Lögberg - 01.07.1897, Side 2

2
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN l.JÚLÍ 1897.
Kvæði.
I. SjóndeildHrliriiiKÍrnir.
Nú hugsað nokkuð hef um sinn
og horft á sjóndeildarhringinn minn.
í litla húsinu hjer i kiing
jeg sje ekki stóran sjóndeildarhring.
Ef soý jeg lítið í aðra átt,
J>á sjóndeildarhringurinn breytist
brátt.
Og ef jeg færi mig örskammt bil,
hann óðara breytist aptur til.
1 annað hús ef jeg hjeðan fer,
þá sjóndeildarhringurinn annar er.
Og haldi jeg út og horfi’ í kring,
pá sje jeg nyjan sjóndeildarluing.
Yið hvert eitt fet, sem jeg færi mig,
þá sjóndeildarhringurinn hreyfir sig.
í hverja átt sem að augað anýi,
er sjóndeildarhringurinn sífellt nyr.
En öllum mönnum í heimi hjer
fer alveg í pessu eins og mjer.
Hver einasti maður allt um kring,
hanu siun á eigin sjóndeildarhring.
En hver getur af pvl Lrósað sjer:
„Minu sjóndeildarhringur samur er‘.
Því hver sem hann er og hvert
hann nær,
hinn einhverja breyting óðara fær.
Ilann stundum er kannske stór og
hár;
á augabragði’ er liann orðinn smár.
Þó stundum sjer fagurt, stundum
ljótt;
en hvorttveggja breytistfurðu fljótt.
t>inn sjóndeildarhringur, er sjest
í bráð,
er bóla, sem skjótt er burtu máð.
En eins er báttað með anda manns;
eins breytist sjóndeildarhringur
hans.
Hann stundum synist sem hvelfing
há,
en stundum sem kytra lítil og lág.
Hann stundum synist sem sólin
björt,
hann stundum pykir sem pokan
svört.
Og hvert f>ú lítur og hvert f>ú fer,
ei sjóndeildarhringurinn samur er.
Hve skiptar mjög eru skoðanir manris.
Uví veldur sjóndeildarhringur hans.
Og öðrum synist allt blítt og bjart,
en hinum synist allt hart og svart.
I>eir standa ei sjálfsagt á sama stað;
og miklu getur pó munað pað.
Einn úti stendur og horfir hátt,
hinn inni situr og lítur lágt.
Og annar lítur til austurs pá,
er vestrið horfir hinn annar á.
Og hvor um sig pykist satt eitt sjá.
og hvt>r um sig rjett eiit herma frá.
En hvorugur opt pann sannleik sjer,
að sjóndeildarhringurinn annar er.
Svo margt er sinnið sem maður-
inn er,
pvl sjóndeildarhringinn sinn áhver.
Já, hver einn maður svo margan á,
að enginn reikna pað maður má.
Þeir ótal hringir, sem augað sjer!
og nokkur líkur ei öðrum er.
Og ennpá fleiri kann andinn sjá,
og ennpá meiri’ er par munur á.
Dví engan furði,pótt meining manns
sje nokkuð frábrugðin náungans.
Og um pað metist ei maður neinn,
pótt sjóndeildarhringurinn sje ei
einn.
r____
t
En einn er pó ti), sem allt fær sjeð
og sjóndeildarliringina rnanna ineð.
Já, hann, sem par uppi’ í hæðum er,
hann yfir hringina alla sjer. •
Já ótal hringi, sem enginn sá,
vor guð í himninum horfir á.
II. Vögjínvísur.
B’.unda pú, blunda,
barnið mitt! Góða nótt!
Milli guðs munda
milt er og blítt og rótt.
Allt er svo hægt og hljótt.
Blunda pú, blunda.
„Við skulum vaka,
vært meðan sefur pú;
svo mun ei saka“,
segja guðs englar nú.
„Sofnaðu’ í sælli trú;
við skulum vaka“.
Senn kemur sólin,
sætlega dreymi pig!
Jesús og jólin
jafnan um-sveimi pig!
Guð faðir geymi pig!
Senn kemur sólin.
III. Gódur áfaiiitastudiir.
Dá ferðast menn um Suðurálfu-sanda
og sólin brennir, Ijúf er fró I pví,
að finna par á grænum grasblett standa
einn grænan pálmalund að hvllast f,—
einn grænan lund að hvilast í.
Dá ferðast menn á dimmum skúra-degi
um döpur hraun og eyðilegan stig,
hve gott er pá að finna’ á förnum vegi
einn fagran sólskinsblett, og hvíla sig,
—einn fagran blett og hvila sig.
Dá ferðast menn í hríð og vetrar-hörku,
er húmið skyggir, kært er Ijós að sjá,
og finna góðan garð í eyðimörku
og geta hvílzt par kærum vinum hjá,—
og geta hvílzt par vinum hjá.
Valdimab Bkiem.
—Eirnreidin.
Igland.
Tala, eptir sjera Hafstein Pjetursson,
á íslendÍDgahátíðinni í Argyle byggð,
17. júní 1897:
„Háttvirti forseti, heiðráða sam-
koma, konur og menn.
Nefnd sú, er styrir hátíðahaldinu i
dag, hefur falið mjer á hendur að tala
nokkur orð fyrir minni íslands. A
pjóðhátíð Vestur-íslendinga 1891 var
mjer úthlutað sama umtalsefni. Jeg
he fði pess vegna heldur kosið að tala
fyrir minni Canada eða Vestur-íslend-
inga í dag. Jeg verð pví að leita
sama undanfæris og á íslendingadag-
inn 1893. í stað pess að tala bein-
línis um ísland verð jeg að segja
ykkur stutta ferðasögu.
I einu af kappræðufjelögum peim,
er heyrir Tjaldbúðar-söfnuði til, var
eigi alls fyrir löngu haldin kappræða
um pað, hvort náttúrufegurð væri
meiri á íslandi eða í Canada. Eða
m eð öðrum orðum, hver væri fegurri
synum, Fjallkonan eða Miss Canada.
Jeg var staddur á kappræðufundi
pessum og var neyddur til að taka
pátt I umræðum. Jeg sá glögglega,
að petta var hættumál. Sú konan,
sem talin yrði ófríðari, mundi verða
fokvond. Jeg reyndi pví að tala mjög
gætilega og leggja engan dóm á pað,
hvor peirra væri fríðari. En samt
hefur pað að likindum komið fram í
tölu minni, að Fjallkonan var mln
fyrsta ást.
Daginn eptir sat jeg snemma
morguns í skrifstofu minni. Högg er
drepið á dyr. „Kom inn“, sagði jeg.
Dyrnar opnast og vinkoua mín, Miss
Canada, kemur inn. Jeg stökk upp
úr sæti mínu og heilsaði henni með
mestu lotningu. Hún tók eigi kveðju
minni. Jeg bauð henni sæti. Hún
páði pað eigi. Dá varð löng vand-
ræða pögn. Jeg sá, að Miss Canada
var bálreið. Loks dró hún blaðsnepil
úr barmi sínum, brá honum fyrir augu
mjer og sagði: „Dekkir pú petta?“
Dað var borgarabrjef mitt. „Já“,
sagði jeg. „Detta brjef er vottorð um
pað, að jeg er brezkur pegn og auð-
mjúkur pjónn pinn“. „Auðmjúkur“,
hrópaði hún og stappaði niður fætin-
um. „Dú, sem telur aðra konu jafn-
fríða mjer, og pað afgamla kerlingu
langt norður í úthcfum. Mjer er
sagt, að Fjallkonan pín sje afgömul,
örvasa kerling. Hún liggi nálega
við sveit. Hún eigi nokkra ópekka,
horaða krakka. Dessa krakka fæði
hún á ís og láti pá hrekjast hálf-
klæðlausa úti í vetrarkuldanum“.
Reiðiorðin flutu all-lengi af vörum
hennar seœ bólginn árstraumur. Deg-
ar hún loksins pagnaði, sagði jeg auð-
mjúklega: „Fáðu pjer sæti, og lof-
aðu mjer svo að segja nokkur orð“.
Húu settist uiður. Jeg tók til máls
og reyndi að syna henni fram á,að orð
hennar um Fjallkonuna væru byggð á
misskilningi. Meðal annars væri
hún sjálf miklu eldri en Fjall-
konan. „Dú, Miss Canada, ert að
minnsta kosti eldri en B’jallkonan.
Um margar aldir hefur blessuð sólin
kysst pinn rósfagra munn, áður en
Fjallkonan steig úr hinum sefgræna
sæ“. „Satt er pað“, sagði Miss Can-
ada. „En pótt jeg sje eldri að ára-
tölu, pá er samt æskufegurð mín meiri
og jeg á glæsilegri og lengri framtíð
fyrir höndum“. „Um pað vil jeg eigi
prátta við pig“, mælti jeg, „en eitt
dettur mjer í bug: Dað væri gaman
að heimsækja Fjallkonuna. Dá gætir
pú sjeð hana sjálf og kynnt pjer all-
an hag hennar“. „Detta er ágætt“,
hrópaði Miss Canada upp yfir sig,
stökk upp úr sæti sfnu og klappaði
lófum saman. „Við skulum heim-
sækja hana pegar í stað.“ „Hvernig
pá?“ mælti jeg. „Lát mig ráða“,
svaraði hún, „göngura út“.
Við gengum suður í skógarbelti
pað, er klæðir bakka árinnar Assini-
boine. Miss Canada nam staðar 1
fögru skógarrjóðri fram við ána. Hún
tók úr barmi sfnum lítla hljóðpfpu og
bljes I hana. Dað var blæjalogu. En
eptir stutta stend heyrði jeg storm-
hvin úr vesturátt, er barst óðfluga
nær og nær. Eikurnar beygðu sig
yfir höfðum vorum og skógarrjóðrið
fylltist brátt stormskyi. Skyið tók á
sig mannsmynd. Fyrir framan okkur
stóð hrikavaxinn pokumaður. Hann
kallaði með prumuraust: „Hjer er
jeg Miss Canada. Hvað viltu?“ Hún
rnælti: „Manito, pú mikli skógarandi,
pú fyrsti tlskhugi minn, tak mig og
mann pann, er hjá mjer stendur, og
flyt okkur til Islands“. „Jeg heyri
og hlyði, drottning“, svaraði Manito.
Hann vafði svo um okkur örmum, hóf
okkur hátt frá jörðu, og flutti okkur á
stormvængjum sfnum norðaustur um
land. Við liðum fyrst yfir undurfag-
urt land. Sfðan bárumst við út á ólg-
and haf. Við störðum f norðaustur
og eptir stutta stund sáum við ísland
rísa úr sæ. Sólin stafaði á faDnhvIta
jökultinda, er hin fögru fjöll ættlands
vors rjetta til himins. Dað var eins
og fjallkotian drægi upp fannhvíta
fagnaðar- og friðarblæju til að fagna
Miss Canada. Fjöllin risu ávallt
hærra og hærra úr sjó, fagrar, grösug-
ar fjallahlíðar brostu við sjónuin vor-
um. ísland lá fyrir framan okkur.
Miss Canada setti hönd fyrir auga^
starði lengi á landið og sagði svo:
„Ilvílfk náttúrufegurð“. Við hjeld-
urn til lands og bárumst að Iíeykja-
nesi. Dá sagði jeg við Miss Canada:
„Dað væri gaman að fara í kringum
land allt, pannig, að hálendi og fjöll
væru á vinstri hlið, land undir fótum
vorum og sær til hægri handar. Dann-
ig gætum við mjög vel virt fyrir okk-
ur landeign Fjallkonunnar11. „Dað
skuluin við gera“, mælti hún. Sfðan
gaf hún Manito skipanir sfnar. Við
liðum svo yfir land. Fjöll á vinstri
hlið, sjór á hægri. „Hvaða ilmur
berst að vituin mjer“, mælti Miss
Cauada. „Dað er fjalla- og eyjalopt
fjallkonunnar11, svaraði jeg Svo dró
hún að sjer loptið I stórum teigum,
brjóstin belgdust út, blómroði færðist
I kinnar hennar og hún varð fegurri
en nokkru sinni áður. „Hvaða sam-
söngur er petta“, sagði Miss Canada
eptir litla stund. „Dað eru söngfugl-
ar Fjallkonunnar, sem fagna komu
pinni. Sönghljóð peirra blandast
saman við nið fossanna og ölduhljóð
sævarins drynur undir“. Við liðum yfir
Árnessyslu og Rangárvallasyslu aust-
ur um land. Jeg syndi henni Heklu.
Jeg benti lienni á Geysir. Hún beigði
höfuðið, er jeg nefndi pau nöfn. Við
fórum kringum allt land. Henni pótti
firðirnir fagrir og dalirnir grösugir.
*%*%*%**%%%%*%**%*%%%%*%*
„Pillurnar yðar eru |>ær beztu í |fi
heimi. Jeg þjáðist af meltingar-
leysi |>ar til jeg fór að brúka J>ær.
Nú er jeg alveg frí við þessháttar
\y kvilla og |>akka }>að yðar meðali.
A vorin tek jeg ætíð yðar*
WWmmmmmmmm
2)v isku tfmuin. Við hlið peirra ætti að vera apothekara stautur-
% inn (Pestle), sem skaut út pillum eins og bissu-kúlum, sem
^ átti að skjóta f miðju lifrarinnar. En apothekara stauturinn
%; er enn I brúki og verður pað eflaust par til allir hafa reynt
% ágæti
Ayer’s Cathartic Pills,
%
Pistolm* & „Pestles“. $
%
Einvígis-pístólur eru nú á %
sfnum rjetta stað, I forngripa- %
safninu frá hinum barbar- %
%
%
%
%
%
%
%
%
*) Þetta vottor stendur ásamt tnörgum öðrum í Ayer's „Cure %
Bock“. 8end frítj. Adress J.C.Ayer & Co., Lowell, Mass.
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%*
Og pegar við komum inn á Faxafjörð,
pá varð henni litið til sjóar. Fjörð-
urinn var pakinn fiskiskipum. Hún
sá, að mörg peirra voru skip Jóns
Bola. „Hvað er Jón faðir minn að
gera hjer uppi í landssteinum“, sagði
Miss Canada. „Hann er svangur og
er að krækja sjer I fiskbita frá Fjall-
konunni“, svaraði jeg. „Hvaða ó-
sköp er að beyra petta“, sagði Miss
Canada. „Dvl keinur hann ekki held-
ur til mfn, pegar hann er svangur.
Jeg skyldi með mestu ánægju gefa
honum að jeta. En nú skulum við
beimsækjaFjallkonuna sjálfa“. „Stefn-
um pá inn á land“, mælti jeg og
benti til norðuráttar.
Manito flutti oss inn á land og
stefndi til fjalla. Eptir stutta stund
blasti við okkur Dingvallasveitin. Og
Manito nam staðar og setti okkur
niður á Lögbergi. „Dú mátt fara
heim Manito“, sagði Miss Canada.
„Ef jeg parf á pjer að halda, pá kalla
jeg á pig aptur“. „Jeg heyri og
hlýöi“, sagði Manito og samstundis
var hann horfinn.
„Hvar byr Fjallkonan“, spurði
Miss Canada. Jeg svaraði: „Göng-
um upp í Almannagjá. Dar hygg
jeg einn bústað hennar vera“. Við
gengum upp I Almannagjá og um
stund eptir gjánni. Miss Canada nani
staðar, par sem hamraveggirnir voru
einna sljettastir og hæstir. „Detta er
gyðju bústaður, hjer mun Fjallkotian
búa“. Miss Canada tók svo sprota úr
vasa sínum og laust á bergið. Berg-
ið opnaðist cg forn-fslenzkar bæjar-
dyr blöstu við sjónum vorum. Fjall-
konan sjálf gengur út I dyrnar. Hún
er kornung kona. Andlitssvipurinn
lysir miklu andlegu atgjörfi, stillingu
og polgæði. Mótlæti fyrri daga hafði
gert hana alvarlega á svip, pögula og
jafnvel rist raunarúnir á andlit henn-
ar.* Nú er sá svipur horfinn. Hún
er glaðleg á svip, blómleg og eiukar
fríð synum. Hún er vel vaxin og öll
framganga hennar er mjög tfguleg.
Hún var I íslenzkum faldbúningi tneð
krystalkórónu á höfði. Konurnar
hcrfðu undrandi hvor á aðra um stund.
Miss Canada tók fyrri til máls og
sagði: -„Jeg er Miss Canada. Jeg
kom til að heimsækja Fjallkonuna“.
„Jeg er Fjallkonan“, svaraði hin.
„Vertu velkomin“. Dær tóku svo
hvor I hendina á snnari og heilsuðust
mjög ástúðlega. Fjallkonan sneri
sjer síðan að mjer og sagði: „Ilver
ertu?“ Jeg svaraði: „Matnma, pekk-
ir pú mig ekki. Jeg er barn pitt.
Dú gast ekki haft mig hjá pjer, svo
jeg fór I vist til Miss Canada. Jeg er
nú pjónn hennar“. Hún leit á mig
og sagði: „Jeg kannast við svipinn
og ættarmótið. Vertu velkominn,
barnið mitt. Miss Canada, gerið svo
vel og komið inn“.
Niðurl. á 7. bls.
Kvöl í i'i 11 i iii ti ■■ ii iii.
Ef þjer fdið gigt, lakið þjer vl dknfnr kvalir
—Ef jrjer fdiö yður South Amcrican
lihcumatic Cure minnka kvalimnr xtrai
og fijer veröið jafnyóðirrjitir Jirjá dai/a.
VoUorð tanna það.
„Jeg þjáðist 3 ár af gigt, sjerstaklega í
útlimunum. Jeg hafði reynt næstum öll
hugsanleg meðöl, en að árangurslausn.
Mjer var ráðlagt að Reyua South Americ-
auRheumatic Cure, og gerði jeg |>að,
Þegar jeg var búinn úr hálfri annari flösku
var jég orðinn albata. Jegálítað það sje
mjög gott gott meðal, og mæli með því
með ánægjn“,—F. Nugent, Niagara Falls,
Ont,
KAPITOLA.
Við undirritaðir höfum ráðist I að
gefa út söguna Capitola f
bókarformi og verður hún al-
Erentuð 1 enda pessa mánaðar.
agan verður 500—600 bls. og
kostar innheft I vandaðri kápu
50c. Engum pöntunum utan
Winnipeg verður sinnt nema
andvirðið fylgi pöntuninni, og
engar bækur verða afhentar hjer
I bænum nema borgað sje um
leið,—-Dar eð að eins 500 eintök
af sögunni verða prentuð, má bú-
ast við að færri fai hana en vilja.
Dað er pví vissara fyrir pá, sem
vilja eignast hana, að bregða við
hið bráðasta, annars geta peir
orðið of seiuir. Utanáskript okk-
ar er: Kapitola, Box 305,
Winnipeg, Man.
Winnipeg, 1. júní 1897.
J. V. Dalmann,
E. JÓHANNSSON,
M. Pjktuksson.
FRANK SCHULTZ,
Fir\ancial and RealJ Estate Agent.
Commissioner iq B. I\.
Cefur ut giptinga-leyflsbrjef.
Er innheimtumadnr fyrir
THE TRUST AND LOAM COMPANY
OF CANAD/y,
Baldur - - Man.
J. W. CARTMELL, M. D.
GLENBORO, MAN.,
pakkar fslendingum fyrir undanfarin póð viö
sklpti, og óskar að geta veriS þeim til þjenustu
framvegis.
Hann selur ( lyfjabúS sinni állskonal
„Patent“ meðul og ýmsan annan varning, sem
venjulega er seldur á slikum stöðum.
Islendrngur, Mr. Sölvi Anderson, vinnuf
apóthekinu. Hann er bæði fús og vel íx
tulka fyrtr yður allt sem þjer æskiö.
HOUCH & CAMPBELL
Málafærslumenn o. s. frv.
Skrifstofur: Mclntyre Block, Main St>
Winnipbg, Man.
Anyone sendlng a sketch *nd deecrlption m»f
qulckly ftflcortain, froe, whether an lnvention*®
probably patentable. roramunlcatlnnB Btrtctly
cnnfldeutial. Oldest a«eucy forsecurinff patent#
In America. We have a Wa»hington offlce.
Patents taken through Munn & Co. recei**
•pecial notice ln the
SCIENTIFIC AMERICAN, ,
heantifullv illufltrated, largost clrcnlation o*
anv sclentlflc Inurnal, woekly, terms 13.00 a T®***
•1.50 «lx montbfl. Hpeclmen coples and HANP
Book on Patents eent froe. Addrest
MUNN A CO.v
361 llroadway, New York.
aibarfatir.
Sjerhvað pað er til jarðarf»r*
heyrir fæst keypt mjög r’1
lega hjá undirskrifuðum-
Hann sjer einnig um jarð»r'
farir gegn vægu endurgja)^1'
(S. Johanne^oon,
710 lioöö iibc,