höfðum. Hann nem-
ur einnig burtu ýms lýti á andliti
hálsi, handleggjum, og öðrum lík-
amspörtum, svo sem móðurmerki, hi
hrukkur, freknur ofl. Kvennfólk ætti
að leita til hans.
Telephone 557.
OLE SIMONSON
mælir með síuu nyja
Scandinavian Ilotcl
710 Main Str.
Fæði $1,00 á dag.
TannMnar.
Tennur fylltar og dregnar út án sárs
auka.
Fyrir að draga út tönn 0,50.
Fyrir að fylla tönn $1,00.
CLARKE <Sc BTTSH .
527 Main St.
ÍSLENZKUR LÆKNIR
Dr. M- Hulldói-ssoii.
Park Rimr,—*-N. Dak,
l