Lögberg - 19.11.1896, Blaðsíða 4

4
LÖGBERG FIMMTUDAGINN 19. NOVEMBER 1&06.
LÖGBERG.
GefiS út aS 148 PrincessSt., Winnipeg, Man.
af The Lögbero Print’g & Publising Co’y
(Incorporated May 27,1890),
Ritstjóri (Editor); Sigtr. Jónasson.
Business Manager: B, T. Björnson.
A nsrlý«insr»r: Smá-auglí'slngar í eitt skipti25c
yrir 30 orá eda 1 þml. dálKslengtiar, 75 cts um mán-
udinn. Á stærri augljsingum, eda augljsingumum
lengri tíma, afsláttur eptir samningi.
RfiHtada-Bkipti kanpenda veriiur að tilkynna
skriíioga og geta um fyrverand* bástad jafnframt.
Utanáskript til afgreidslustofu bladsins er:
Tlie l.ögberg l*rintin|r A: Rubliab. Co
P. O.Box 368,
Winnipeg, Man.
"Jtauáskrip|ttil ritstjdrans er:
Editor Lögberg,
P-0. Box368,
Winuipeg, Man.
- samkvaomt landsTSgum er nppsflgn kaupenda á
bladi óglld, nema hannsje skoldlaus. þegar hann ser.
lrupp.—Ef kaupandi, sem er í skuld vid bladíd flytu
Tlstferlum, án þess ad tilkynna heimilaskiptin, þá er
|>ad fyrir dómstdlunum álitin sýnileg slnnum fyrr
prettvisum tllgangi.
— iummtudagikn 19. nóy. 1886.—
Gildið á Hotel Matiitoba.
(Niðurlag af ágripi af raðunian.)
Mr. W. E. Perclue mælti pví
næst fyrir inÍDni Manitoba þingsins.
Hann byrjaði ræðu sína með því að
hrósa ræðu Mr. Tarte’s. Hann sag-ði,
að pingið ætti sannarlega lof skilið
fyrir pað, að hafa komið fjárhagsmál-
um fylkisins á heilbrigt ástand og
eEnt J>annig heit f>au, er gefin voru
áður en hin núverandi fylkisstjórn
tók við.
Hon. J. D. Cameron svaraði
fyrstur fyrir hönd fylkispingsins.
Hann ljet í ljósi ánægju sína yfirþví,
að eiga kost á að vera hjer viðstaddur
oem þingmaður MaLÍtoba fylkis, sem
meðlimur fylkisstjórn|rinnar og sem
maður, er tilheyrði frjalslynda fiokkn-
um. Hann minntist með fám orðum
gestanna að austan og sagði, að
engum manni væri svo mjög' að
pakka kosninga-úrslitin í Quebec-
fylkinu sem Mr. Tarte, hinum hrausta
hershöfðingja 1 liði Mr. Laurier’s, og
mönnum væri sannarlega ánægja í að
heilsa slíkum gestum sem lionum og
Mr. Bourasse. Hann minntist a fylkis-
Jjingið og mál J>au, er menn hefðu
haft mestan áhuga á um síðustu 25
ár. Hann drap á “hina litlu uppreisn“
er átt hefði sjer stað u n pað leiti að
Manitoba gekk inn í Canada-sam-
bandið; og einnig drap hann á
kaupin á norðvestur landinu af H. B.
fjelaginu, er komið hefði peirri vit-
leysu inn í suma menn, að fylki petta
væri skattland Canada. Af pessu
hefði leitt stöðugt pref milli fylkisins
og sambands-stjórnarinnar. Eitt af
peim málum, er olli misklið, hefði
verið spursmálið um einveldi Can.
Pac. járnbr. fjelagsins, sem hefði verið
leitttil lykta 1888, en svo hefði risið
pref útaf öðru máli, sem staðið hefði
yfir síðan 1890. !>að væri vonandi,
að úrslitin 23. júní síðastl hefði geri.
enda á öllu pessu ósamlyndi. Fylkja-
stjórnirnar og sambands-stjórnin ættu
að vinna f sameiningu að framförum
Canada. Að undanförnu hefði verið
pví nær ómögulegt, að fá sambands-
stjórnina til svo mikið sein athuga
rjettmætar kiöfur fylkisins, en petta
væri nú breytt, og allir blytu að vera
ánægðir með stefDU Mr. Tarte’s, eins
og hann hefði skyrt hana. Að endingu
kvað Mr. Cameron fylkispingið hafa
pað hugfast, að fylgjast með kröfum
tímans framvegis, eins og að undan-
förnu,að vinna að framförum fylkisins.
Hon. Pobert Watson minntist á
baráttu frjálslynda flokksins frá 1887
til 1891, og frá 1891 til 1896, pegar
flokkurinn vann hinn mikla sigur
og velti hinni spilltu stjórn úr völdum.
Nú styddu margir heiðarlegir kon.
servatívar frjálslynda flokkinn, og
margir peirra væru nú staddir í gildi
pessu. Hann sagðist sjá fram á, að
framfara-öld væri að renna upp yfir
Canada. Canada-pjóðin hefði nú
pann mann fyrir framan um mál sín,
er hún hæði treysti og virti. t>rátt
fyrir pað, að Manitoba hefði að eins 2
frjálslynda menn á sambandspinginu,
væri mikill meiri hluti Manitoba-
manna styðjandi stefnu frjálslynda
flokksins. Kringamstæður, sem frjáls-
lyndi flokkurinn ekki rjeði við, ollu
pvf,að prír af hinum sterkustu pingm.
efnum hans hefðu ekki náð kosningu,
nefDÍl. Mr. Joseph Martin, J. H. Ash-
down og dr. Rutherford. !>au meðöl,
er notuð hefðu verið gegn peim,hefðu
verið hin svivirðilegustu. Patrónar
sæju nú að peir hefðu verið flekaðir.
Ræðum. sagði, að fylkispingið mundi
með ánægju vinna í fjelagi við Ottavva-
pingið að framförum Vestur-Canada.
Hann sagði að lokum, að hann væri
viss um, að Mr. Tarte mundi efna öll
sín heit, en pá trú hefði hann ekki
haftá peim opinberraverka ráðgjöfum,
sem hefðu heimsótt oss undanfarin ár.
Hon. J. E. P. Prenclergast mint-
ist fvrst á hina pólitisku erfiðleika,
sem Canada hefði átt við að búa fram-
an af, og sem leitt hefði til pess að
fylkja-sainbandið hefði myndast, og
syndi fram á, hvaða orsakir hefðu ieitt
til pess að skólamálið hefði komið
upp, sem hann vonaði að nú yrði frið-
samlega útkljáð, svo að hinir tveir
pjóðflokkar (franskir og enskir Can-
adamenn) fengju næði tii áð vinna
sameiginlega að framförum pessa
unga og efnilega fylkis.
E>ar næst flutti borgarstjóri
Jameson ræðu og mælti fyrir minni
Manitoba-fylkis. Hann minntist á
spádóma Sir Charles Tupper’s, sem
ekki hafa rætzt; sagði, að prútt fyrir
pað tryðu Manitoba menn a framtíð
fylkisins. Hann sagði, að fó.'kið væri
mikils til of fátt, og minntist á hinar
mörgu auðs-uppsprettur, sem pyrfti
að gera fylkisbúum mögulegtað nota,
sjerilagi timbnð og málmana við
Winnipeg-vatn. Hann pakkaði Mr.
Tarte fyrir áhuga pann, er hann syndi
á umbótunum á St. Andrews strengj-
unum. Framkoma hans væri alveg
gagnstæð atferli eins hiuna
fyrri ráðgjafa, er hefði sagt
fólkinu að jeta fisk, til pess að auka
gáfur sínar. Hann sagði ennfremur:
„Jeg hef í kveld haft tækifæri til að
gefa nákvæmlega gætur að pessum
,,gentle“manni (Mr. Tartó), og sje
ekkert pað á hohum er líkist hornum
eður klaufum. En jeg sje kurteisan,
franskan, höfðinglegan mann.“ Hann
sagði, að sumir hefðu borið kvíðbogs
fvrir framkomu frjálslynda flokksins
gflgnvart Vestur Canada, en hann
sagðist vera hinn bughraustasti og
vonbezti í pví efni.
Hon. Mr. Sifton tók næst til
máls, og hjelt eina pessa afbragðs
ræðu, sem honum er svo ljett að halda,
og lauk miklu lofsorði á Mr. Tarte
og alla framkomu hans, og pakkaði
honum, cæst Mr. Laurier, að sam-
bandsstjórnin hefði hætt við kúgunar-
stefnu sína gagnvart Manitoba. Hann
sagði, að orð Mr. Tarte’sum skóla-
málið syndu, að hann væri sannarlega
frjálslyndur og sanngjarn maður, og
að ef málið yrði útkljáð Manitoba-
mönnum á geðpekkan hátt—og pað
væri eini vegurinn að útkljá pað,—
pá yrði pað Mr. Tarte að pakka, næst
Mr. Laurier. Hann sagði, að pað
væri gleðilegt teikD, að Mr. Laurier
hefði ekki einasta tekist að laða að
sjer menn úr frjálslynda flokknum,
heldur einnig úr konservatív flokknum.
Mr. Sifton sagðist pví næst geta sagt
borgarstjóra Jameson hver yrði stefna
frjálslynda . flokksins; liún yrði, að
framleiða auðsuppsprettur landsins
og auka velmegun pjóðarinnar. Hann
sagðist ekki geta annað en bent á
pað með ánægju, að 25,000 bændur
hjer hefðu uppskorið um 60,000,000
bushels af korntegundum í ár. Hann
sagðist vilja leyfa sjer að biðja Mr.
Tarte að benda sjer á einn einasta
stað í víðri veröld, par sem jöfn tala
af bændum hefði gert annað eins.
Mr. Sifton benti á hið mikla landflæmi
hjer, sem hæfilegt væri til akuryrkju,
en væri ónotað enn, og sagði að pað,
sem fylkið einkum parfnaðist, væri
fleira fólk. Hann sagði, að kvikfjár-
ræktin hjer ætti einnig mikla framtíð
fyrir höDdum. Osta- og smjöjgerð
væri á miklum framfaravegi, og að af-
urðir mjólkurbúanua li]er muni að 1
eða 2 árum liðnum verða sendar til
Austurlanda, Kfna og Japan. Svo sjeu
fiskiveiðarnar, sem muni aukast mjög
pegar járnbrautin, sem nú er verið að
byggjn, verða fullgerð til Winni-
pegoosis-vatnsins. Fyrst fylkinu hafi
farið fram eins og átt hefur sjer
stað undir óhagkvæmum kringum-
stæðum, hvað mundi ekki bafa verið
undir hentugum kringumstæðum ?
Mr. Sifton benti á pað, hvernig land-
inu væri skipt, sem erfiðleika; einung-
is sectionir með jöfnum tölum væru
heimilisrjettar-lönd, en pær, er stakar
tölur bæru, væru gefnar járnbrauta-
fjelögum og öðrum fjelögum. t>að,
að landinu væri skipt eptir pessari
reglu, er væri verk eldri stjórna, tefði
ekki að eins fyrir bygging landsins,
heldur væri mikill erfiðleiki fyrir
bændurna, par eð með pessu móti
yrði svo mikið land skattfritt.
Hver einasta ónumin ekra af landi
í Manitoba ætti að vera heimilisrjettar-
land. Hið skattfría land væri ekki
eini erfiðleikinn. Hinir háu tollar
og hið háa flutningsgjald á vörum, út
og inn, væri annað sem pyrfti að
breyta. Framtíð landsins hjer væri
mjög komin undir stefnu sambands-
stjórnarinnar. Ræðm. sagði enn
fremur, að frjálslyndi flokkurinn ætti
fyrst af öllu að reyua alvarlega að
kippa í lag misfellum peim sem or-
sökuðust af rangri aðferð á umliðna
tímanum. Heimskulegt, næstum pvf
glæpsamlegt, skeytingarleysi hefði
verið orsök til pess, að margir hinir
beztu bændur úr Austur-fylkjunum
hefðu flutt sig búferlum til Dakota,
Minrresota og Montana, í staðinn fyrir
til Manitoba. Það væri erfitt að lag-
færa pann klaufaskap, er flæmt hefði
pessa menn út úr landinu. Það væri
á tfmabilinu milli kosninganna, en
ekki rjett fyrir kosningar, að pað ætti
að athuga nauðsyn pá sem væri á
opinberum umbótum hjer í fylkinu,
og sem færi sívaxandi. Dað
pyrfti að breyta toll-lögunum
bændunum í hag, pví bóndinn sje
landstólpi. Vjer verðum að fá ódjtr-
ari vöruflutning—og pvi máli vonaði
Iitu að ekki verði gleymt. Lög lands-
ins verði að vera holl fyrir bóndann.
Frjálslyndi flokkurinn gæti ekki ept-
irlátið sjer betri bautastein, en að
byggja vel upp norðvestur Canada.
Hann sagði, að Manitobamenn væru
alls ekki pröngsynir hvað pað mál
snerti; peir væru ætíð fúsir á
að taka höndum saman við menn
í Norðvesturlandinu og British
Columbia, og hjálpa peim til að koma
fram málum sínum. Ræðum. kvað
orð leika á pví, að Bandaríkin væru
að ná undir sig verzlun manna í
námuhjeröðunum par vestra. Slíkt
mætti alls ekki eiga sjer stað. Hann
gaf í skyn, að „Crow’s Nest Pass“-
járnbrautin væri nauðsynleg. Þegar
hún sje komin á verði sjerhver náma-
maður í British Columbia YÍðskipta-
maður kaupmanna í Winnipeg, Tor-
onto og Montreal, og pá höfum vjer
stigið eitt spor til að tryggja Canada-
mönnum verzlun Canada. Til pess
að framkvæma allt pað, sem gera
parf, verði hver einasti maður, hvert
einasta fjelag og hver einasta stofnun,
er hlut á hjer að máli, að taka hönd-
um saman til framfara pessu mikla
landi. Frjálslynda flokknum hefði
verið brugðið um pað, að hann væri
ekki drottinhollur, en ef honum tekst
að byggja upp petta land, liið mesta
land er liggur undir brezku krúnuna,
pá hafi hann nógsamlega sannað
drottin-hollustu sína.
| HEIDRUDU SKIPTAVINIR! f
^ ♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
Um leið og jeg þakka ykkur vinsamlega fyrir ^
^ góð viðskipti í þau tuttugu ár, sein liðin eru síðan
verzlan mín byrjaði Og alla þá orðheldni og skilvísi, E3
y sem flestir ykkar hafa sýnt mjer á því tímabili, lýsi 3
gE jeg hjer með yfir því, að hinn 20, þ. m. hætti jeg að =5
lána vörur. Loka jeg þá reikningum viðskiptamanna ^
^ rninna og mælist til þess, að þeir borgi ínjer fyrir ^
^ lok þessa mánaðar skuldir þær, sem jeg á hjá þeim. ^
Jeg hefi nú nieiri vörur en nokkru sinni
áður og sel þær gegn m jtíg lágu verði
^ —og vænti þess að það verði okkur til sameiginlegs
y hagnaðar að eiga saman skipti í haust. ^
Qlenboro. 6. okt. 1896. 3
I Fr. FRIDRIKSSON. I
Í 444444«é4*444444«44é«é4Í4444é44éUé«44«4é444444^é44444«444444*4«u€
5
3
198
sannfærður um, að hann væri eins varnarlaus fyrir
pessum nýja mótstöðumanni eins og sundmaður er
út á æðisgengnum ósjó. Hann varði sig í dauðans
ofboði, og hann bjóst við á hverju augnabliki að
finna sverðs-oddinn koma við brjóstið á sjer, pegar
hann sjer til mestu undrunar fann, að eitthvað særði
hinn upplypta vinstri handlegg hans neðanverðu,
lfnast pví að glóandi stálpráður hefði snortið hann,
Og um leið sá hann, að Granton hafði gengfð á milli
peirra og slegið sverð Bostocks upp og gripið um
hægri úlflið sinn með vinstri hendinni. Hvað gekk
á? Hvað átti allt petta að pýða? Hann heyrði, að
Granton sagði með mjög alvarlegri rödd:
„Það er eitthvað bogið við sverðið yðar, Mr.
Bostock“.
Gerald stóð grafkyr og starði á pá. Bostock,
sem virtist,pegar Granton skildi pá að.hafa eitt augna-
blik tilhneiging til að ráðast á Granton, stóð nú
staurrjettur og stífur. Granton, sem hafði aptur sett
upp grímuna, horfði beint framan í Bostock.
„Það er eitthvað bogið við sverðið yðar, Mr.
Bostock,“ sagði Granton aptur.
Bostock lypti sverðinu upp, en Granton reif
pað af bonum, áður en hann gæti varnað pví. Bost-
ock sýndi enga mótstöðu. Þótt Bostock kynni að
vera betri skilmingamaður, pá var Granton vafalaust
miklu sterkari maður. Þar að auki virtist Bostock
©kki sjá neina ástæðu til, að taka afskipti Grantons
207
konar sjóleg fegurð, sumpart verulegleiki, en sum-
part ímyndun, er gerir mikið að verkum í pá átt að
auka fegurð ánnnar ; en pað eru til svæði meðfiam
voru kæra London fljóti, sein eru eins óelskuleg og
hægt er að finna nokkursstaðar í veröldinni. Eitt af
hinum allra-ljótustu svæðum meðfram allri ánni er á
bakkanum hægra megin, hinumegin við Battersea,
einmitt par -semáin rennur inn í borgina, einmitt
par sem hún virðist hafa gersamlega sleppt öllu pví
er minnir á grænu engin og skógi vöxnu hæðirnar,
er hún hefur runnið um. Á pessum eyðilega stað,
innan um fúnandi bryggjur og hrörleg hús, stóð
bygging nokkur, sem útheimtir vora sjerstöku at-
liygli.
Bygging pessi hafði auðsjáanlega eitt sinn verið
einskonar báta-skýli, en nú virtist pað hafa verið
lengi ónotað. Það stóð úti á ánni, nokkur fet frá
landi,á palli, sem stóð á staurum, er reknir voru niður
í árbotDÍnn. Öðru megin höfðu sumir staurarnir
sígið dálítið niður, svo allt húsið hallaðist dálitið,
lfkt og pegar hattur hallast á sætkenndum manni.
Pallurinn, sem hús petta stóð á, náði að eins
um eitt fet útundan kofanum. Hver sá, sem
hefði ætlað sjer að ganga í krÍDg um kofann,
hefði orðið að gera pað með miklu lagi
renna sjer á röð með faðminn útbreiddan mót veggj-
unum, eða eiga að öðrum kosti á hættu.að falla í ána.
Á kofanum voru tvennar dyr, aðrar á framstafni og
hinar á bakstafninum, og einn gluggi var á peirri
203
En hvað sne'rti hinn klaufalega skilminga-kenn-
ara, pá hafði hann haft sig burt eins fljótt og hann
gat. A meðan Granton varað bindaum sár Geralds,
hafði hann dvalið eptir hjá lafði Scardale og Fidelin
og endurtekið fyrir peiin alla sfna iðrunar- pulu og
gefið peim mikið sennilega skýringu um pað, hvern-
íg slysið hafði viljað til. Hann sagði, að vopn befði
aldrei áður verið slegið úr hendi sjer sfðan hann var
barn; að hinn ungi Mr. Aspen hefði reglulegan járn-
úlflið; að sverðið hefði peytzt svo langa leið í burtu
að hið eina, sem hann hefði haft rænu á, hefði verið,
að ná sjer aptur vopni í hönd; að petta óviljandi og
óafsakanlega brot hans móti siðvenjunni, nefnil. að
grípa vopn úr sliðrunni 1 staðinn fyrir að bíða við og
ná aptur sverðinu,sem hafði kastast svo langt S burtu,
hefði verið orsökin í hinu ólánlega slysi, að hann
greip sverð sem hnappurinn hefði, af tilviljun, brotn-
að af daginn áður, og sem alls ekki hefði átt að vera
skilið eptir 1 skiltningasalnum.
Hinir tveir ungu menn urðu samferða spölkorn,
eptir að peir fóru frá lafði Scardale.
„Þjer komust fallega frá pví,“ sagði Granton,
eptir ofur-litla pögn.
„Skeynunni?—ó pað er enginn hlutur/1 sagð1
Gerald.
„Nei—jeg meina ekki pað,“ sagði hinn; ,»je£
meina fyrtsa samfundinn við Ratt Gundy, breyttann
f Rupert Granton. Jæja—jeg er yður mikið pakk-
látur fyrir, hvað J>jer tókuð J>að stillilega. Hvað