Lögberg - 21.01.1897, Blaðsíða 3

LÖGBERO, FIMMTUDAGINN gl JANÚAR 1897
Dr. Grímnr Thomsen.
Stuðlabjörgin fornu falla. —
Fallið hefur margt 1 ár:
hrapað björg úr hömrum fjalla,
hrunið margur tindur hár. —
Hjer varð meira en hjeraðsbrestur,
hjer er tindur fallinn mestur.
Höfuðsmaður hneig að velli
höfuðsmanna í frægum stað.
Hraustur stóðst hann ásókn elli,
eigi gaf sig hót við Jjað.
Ern var hann f elli’ og glaður
andans sannur höfuðsmaður.
T.tt var glatt í öðlings inni,
^rnsir gestir sóttu’ hann heim
víðsvegar úr veröldinni,
vel hann tók á mótt J>eim.
Iljer var glaðlegt höfðingssetur,
hvergi menn sjer undu betur.
Sónar-vín úr suðurlöndum
sínum gestum veitti hann;
var f>að yndi vegfaröndum
vel að teyga drykkinn f>ann.
Gamla vlmð gladdi rekka,
gaf hann öllum hollt að drekka.
Stðast bar f>ar gest að garði,
Grímur bauð hann velkomÍDn.
Dauðinn f>ar að dyrum barði,
Drottinn sendi’ hann f>angað inn.
Það, sem fyr ei ávann elli,
ávann hel, — að kappinn fjelli.
Nú er hljótt í hersis ranni,
harpan fræga brostin er.
Dapur ej>tir drúpir svanni,
dtsin góða’, er kaus hann sjer.
Hnfpir ekkian harmi lostin,
hjartans dýr er strengur brostinn.
I>að er ltka önnur ekkja:
íslands hnípir döpur f>jÓð.
Eldri menn og yngri þekkja
elzta skáldsins fögru ljóð.
Hann var f>eirra’ ei að eins elztur,
en af mörgum talinn helztur.
Þar er mergur, afl og andi,
ekki tómt og fágað rím
Alstaðar í öllu landi
allir kunna að ryeta Grím.
Ljóðum hans f>eir allirunna,
utanað f>au margir kunna.
r
Ef t blöðum komu kvæði,—-
kvæði stundum ljet hann f>ar, —
spurt var um, hver undir stæði,
og ef Grímur nefndur var:
„t>að er Grfmur1 ;—fjurfti’ ei meira,
f>á var hver, sem vildi heyra.
Og f>ótt nafn ei undir stæði,
allir pekktu meistarann.
„Grímur hefur gjört f>að kvæði,
getur f>að ei nema hann;
f>að er hann og enginn annar,
andinn f>að og kjarninn sannar“.
Eitt var f>ó, sem að menn fundu, —
enginu sleppur laus við f>að, —
kvæðavinir illa undn,
að hann ljóð svo sjaldan kvað.
Ekki margt hann yrkja vildi,
en f>að mergjað vera skyldi.
Við f>að mega allir una:
Optar nytt frá Grimi’ ei sjest.
Nóg er samt og margt að rouna,
munum f>að sem allra bezt.
Dýran sjóð vjer eptir eigum,
ei vjer honum glata megum.
Hann ei fága kvæðin kunni,
kærði sig og lttt um J>að.
Fægðu glysi ei hann unni,
allt var traust, sem skáldið kvað.
Ósltpaður opt var bragur,
en f>ó gimsteinn harla fagur.
Ýmsa fágun yngri ttða
aldar hjelt hann spilltan sið.
Táp og festu fyrri lýða
felldi hann sig betur við.
Fornir voru’ honum firðar kærir,
fræðimenn og kappar mærir.
Allri vantrú vorrar aldar
var hann mjög svo frá snúinn.
Hennar dauðans kveðjur kaldar
komust ei í hjartað inn.
Trú og speki traust og gleði
tvinnað saman var 1 geði.
Glaður hjer með glöðum varhann,
gleymdi f>ó ei eldri tíð;
hennar menn 1 hjarta bar hann
hvar sem fór hann ár og sfð.
Helzt m«ð f>eim hann vera vildi,
við f>á heldur aldrei skildi.
Glatt er uppi’ í guðasölum,
Grímur nú er kominn þar.
biðu hans úr Hellas-dölum
hetjur, skáld og.spekingar,
ótal með frá öldum síðar.
Ódáins eru sveitir fríðar.
Hómer’ og Pindar honum fagna,
Hallgrfmur og Bjarni með.
Aldrei ljóðin f>eirra f>agna,
par sem allra fagnar geð.
Grímur tekur glaður undir.
Glaðir eru vinafundir.
Vai.dim;ar Beiem.
Forgjónin lijálpaði.
LÍF FULLT AF ÞJÁNINGUM.
t>yng8b höfuðverkur og prautir f nýr
unum gerði tilveru Mrs. Mc-
Cance auma. Dr. Williams
Piuk Pills læknuðn þegar önu-
ur meðöl dugðu ekki.
Tekið eptir Gravenhurst Banner.
Heilsuleysi er hlutur, sem öllum
er ilta við og flestir sem finna til J>ess
reyna sem fyrst að koma í veg fyrir
pað. Opt kemur pað pó fyrir að jafn-
vel binum beztu lækrium yfirsjest og
afieiðingin af pví verður sú, að sjúkl-
ingurinn liður um lengri ttma kvalir
opt svo óbærdegar að peir sem hei!-
brig'ir eru hafa enga hugmynd um
paö. En pegar inaður svo finnur
meðal sem læknar pes->a kvilia, pá er
ekki hægt að meta gildi peirra f doll-
urum og centum. £>an eru svo ómet
anlega rnikils virði. I>að er skoðun
peirra Mr. og Mrs. Hugh McCance frá
Ashdowu, Out, Mr. McCance segir frá
sjúkdómi konu sinnar á pessa leið;
,Undanfarin 3—4 ár hafði heilsa konu
minnar allt af farið versnandi. Fyrstu
sjúkdóms einkunirnar voru ógleði og
lystarleysi samfara prautura hjer og
par t Ifkainanum, og höfuöverk, sein
stundum gerði vart við sig. Eptir
pvt sem tfmar liðu kotn pað betur og
betur í ljós, að nýrun voru ekki í lagi
Ýms meðöl voru reynd en pau komu
að engu haldi. Síðasthðinn vetur
varð hún svo aum að jeg varð að
útvega henni lækmshjálp, og sendi
jeg hana pví til Barrie, par sem hún
fjekk góða aðhjúkrun, sem pó bætti
henni mjög lftið. Á. heimleiðinni
versnaði henni aptur og varð pá enn
lakari en hún hafði áður verið. Jeg
sá í blaði sem jeg hafði verið að lesa
vottorð frá manní sem hafði læknað
sig af samskonar syki, og pó jeg v ssi
að mörg meðöl hefðu venð reynd til
óp/tis við konu mfna, pá var nú samt
neisti af von lífnaður á ný. Jeg út
vegaði pvf nokkrar öskjur af Dr.
Williams Pink Pdls og gaf konu minni
inntöku undireins og jeg kom heim.
Konunni fór nú pegar að batna og
hjelt hún pví áfram að tnka pillurnar.
E>egar hún var búin að brúka úr sex
öskjum var heilsa hennar og útlit svo
breytt, að nábúarnir gátu varla trúað
sfnum eigin augum. Aður en húri
fór að brúka pillurnar var pað örðugt
fyrir hana að klæða sig og ómöguletít
að gera nokkur húsverk. Eri nú get
ur hún gert öll húsverk, þó hún hafi
ekki brúkað pillurnar meira en einn
mánuð. Degar jeg athuga allar kring-
umstæður tíun jeg psð skyldu mína
að benda peim sem veikir eru af pest-
ar litlu pillur sem björguðu konunni
minni frá sjálfsögðum dauða.
Reynsla liðitina ára sannar pað að
pað er ekki til nein sýki sem orsakast
af skomradu blóði eða veikluðu tauga-
kerfi er Pink Pills læknaekki, og peir
sem pjást af pessháttar kvillum gætu
opt komist hjá miklum kvöluin <>g ó
notum ef peir færu að brúka pær í
tima. Fáðu pjer ætið ekta Pink Pills
og lAttu ekki koma pjer til að taka
eptirstælingar eða meðöl sem reynt er
að selja til að græða á peim peninga,
eða maðöl, sem sagt er að sjeu ,.ilvog
eins góð.‘ Dr. Williams Pink Pills
lækna pegar önnur meðöl b.egðast.
! Pain-Killer.1
(PERRT DAVIS’.)
A Snre and Safo Remedy in every case
and every kind of Bowel Complalnt is
Pain-Killer.
ThJs is a true Rtatement nnd it can’t bo
made too strong or too emphatic.
It is a simple, safe and quick cure for
CrampH, Congli, IUionmatism,
Cullc, Colds, Neuraígia,
Diarrhœa, Croup, Toothache.
___ TWO SIZES, 25c. and 50c,
Ef Ykkur Er Kalí
Komid og kaupid hjá mjer
LODKÁPUR, LODHÚFUR,
YFIRFRA KKA, SKIXX VETLIXGA,
YFIRSKÓ, „MOCCASIXS“,
ULLARXÆRFÖT, ULLARÁBREIDUR
—OG—
ALLSKONAR KARLM ANN AKLÆDN AD
Allt gegn mjög lágu verði og í kaupbætir
10 Procent Afslátt
þegar kaupandi borgar strax í peningum.
Jeg hefi fengið óvenjnlega góð kaup á
DRY
og skal skipta hagnadinum sanngjarnlega á
millum kaupenda og seljanda.
GROCERIES
get jeg líka selt ódýrt, til d&mis:
5 pund bezta kaffr fyrir ...$1.00
1 “ Tomson’s kaffibætir......10
3 “ Evap. epli..............25
4 “ Rúsínur..................25
og margt íleira pessu líkt.
Ýmsa hluti hefi jeg frá næstlidnu ári, sem jeg sel
nú fyrir HÁLFYIRDI.
Fr. Fridriksson,
CLENBORO
uiírlA^? ffC.^
mMMÆ i
Karlmanna
Yfirhafnir
og ....
Fatnadur
-------
Nærfatnadur, Lodhúfur, Lodkragar, Vetlingar, og allt
sem tilheyrir karlmanna íatnadi — Vandadar
. , . vörur med lágu verdi . . .
White $c Manahan, *
l]ttníZri,Z3‘cohl°h"-u,°- --496 IVIain Street.
u***«*« *>0*)u&fTVovR
^ rovM r tuen át
hite hmnahan
30ð
„Fidelfa!“ var petta hróp.
Granton hrökk við, en færði sig enn nær rúmiou.
„Fidelía,“ sagði sjúklingurinn með lágri og
ó:iíiUú:íegri rödd, ósaraanhaugandi orðum, „faðir
þinn var ekki myrtur; jeg veit allt um það; jeg veit
það sanrarlega, en jeg get ekki sagt pjer pað. Jeg
gct ekki hjálpað pjer til að komast eptir neinu, er
pað snc: tir. Það er leyndarmál, og maðurinn er vin-
ur minu og vinur pinn, og jeg get ekki sagt frá
livað hann sagði mjer, ekki einu sinni pjer, Fidelfa.
O, ef pú elskar mig, pví skyldir pú pá bfða—pvf
skyldir pú láta mig bíða—pangað til pú hefur kom-
i,t að [k ssu? Trúðu mjer til pess, að pjer er fyrir
beztu, að fá aldrei að vita pað. Reyndu ekki, að
komast. að pessu, Fidelía, elskan roín. Láttu pað
halda áfram að vera leynðarmál; pað mundi að eins
lireila p'g ef pú kæmist að pví, og hvað gagn—hvað
gagn—hvað gagn? Ef við elskum hvort annað—og
pað gerum við—pað gerum við—pú sagðir mjer
sjálf, Fidelía, að pú elskaðir mig daginn—daginn—
kæra daginn, dýrðlega dagii.u f Ranelagh garðinum.
Ilvcit hafa pessir dagar farið. E>ví göngurn við ekki
i Ranelagh garðinuin núna? Yið göngum par ald-
rei nú, og pað virðist eins og jeg geti ekki gengið.
Hvað gengur að rnjer. Jeg ímynda mjer að pað
sje af pví, að jeg sje pig ekki nú, og pú stendur
fast á pvf, að við megum ekki giptast fyr en við
höfum komist að öllu er snertir föður pinn, og pú
jnátt ckki fá að vita um pað—nei, nei, nei. L<áttu
316
mínar eru gagnvart henni—mjer pætti ekki gott, ef
hún vissi pað. Jeg geri ráð fyrir að pað mundi að
eins pina hana og særa. Lffið er dapurt pegar allt
kemur til alls. Jeg geri ráð fyrir, pegar öllu er á
botninn hvolft, að jeg hefði gert eins rjett f, að vera
kyr í samkvæmislifinu ocr gera mjer viðtekna háttu
að góðu, fylgja hinni ruddu braut og gipta mig snot-
urri konu og sezt um kyrt. En pað er ekki til neins
að hugsa um allt petta nú. Enginn má sköpum
renna. Jeg fór mfua leið, og nú skal jeg fara mfna
leið aptur. Jeg kom aptur og læddist eins og
skuggi inn í menntaða heiminn í London — og nú
mun jeg læðast eins og skuggi út úr honura »ptur“.
XX. KAPÍTULI.
„JEG ER BATT GUNDY“.
Morguninn eptir voru pær lafði Scardale og
Fidelia 4 gangi í garði menningar-skólacs, áður en
hin vanalega kennsla byrjaði. Fidelia hafði veriö
að ljetta á hjarta sfnu fyrir vinkonu sinní. Lafði
Scardale liafði hlytt á pað, sem Fidelia hafði að
segja henni, og ofur-litlum vonbrigðisskugga brá á
andlit hennar. Hún giaddist yfir pví S hjarta slnu,
að Fidelia var sæl,—eða átti í vændum að verða sæl;
hún óskaði að eins, að hún liefði Oðlast sæluna á anu-
ap \)átt. Hún kyssti stúlkuna blfðlega og sagði:
305
„Jeg veit svo lftið um allt petta mál,“ sagði
Eostock. „Jeg tala hjer að eins um pað, sem jeg
heyri sagt.“
„En yðar kennig er, að Ratt Gundy sje hvata-
maður að pessum morðum og morðtilraunum?“
sagði Granton.
„Ef hægt er að segja, að jeg hafi nokkra kenn-
ingu í pessu efni—ef mjer er annars mögulegt, að
mynda mjer nokkra skoðan um pað—pá mundi jeg
segja, já; pað er mfn skoðan.“
„Nú, pað er undarlegt,“ sagði Granton. „Hjer
erum við nú, tveir sætnilega skynsamir menn, og
báðir óviðkomandi pessu spursmáli—og höfum, að
jeg Smynda mjer, hjer um bil sömu, eða alveg sömu
kringum stæður til að fá upplýsingar um pað—og
við höfum komist að alveg gagnstæðuin ályktunutn.
Okkur kemur báðum saman um pi ð, að pessi morð
og morðtilraunir sje upprunnið f einum og san a
beila—okkur kemur saman um pað—eða er ekki svo,
Mr. Bostock?“
„Jú,“ sagði Bostock hikandi, „jeg held, að okk-
ur komi saman um pað.“
„Ó, en heyrið pjer nú—erum við gersamlega
sammála um pað?“ sagði Granton.
„Gott og vel; já—jeg býst við að við sjeum
pað.“ sagði Bostock.
„Allur munurinn er, að pjer álítið, að vjelráðin
sjeu upprunnin í heilanum f hauskúpunni á hinum
týnda Ratt Gundy?“ sagði Granton.