Lögberg - 18.02.1897, Síða 6

6
LÖGBERC, FIMMTUDAGINN 18. FEBRUAR 1867.
Brandon 5. FEBK. 1897.
Ilerra ritstj. Lögbergs.
Ura tíma hefur inflfieDza gengið
hjer, en fáir íir henni dáið. Hún
mun vera í rjenun. Löndum hjer
líður bærilega jfileitt, en lítið er um
atvinnu um þessar mundir, eins og
vant er. Fátt er um fína drætti hjá
oss í fjelagsskapar áttina. I>ó helzt
H'ifnuðurinn við meðal vorennþá, auð-
vitað á hann að Jmsu leyti örðugt
uppdráttar, þvJ bæði eru landar hjer
fáir og smáir, og svo þessi endalausi
roisskilningur, sem deyfir og deyðir
allan mögulegm fjelagsskap meðal
vor íslendinga. Samt sem áður hefur
fjárhagsástand safnaðarins til m.una
batnað næstliðið ár, því hvað sem öllu
öðru líður, hafa f>að verið furðu al-
menn samtök rneðal landa hjer síð-
astliðið ár, að leggja hönd á bagga
roeð f>að, að losa kirkju safnaðarins úr
skuld sinni, svo allar líkur eru nú til
að hún verði bráðum skuldlaus eign.
Auðvitað liafa vissir menn skarað
fram úr með áhuga í f>á átr, að borga
skuld kirkjunnar, og hafa f>au, nú
sem fyr, Mr. Au.stman og Mrs. Aust-
man staðið fremst í f>ví efni, er f>au
ciga miklar f>akkir skyldar fyrir, sem
og allir peir, er hjálp hafa veitt, eigi
slzt utansafnaðar menn, með Mr. Ein-
ar Árna8on í broddi sinnar fylkingar,
er bróðurlega hafa styrkt söfnuð vorn
næstliðið ár með fjárframlögum og
annari hjálp. Ókyrð sú og óeining,
sem f>ær Kapellu-systur völdu hjer í
íyrra, virðist vera í rjenun, sem betur
fer, enda er nú forsprakkinn, Ingi-
björg Jónsdóttir, farin, með sinn
happadrátt!! Menn óska og vona, að
f>eir fáu, er Ijetu afvegaleiðast, átti
sig smátt og smátt og hverfi aptur til
sinnar heiðarlegu feðra kirkju.
Eigi má gleyma að minnast á
f>ann andlega ábata, er menn hjer
hafa orðið fyrir petta liðna ár, par
sem tveir prestar kirkjufjelags vors
hafa heimsóttoss ogflutt hjá c>ss orðið
svo eptirminnilega vel, sem og gert
yms prestsverk meðal vor.
Hinn 31. jan. var haldinn safnað
arfundur, pá voru kosnir embættis-
menn fyrir söfnuðinn yfir petta ár:
Forseti: G. E. Gunnlaugsson, ritari:
Mr. Ari Egilsson, í fjárhagsnefnd:
Mrs. Austman, Mrs. Ásmundsson, Mr.
J. Olson, og í henni var Mrs. Austman
kosin oddamaður og gjaldkeri. Djákn-
ar voru kosnir Mr. Ari Egilsson og
Mr. Uáru8 Árnason; fyrir Sd.sk. kenn
ara voru kosnir: G. E. Gunnlaugson,
Mr. G. J. Austman, M. E. Egilson og
Miss Euphemia Thorvaldsou.
Há er enn pá við liði meðal vor
bindindisfjelagið „Bróðerni“, en mjög
er sá fjelagsskapur misskiiinn, og
pessvegna slælega studdur. Margir
álíta pað svo undur pýðingarlítíð, að
vera í bindindi, ef eigi sje eitthvað
annað aðhafst í slíkum fjelagsskap,
en styðja að bindindinu. Menu virð-
ast eigi enn pá almennt búnir að fá
opin augun fyrir böli vínnautnarinnar,
sjá svo ekki hversu stórt fet hver sá
maður stígur umheiminum og sjálfum
sjer til blessunar, sem fer í bindindi.
Það á að vera svo undur lítið i pað
varið, að fara í bindindi, en ef nú hver
einasti maður gerði pað í veröldinni
einhvern góðan veðurdag, að fara i
vínbindindi og halda pað, pá væri um
leið lnð mesta og hryllilegasta böl og
drep, sem heimurinn á nú til í eigu
sinni, að velli lagt. Að pessu stefnir
hver sá, sem i bindindi fer, hann
leggur sinn skerf í hið pyðingaxmikla
verk; ef nógu margir gerðu pað, pá
væri stríðið, bölið, hörmungin upp-
rætt. En pessi vanskilningur, að
pettasje svo pyðingarlítið fyrir hvern
einn að véra bindindismaður, heldur
við viðurstyggð og illindum vínnautn-
arinnar i heiminum. t>að er sár-
grætilegt, að menn skuli ekki fást til
að viðurkenna pað, að vínbindindi
einstaklinganna í veröldinni sje alger-
lega einasta ráðið við vínnautninni.
Puð er annars undarlegt hversu lítið
um slíkt er talað í blöðum vorum ís-
lendinga. t>að væri pó sannarlega
pörf á pví, að vekja athvedi manna,
meðal vor á nauðsyn og blessun vín-
bindisins og reyna að mylja úr sálun-
um, hinn voðalega vanskilning og
vantrú á pví máíi, pessu undra máli,
sem snertir alla menn á öllum tímum.
Auðvitað eru meðal vor, dálitlir vín-
bindindisflokkar hjer og hvar, en pess-
ir flokkar eru að likindum bæði mjög
smáir, i samanburði við hópinn allan,
sem utan stendur, og svo óstyrkir
enDpá, og petta einmitt af pvi, að
menn ekki skilja málefnið og eru pess
vegna svo undur fáir með. Að lík-
indum eru öflugustu bindindisfjelögin
meðal ísl.'i Wpeg, en prátt fyrir pað
láta pau undur lítið til sin heyra,
gera sára lítið til pess, að uppörfa
menn út um hinar íslenzku byggðir
til pess að vera með, vinna með, hjálpa
til í hinu pyðingarmikla verki.«
Vonandi er, að petta fari smátt
og smátt að lagast, og lagist pannig,
að bindindisfjelögin fari að rita meira
um víobindindi, en pau hingað til
hafa gert, til pess að reyna að upp-
ræta doðann, deyfðina, skilningsleysið
og vantrúna i pessu efni, og meira að
segja: Hað væri hreint ekkert ódæði,
að vonast til svo mikils, að bindindis
menn hjer vestra færu að slá sjer
saman og gefa út ritling pessu pyð-
ingarmikla málefni til styrktar, pví
ætti nokkuð að vera ritað málinu til
verulegs gagns, er eigi tilætlanda, að
dagblöð vor hafi rúm fyrir pað, en
menn gætu pó byrjað í peim, byrjað
að rumskast; pau syna vafalaust hina
mestu tilhliðrunarsemi i pá átt, að lofa
bindindismálum að komast að.
G. E. Gunnbaugsson.
Frjettabrjef úr Argyle-
bygg®*
Bró P. o., Man., 10. JAN. 1897.
Herra ritstjóri!
t>að hefur verið lítið af frjettum
úr pessari byggð í blaði yðar, síðan
Mr. Jón Olafsson hætti að skrifa pví,
enda er ekki viðburðaríkt hjer um
pessar mundir. Allt gengur sinn
vana gang; menn eru flestir hei -
brygðir, en sumir hálflasnir af kvefi.
Engir deyja en margir fæðast og yfir
höfuð að tala líður mönnnm vel, pótt
efnahagurinn sje vitanlega töluvert
misjafn; menn kvarta að vísu um hin
afarmiklu snjópyngsli, pví að annar
eins snjór hefur ekki komið hjer síðan
1882, og eru menn hræddir um að
blautt verði pegar vorar. I>að er pó
bót i máli að mest allt pað land, sem
hveiti á að sá i, næsta vor, var plægt i
haust, og sumt herfað. Flestir munu
hafa nóg hey, að minnsta kosti er nóg
hey til i byggðinni, pví að sumir hafa
talsvert meira en peir purfa sjálfir að
brúka.
Um fjelagsskap hefur verið lítið
talað, nema að peir hjer fyrir norð-
austan okkur, í porpinu Cypress River
vilja mynda nýja sveit, (Municipality)
og taka okkur, sem búum i tp. 6. rg.
13. inn með sjer, en burt úr Argyle;
en flestir íslendingar eru á móti pvi.
Báðir málspartar hafa nú sent fylkis-
stjórninni bænarskrár með allmörgum
undirskriptum. Hvað ofan á verður í
pessu máli, er ekki gott að vita, en
við vonum að verða ekki slitnir frá
Argyle, pvi að par erum við allve;
ánægðir.
Yið höfum, eins dg kunnugt er,
verið prestlausir síðan í haust og pví
fátt um samkomur.
Lestrurfjelög og kvennfjelög hafa
líka lítið látið á sjer bera i pessum
harðindum, en nú ætlar pó hið unga
lestrarfjelag, sem kallar sig „Fram-
sókn“, að láta leika „Prestskosning-
una“ á Brú skólahúsi pann 22. og 23.
p. m. Leikurinn byrjar kl. 7. e. h.
hvort kvöldið, og inngangur kostar
25 cents fyrir fullorðna, en 15cts.
fyrir unglinga frá 10—15 ára. Fje-
lagið lofar góðri skemmtun og vonast
eptit að leikurinn verði vel sóttur.
Yðar einl. vin,
Björn Jónsson.
OLE SIMONSOlSr,
Jmælir með sinu nýja
Scandinavian Ilotcl
718 Main Strkkt.
Fæði 1:1.00 á dag.
I. M. Cleghorn, M. D.,
LÆKNIR, og YFIUSETUMAÐUR, Et<
Crts^rifaður af Manitoba læknaskólanum
L. C. P. og 8. Manítoba.
Skrifstofa yfir búð T. Smit.h & Co.
EEIZABETII ST.
BALDUR, - - MAN.
P. S. Islenzkur túlkur við hendina hve
nær sem þörf gerist.
Stranahan & Hamre,
PARK RIVER, - N. DAK.
SELJA ALLSKONAR MEDÖL, BŒKUR
SKRIFFÆRI, SKRAUTMUNI, o.s. fr.-.
Mr. Lárur Árnason vinnur í bútfinní, og er
þvi hægt aS skrifa honum eða eigendunum á isl.
þegar menn vilja fá meir af einhverju meðali, sem
þelr hafa áður fengið. En œtíð skal muna eptir að
senda númerið, sem er á miðanum á meðala-
iiunnu m eða pökkum.
eCOMFORT IN SEWING^gM^
Comcs from the knowledge of possess-
íng; a machíne whose reputatíon assures ,
the user of long years of high grade (
servíce. The
Latest Imprcvsd WHITE
withits Beautífully Figured Woodwork,1
Durable Construction,
Fíne Mechanícal Adjustment,
f coupled with thc Fínest Set of Steel Attachments, makes ít the
» most desirable machine in the MARKET.
a Dealers wanted where we are not represented.
'f> Address, WHITE SEWING MACHINE CO.,
« ..... Cieveland, Ohío. '
Til sölu hjá
Elis Thorwaldson, Mountain,n.d.
Lanstraust ydar
er gott ^
—HJÁ—
Thompson & Wing
Crystal, N. D.
Vjer skulum iána ykkur allt sem þjer þurflð af álnavöru,
fatnaði, skótaui, nærfatnaði, yflrkápum, jökkutn, leirtaui og
yfir höfuð allt nema MATVÖRU.
Matvöru (groeeries) verðum vjer aðfá borgað fit í hðnd.
Vjer höfum vörurnar og þjer þurfið þeirra við. Nú er
tækifæriö til að búa sig vel fyrir veturinn, Jólineru naerri og
ykkur kemur vel að fá vörurnar. Komið og sannftBrist.
Thompson & Wing,
Crystal, N. D.
Nvjar Vörur!
Jeg er njkominn austan úr rikjum, par sem jeg keypti pað mesta upplag af
Álnavöru, Fatnadi, Jökkum og Yfirhöfnum,
Höttum og Húfum, Lodkápum, Hönzkum og Vetlingum,
Skófatnadi, Matvöru og Leirtau,
sem^uokkurntíma hefur verið flutt inn I ríkið. Dessar vörur verða seldar með
svo lágu verði að pað mundi borga sig að fara 100 milur til að verzla við
okkur. — Passið uppá verðlista i pessu blaði í hverri viku f haust. — 100
kassar af vörum opnaðir á síðustu 10 dögum í Stóru búðinni minni.
L. R. KELLY^
MILTON, N. DAK.
356
búð til að drepa heilan her af fílum, ef maður vildi
gera pað“.
Hún kinkaði kolli með ákefð til Mr. Bostocks
um leið og hún sagði petta.
Mr. Bostock hlustaði á orð Mrs. Borringer með
alvarlegri athygli, brosti ofurlítið og sagði: „Til
allrar hamingju langar engan til að drepa heilan her
af f(lum, eða jafnvel einn einasta fíl; en jeg er viss
um pað, Mrs. Borringer, að pó einn einasti fíll
gleypti allt, sem er í búðinni yðar, pá mundi pað
ekki gera honum hið minnsta mein Jeg neita ekki,
að honum kynni að verða gott af pví, en að pað
gerði honum illt, ó, pað er ómögulegt.
Mrs. Borringer tók að verða örg úta.f hinni kur-
teisu vantrú hans. Þessi vantrú hans virtist kasta
skugga á krapt jurtanna, sem hún elskaði svo mjög
og hafði svo óbifanlega trú á.
„Jeg mundi kenna í brjósti um pann fíl, er æti
pað, sem er í pessari skúffu“, sagði hún um leið og
hún sneri sjer ofurlítið við og snerti eina skúfEu, er
var í xöð af smá skúffnm við veggion á bak við
hana.
Bostock laut fram og las nafn-miðans á skúifunni;
á honum stóð: „ Verat Álbu.
„Hvað pýðir pað, Mrs. Borringer?“ sagði
Bostock.
„l>að er skammstöfun á orðunum Veratrum
Album, sem er latneska nafnið á hvítu hnerra grasi“,
(Hellebore) svaraði Mrs. Borringer. „t>að, sem er I
361
„t>ið ungu mennirnir! pið ungu mennirnir, pið
eruð allir hver öðrum líkir“.
„Nei, alls ekki“, sagði Raven mótmælandi, og
leit um leið kurteislega til Bostocks, eins og hann
vildi að hann ætti pátt í samtalinu, par eð hann væri
viðstaddur; „við erum ekki allir líkir, erum við pað,
Mr. Bostock?“
„Jeg veit pað sannnarlega ekki“, svaraði Bost-
ock alvarlega. „Jeg pekki svo lítið til ungra manna
í borginni“.
„Nei, sannarlega ekki, Mrs. Borringer“, |hjelt
Raveu áfram; „en jeg var fremur seint 4 fótum í
fyrri nótt. Orsökin var kveldverður, sem jeg varð
að veita kunningjum, er höfðu heyrt frjettirnar—
um peningana, eins og pjer vitið—og sem voru
mjög glaðir yfir peim frjettum, eða sögðust vera
glaðir yfir peira, sem er hjer um bil hið sama í Lond
on-lífinu; og við skemmtum okkur dálítið—ó, allra
meinlausasta gaman, en samt sem áður var afleið-
ingin óhræsis höfuðverkur morguninn eptir“.
„Jæja“, sagði Mrs. Borringer, „hvað viljið pjer
að jeg geri?“
Raven hló og sagði: „Þjer vitið pað. Getið
pjer ekki búið eitthvað til handa mjer, eins og pjer
gerðuð áður, skoðið pjer til? Jeg hef enga trú á
læknum, ekki hina allra minnstu; en pjer pekkið
alla slíka hluti, og gætuð gefið mjer duft eða dropa,
eða eitthvað, sem mundi gera mig góðan.
Strangi svipurinn á andliti Mrs. Borrihger varð
360
Ohiakering, breyttist staða hans garsamlega. Með
byrjun næsta árs átti hann I vændum að verða ríkur
maður, afar-ríkur maður. Dað sem var óálitlegur
ráðahagur fyrir nokkru síðan, var nú orðinn álitlegur
raðahagur. Bostock vis s að lagt mundi verða að
Raven kapteini; ef til vill, var pað efamál, hvort
drengskapur Ravens stæðist prófraun pá, sem hinn
skyndilega fengni auður haf ð í íör með sjer og af
peirri ástæðu veitti Bostock honum athygli með
svo mikilli polinmæði.
En Raven tók ekki eptir pví, að Bostock var að
gefa honum gætur; hann hafði enga hugmynd urn
hvað Bostock var að hugsa um. Raven gat ekki
dottið í hug að Bostock væri að hugsa um nokkuð
pað, er gæti snert hann hið allra minnsta.
„Gott og vel“, sagði Raven, „jeg ætla að fara
upp 4 lopt. Ætlið pjer að koma upp bráðlega?“
„Sjálfsagt“, sagði Mrs- Borringer. „Jeg skal
koma rjett strax“.
Detta var mjög ákveðin bending fyrir Bostock,
en hún hafði engin sjáanleg áhrif á hann, pví hann
sat par grafkyr eptir sem áður og horfði á Raven.
Raven opnaði hurðina á dyrunum sem gengið
var um til íbúðarherbargjanna í húsinu, en um leið
og hann sneri handfang in leit hann til baka.
„Jeg hef fengið eitt petta vonda höfuðverks
kast aptur“, sagði hann hlæjandi, og lá hálfgerð af-
sökun í hlátrinum.
óán ægjusvipur kom á Mrs. Borringer og hún
Ijet óánægju í ljósi með pessum orðum: