Lögberg - 17.06.1897, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMMTTJDAGINN 17. JUNÍ 1897.
Ó
Winnipeg, Man., 1. apríl 1897
Herra Björn Jónsson, t
Fjehirðir jarðskjálptasamskota-
nefndarinnar i Rejkjavík.
Háttvirti herra.
Nefndin, sem myndaðist hjer í
Winnipeg til að safna samskotum
mððal Vestur íslendinjra, til stjrktar
fólki Jjví í Árness- og Rangftrvalla
sfslum, er beið eignatjón við jarð
sk j4lptana sem éttu sjer stað í nefndum
s/rlum í síðastl. ágfist og september
ra in., hefur vandlega athugað brje)
herra amtm. J. Havsteens (formanns
Rvikur-nefudarinnar) dags. 30 nóv.
1316 til formanns nefndarinnar bjer,
Mr. Sigtr. Jónassonar, og einnig brjef
yðar dags. 4. febr. f>. á. til hins sama,
O ' hefur nefndin hjerkomist að f>eirri
niðurstöðu, að aðferð sfi og reglur, er
Rðjkjavíkur-nefndin hugsar sjer að
fylgja viðvíkjandi útbytiugu samskota-
fjárins í heild siuni, einkum eptir J>ví
S mi kemur fram í nefndu brjefi yðar,
sje svo sanngjörn og heppileg, og svo
nærri óskum Winnipeg-nefndarinnar,
að hún tekur J>ví með J>ökkum að
Reykjavjkur-nefndin útb/ti J>ví fje,
er safnast hefur meðal Vestur-íslend-
intra, í sameiniugu við hið annað sam-
skotBÍje. Reglurnar, sem Reykja-
víkur-nefndin tetlar að útbyta sam-
skotunum eptir, eru, eptir J>ví sem
vjer skiljum brjef yðar, sem fylgir:
1. Að útbyta samskotuuum beina
leið til J>eirra, er fyrir skaða urðu, f
peningum, en alls ekki að samskota-
fjeð, eða nokkur hluti J>ess, verði not-
að til að endurborga landssjóðslán o.
s. rv., eða aðrar skuldir.
2. Að samskotin gangi ekki i
gernuin hendur neinua sjslu- eða
sveitarstjórnarvalda, og að engiun
kostnaður leggist á útbjtinguna,
ne na ef nefndinni virðist óhjákvæmi-
legc að láta svo sem tvo J>ar til kvadda
valinkunna utanhjeraðsinenn ferðast
um landskjálptasvæðið, til J>ess að
yfirlíta hið mjög ófullkomna og mis-
jafna skaðabótamat, sem gert hefur
verið, og setu auðvitað yrði gert á
kostnað sauiskotasjóðsius.
3. Að enginn, sem skaða hefur
beðið af jarðskjálptunum, verði af-
skiptur fyrir J>að, pó að liann ætli að
verja sínum hlut til Amerikuferðar.
4. Að hugmyndin sje, að skammta
J'eiui ríflegast að tiltölu sem sízt voru
i ða eru færir um að bera skaðann, er
Jieir urðu fyrir.
5. Að efuaðir eða rikir jarðeigend-
ur fái ekki endurgjald af samskota-
sjóðnum fyrir J>ví, sem J>eir eptir gild-
andi lögum (26. gr. laga 12. jan. 1884
um bygging, ábúð og úttekt jarða)
eiga að leggja til endurbyggingar
húsum J>eim, sem hrunið hafa eða orð-
ið fyrir skemmduin af jarðskjálptun-
um, sem sje við og smfðar.
Vjer sendum yður f>ví hjer með
ávfsun (Bill of Exchange), upp 4
London, fyrir nærri allri þeirri upp-
hæð, er vjer höfum f höndum,til hjálp-
ar peim sem liðu skaða af jarðskjáljit-
umini; neÍDÍl. £245 9.0, og treystum
pví að pjer og Reykjavíkur-nefndiu
útbytið fje pessu samkvæint reglum
peim, sem teknar eru fram að ofan.
Þegar nefndin hefur gert upp reikn-
inginn að fullu, sendum vjeryður J>að
sem eptir stendur, líkl. með næstu
póstskipsferð.
Með virðingu og vinsemd.
Yðar,
SlGTR. JÓNASSON.
B. L. Baldwinson.
H. S. Bardal.
Baiinsókuin.
í 18 nr. Lögbergs, dags. 13. maf
p. á., stendur greiu með fyrirsögn:
„Rannsóknin.“ I>ar eð mjer finnst,
að par eigi heima málshátturinn „hálf
sögð sagan er einn segir,“ pá ætla
jeg að segja söguna, enda pótt hún
verði máske ekki að öllu leyti eins og
saga A. M.Fieemans. Sagan er pannig
til orðin, að v>ð hjónin fórum að heiman
vestur í Álptavatnsuylendu og vorum
að heimau á fjórða dag. Þegar við
komum heim póttumst við sannfærð
um, að tekið hefði verið af keti, er við
áttum niður saltað f íláti sem stóð f
injólkurhúsi. Jeg gerði f tljótheitum
ágizkun um, hvað jeg hefði inisst, og
er pað annað atriðið af tveimur í grein
Freemans, sem jeg kannast við að sje
rjett, pað nefnilega, að jeg hafi tekið
til of mikið, en aldrei að ekkert hefði
farið, enda porði Freeman ekki að
ábyrgjast á rannsóknarfundi, að ekk-
ert hefði verið tekið, pað gæti skeð,
aO avo sem 10 pd. hefðn farið. Ilann
segir, að kona mfn hafi sjnt peiin
hvað hátt mundi hafa verið í íiátinu,
en hins getur hann ekki, að hún hefði
jafnfraint sagt peim, að pegar við fói-
um að heiinan hefði verið hálft priðja
lag í ílátinu, en pegar við komum
heim var eptir sem svarar hálfu lagi,
með öðrum orðum: 5 bitar allvænir af
pessum „uxa væskil.“ Jeglætpá út-
talað um petta atriði, en sny rnjer að
pjófnaöar-útburðinum. Freeman seg-
ir, að tnenn hafi orðið pess b:átt varir,
að ekki átti að vísa málinu lagaveg-
inn með pví, að fá gerða pjófaleit.
Að mínu áliti hefði pað verið hægra
sagt en gert, að hefja pjófaleit, par eð
jeg hafði engan byggðarmann grun-
aðann um stuldinn. Hjer eru íleiri
á ferð; ekki svosjaldan sjást hjer kyn-
blendingar á ferð, og pykir mjer peir
miklu líklegri til að hafa gert pað, og
hefði pað komið til með að kosta
nokkuð, að mjer dettur í hug, að fá
Freeman sem J. P. til að gera pjófa-
leit hjá öllum kynblendingum, pó
ekki væri nema peim sem búa í St.
Laurent og paðan norður til Swan
Creek, og í pað minnsta áleit jeg pað
ekki borga sig fyrir mig. Hvað pví '
viðvfkur, að jeg hafi komið pessari
sögu á stað í illura tilgangi, til að sví-
virða með pvi byggðarmenn, pá eru
pað holber ósannindi. Jeg get feng-
ið vitnisburð kunnugra manna um, að
jeg er ekki pckktur að pví að launa
pannig pað sem vel er gert til mín,
pvf |>að er satt, að byggðarmenn,
fjöldinn nf peim, skutu saman og gáfu
mjer 13 dollara í peningum eptir að
jeg missti lnstana mína síðastliðið
sumar, enda ]>ótt jeg hafi ekki sent í
blöðin pakkarávarp fyrir gjafirnar.
Þá hef jeg látið í Ijósi við allmarga,
sem jeg hef á(t tal > ið, pakklæti mitt
til pessara nianna. Þess utan gaf einn
nágrauni minn mjer kálf í haust, sem
var auðvitað stærsta gjöfin af einum
manni. Freeman talar um, að ekki
hafi verið kvitterað fyrir gjafirnar.
Jeg býst við ergum af peim, sem
gáfu, hafi dottið í liug að krefjast
pess, pví rnaðurinn, sem safnaði peim,
er svo vel ]>ekktur, að engum mun
hafa komið til hugar að hann afhenti
pær ekki. t>4 kemur sá partur greinar
Freemans se n hann segir í, að potta
sje önnur pjófnaðarsagan, er jeg hafi
renut af stokkunum. Jeg er hræddur
um, að par hafi hann sjnt beldur
mikla (Ijótfærni. Ilann er pó álitiun
nógu skynsamur til pess, að hann ætti
ekki að fara með pað sem hann getur
ekki sannað, pvf sá framburður hans
er ósarnindi. Hann J>ykist líklega
gera mikið góðverk á mjer, að nafn
greina mig ekki í greiu sinni, en fyrir
pað get jeg ekki verið honum neitt
pakklátur. Jeg ætla ekki að fjölyrða
meira um petta, og læt pess urn leið
getið, að jeg ætla ekki ótilneyddur að
skrifa meira urn petta mál.
Otto P. O. Man. 31. inaf 1897.
E. IIAX.LSON.
diaititjraiA, s:y,
andall JtOWliI, COXPZAIST3. ■
A Sui-c, Guli', (/i irU i uro íúr tiio:-o 2
trouSics i.i
: ■■ - -
riiiiiefi
(PERRV DAVIS’.) . *
T'sctl Internally and Mxtccually. J
TwoSizca, S“c. itncl BOc. Lottlea. Jí
*>•♦>• ■♦►-aiXí*-* >

Sjerhvað pað er til jarðarfara
neyrir fæst keypt mjög bil-
lega hjá undirskrifuðum. —
Hann sjer einnig um jarðar-
farir gegn vægu endurgjaldi.
(S. J. Joliitmie^son,
710 |Ho6s abc.
[ErTIRRH']. '
Winnipeg, 25. mai 1897.
A. R. McNichol Esq., ráðsm. fyrir
Mut. Iíes. Fund Life Áss’n,
Winnipeg, Mau.
Kæri herra:—
Fyrir hönd ekkjunnar Mrs. Jakob-
ínu Salbjargar Sigurðsson á Gimli,
Man., leyfi jeg mjer hjermeð að viður-
kenna, að hafa veitt móttöku banka-
jávísan (cheque) frá fjelagi yðar fyrir
$1,000, sern er borgun kröfu heniiar
á hendur fjelagi yðar uhdir lífsábyrgð-
ar skyrteini nr. 121,390, sem maður
hennar sálugi liafði.
Gerið svo vel að votta forseta og
embættismönnum fjelags yðar ein-
lægar pakkir frá Mrs. Sigurðssou fyr-
ir að hafa borgað kröfu pessa svo
greiðlega. Yðar með virðingu,
[Undirritað] B. L. Baldvvinson,
umboðsm. fyrir Mrs. J. S. Sigurðsson.
P. S.—Ef Ólafur sálugi Sigurðsson
hefði fengið sjer vanalega lífsábyrgð
í einu af fjelögunum með gairila fyr-
irkomulagmu, og borgað hina söinu
upphæð og hann borgaði Mutua) Re-
serve fjelaginu, pá hefðu erfingjar
hans að eins fengið $738, í staði'nn
fyrir $1,000. Ilagurinn við að vera
tryggður í Mutual Reserve fjelagiuu
var pví $262.
Gumaimeniii ogaðrir,
mas pjást af gigt og taugaveiklan
ættu að fá sjer eitt af hinurn ágætu
Dr. Owkn’s Elkctric beltum. Þau
eru áreiðanlega fullkornnustu raf
mrgnsbeltin, sem búin eru til. Það
er bægt að tempra krapt peirra, og
leiða rafurinagnsstraumiun f gegnum
lfkamann hvar sem er. Margir ís-
lendingar hafa reynt pau og heppnast
ágætlega.
Menn geta pvf sjálfir fengið að
vita hjá poiin hvernig pau reynast.
Þoir, scin jniita vilja belti eða
fá nánari upplysingar beltunum við-
víkjandi, snúi sjer til
B. T. Bjöknson,
Box 368 Winnipeg, Man
ÍSLENZKUR LÆKNIR
Dp. M, Halldorsson,
Slranahan & Haiurc lyíjabúö,
Park ^ — N. Dak.
Er að hitta á hverjum miövikudegi í Grafton
N. D., frá kl. 5—6e, m.
KAPITOLA.
Við undirritaðir höfum ráðist, f að
gefa út söguna Capitolil í
bókarformi og verður hún al-
prentuð í enda pessa mánaðar.
Sagan verður 500—600 bls. og
kostar iunheft í vatidaðri kápu
50c. Engurn pöntuiiuui utan
Winnipeg verður siunt nema
andvirðið fylgi pöntiininiii, og
engar bækur verða afhentar hjer
í bænum uema borgað sje um
leið.— Þar eð að eins 500 eintök
af sögunni verða prentuð, tná bú-
ast við að færri fai hana en vilja.
Þ.ið er pví vissara fyrir pá, sem
vilja eignast hana, að bregða við
hið bráðasta, annars geta peir
orðið of seinir. Utanáskript okk-
ar er: Kapitola, Box 305,
Winnipeg, Man.
Winnipeg, 1. júní 1897.
J. V. Dai.siann,
E. JÓII.VNNSSON,
M. Pjktursson.
- FRANK SCHULTZ,
Firjancial and Realj Estate Agent.
Commissioner irj B. I(.
Gefur ut giptinga-leyfisbrjef.
Er innheimtumadnr fyrir
THE TRUST AND LöAN CÖMPANY
OF CANADA,
Baldur - ■ Man.
J. W. CARTMELL. M. D
GLENSORO, MAN.,
þakkar Islendingum fyrir undanfarin póð við
sklpti, og óskar aö geta verið fjeim til pje. u ,tu
framvegis.
Hann selur í lyfjabúð sinni allskonar
„Patent’* meðul og ýmsan annan varning, sem
venjulega er seldur á slíkum stöðum.
Islendrngur, Wr, Sölvi Anderson, vinnur
apóthekinu. ltmn er bieði fús og vel fæ að
túlka fyrtr yður atlt sem (jer æskið.
HOUCH & CAMPBELL
Málafærslumenn o. s. frv.
Skrifstofur: Mclutyre Block, Main St.
WlNNIPKG, MaN.
VFGn.lA-PAPPIR ^
Nú er koininn sá tími sem náttúran íklæðist skrúða sínura, og tímir n
sein fátækir og rfkir pryða heimili sín innan með Veggja-pappír.
Spursmálið fyrir kaupandanum er: Hvar get jeg fengið hanu falleg
astan og billegastan? en peir sem reynslu hafa fyrir sjer eru ekki
lengi að hugsa sig um að fara til
R. LECKiE, veggja-pappirs-
sala, 425 Main St.
20 ícgundir á 5 cent rúllan og mikið úrval fyrir 6c., 74, 10 off ubt'
Borða á lc., 2, 2£, 4 og upp. Mr. Á. EGGERTSSON vinnur f búð-
ínni og ætíð til reiðu að tala við ykkur.
7
var prinz. Hann var að eins Paul Howard Alexis
ltvað snerti England og vini hans [>ar. Á Rússlandi
J>ekktist hann—samt að eins að nafninti til, pví hann
sueiddi sig algerlega hjá rússnesku samkvæmislifi—
með nafninu prinz Pavlo Alexis. Hann átti pessa
sljettu; hann átti helminginn af Tver-umdæminu.
Hið mikla Volga-lljót rann gegnum eiguir hans; sox-
tfu mílur að baki hans vár gamaldags steinkastali,
sem kenndur var við liann, og á svæði par í kring,
eins miklu ummáls og Yorkshire, bjó bændafólk, sem
syndi lotningarmerki pegar hans tign var nefnd-
ur á nafn.
Allt petta átti rót sína að rekja til pess, að 30
árum áður hafði prinzessa ein, Natáska Alexis að
uafni, fengið ást á ótígnuin manni, Mr. Howard, sein
var aðstoðarmaður brezka sendiherrans f Pjeturs-
borg. Hún sagði Mr. Howard petta með áhuga
peim, sem einkennir slavneska aðalinn, og giptist
honum síðan eitis og lög gera ráð fyrir. Þau voru
nú bæði dáin, en Paul Howard Alexis átti pað að
pakka áhrifum móður sinnar hjá stjórnarherrunum,
að hann erfði prinz titilinn og alla pá ábyrgð, sein
honum fylgdi. Þegar honura var veittur titillinn,
var hann ekki spurður til ráða vim pað. Satt að
segja hafði hann pá ekki hönd f bagga ineð noitt
nema máltfðar sfnar, sem ekki voru J>á margbrotnar
—hann var brjóstmylkingur. Það er nú samt áreið-
anlegt, að pegar hann óx upp og skildi, hvað pessi
tigu J>yddi, j>á fannst honuin ekki eins mikið til
lijunar koma cins og vort var.
lö
keisarinn sjálfur. Ach Gott! Það var undrunarleg'
ur fjclagsskapur, og breiddi sig yfir landið eins og
sólskin yfir akur. Það mundi hafa gert menn úr
vesalings bændunum. Það var guðs verk. Ef
nokkur guð er til—bien entendu—sem sumir ungu
mennirnir neita, af pvf að guð viðurkennir ekki hvað
tniklir menn peir eru, ímynda jeg mjer. Og nú or pað
allt.farið. Það hefur allt brotnað f mola fyrir svik
einhvers ópokka. Ó! jeg vildi hann væri kominn
bjerna út á sljettuna. Jeg skyldi kyrkja hanu.
Hann gerði pað líka fyrir peninga! Djöfullinn—
pað hlytur að hafa verið djöfullinn sjálfur— að selja
stjórninni leyndarmálið!“
„Jeg skil ekki, hvers vegna stjórniu vildi ná í
petta leytidarmál,11 sagði Alexis í urrandi róm og
Óglaður í bragði.
„Nei, en jeg skil pað,“ sagði Steinmetz. „Það
er ekki keisarinn; hann or prúðmenni, pó hann sje
svo óheppiun að verða að bera purpura-kápuna á
herðunum. Nei; pað eru peir sem eru í kringum
hann. Þeir vilja stöðva uppfræðslu lyðsins; peir
vilja merja bæudurna sundur. Þeir eru hræddir um,
að pað komizt upp um sig; pcir búaí niiklum,skraut-
legum húsum, og halda sínunt miklu nöfnum á lopti
með penmgunum, sem peir kúga út úr hinum soltna
bændalyð.“
„llvað pað snertir, pá geri jeg pað líka,“
sagði Alexis.
„Auðvitað gorið J'jer pað!“ sagði Steimnetz.
SADMENNIRNIR.
I. KAPÍTULl.
- FLÓTTAMAÐUR Á SI..IKTTUNUM.
„1 pessu landi bylur kærleikurinn engar syndir!“
Maðurinn, sem talaði pessi orð, hló stuttan hlát-
ur um leið og hann sagði pau. Ilaiiu hjet K«rl
Steinmetz, og nafn hans er alkunnugt í umdæminu
Tver (á*Rússlandi) allt frain á pennan dag. Haun
sleit orðin út úr sjer eins og feitir menn gera pegar
peir eru á ferð ríðandi, og pegar hanu haföi ldegið
sinn góðlátloga, liálf háðslega hlátur, lokaði hann
rnunninum einbeittlega uudir ákaflega miklu, gráu
yfirskeggi. Svo framarlega setn hægt var að sjá af
hreifingunui á hinni breiðu höku hans, setu djúpt
spor var f, 'ysti munnur haus pví nú—ef til vill ætíð_
að hann var vauur að taka hverju sem að höndum bar
með glettnisblandioni polinmæði. Förunautur hans
svaraði engu, og Karl Stcinuictz kossaðist áfram á