Lögberg - 04.02.1897, Page 6

6
LOGBERG FIMMTUDAGINN 4. FEBRUAR 1897.
Grettisljóö.
Niðurlag frá 3. bls.
43. Velja dreopir vopnin stinn,
vefst £>eim lengi hujrurinn,
vígs til gengis viðlátinn
verður enginn fyrst um sinn.
'44. Nú skal segja furtum frá,
fljött peir eygja brögðin grá,
taka að geygja og grenja þá,
grj'ta, fleygja, brjóta og s)á.
45. Stokk peir skjóta á stofuhlið,
sterkir brjóta skjaldjjilið,
gegnura rótast gangrúmið,
gein par móti opið rið.
4^. Grettir Ijótum Þóri J>á
pusti mót, og fleini brá,
krókaspjótið kempan há
keyrir J>rjótinn miðjan á.
47. Hætta grið, en harðnar styr,
hlupu af riði vargarnir
allir niður uppvægir,
eins og skriðu flugurðir.
48. Ólmir dynja he)s í hríð,
höggin drynja pung og tíð,
t>að var kynja J>raut og stríð,
J>ó að brynjur skorti lyð.
49. Bákn sjer fundu berserkir,
blóðs á grundu hámrammir,
heljar dundu hlunkarnir,
hrukku í mundum bjálkarnir.
50. Grettir varast galin tröll,
glöggur snarast mjúkt um völ),
fjórum J>ar við hersis höll
hlóð af skara kempan snjöll.
51. Hopa að vlði víkingar,
vekja hríð að nyju J>ar,
heima bíða húskarlar,
húmið skrjfðir fold og mar.
52. Kófið hraut úr hreggsölum,
beyrðist taut f vindinum,
beljuðu naut á básunum,
brast og J>aut í viðunum.
53. En um hóla helsærðir
hvíla dólar sundraðir,
hvessa tólin hrafnarnir,
bræddir góla rakkarnir.
54. Hræðslan ærir heimaj>jóð,
hvergi bærast láta fljóð,
burtu færast högg og hljóð—
húsfrú mær í dyrum stóð.
55. Eygir saman sex og einn,
sízt var gamanleikur neinD,
mest er hamast hraustur sveinn
Jbennar lamast sjónarsteinn.
56. H/ma í skoti húskarlar,
hreystin protin mesta var,
sýna hlotið sá-ra-far,
sverðabiot og meiðingar.
57. Harðan stundi bersis fljóð,
heiptum bundin, rauð sem blóð,
kaldri mundu Mímisglóð
miðaði sprund á hjartaslóð.
58. „Brandadyrum bæjar í
bíð eg kyr, og hjeðan fly
aldrei, fyr en einhver ný-
efni spyr úr J>essum gny“.
59. „Hælst ei, norn, nje hrósa J>ú,
hersisborna að sigrir frú,
heiður vorn og helga trú
hjörinn forni geymir nú“.
60. „Verði Grettir val-dauður,
vífs er eptir stórhugur,
engan blett skal ágætur
á mjer frjetta í>orfinnur“.—
61. Heldur var nú stundin ströng,
stóð hún par, en nótt var löng,
minnst er varast meiðmaspöng
maður snarast inn með söng:
62. „Tólf eg felldi og hjörvi hjó
hjer í kveld, en dauðinn hló;
einn eg veld peim sára-sjó;
sofa held eg, mátt’ í ró“.
63. „Seg hvar heyrir, seint og fyr,
sigri fleiri einn (eg spyr):
liggja tveir og tíu í styr
tröllum meiri berserkir“.—
64. Æðisgengin eptir morð,
efans strenging hels við borð,
sjer hún fenginn frið á storð,
fögur lengi mælti ei orð:
65. „Vertu sóma sí vafinn—
síðan rómar gagntekin—
hetjudómur hlægi J>inn,
hvar sem ljómar röðullinn“.
66. „Þjer mun aldrei“—J>vi er ver—
„pakkir gjaldast, eins og ber,
þó skal tjalda pvl til er:
pjer á valdi er gjörvallt hjer“.—
67. „Mun ei sami maðurinn“—
mælti rami fullhuginn—
„sem var frama fráskilinn
fyrir gaman viðskiptin?“
68. Hersir frjetti heimkominn
hetju rjett um stórvirkin,
kyssti Gretti gagntekinn,
greindi petta hugfanginn:
69. „Vildi’ eg, frægi vinur minn,
verðleik æ jeg myndi J>inn,
og J>jer lægi á eitthvert sinn,
að pú sæir vilja minn“.—
70. Syndi hetju hauklyndur
hæztu metorð Þorfinnur,
aldrei getur að prengdur
átt sjer betri fóstbróður.
Olafur Olafsson.
Dáinn að Mountain, 1896.
[Ólafur sál. bjó seinast á Þríhyrn-
ingi í Möðruvalla-sókn í Hörgárdal,
í Eyjafjarðarsyslu, áður en hann flutti
til Ameríku árið 1876. Hann átti
lengst af heima að Mountain, N. Dak.
eptir að hann flutti hingað til lands.
Ólafur sál. var vel greindur maður
og sjerlega vandaður til orða og
verka. Hann mun hafa verið yfir
sjötugt er hann ljezt].
Dagur er liðinn, komið er kvöld,
kvíldar- og friðarstund;
þannig fram lfður ár og öld
allri mannlifs á grund;
Enginn veit fyr en æfin öll
út er runnin í heim;
allt af svo tímans falla föll
fjarlægan útí geym.
Ólafur nú er lagstur lík,
lokinn við dagsverkið;
ástrík hann syrgir auðarbrík
ekkju við takmarkið;
saman í gleði, sorg og J>raut
sveittust pau langa tíð,
hvert annars dyggða nytra naut,
náð drottins var peim blíð.
Ákvarðað drottins er svo ráð,
einn skuli falia í dag,
annar á morgun leggst á láð—
líður svo alft í hag—
eilíf sælan J>vf uppbyrjar
endar nær hjervistin.
Merki guðdómsins miskunar
margföldu par jeg finn.
Sefur hjer lík J>itt sætt í frið,
sveipað I dimmri mold;
er nú frá hjervist útgengið
aðskilið sál og hold,
himnaföður 1 helgidóm
hafin er öndin J>ín,
trúföst J>ar lifir frjáls og fróm,
farsæld hvar aldrei dvín.
G. J.
Reynslá bónda eins.
LA GBIPPE SKILUR VI» IIANÍI MAGN-
ÞROTA OG ÓTGKRÐAN.
Hann pjáðist af kölduflogum, höfuð-
veikisköstum og bjartslætti. í
prjá mánuði var hann að reyna
meðöl, en J>au dugðu ekkert.
Fáir sjúkdómar eru J>að sem jafn-
hættulegir eru lífi og heilsu manna
sem La Grippe. Þó sjúklingnum
kunni að batna í bráð, J>á skilur hún
pó optlega svo við hann, að heifsa
hans er eyðilögð. Einn af mönnum
þessum er Mr. Harry Dagg, alpekkt-
ur bóndi einn er b/r 8 mílur fyrir
sunnan Ninga í Manitoba. Lasleiki
hans byrjaði vorið 1893 pegar La
Grippe sýkin óð yfir landið eins voða-
lega og vjer allirtmegum muna. Þeg-
ar honum batnaði, pá varhann pó ein-
lægt að fá kölduflog, höfuðverk og
svima og fylgdi pví stundum ákafur
hjartsláttur. Mr. Dagg fór pá til
Boissvain, að leita sjer læknis, og
sagði læknir honum, að af sýki pessari
mundi tærin verða, og rjeði honum að
hætta vinnu allri. í J>rjá mánuði var
hann hjá læknir pessum, en varð verri
1 stað pess að batna, og svo var hann
loks úttaugaður orðinn, að hann varð
uppgefinn hvað lítið sem hann reyndi
á sig. Þegar svona stóð, pá vildi
svo til að nágranni hans eiun rjetti
honura bækling með auglýsingum á
Dr. Williams Pink Pills. Las hanu
par vottorð nokkur og rjeði J>að af að
reyna piilurnar. Hann vissi að hann
var hættulega staddur og hugsaði sjer
pví að reyua jrillurnar til fuils og ails
cig fjekk sjer svo e.inar 12 ö kjur.
Þegar hann var búinn að brúka úr 3
öskjum, kvaðst hann ekki vera í nein-
um efa um að pillurnar rayndu hjálpa
sjer, pó að baUnn væri ekki mikill í
bráð pá hresstist hanu stóruin og varð
vonbetri. Hjelt hann svo áfram að
brúka pillurnar allan veturinn 1894
og með vorinu var liann alheill orðinn.
Hann var eins sterkur og hraustur
eins og pegar hann var á bezta skeiði
og upp frá pví hafði hann heilsu hina
beztu. Mr. Dagg segist enn pá brúka
Dr. Williams Pink Pills vor og haust
sem styrkjandi meðal og segir sjer
verði ætíð gott af peim og pyKist viss
um pað, að ef að aðrir fylgi dæmi
hans mundi vera minna um pjáuingar
í landinu.
Dr. Williams Pink Pills nema
burtu orsakir sjúkdómsins, hrekja
sjúkdómana burtu úr líkamanum og
veita sjúklingnum heilsu og styrk. I
niðurfallssýki, mænusjúkdómum,
mjaðmagigt, gigt, heimakomu, kirtla-
veiki o. s. frv. eru pillur pessar betri
en nokkur önnur lyf, Þær eru einn-
ig ágætar við sjúkdómum peim sem
svo sárlega pjá konur margar og liafa
pær gert marga konuna rjóða og
hraustlega í andliti, sem orðin var föl
og veikluleg. Þá eru Pink Pills
ágætar fyrir inenn sem útslitnir eru af
erfiði, ólifnaði eða sorgum og gremju.
Allir lyfsalar selja pær eða senda með
pósti sje borgað fyrirfram 50 cents
fyrir hverja öskju, eða 6 öskjur fyrir
$2.50. En skrifa verður til Dr. Will-
iams Medicine Co., Brockville, Ont.
Gætið yðar fyrir eptirstælingum, sem
eiga að vera ,alveg eins góðar1.
$*£•***«£
«8?
Kr«a& Up * C'4' ia TSme
( tir USIN 3
FYSY-PECIOBt
Tlio Quick Cnrp for COUÖHS#
colds, ckov:í% intoN-
CHiTI.S, iípA ÍISKNU.'nS, etc.
M«s. Jr.SF.VH Norwick,
of L ') Soiau.en Ave., Toronto, wrdes:
“ pýTiy-'.'eotoral liftfl n**v«r fnilod to cura
iny i j.iclron of cronp jifc r a f«w doscs. It
«,i e«I invsolfofíiloTíí-hUniding cough after
k vor.il orlií’.r veniwiícs hsid fuilcd. It has
riRO viovi d an ezcelleiit couph cu;ofor my
ím. i y. I p efer It to anv othor mediciud
for co.iglie, croup or hoantenesa. ’
H. O. PAnn*'UR,
oí Liitlo Ko-her, N.B., wi ites :
• a curo for conghs Pvny-Pectoral 1»
ti.e 11'-bt KciJinK medicinol liave; my cus-
tomem wlil havo nc otlier.”
Large IJottle, 25 CU».
DAVIS & LAWRENCE CO., L-d.
Propiietors, Montreal.
Stranahan & Hamre,
PARK RIVER, - N. DAK.
SELJA ALLSKONAR MEDÖL, BCEKUE
SKRIFFÆRI, SKRAUTMUNI, o. s. fr.-.
Mr. Lárur Árnason vinnur í búSinnf, og 'er
|ivl hægt að skrifa honuin eða eigendunum á fsl.
| þegar menn vilja fá meir af einhverju meðali, sem
j |>eir haía áður fengið. En œtíð skal muna aptirað
I senda númerið, sem er á miðanum á meðala-
glösunnum eða pökkum.
Til Nyja-Islands!
Undirskrifaður lætur góðan, upp-
hitaðau sleða ganga á milli Nýja-
íslands, Selkirk og Winriipeg. Ferð-
irnar byrja næsta briðjudag (17. p.m,)
og verður hagað pamiig:
Fer frá Selkirk (norður) priðju-
dagsmorgun kl. 7* og kemur að ís-
lendingafljóti miðvikudagskveld kl. 6.
Fer frá íslendingafljóti flmmtn-
dagsmorgun kl. 8 og keinur til Sel-
kirk föstudagskveld kl. 5.
Fer frá Selkirk til AVinriipeg á
sunnudaga og fer frá Winnipeg apt-
ur til Selkirk á mánudagsmorgna kl.l.
Sleði pessi flytur ekki póst og
tefst pvl ekki á póststöðvum. Geug-
ur reglulega og ferðinni verður flýtt
allt sem mögulegt er, en farpegjum
pó sýnd öll tilhliðrunarsemi.
Fargjald hið lægsta, sem býðst á
pessari leið.
Helgi Sturlaugsson keyrir sleðann.
Figandi: Geo, S. Dickinson,
SELKIRK, MAN.
Will bo wreathed with a most engaglnj;
smile, oíter you invest in a
EQUIPPED WITH IT3 NEW
PIFICH TENSiCFJ,
TEFISIO?! INDICAT0R
—AND—
AUTOESATIC TEHSION RELEASEH,
The most complele and useful devices ever
added to any sewir.jj niachihc.
Tho WniTE is
Sjrabíy aad H&m!sorndy Eaíit,
Of Flce Flnish xaú Perfect Atfpj.-.tmen'.
£svvj kLL Sew&ble Artial«'.a,
And vvill serve and pieaso you i:p !o tlr : v. 11
ámit of vo’ir coípv ’r.Moris.
Ai'TIVK J)i.:r,!.ri;s Wantcd in u„r..- ..
led leriiLofy. Libcr.il i nn.. Ao iio ,
Wúlt r.)
Til sölu hjá
Elis Thorwaldson,
Mountain, N. D
Arinbjorn S. Bardal
Selur líkkistur og annast um út-
farir. Allur útbúnaður sá bezti.
Opið dag og nótt.
613 Elgin /^ve.
332
verið lengur hjá lafði Scardale eptir petta. Jeg hef
líka misst hana—misst allt.“
„Þjer skuluð ekki fara, Fidelía14 sagði hann.
„Það skal ekki verða nein nanðsyn á pví. Jeg er 1
pann veginn að hverfa aptur út úr hinum meuntaða
heimi fyrir fullt og allt. Ekkert jarðneskt vald skal
geta dregið mig til Englands aptur. Mágkona mín
parf aldrei að vita neitt um petta. Hún mun að eius
álíta, að hinn hlálegi mágur hennar hafi borfið ajitur
til síns fyrra slarkara-lífs, og pað mun bryggja hana,
en hún mun ekki undrast mikið vfir pví. Hún mun
hafa nóg að starfa að gera gott, svo hún mun ekki
hafa tíma til að hugsa of mikið um liann. Fidelía,
J>að er engin ástæða til, að veslings mágkona mín
iái nokkurn tíma að heyra pessa sögu.“
„Hvers vegna sögðuð pjer mjer hana?“ sagði
Fidelía.
„Vegna pess, að jeg sá, að pjer voruð að eyða
lífi yðar og lífi vinar míns að ástæðulausu, og jeg
gat ekki polað pað. Síðan jeg fór að kynnast yður,
hef jeg einuig komist að pví, að jeg hefði getað hjjft
betra hlutskipti í lífinu en pað, að flækjast um ver-
öldina með peningaspils-mönnum og nautahirðum,
,og úrpvættinu úr herltði Fvrópu. Þjer Ijetuð mig
iiuna til pess”, pótt pjer vissuð ekkert um pað, eða
JiugKuðuð um pað, býst jeg við. Jeg hef fengið
hetra álit á llfinu síðan jeg for að pekkja yður, og
J>esi vegna hef jeg sagt yður sögu mína.“
„Lofið mjer nú að fara,“ var allt, sem hún
jrat sagt.
k fætur, hlaupa aptan að Áspen og slá hann, en banh
gat ekki sjeð með hverju hann sló hann: Að hann,
Bostock, hefði pá hlaupið að manninum og hrópað
upp, að hann hefði nú náð hoi:um og að hann skyldi
ekki sleppa. Að petta hefði verið sami rauðskeggj-
aði maðurinn og hann hefði sjeð kveldið sem Set
Chickering var myrtur. Að p&ð hefði liðið yfir
Aspen og hann hnigið niður; að bann, Bostock, og
morðinginn hefðu verið í ryskingum um stuud; að
morðinginn hefði stungið hann með hnífi í liægri
framhandlegginn, og J>aunig neytt hann til að
sleppa taki sínu; og að morðinginn hefði síðan hlauji-
ið upp eitt strætið, sem liggur í áttina til Strand, og
horfið.
„Jeg er býsna sterkur maður,“ hafði Mr. Bost-
ock sagt, „en morðinginn var sterkari en jeg, og
eptir að hann særði mig, gat jeg ekki haldið honum.“
Mr. Bostock hefði sagst hafa sjeð eptir pví, að
hann var v@pnlaus, en hann skýrði pað á mjög eðli-
legan hátt, að pó hann lifði á sverði sínu, pá væri
pað ekki siður sinn að bera sverð, pegar hann væri á
gangi um hin friðsömu stræti í London; og að petta
sjerstaka kveld hefði bann ekki sjeð, eða álitið að
hann hefði sjeð rauðskeggjaða inanninn fyr en hann
var kotninn af stað frá menningarskólanutn í Ghelsea
með Mr. Aspen, sem hann ætlaði að ganga út með.
„Ef jeg hefði haft eitthvert vopn í höndum,“
bætti hann við, með hinu hátíðlega sjálfstrausti, sem
skilminga-meisara er eiginlegt, pá hefði petta slys
ómögulega getað komið fyrir.
336
skólanum hcnnar lafði Scardale, f Chelsea—gat tij
allrar hamingju sagt heilmikið um málefnið.
Saga Mr. Bostocks sögðu blöðin að hljóðaði
pannig, að sama kveldið og morð-tilraunin var gerð,
hefði hann verið á gangi með Mr. Aspen, og hefðu
peir verið að tala um hitt og petta; að peir hefðu
farið yfir ána á Battersea-brúnni, og síðan aptur
sama veg til baka, og að prófessorinn ætti heirna
sunnan megiu við pessa nýju brú; að Bostock hefði
beðið Aspen að vera varan um sig, að hann (Bos-
tock) hefði sjeð mann með rautt hár og skegg, mjög
líkan manni peim, er hann, Bostock, sá, kveldið sern
Set Chickering var myrtur, vera að ílækjast i nánd
við garðs-hliðið hjá menningar-skólanum. Að par
eð Mr. Aspan væri einbrittur og hugprúður maður,
pá hefði hann að eins gert spaug að pessari liættu;
að Bosock hefði óskað, að mega fylgja honuin heirn,
en að Aspen hefði ekki viljað heyra pað nefnt 4
nafn. Að hann, Bostock, hefði sarnt sem áður fylgt
honum eptir all-langan veg á upphlaðna árbakkan.
um, en haldið sig uokkurn spöl á eptir honum, svo
að hann ekki tæki eptir ’nonum. Að rjett pegar
J>eir komu á fáferðugan part á bakkanum, pá hefði
bouum virst að hann sjá einhvern mauri bggja Jiar á
bekk, en að hann liafi ekki gefið J>essu mikinn gaum,
J>ar eð hann hefði haft allan ltugann við að sjá til
Mr. Aspens, par sem hann gekk 4 undan honum,
Að Aspen hefði stanzað til að kveikja í vindli, og að
pá hefði Bostock sjeð manninn á bekknum stökkva