Lögberg - 23.12.1897, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMM TUDAGINN 23 DESEMBER 1897
S
ur f>!V hliftina snúa upp, er hií* kynlega
letur stúð ekki &.
„Eins og yður f)óknast“, svaraði
tnaðurinn. „En hvað & jeg f>& að
skrifa ?“
„ Það er nóg eitt eða tvö orð
Skrifið f>jer t. d.: Stýrið l norðvest
ur /“
I>að var auðsjeð að manninum
f>ótti fietta nokkuð kynleg tilmæli; en
hann gerði f>að samt og brosti við.
Skipstjóri virti skriptina vandlega
fyrir sjer; siðan sneri hann sjer und-
an með spjalðið, sneri f>vi við og rjetti
manninum pað aptur, og ljet p& hina
hliðina suúa npp-
,,Og pjer segið, að petta sje yðar
hönd“, mælti hann.
„Það parf jeg víst naumast að
segja yður“, svaraði hinn; ,.pjer,
sem horfðuð sj&lfir &, að jeg skrifaði
pað“.
„Og petta?“ mælti skipstjóri, og
sneri um leið spjaldinu við.
Maðurinn vissi ekki hvaðan & sig
Stóð veðnð. Hann virti aptur og
aptur spjaldið fyrir sjer beggja vegna.
Loksins segir hann: „Hvað á petta að
p/ða? Jeg hef ekki skrifað nema
öðrum megin. Hver hefur skrifað
hitt?“
,.Það er mínu viti of vaxið að
svara pvl“, mælti skipstjóri. „Stýri-
maðurinn minn segist hafa sjeð yður
um hádegið 1 dag sitja hjerna við
borðið og skrifa petta“.
Skipstjóri peirra skipbrotsmanna
og farpeginn litu hvor framan 1 annan
og voru öldungis forviða. Síðan seg-
ir skipstjóri: „Hefur yður dreymt, að
pjer væruð að skrifa & spjaldið að
tarna?“
„Ekki svo jeg muni“.
„Þið minnist & drauma“, anzar
skipstjórinn á kaupskipinu fram í.
„Segið pjer mjer, hvað pessi maður
hafði fyrir stafni um h&degisbilið 1
dag?“
„Þetta er ft’lt saman mjög kyn
legt“, segir hann, „og hafði jeg ætlað
mjer að minnast á pað við yður undir
eins og við værum komnir 1 næði.
Þessi maður“ (hann benti &farpegan> )
„fann & sjer mikinn drunga og laoðist
fyrir rjett fyrir h&degið og sofnaði
mjög fast, eða svo var að sjá. Að
einni stundu liðinm & að gizka vakn-
aði hann, og segir við mig: „Okkur
verður bjargað f dag“. Jeg spurði
hann, af hverju hann hjeldi p»ð. Hann
sagði sig hefði dreymt, að hann væri
staddur á stóru kaupskipi prfsigldu,
og að pað væri á leiðinni til að hjftlpa
okkur. Hann lýsti skipinu greinilega,
reiðanum og öllu saman; og megið
pjer geta nærri, hvort okkur muni
ekki hafa brugðið í brún, er vjer kom-
um auga & sk'pið yðar, og sáum, að
pað var alveg eins og hann hafði lýst
pvf. Við höfðum ekki tekið mikið
mark á pví setn hann sagði, nje haft
mikið traust &, að spá hans mundi ræt-
8‘t; pó var ekki örgrannt um, að vjer
gerðum oss einhverjtr vonir út af pvf,
)vf „flestir kjósa firðar líf“ og lengi
lifir f vonarneiatanum. Eptir pví sem
nú er fram komið, getur mjer enginn
efi á pvl leikið framar, að pessu hefur
öllu 8tjórnað verið á oss óskiljanleg-
an hátt af kærleiksrfkri forsjón, til
pess að oss yrði bjargað. Honum sje
lof og pökk fyrir líkn sína oss til
handa!“
„Það er enginn efi & pvf“, anzaði
er mjer einber r&ðg&tr. Hvað hefur
stytimaðurinn yðar sjeð?“
Bruce sagði pá allt, sem farið
hafði og fyrir hann hafði borið, og
komust allir að peirri niðurstöðu, að
forsjónin hefði tekið hjer sjerstaklega
f taumana til pess að bjarga skipbrots-
mönnum úr nauðum pessum og forða
lffi peirra.
**
t
Saga pessi birtist fyrst á prenti
Hvað Bmnetiére faua i»ýtt
i Auieríku.
Hinn nafntogaði franski rlthöf-
undur, Brunetiére, kom til Banda-
ríkjanna í suinar er leið og
dvaldi þar í nokkra mánuði.
Hann er nú farinn að rita
um það, sem fyrir augun bar og
hann veitti eptirtekt á þessari ferð
sinni. Vjer íinyndum oss að lesend-
lega skjallandi fyrir oss. Hann er
forviða á hinum mikla. misuiun, sem
aðrir ferðamenn hafa sagt að væri á
borgtnn í hinum gamla og nýja
heimi. þegar hann var á gangi um
Fimmta Avenue, segist hann nærri
hafa getað fmyndað sjer að hann
væri f Parísarborg. þegar hann at-
hugar hin skrautlegu íveruhús og
sölubúðir beggja vegna við nefnt
stræti.fer fram hjá hinni velklæddu
þyrpingu af fólki á gangstjettunum,
og tekur eptir hiuum hreina, bláa
hunni uppi yfir sjer, þá segist hann
varla hafa getað áttað sig á að hann
væri ekki 1 fóðurlandi sínu. þegar
hann á hinn bóginn fór að kanna
hliðar-strætin, þá segir hann að það
hafi minnt sig á Marseilles, Genoa,
Anvers og Amsterdarn og að New
York væri hafnarsta'ur. Allarborg-
ir og bæir við sjð hati einhvern ný-
leika og breytinga blæ. Húsin
sjálf virðist vera á floti, í staðinn
fyrir að stan la á föstu n grund-
velli á landi; og hann pykist
verða var við i N.-w York
— þessari miklu alþj«>ða eyjar-
borg—einhverja likingu af því setn
hann hafði vanistum la igan aldur.
Fatæktin og volæ'ið í þ ssari borg í
vestrinu, sem maður getur hver-
vetua sjeð í útjö runu n og í þeim
piirtuin borgariiinar sem st>>ru leigu-
húsin fyrir fitæklmga eru ■, virðist
honmn eins og i gomlu 'ívropu, og
hann er neyddur til a koinast að
þeirri niðurstöðu, að hvað annað
?em Bandarikja þjóðin hafi afrekað,
þá hatí hun enn ekki leyst spur.smal-
ið um nýtt og b-tra fyrirkomulag
hvað manntjelagið í heild sinni
snertir.
íbúðarhús og sölubúð Á. Fkidrikssonak f Winnipeg.
hinn skipstjórinn, „að pað er skriptin
á spjaldinu, sem pið eigið allir lffið að
pakka, hvaðan svo Sem hún hefur
stafað. Hún varð tdefni til pess, að
jeg breytti stefnu og hjelt f norðvest-
ur, og ljet mann fara npp í reiðann
til að vera par & verði og sjá hvernig
færi. En pjer sögðuð1-, mælti hann
enn fremur, og vjek sjer að farpegan-
um, ,.að yður hafi ekki dreymt, að
pjer væruð að skrifa á spjaldið?-4
„Nei, jeg get ekki munað eptir,
að mig dreymdi pað. Það lagðist
einhvern veginn fast f mig, að petta
prísiglda kaupskip, sein jeg s& f
draumnum, kæmi til pess að bjarga
okktir; en hvernig á pví stóð, að petta'
lagðist f mig, pað veit jeg ekkert um.
Það er enn eitt, sem mjer pykir mjög
undarlegt“, mælti hann enn fremnr;
„pað er eins og mjer finnist jeg vera
gagnkunnngur öllu hjer innanborðs,
og pó veit jeg pað með vissu, að jeg
hef aldrei stigið fæti & skipsfjöl pessa
fyr á æfi minni. Allur pessi atburður
fyrir 20 árum f pjóðkunnu ritsafni
-pt;r Robert Dale Owen, er nefnist
„Footfalls on the boundary of another
\vorld“ (Philadelphia 1868) Sá, setn
sagði Owen söguna 1859, var J. S
Clarke, skip»tjóri & kaiipskipinu Julia
Halloek, er pft var í siglingum milli
Ne\v York og St. Jago á Cuba, en
honuin hafði Bruoe stýrimaður, er
sagan getur um, sj&lfur sagt hana, og
höfðu peir Clarke lengi verið lagsmenn
og nákunnugir hvor öðrum. Owen
spurði Clarke, hvernig maður Bruc„
pessi hefði verið. Clarke svaraði:
„Jeg bef aldrei kynnzt ráðvandari og
sannorðari manni á æfi minni. Við
vorum hvor öðrum handgengnir, eins
og bræður, og minntist hann aldrei
á atburð pennan öðruvfsi en með mik-
illi lotningu, svo sem honura fyndist
hann par hafa orðið ápreifanlega var
við návist guðs og annars heiins“.
um Lögbergs þyki fróðlegt að sjá
sýnishorn af því, sem hann segtr um
Ameríku, og höfum því þýtt og birt-
um eptirfylgjandi grein utn þetta
efni úr New York vikublaðinu „The
Literary Digest', er kom út 11. þ.
m. Greinin hljnðar sein fylgir:
„Fljót vor og kvenr.folk virðist
vera allt hið nýstarleua, sem hinn
nafntogaði franski ritdómari, fyTrir-
lesari og ritstjóri (Brunetiére) sá
hjer í landi. Siðan hann kotn heim
aptur til Parísar hefur h inn verið
að „rita oss upp“ — upp í tvenns-
konar skilningi — og tíytur nóvem-
ber númerið af Revue des I)eux
Mondes fyrsta innlegg'ð af athuga-
semduin hans. í þessari grein sinni
talar hann aðallega um borgirtiar
New York og tíaltimore, um há*
skóla vora og kvennfólk vort.
Hin fyrstu áhrif sem New York
borg gerði á liann, þerjar hann var
búinn aff uppgötva hana, eru sjer-
Á leið sinni frá New York til
Baltimore fjekk Brunetiére þó að
minnst kosti þaánægju að sjá nokk-
nð nýstárlegt—fljót vor, viti menn!
Hann segir, að ameríkönsk flj >t
sjeu ungleg í útliti, eða fremur ný-
gæðingsleg; þau virðast hjala utn
umliðna.óendanlega tjarlæg i tíð, og
j um leið uin auðnu og tötn. Fljótin
Rhone og Rhine, Loire og Garonne
virðast þylja allt aðra sögu! L ti-
bragurinn á Loiro-fljótinu bendir á
að það sje gama’t, mjög gamalt,
menntað tíjöt, fljót sem sje orðið
þre\Ttt af að svo mikil saga hefur
speglað sig í bárum þess. Hið djúpa
Rhone-fljot, með sínu skínatidi vatni,
virðist á rennsli sínu þylja gamlar
ástasögur. Ekkert þvílikt á sjer
stað með hin voldugu tíjót í hinu
mikla Vestri!
Mr. Brunetiére gerir saman-
burð á amerikönskum og frönskum
hiskólum. Eins og á sjer stað hjer
í landi eins er þvf varið á Frakk-
landi, að lærðu skólarnir og háskól-
TIL VIDSKIPTAVINA MINNA.
Jeg hef nú btundað verzlan í þessum bæ í síðastliðin átján ár, og er jeg öllum þeim hinum
mörgu, sem hafa skipt við mig á þessum tíma og staðið vel í skilum við mig, mjög þakkjátur fyrir
viðskiptin. Svo vil jeg um leið benda á, að nú þegar jeg er í þann veginn að byija nýtjánda verzlunar-
árið, þá hef jeg meiri og fieiri vörutegundir, en jeg hef nukkurn tíma áður haft, og sel þær með lægra
verði en flestir verzlunarmenn hjer í bænum.
Eptii-fylgjandi eru nokkur sýnishorn af því hvernig jeg sel:
Fallegir Hengi-Lampar á.......... $2.00 til $5.00 ö
Borö-Lampar á.....................0.25 til $0.50
Dinner Sets á.......’............$6.50 til $8.50
Falleg Bollapör frá ........... .10 til 60 c. parið *
Svo hef jeg lika mikið af fallegum ALBÚMUM fyrir 50 cents til $3.50.
Kaffi frá 7 til 9 pd. fyrir......... $1.00
Raspaður sykur frá 19 til '20 pund fyrir... $1.00
Og svo aðrar matvörutegundir mjög ódýrar,
Einnig SAUMA-KASSA, BRÚÐUR og LEIKFÖNG af ýmsu tagi
Fólk hjer í bænum getur því sparað sjer peninga með því, að kaupa nauðsynjar sínar hjá mjer.
leiðis borgar það sig fyrir menn út á landsbyggðunum, að senda vörupantanii’ og peninga sina til mín.
GLEÐILEG JÓL! Yðar einlægur
Sömu-
A. FRIDRIKSSON,
6n og 613 Ross Ave.,
WINNIPEG, MAN.