Lögberg - 28.10.1897, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 28, OKTOBER 189i
3
Sýnishorn af ljóðagerð Nor'ð-
maima á }>essari öld.
Eptir Matth. Jochumsson.
Jólnuóttin.
(Eptir Wergeland).
Hvern skyldi gruna
f>að ógnarveður-utan f>eir sem muna-
f>ann byl, er var sem allur ára fans
o£f fyrirdæmdir formælt hefðu og rótað
fal inni jörðu, hamast,bölvað, blótað..
}>ann byl hvers voða
öld eptir öld í minni lætur loða....
J>ví sjerhver hugði: hann mnn sendur
mjer
og minnar vonzku vegna
vili Drottins heipt oss hegna
og á oss senda þenna heljarher....
þann byl, sem kennt gat klerki
að trúa á nafn þitt Drumu-Hór inn
sterki,
f>vl enn f>ín reiðin rymur
og hátt í lilustum ymur
með ógnum ramra regingoða....
f>ann byl er hristi
svo hug og sál, að megn og rænu
missti,—
og hverjum manni heyrðist nefnt sitt
nafn
af ógnarár, sem eyrun skar og risti
en náhljóð kvað við hverja gátt sem
hrafn.
En hrafninn sjálfur skriðinn varl skjól
með skolla og vargi hvar sem hitti ból.
í hverju húsi og koti
var Ijós hvert slökkt og lokað hverju
skoti
og sjerhver hundur hafður inn.
—f>á fjekkstu bænir, mildi Drottiun
minn.
í slíku veðri—rjett er tók að rökkva
hinn helga aptan aðfangadag jóla,
var Gyðingur á ferð á öldungs aldri
um Heiðarskóg og nærri miðri mörk,
en Noregs megin, stefnir beint til
byggða
frá sænskri lóð og sækir veginn fast;
|>ví meyjunum hann færði fyrir jólin
í fullri skreppu klúta,bönd og tvinna,
til d/rstu jóladaganna og nýárs;
f>ær f>ráðu hann, en hvergi hræddar
voru,
f>ví aldrei hafði gamli Jakob gleymt
að gleðja f>ær um jólin, hans var von
eins víst og kvöldsins f>ess er f>á var
byrjað.
1 slíku veðri....
f>ey f>ey! pað er rokið
sem f>/tur svo 1 trjánum.—En f>að
óp! —
f>ar hljóðar eitthvað aptur! Gamli
Jokob
hikar sjer pví og hlustar öðru sinni.
Nú pegir f>að en veðrið ærist aptur,
sem yfir f>eim sem drukknar drynur
foss.
Hanu heldur áfram. Aptur kemur
hljóðið
og undarlega sker sig gegnum storm-
inn.
„Þar vælir einhver óvættur sem
barn,—
sero barn? hver sleppir börnum út i
f>etta,
f>að gjörir enginn úlfur sínu jóði.“
Hann kafar enn f>á öskufjúk og fann-
ir....
Nú gellur hljóð svo hverfur allur vafi,
f>ví hvirfilbylur, sá er f>arna f>yrlar
snjóstróknum milli stofnanna ber orð,
orð til hans, einstakt orð, og pað
var nógr.
n
Hann snfr sier við og' voður nú á
hljóðið.
Hann sekkur, bröltir, br^zt um, ham-
ast áfram,
en biksvört nótt 1 blindhrið stóð sem
veggur
og engin lýsa utan hnoðrar fjúksins,
sem allt er fullt af eins og ára mori,
er f>yrlast, sýður, f>ýtur, sker og bítur
og bvaðanæva hvæsir milli trjánna.
I>ó berst hinn gamli og brýzt mót öll-
um feiknum,
en stanzar f>ó í hverju hlje og hlustar,
sækir svo enn 1 sortann líkt og dvergur
sjer grafi göng. Nú heyrist ekki
hljóðið,
og öldungurinn æðrast: mundi hann
svikinn
og eithvað illt á seyði? stanzar f>ví
og fyrir munni fer að f>ylja. bænir.
Dá heyrist aptur hljóðið — örskammt
burtu.
Hann hrópar, en öll hlióð hans kæfir
veðrið.
„Jú — f>arna — f>etta! fáum fetum
lengra!“
Hvað hreifist f>arna, svart að sjá í
snjónum,
sem vindist viðarkubbur?....
„Jelióva, guð minnlhönd! minn guð!
á barni!
Barn, barn! og dáið?-‘
Ó, hugðu himinljósin f>essa nótt,
sem Betl’heimsstjarnan blessuð forð-
um lýsti,
að ekkert gott hjer ætti stað á jörðu?
E>ví engin stjarna eygði gamla Jakob
nje sá hvað feginn fundi f>eim hann
varð,
hve skjótt hann frá sjer fleygði
skreppu sinni,
aieigu sinni, og úlpu sinni kastar
og sveipar henni um barnið, barminn
opnar
og leggur barnsins köldu kinn við
brjóstið
unz hjartaslög hans hrópa pað til
lífsins.
l>á stökk hann upp. En — hvert pá?
sporin tilfennt!
En hvað uin pað. I>ví pruman yfir
trjánum
er orðin honum heilög Davíðs harpa
og fjúkið ótal friðarenglar Drottins,
sem vísa honum veg með hvítum
vængjum,
og út í bláinn beint hann gekk sem
íæi
hvar liollar hendur honum væru að
benda.
En hús 4 miðjum Heiðarskógi finna
pá helgu nótt er hvergi Ijós má lysa?—
A miðri heiði liggur litill kotbær
lágreistur mjög og pakið hvítt af
snjónum,
en veggirnir sem væri svartir klettar.
1>Ó—var pað undur?— pangað dregst
iiann beint
og hnígur par og hvergi kemst nú
lengra.
Rjettir við samt og leitar leDgi dyra.
Ber hægt og hægt, pví barnið sefur
sætan,
og iðrast nú er skreppuna eptir skildi,
er ekkert átti að bjóða bónda
snauðum,
sem bráðum mundi feginsdyrnar opna.
Svo ber hann sptur-—aptur. Loks er
svarað:
„í jesú nafni! er nokkur maður úti?-‘—
„Hann Jakob karlinn! KenDÍð pið
mig ekki,
Gyðinginn gamla?“—„Gyðingur!“ pá
æpti
mannsrödd og konu, „kúrðu pá í
snjónum!
Við eigum ekkert, sem pú getur
grætt á
og bölvan tóma berðu hjer að húsum
fæðingarstundu Drottins, sem pú
deyddir!“—
„Jeg!-‘
—„E>ú og pitt fólk; pað er ógnar
syndin,
sem pjóð pln skal 1 púsundliðu
gjalda.“—
„Æ æ! í nótt er hleypt inn hverjum
rakka.“—
„En Gyðingar ei koma í kristin hús.“—-
Hann heyrði’ ei meir. Hin hörðu,
heimsku orð
hann gegnum nístu iniklu meir en
veðrið
og slengdu honum harðara á gaddinn;
par húkti hann með barnið við sig
Vttfið.
t>4 pótti honum, par hann starði í
ljórann
og vildi sjá hvort ekkert andlit sæist,
hann síga á svanadún og finna glöggt
til hlyinda, sem píddu allar æðar,
og kærir svipir kæmi fram með hvískri
sem andi vestan vorblær yfir liljur
og um hann Ijeki par til einhver peirra
hvíslaði og benti: Komum, sjá, hann
sefur!
og inn í fagran sal peir allir svifu,
og barnið eitt stóð eptir við hans
livílu,
hagræddi sjálft og hlúði að rekkju
hans,
unz honum fannst hann sjálfur vera
að sofna.
—í>að fönnin var, sem byrgði lík hins
liðna.
„í>ar kúrir, tiú jeg, karlinn enn pá!
sjerðu!“
svo æpti bóndi, er birti og út hann leit.
„Svo rektu’ hann burt; 1 dag er jóla-
dagur“,
anzaði konan. „Gá hvort Gyðings-
sneypan
við barm sjer hefur bundið fastan
pokann.
Sá vill nú út með vörur sínar. Lítt’ á:
Hann staririnn sem ætli okkur hjerna
að eiga nóg að gefa fyrir glingur“.
„Lát mig pó sjá hvað skreppu skömm-
in geymir.
—Nú, fýn mjer, karl!“ Og út pau
bæði arka.
í>á glórði í frostið í hins látna augum.
l>á blikna pau og æptu bæði af ótta
cg íllum hrolli: „Drottinn komi til!
hann hefur orðið úti!“ —
l>au reisa hann við, og barnsins bögg-
ull fylgdi.
l>au krækja sundur kufli hans—og sjá:
um háls áhonum hangir Margrjet litla,
barn peirra sjálfra—liðið lík sem hann!
Ei pruma slær, ei eiturormur bítur
sem ofboð pað er heltók pessi hjón.
Svo hvltnaði ekki hjarnið eins t'g hann,
og harðara gellur móðirin en veðrið.
„Guð hefur hefnt. l>ví hel og harka
okkar
en hretið ekki, myrti petta barn.
Og svo mun okkur úthyst líkt og
honum
pá berjum við að náðardyrum Drott-
ins“!—
Dá fært varð yfir skóginn skyndiðoð
frá bæ peim barst par dóttirin hafði
dvalið.
Hún hafði viljað heim til foreldranna
á laun og liafði villst í sögðu veðri.
Nú lá hinn gamli liðinn inn við eldinn,
og bóndinn hjá par húkti líkur nánum
af hryggð og sút og reyndi að rjetta
Tíkið
og stirðum höudum komið geta I kross.
Eu móðirin á knj’num kraupog reyndi
að beygja bams síns arm uin háls hins
dána.
„Hún er ei lengur okkar“, kveinar
konan.
„Hann heíur hana keypt með köldum
dauða,
og lætur aldrei litlu Grjetu frásjer.
Og pað er gott hún getur beðið Jesús
að biðja okkur friðar fyrirglæpinn
við föðuiinn, pví fyrir honum klagar
hinn gamli, góði maður.“
—Eimreidin.
Það var fyrir tilviljun.
”John Brown, gamall G. T. R. maðut- að
2446 Marshall Str. Philadelphia segir:
„Það var bara af tilviljun að jeg fór að
hrúka Dr. Agnews Catarrhal Powder. Jeg
leið mikið af hinni siæmu veiki, catarrh.
Þetta ágæta meðal læknaði mig alveg, og
jeg er því svo þakklátur fyrir það »ð jeg
væri til með að eiða |>ví, sem jeg á eptir
ólifað til þess að útbreiða það um hinn
iíðandi mannheim“.
TANNLÆKNIR,
M. C. CLARK,
er fluttur á hornið á
MAIN ST. OG BANATYNE AVE.
TRJAVIDUR.
Trjáviður, Dyrs umbúniug, Hurðir,
Gluggaumbtíning, Laths, Þakspón, Pappir
til húsabygginga, Ymislegt til að skreytj,
með hús utan.
ELDIYiGUR C KOL.
Skrifstofa og vörustaður, Maplestreet,
nálægtC. P. R vngnstöðvunum, Winnipe ;
Trjáviður fluttur til hvaða staðar sem
er í liænuin.
Verðlisti gefinn þeim seni um biðja.
BUJARDIR.
Einnig nokkrar bæjarióðir og húst-
eignir til sölu og í skipium.
James M. Hall,
Telephone 6t5, P. O, Box 288.
ÍSLENZKUR LÆKNIR
Dp. M, Ha'ldorsson,
Stranahan & Hamre lyfjabúð,
Parh liiver. — — — N. Dale.
Er a8 hitta á hverjum miSvikudegi i Grafton
N. D., frá kl. 5—6 e. m.
I. M. Cleghorn, M, D„
LÆKNIR, og VFIRSETUMAÐUR, Et-
Utskrifaður af Manitoba læknaskólanum
L. C. P. og S. Manitoba.
Sknfstofa yflr búð I. Smith & Co.
EEIZAtíETH ST.
BALDUR, - - MAN.
P. S. Islenzkur túlkur við hendina hV3
nær sem þörf gerist.
Dr. G, F. Bush, LD.S.
TANNLÆiKNIR.
Tennur fylltar og dregnar út ánsárs-
auka.
Fyrir að draga út tönn 0,50.
Fyrir að fylla tönn $1,00.
527 Main St.
J. W. CARTMELL, M. D.
GLEN3DRO MAN.,
pakkar íslendingum fyrrir undanfarin eóS við
sklpti, og óskar að geta verið þeim til þjenustu
framvegis.
Ilann selur í lyfjabúð sinni allskona
„Patent-4 meðul og ýmsan annan varning, sem
venjulega er seldur á siíkum stöðum.
Isléndrngur, Mr. Sölvi Anderson, vinnur
apóthekinu. Ilann er bæði fús og vel fæða
úlka fyrtr yður allt sem þjer æskið.
PATENTS
IPRDMPTLY SECUREDl
NO PATENT. NO PAY-
■■ n ■■ ■“ Book on Patents
k|(|iR Prizcs on Patenls
I llkL 200 Inventions TYanted
. "'vTvTt wucvuci itu invention )í
probably patentable. Comniunications eiricth
confldential. Fees moderate. J
MARION & MARION, Experts
TESPLE BEILOITS, 1S5 ST. JAMES ST., JlMTREAt
Theouly flrm of GRAHUATE ENGINEERSIr
tt.e Domimou transacting patent buslness es
clusively. Mention thts J*nper.
233
andi var þeím ómögulegt að halda samtalinu áfram
um stund.
„Ætlið þjer að fara þangað?“ spurði stúlkan,
’þegar klukknahljómurinn datt niður, eins snögglega
■eins og hann byrjaði.
„Liklega“, svaraði hann. „Jeg er forvitinn, og
ekki taugaveikur—nema þegar ræða er' um rakar
rekkjuvoðir. Dessi nafnlausi vinur minn ætlast að
líkindum ekki til, að jeg gisti lijá honum í nótt.
Tiltók hann—eða máske pað sje hún, töframær mín?
Tiltókþað nokkurn ákveðinn tíma?“
„Einhvern tíma fyrir klukkan sjö“, svaraði hún.
„Pakk’ yður fyrir“, sagði hann.
„Guð fylgi yður!“ sagði stúlkan, snori sjer
snögglega við og gekk í burtu.
Steinmetz leit ekki við eða horfði 4 eptir henni>
heldur hjelt áfram og smá greiðkaði sporið. Að
nokkrum mlnútum liðnum kom hann að stóru húsi,
sem stóð fyrir innan j^rnhlið, við efri endann á ensku
bryggjunni. Dað var hús prinz Pavlo Howard-
Alexis.
Hann hitti Alexis einann 1 lestrarstofu sinni, og
sagði honum í fáum orðum hvað fyrir sig hefði kom-
ið 4 leiðinni.
„Hvað haldið þjer að búi undir f>essu?“ spurði
prinzinn.
„Það má hamingjan vita“, svaraði Steinmetz.
„Og ætlið þjer að fara?“ spurði prinzinn.
„AuÖvitað“, svaraði Stoimnotz. „Jcgelska alla
240
hygginn maður, Stefán, en þjer eruð of góður fyrir
þessa veröldu og illmennin, sem í henni eru. Haldið
áfram“.
„Það lítur út fyrir, að Bamborough hafi farið til
Tver með skjölin og afhent konu sinr.i þau þar.
Hún fór með þau til Parísar, en hann ætlaði að fara
aptur til Thors. Hann hafði til að bera eina tegund
af slægð, og takmarkalausa ósvífni. En—eins og
þjer ef til vill vitið—þá hvarf hann.“
,.J4“, sagði Steinmetz og klóraði sjer á enninu
með einum fingri. „Já, hann hvarf“.
Karl Steinmetz hafði einn góðan hæfilegleika
til að bera, sem hjálpaði honum til að bera sigur úr
býtum I veröldinni—framúrskarandi gáfu til að nota
vel þau spil, sem hann hafði á hendi.
„Það er eitt atriði enn“, sagði greifiun á sinn
vanaloga hæga og gætilega hátt, „Vassili borgaði
konunni J!7,000 fyrir skjölin“.
„Og hefur að likindum látið herra sinn borga
sjer tíu þúsund pund fyrir þau“, bætti Steinmetz við.
„Og nú verð jeg að fara!“ sagði greifinn um
leið og hann stóð á fætur og leit á úr sitt— sem var
ódýrt og óvandað ameríkanskt úr sem hátt ljet 1.
Hann hjelt því frammi fyrir Steinmetz með þessu
einkennilega brosi, og Steinmetz brosti oinnig.
t>eir föðmuðust nú aptur, og það var ekkert
hlægilegt við það. I>að er undarlegt að það, að sjá
tvo karimenn kyssast, skuli ætlð vekja lijá manni til
hneiging að hlæja eða tárast. t>að er enginn milli-
vegur milli þcssara tilfinninga.
229
Ef kona þessi heffi ekki Verið ákaflega hjegóma-*
gjörn, eins og margir aðrir, þá hefði hún verið sjer-
lega slyng. Hún hló og skotraði augunum dálltið
út undan sjer.
„Jeg vona að eins, að þjer veitið París þá virð-
ingu, að koma hjer við á leið yðar til baka til Eng-
lands“, hjelt Vassili áfram. Hann kunni undra vel
að dæma um lyndisfar bæði karla og kvenns, einkum
þeirra sem grunnhyggnir voru. „Hvenær verður
það nú? Hvenær má maður vonast eptir að sjá yð-
ur aptur? Hvað lengi verðið þjer á Rússlandi,
og—“
„Ge Vassili er betur að sjer í ensku en nokkur
annar, sem jeg þekki!“ greip Steinmetz fram 1 fyrir
honum; hann hafði nálgast þau áu þess þau heyrðu
til hans. „En hann vill ekki tala tnálið, prinzessa—.
hann er svo feiminn“.
Paul Alexis kom einnig til þeirra. IJann sagði
að klukkan væri orðin ellefu, og að þRÖ væri nauð-
synlegt fyrir ferðafólk, sem þyrfti að fara snetnma
af stað að morgni, að fara heirn sem fyrst og fara að
sofa.
Þegar gestirnir voru farnir, gekk Vassili að arn-
inum. Hann tók sjer stöð á bjarnarfeldinum fram-
an við liann og stóð þar all-gleiður—fallegur, virðu-
legur maður, beinn og hermannlegur á velli; andlit-
ið var eins og gríma—líflaust, litlaust, hreifingar.
laust.
Hann stóð þarna um stund, nagaði nöglina £