Lögberg - 13.10.1898, Blaðsíða 3

íiOGBEKG, FIMMTUDAGINN 13. OKTOBER 1808..
3
þingvallafundurinn sæli.
Dað varð cokkuð lí-tið úr honum,
IÞingvallafundinuni, sem boðaður var
í vor, augl/stur í öllum landsins blöð-
um, með kröptugum árjettingum frá
sumum peirra.
Oss vitanlega hefur ekki nokkurt
kjördaemi á landinu orðið til að sinna
honum—að minnsta kosti ekki á þann
hátt, sem til var ætlast. Hraklegri
útreið gat hann ekki með nokkuiu
lifandi móti feDgið. ísafold gerði sjer
aldrei í hugarlund, að honum mundi
verða tekið með miklum fögnuði. En
sannast að segja kom oss ekki til
hugar að óreyndu, að undirtektirnar
mundu verða jafn átakanlegar og
raun hefur á orðið.
Fyr má cú llka rota en dauðrota.
Sjálfsagt verður mörgum fyrst
fyrir að draga þá ályktun af pessari
óvenjulegu hrakför, að nú sje stjórn-
málaforusta Ben. Sveinssonar með
öllu um garð gengin, og það svo á-
preifanlega og augljóslega, að ekki
verði lengur um pað atriði deilt.
Nokkurt þrek pyrfti lika til pess að
neita peirri niðurstöðu. Leiðtoga-
valdið fer að verða fremur lítið, pegar
ekkert kjördæmið fæst til fylgis.
t>egar svo er komið er fullt eins væn-
legt til framkvæmda að hafa einhvern
yfirlætislltinn titil, vera kancelllráð t.
d., eins og að vera leiðtogi J>ings og
pjóðar.
Hafi nokkur lifandi maður efast
um það áður, að áhrif Ben. Sveinsson-
ar meðal pjóðarinnar sjeu þrotin, pá
gerir hann pað naumast lengur. t>ing-
vallafundurinn fyrirhugaði og undir-
tektirnar undir hann hafa tekið af
allan vafa.
Til munu þeir vera, sem ekki er
annt um að lengra sje farið út 1 pessa
sálma, kæra sig ekki um að fleiri á-
lyktanir sjeu dregnar af pessari J>ing-
vallafundar hrakför. l>eir una pví
mjög vel, að alp/ðu manna fari að
skiljast, að Ben. Sveinsson hafi misst
allt fylgi. En J>á vilja J>eir llka láta
J>ar við sitja. Fátt mundi J>eim kær-
ara en J>að, að J>að gæti dulist mönn-
um, að petta mál hafi nokkra viðtæk-
ari pyðingu.
En sllk launung er vita-vonlaus.
Málið er allt of augljóst og ailt of
merkilegt til pess,að aðalpyðingu pess
verði haldið leyndri.
Hverjir boða pÍDgvallafuudinn?
Ekki gerði Ben. Sveinsson pað
einn; pvl hefur reyndar verið haldið
fram, að svo hafi mátt heita; hinir, sem
undir fundarboðið skrifuðu, hafi gert
pað „fyrir hann“ eingöngu, af mein-
leysis-bónpægni, án pess að kæra sig
nokkuð um fyrirtækið, eða hafa nokk-
ura verulega von um J>að.
l>að er enginn vandi að segja
annað eins og J>etta. Hitt er örðugra,
að trúa pví.
Sú staðhæfing, að þingmenn, sem
góða greind hafa og sæmilega metn-
aðargirni, fari að gera leik að J>vl að
rita nöfn sln undir ávarp til pjóðar-
innar um málefni, sem peim stendur
alveg á sama um pótt enginu sinni og
allir hafi að háði og spotti—hún er
svo fráleit, svo draumóraflflsleg, að
|>að tekur pví ekki að deila um hana.
t>að væri áreitni við mennina, að
ætla J>eim jafn-fáránlegan leikaraskap
I pjóðmálum.
Auðvitað skrifa peir allir undir
fundarboðið af jafnmikilli einlægni
og með jafnfullri rænu og bera allir
jafn-óskoraða ábyrgð á undirskript
sinni.
Og J>eir, sem til l>ingvallafundar-
ins ætluðu að stofna, voru forvígis-
menn benedikzkunnar og miðlunar-
innar frá t89.
í hverju skyni boðuðu peir til
Þingvallafundar ?
t>ótt ótrúlegt sje, voru til svo
einfaldar sálir í vor, að pær ímynduðu
sjer, að á t>ÍDgvallafundi pessum væri
mót8töðumönnum I stjórnarefnum ætl-
að að sættast og koma sjer saman um
einhverja J>á stjórmálastefnu, sem
allir Islendingar gerðu sig ánægða
með. Hefðu pessir saklausu einfeldn-
ingar fengið að búa I næði að Imynd-
unum sínum, er vísast að J>eir hefðu
farið að vinna að Þingvallafundi eptir
mætti.
En svo fengu J>eir það ekki. ísa-
fold á pað á sannviskunni að hafa
vakið pá af sættadraumum slnum—
að hafa sýnt og sannað öllum heilvita
mönnum, að sættirnar voru einhverjir
vitlausustu draumarnir, sem menn hef-
ur dreymt á landi hjer.
Auðvitað befur peim Ben. Sveins-
syni og Jóni Jónssyni í Múla ekki
nokkurt augnablik til hugar komið
að verða sáttir og sammála á t>ing-
vallafundinum. I>eir eru fullorðnir
menn, og engin börn.
Hvað vakti pá fyrir peim með
fundarb oðið?
Um pað er engum blöðum að
fletta.
Fundurinn átti að sampykkja
yfirlysingar gegn „valtyskunni“ svo
kölluðu.
Ekkert annað gat honum verið
ætlað. Benediktssinnar og miðlunar-
mennirnir frá ’89 gátu ekkert annað
sameiginlegt erindi átt á t>ingvalla-
fund. En petta var allt annað en
erindisleysa. Hvor flokkurinn um sig
veit að hinn er magnlítill, hættulaus,
einn út af fyrir sig. í Valt/s-flokk-
inum einum er nokkur veigur. t>ess
vegna lá á að sameina um stund
krapta sína gegn honum.
Þingvallafundurinn átti að verða
pað sama fyrir allt landið, sem Ljósa-
vatnsfundurinn í vetur póttist vera
fyrir Dingeyjarsyslurnar. t>ar porðu
menn ekki að halda neinu ákveðnu
fram—gátu auðvitað ekki komið sjer
saman um neitt annað en að lysa yfir
vanpóknun sinni á „valtyskunni“.
t>etta átti pá aö verða verk I>ing-
vallafundarins 1 ár. Og vlst er um
pað, að hefði pjóðin tekið nokkurt
mark á-—pó ekki hefði verið nema
helmingnum af peim ókjörum af nlði,
sem mótstöðumenn „valtyskunnar“
hafa yfir bana ausið, pá hefði hún
tekið fundinum vel.
Viku eptir viku og mánuð eptir
mánuð hafði verið reynt að telja pjóð-
inni trú um, að peir sem sinna vilja
stjórnartilboðinu frá slðasta pingi
sjeu, annaðhvort af heimsku, eða af
illgirni, eða af eigingirni, að stofna
landi og lyð í hinn ógurlegasta voða—
bera sjálfstjórnarkröfur pjóðarinnar á
óslökkvandi eld, ofurselja hana út-
lendu valdi.
Gerum ráð fyrir, að pjóðin hafi
látið sjer petta skiljast, eða trúað pvl.
Mundi hún pá hafa verið ófáanleg til
að senda mann á Dingvöll til að mót-
mæla öðru eins háttalagi?
Að ætla henni slíkt—pað væri
eitthvert hið svlvirðilegasta níð, sem
sagt yrði um hana.
Fyrir pá sök, og fyrir á sök eina,
var hún ófáanleg til að sinna I>ing-
vallafundi I ár, að hún hefur enga trú
á mótmælunum, sem fram hafa komið
gegn „valtyskunni“.
I>að er aðalpyðing málsins, sem
ekki verður með nokkru móti hjá
komist.
Og fagnaðarefni hlytur pað að
vera fyrir hvern mann, sem af ein-
lægni vill, að pjóðin komist út úr
stjórnarmáls-ógöngunum.—Isafold.
CATAfíRH LÆKNAST EKKI
meö útvords-meSölum, því )>au nd ekki að upp-
tökum veikinnar. Catarrh er i blóðinu og allri
llkamsbyggingunni, og ef hann skal læknast
verður aS taka meSölin inn. Hall’s Catarrh
Cure er til inntökn og vtrkar beint a blóSiS og
slimhimnurnar. Hall’s Catarrh Cure er ekkert
skottulæknismeSal pað er upphafiega eptir
forskript eins hins berta læknis vestan hafs og
er )>vf reglulcgt læknislyf. paS er saman sett
af beitu styrkaukningar- og blóðhreinsunar-
meSölum, sem þekkt eru, og verkar beinlinis d
slimhimnurnar. pað er hin nakvæma samsetn-
ing þessara tveggja efna, sem afrekar hinar
undraverðu lækningar d Catarrh. Skrifa eptir
vitnisbnrðum og upplýsingum sem veitast ó-
keypis af eigendunitm.
F. J. Cheney & Co., Toledo, O.
0"Selt í öllum lyfjabúðum, 7ðc.
Hall’s Family Pills eru þær beztu.
Assurance Co.
lætur almenning hjer með vita að
Mr.W. H. ROOKE
hefur verið settur „Special“-agent
fyrir hönd fjelagsins hjer 1 bænum og
út í landsbyggðunum.
A. McDonald, J. H. Brock,
President. Man. Director
Dr. O. BJÖRNSÖnT
618 ELGIN AVE-, WINNIPEG.
ÆtíB heima kl. T til 2.30 e. m. og kl. 7
til 8.30 e. m.
Telcfón 1150.
REGLUR VID LANDTÖKU.
Af öllum sectionum með jafnri tölu, sem tilheyrasambandsstjórn-
inni I Manitoba og Norðvesturlandinu, nema 8 og 20, geta fjölskyldu-
feður og karlmenn 18 ára gamlir eða eldri, tekið sjer 160 ekrur fyrir
heimilisrjettarland, pað er að segja, sje landið ekki áður tekið,eða sett
til slðu af stjórninni til viðartekju eða einhvers annars.
INNRITUN.
Menn meiga skrifa sig fyrir landinu á peirri landskrifstofu, sem
nrest liggur landinu, sem tekið er. Með leyfi innanrlkis-ráðherrans,
eða innflutninga-umboðsmannsins I Winnipeg, geta menn gefið öðr-
um umboð til pess að skrifa sig fyrir landi. InnritunarÉrjaldið er $10,
og hafi landið áður verið tekið parf að borga $5 eða $10 umfram fyrir
sjerstakan kostnað, sem pví er samfara.
HEIMILISRJETTARSKYLDUR.
Samkvæmt dú gildandi lögum verða menn að uppfylla heimilis-
rjettarskyldur slnar með 3 ára ábúð og yrking landsins, og má land-
neminn ekki vera lengur frá landinu en 0 mánuði á ári hverju, án sjer-
staks leyfis frá innanrikis-ráðherranum, ella fyrirgerir hann rjetti sín-
um til landsins.
BEIÐNI UM EIGNARBRJF
ætti að vera gerð strax eptir að 3 árin eru liðin, annaðhvort hjá næsta
umboðsmanni eða hjá peim sem sendur er til pess að skoða hvað uun-
ið hefur verið á landinu. Sex mánuðum áður verður maður pó að
hafa kunngert Dominion Lands umboðsmanninum I Ottawa pað, að
hann ætli sjer að biðja um eignarrjettinn. Biðji maður umboðsmann
pann, sem kemur til að skoða landið, um eignarrjett, til pess að taka
af sjer ómak, pá verður hann um leið að afhendasllkum umboðam. $5.
LEIÐBEININGAR.
Nykomnir innflytjendur fá, á innflytjenda skrifstofunni 1 Winni-
peg og á öllum Dominion Lands skrifstofum innan Mauitoba og Norð-
vesturlandsin, leiðbeiningar um pað hyar lönd eru ótekin, og allir, sera
á pessum skrifstofum vinna, veita innflytjendum, kostnaðar laust, leið-
beiningar og hjálp til pess að ná 1 lönd sem peim eru geðfeld; enn
fremur allar upplýsingar viðvlkjandi timbur, kola og námalögum. All-
ar slíkar reglugjörðir geta peir fengið par gefins, einnig geta menn
fengið reglugjörðina um stjórnarlönd innan járnbrautarbeltisins I
British Columbia, með pvl að snúa sjer brjeflega til ritara innanrikis-
deildarinnar I Ottawa, innflytjenda-umboðsmannsins I Winnipeg eða
til einhverra af Dominion Lands umboðsmönnum I Manitoba eða Norð-
vesturlandinu.
JAMES A. SMART,
Deputy Minister of the Interior.
N. B.—Auk lands pess, sem menn geta iengið gefins, og átt er við
I reglugjörðinni hjer að ofan, pá eru púsnndir ekra af bezta landi,sem
hægt er að fá til leigu eða kaupv hjá járnbrautarfjelögum og j'msum
öðrum fjelögum og einstaklingum.
Gamalmenni og aðrir,
reiL pjást af gigt og taugaveiklan
ættu að fá sjer eitt af hinum ágætu
Dk. Owen’s Electric beltum Dau
eru áreiðanlega fullkomnus u raf-
mrgnsbeltin, sem búin eru til. t>að
er hægt að tempra krapt peirra, og
leiða rafurmagnsstraumiun I gegnurn
likamann livar sem er. Margir ís-
lendingar hafa reynt pau og heppnasl
ágætlega.
t>eir, sem panta vilja belti eða
fá nánari upplýsingar beltunum við-
víkjandi, snúi sjer til
B. T. Björnson,
Box 585 Winnipeg, MAN.
Anyone sending a skatcb and deacriptton may
quickly ascertaln onr opinion free^wnether an
lnventic ‘ ‘
invention ts probably patentable.
tlonsstrlctly confldentfal. *
______ Communica-
________ Handbookon Patenta
aent free. O'ldest agency for securing patenta.
Patents taken tnrough Munn & Co. recelve
ipecial notice, without charge, In the
Scientífic Hmcrican.
A handsomely illustrated weekly. I>argest cir-
culatlon of any scientiflo lournal. Terms, $8 a
year; four months, $L Soid by all newsdealers.
MUNN &Co.36,Broad"a’’New York
Hrmiph Offlee. 625 F St.. Washiniiton. D. C.
203
„En, hjartað mítt“, sagði hinn smávaxni maður »
hennar, „vertu nú ekki að hugsa um pessa hluti.
t>ví ertu svona fölur og magurleitur, Edricson? Er
pað ekki nóg til að koma hjarta manns til að dansa,
að sjá pessa göfuglegu hersveit, jafn vaska hermenn
og hraustar bogaskyttur? Við sankti Pál! t>að
væri erfitt að gera mjer til hæfis, ef jeg væri ekki
glaður af að sjá hinar fimm rauðu rósir blakta I vind-
inum I broddi eins göfugrar fylkingar og pessi sveit
er“.
„Jeg hef pegar afhent yður pyngjuna, Alleyne“,
hjelt lafði Loring áfram. „í henni eru tuttugu og
prjú mörk, einn noble, prír shillÍDgar og fjórir pence,
sem er mikill fjársjóður fyrir einn mann að bera á
sjer. Og jeg ætla að biðja yður að muna eptir pví,
Edricson, að hann á tvö pör af skóm, og að hann á að
brúka pá úr rauða leðrinu hversdagslega, en hina, pá
með gullkeðjunum á tánum, á hann að brúka ef hon-
um skyldi verða boðið I vlndrykkju hjá prinzinum
eða hjá Chandos.“
„Elskan mln“, sagði Sir Nigel við konu slna,
„mjer pykir mjög mikið fyrir að skilja við pig, en
nú erum við komin að röðinni á skóginum, og pað
væri ekki rjett af mjer að láta kastala-vörðinn minn
fara of langt burtu frá kastalanum“.
„Ó, kæri lávarður minn!“ hrópaði hún skjálf-
rödduð, „lofaðu mjer að fara með J>jer svo sem
fjórðung mllu lengra—eða kannske hálfan annan.
t>ú gotur sjeð af peirri vegalengd handa mjor
270
„Langt frá, góði herra“, sagði hún og hjelt enn
fastar um fleskið sitt, eins og hún væri hrædd um, að
einhver hrekkur til að ná I pað lagi á bakvið hið ridd-
aralega boð hans. „Jeg er fjósastúlka hjá Arnoldi
bónda, og hann er eins góður húsbóndi og hægt er
að óska sjer“.
„Dað er gott“, sagði Sir Nigel, og svo hristi
hann beislis-taumana og hjelt áfram eptir skógar-
brautinni. „Jeg óska að pið muniö eptir pvl“, hjelt
hann áfram við sveina slna, „að maður á ekki ein-
ungis að s/na kvennfólki af háum stigum ljúfa kurt-
eisi, eins og svo margir falsriddarar sjer til minnk-
unnar gera, pvl pað er engin kona af svo lágum stig-
um, að sannur riddari megi ekki hlusta á raunasögur
hennar. En hjer kemur nú riddari, sem er sannar-
lega að ílyta sjer. t>að væri máske gott, að við
spyrðum hann hvort hann er að fara, pvl pað getur
verið að hann sje maður, sem langar til að vinna sjer
til frægðar“.
Hinn gróðurlausi, harði og vindbarði vegur
fram undan peim lá niður I ofurlttinn dal, og svo lá
hann 1 krókum upp úr honum hinumegin og hvarf á
milli grenitrjánna. Dað sást við og við gl&mpa á
stál & milli hinna svörtu raða af trjábolum, og s^ndi
pað hvar hersveitin fór leiðar sinnar. Til norðurs
breiddi skóglendið sig út, en 1 suðjinu, mllli tveggja
stórra hóla, mátti sjá á liinn kalda, gráa sjó og áhon-
um hvit&n blett út við sjóndeildarhringinn, nefnilega
seglið á skútu einni. Á móti ferðamönnunum fór
259
riðu nlu riddara-liðar, prlr og prlr samhliða, og voru
peir úrvals hermenn, sem höfðu verið 1 frönsku strlð-
unum og voru eins kunnugir 1 Pickardy tlóunum eins
og 1 mólendinu I fæðingar-hjer&ði sínu, H&mpshire.
l>eir voru herklæddir frá hvirfli til ilja og báru spjót,
sverð og kylfur, en nálægt efra horni hinna ferhyrntu
skjalda, hægra megin, var skarð til að hvlla spjótin
1. Brynjur peirra voru úr lljettuðum leður-reimum,
og voru pær styrktar á öxlunum, olbogunum og upp-
liandleggjunum með stálplötum. Leggja-verjurnar
og hnjáskjólin voru einnig úr fljettuðum leður-reim-
um, styrkt að innan með stálplötum, en skórnir og
glófarnir voru úr járnplötum, sem haglega voru sett-
ar saman. l>annig riðu menn pessir yfir brúna á
Avon-ánni, og glumdi í berklæðum peirra og vopn-
um, brúin dundi undir hófataki hest&nna, en porps-
lyðurinn hrópaði húrra fyrir fánanum með hinum
vasklega varðflokki hans.
Rjett á eptir riddaraliðs-flokknum fóru fjórir
tugir bogamanna, skeggjaðir og digrir, og háru peir
hina kringlóttu skildi stna á bakinu, en hinir löngu,
gulu bogar peirra, hin hættulegustu vopn sem vit
mannsins hafði enn fundið upp, gægðust upp yfir
axlir peirra. Við belti sjerhvers af peim hangdi
sverð eða exi, eptir pvl sem hver peirra hafði kosið
sjer, en út af hægri mjöðminni stóð örvamælir úr
leðri, og sást par á endana á örvum með gæsa, dúfna
og páfugla-fjöðrum á. Á eptir bogamönnunum komu
tveir lúðurpeytarar stikandi, og peyttu peir lúðra