Lögberg - 04.04.1901, Page 2

2
LO.UBKRU, FLM.TUBAU1NN 4. APKíL 1901
Iiretar og Búar.
Mesti grúi af blöSum og t(ma-
ritum utan hins brezka ríkis hefur
■töSugt úthúSaS Bretum aíSan ófriS-
urinn milli þeirra og Búa í Trans-
vaal, í SuRur-Afríku, byrjaSi fyrir
hartnær hálfu öSru ári síSan, og
halJa flest þessi blöS og rit áfram
Bömu suSunni enn. þau hafa aldrei
sagt lesendum sínum sannloikann
livaS snertir sögu SuSur-Afríku,
hafa ekki skýrt frá hinni svívirSi-
legu og grimdarfullu meSferS Búa á
frumbyggjum SuSur-Afrfku, ekki
skýrt frá hvernig Búar urSu aS
flýja á náðir Breta og fá þá til aS
vernda sig þegar villiþjóSirnar (
Transvaal, er Búar höfðu leikiS svo
skammarlega á allan hátt, risu upp
sem einn maður og mundu hafa
gjörsamlega afmáS þá af jörSunni,
hafa ekki skýrt lesendum sínum
frá, hvernig Bretar urSu að hjálpa
Búum þegar þeir voru komnir (
sökkvandi fjármála-vandræöi, hafa
ekki skýrt lesendum s'num frá,
livernig Búar hafa frá upphafi end-
urgoldið Bretum vernd þeirra, að-
stoð og drengskap með undirferli
og svikráðum, hvernig þeir kúguðn
og undirokuSu brczka þegna og aíra
útlendinga, sem tekið höfðu sér ból-
festu ( Transvaal og lagt fé sitt í
umbætur ( landinu að undirlagi og
eftir ósk Búa sjálfra—brutu þannig
samninga sína við Breta og brutu
rétt á mönnunum, er þeir höfðu
gint til að koma inn i landið. Nei,
uefnd blöð og rit hafa ekki skýrt
lesendum sfnum satt og rétt frá
neinu þessu, og sum þeirra hafa bit-
ið höfuðiS af skömminni meS því, að
segja lesendum sínum, aS Bretar
hafi byrjað hinn yfírstandandi ófriS
í SuSur-Afríku, þótt sannleikurinn
sé, aS Búaríkin höfðu verið aS búa
sig í þenna ófriS i mörg ár, sögSu
Bretum stríð á hendur að fyrra-
bragBi og óSu með her inn í nýlend-
ur þeirra og byrjuðu að eyðileggja
þar líf og eignir brezkra þegna.
Blöö þessi og rit eru svo ósvífin, að
segja, að Bretar hafi ráðist á Búa-
ríkin aS fyrrabragði, þótt Bretar
hefðu ekki sýnt þcim hiun minsta
fjandskap og værujafnvel algerlega
óviSbúnir þegar Búar réðust á þá.
það er ekki hægt að hugsa sér sví-
virðilegri blaðamensku en þetta, og
það er hróplegt ranglæti og svik
gugnvsrt lesendum nefndra blaða
að segja þeim ósatt og fylla þá með
heimskulegum fordómum, í staSinu
fyrir að segja þeim satt og fræða þá
um málefnin. þaS er ekki furða
þótt fjöldi manna sé hættur aB taka
nokkurt roark á því sem blöSin
segja og þau séu dags daglega að
tapa tdu ifum s num, því þótt al-
meuningur sé afvegaleiddur og flek-
aSur um stund meS ósanuindum og
þvættingi, þá kemur s>mnleikurinn í
Ijós á endanum og aluieuningur sér
aS hann hefur verið flekaður. Eius
og eðlilegt er, verSur afleiðingin af
öllu saman sú, aS almcnningur tor-
tryggir blöðin í heild sinni og trúir
þeim ekki þegar þau segja satt. Og,
eins og vant er, gjalda hinir sak-
lausu himia seku, því tortrygnin
kemur einnig fram gagnvart þeirn
blöðum, sein leitast við að segja satt
og rétt frá um hvert mál og vera
vönduS ( öllu.
Maður skyldi nú ímynda sér,
að blöSin á íslandi fyltu ekki þann
flokk, sem segir lesendum sínum
rangt frá málavöxtum hvað sDertir
ófriðinn milli Breta og Búa og er
að fylla lesendur sína meS fordóm-
um. Siðgœðið á að vera á svo
miklu hærra stígi hjá íslendingum
en öðrum þjóðum, eftir því sem sum-
ir menn halda fram. Siðgœðið ætti
auðvitað að ná til blaðamenskunnar
og koina fram í ræSum manna, sem
hafa sett sér það háleita takmark,
að fræða þjóð sína og leiða hana (
allan íannleika. En öll—eða flest-
öll—blöðin á íslandi cru með sama
markinu brend eins og þau blöð
anuarsstaðar í heiminum, sem hafa
afvegaleitt lesendur s!na í þessu
máli. þau hafa ýmist vanrækt að
fræða lesendur sína um hin sönnu
tildrög ófriðarrns, eða þau hafa fcda-
að söguna. Og þau eiga öll sam-
merkt við hið óumrœðilega íslenzka
blað hér vestra, „Hkr,“ með það, að
flytja einhliða fróttir af ófriðnum,
full af hlutdrægni og heimsku-hjali
eins og„Hkr.“ Meira aðsegja, sum
ísl. akáldin, bæði auetan hafs og
vestan, hafa kepst hvert við annað
að fylla landa sína með hleypidóm-
um viðvíkjandi ófriðnum milli
Breta og Búa.
Sumt af því, sem blöðin á ís-
landi hafa borið á borð fyrir lesend-
ur s(na sem fréttir í sambandi við
ófriðinn, er svo frámunalega vit-
laust, að það tekur engu tali, og
sumt sem „Hkr." hefur „diskað"
upp með um sama efni, er Ktið, ef
nokkuð, betra. Eitt blaðið á íslandi
græddi t. d. lesandum s(num á þeirri
fregn, að fangelsin á Englandi hofðu
verið opnuð, óbótamönnum hleypt
út úr þeim og þeir svo verið sendir
til Suður Afn'ku til að berjast við
Búa!! Enn fremur, að allskonar
skríl og illþýði hefði verið safnað
saman \ London og öðrum stórborg-
um á Englandi og þetta lið verið
sent til Afríku til að berjast við
Búa! Og margt íieira þessu líkt.
Lögberg kemst ekki yfir að t(na
satnan alt það feikna-bull, sem ísl.
blöð hafa borið á borð fyrir lesendur
sína sem fréttir!! af Búa-ófriðnum,
eu vér álítum rétt og nauðsynlegt
að mótmæla öðru eins bulli eins og
þvf, sem nefnt er að ofan, sem al-
gerlega’ósönnu, og vér fordæmum þá
blaðamensku sem skaðlega og
skammarlega, er leyfir sér að bjóða
lesendum blaðanrro annan eins
þvætting.
íslenzku blöðin hafa einnig
gefið í skyn, að Búar séu miklu
hraustari, hugrakkari og herkænni
en Bretar. þetta byggja þau á því,
að mannfall hefur vciið miklu meira
( liði Breta og að Bretar hafa i
seinni tíð haft miklu meira lið í
Subur Afríku — fimmfalt fleira—en
Búar. Allar dylgjur biaðanna um
þetta efni eru annaðhvort sprotnar
af frúmunalegasta þekkingarleysi á
málefninu, sem þau eru að þvætta
um, eða af hlutdrægninni—Anglo
foMunni—, sem þau eru sýkt af.
það er fjarri oss að neita, að Búar
hafi sýnt allmikla herkænsku og
sérlega þrautseigjtí ( þessum yfir-
standandi ófriði, en þess ber fyrst
og fremst að gæta, að það voru æfðir
liðsforingjar frá Evrópu seiu lögðu
á ráðin með það, hvernig haga
skyldi ófriðnum framan af, Búar
höfðu eins góð, ef ekki betri skot-
vopu en Bretar, og, sem mesta þýð-
ingu hafði, Búar voru gngnkunnng-
ir hverjum krók og kyma í landinu
— sem er f jöllótt og fult af ágætum
vígjum i'rá náttúrunnar hendi—og
völdu sér hin hantugustu v'gi,
bjuggust þar um og létu Breta sækja
að sér. Búar hafa ekki í eitt ein-
asta skifti komið fram á opinn víg-
völl og barist við Breta. En Bretar
hafa hrakið Búa úr öllum vígjum
þcirra, og þeir flúið heidur en borjast
á opnum vigvelli. Hver maður, sem
nokkuð hugsar, ætti að skilja þann
mun, sem er á þvf, að liggja í leyni
í skotgröfuin eða á bakvið björg og
skjóta þaðan með rifflum, sem draga
hálfa mflu eða meira, á lið sem sæk-
ir að, hefur ckki skýli og stendur
þannig langtum ver að vígi — lið
sem þar að auki er ókunnugt lands-
laginu og þess vegna hlaut að lenda
í gildrum, sem fjandmennirnir lögðu
fyrir það. Oss virðist að það þurfa
óhkt meira hugrekki til að sækja að
íjauduiöunum sem liggja í skotgröf-
urn eða fela sig bakvið björg, svo
þeir sjást ekki, en að Kggja þannig
í leyni og skjóta á menn sein eru á
bersvæði. Og einmitt svona hefur
hernaðinum inilli Breta og Búa sí-
felt verið varið. En þrátt fyrir hve
fjarska mikið vcr lið Breta Btóð að
vígi, hrakti það Búa af einum stöðv-
unum eftir aðrar, svo þeir voru á,
sífeldum flótta. Höfuðborgin í
Transvaal, Pretoria, var ramlega
víggirt, og Búar gortuðu af að Bret-
nr mundu aldrei ná henni, en samt
flýðu þeir þaðan eins og hórar þegar
brezki herinn nálgaðist!
Eins og vér þegar höfum bent
á, hröktu Bretar Búana hvervetna
úr vígjum sínum, hversu vel sem
þeir böfðu búist um. En Imfa Búar
nokkurn tima hrakið Breta af
stöðvum, þar sem þeir höfðu búist
um og Búar urðu að sækja á? Nei,
ekki í eitt einasta skift. Búar sett-
ust um bæina Ladysmith, Kimber-
ley og Mafeking þegar í byrjun ó-
friðarins, og höfðu miklu meira lið
og betri vopn en Bretar, sem vörðu.
Eu þeim tókst ekki að ná þessum
bæjum eða hrekja brezka liðið úr
þeim, þó þeir sæktu að þeim í marga
mánuði og þar væri vistaskovtur og
skæð veikindi gengju í þeim. Eftir
framkomu Búa á öðrum stöðum að
dæma, mundu þeir hafa flúið burt
eða gefist upp ef þeir hefðu verið 1
sporum brezka liðsins í nefndum
bæjum. Ef lið Búa hefði haf’t hug-
rakki brezka liðsins til að bera og
þorað að ganga í barhögg við hið
umsetna lið í þessum bæjum, þá
hefðu þeir uáð þeim, því þeir höfðu
langtum fleira lið á þeim stöðvum.
En íslenzku blöðin minnast ekki á
hið dæmafáa hugrekki, herkænsku
og þrautseigju, sem brezka liðið
sýndi við vörn nefndra bæja. það
er þó peysuleg hlutdrægni, að láta
ekki hinar brezku hetjur njóta
s&nnmælis.
Hv&ð snertir það atriði, aö
Bretnr höfðu miklu fleira lið en
Búar þegar á leið ófriðinn—yfir 200
þús. manna á móti 40 til 50 þúsund-
um, er Búar höfðu—þá bor að gæta
þess, fyrst og fiemst, að Brctar hafa
alt af þurft og þurfa mikinn hluta
af liði sínu til að verja á annaö þús-
und mtlur af járnbrautum, sem fá-
einir fjandmenn geta gert ófærar
hór og hvar, «vo að liðið skorti ekki
vistir, og jafnvel til þess að (jöl-
skyldur Búa, sem Bretar eru að
berjast við, og annnar lýður þar
íddí í landinu, sylti ekki; og svo
verða Bretar að hafa fjölda liðs i
öllum helztu bæjum um alt landið,
til að verja þá fyrir árásum ráns-
flokka, geyma fanga, halda reglu í
þeim héruðum, er þeir hafa tekið af
Búum, og halda villimönnum i
skefjum. Brezka liðið er þar að
auki óvant loftslaginu þar syðra,
sem er óholt útlendingum, svo
fjöldi af þvl hefur altaf verið sjúkt.
Af Öllu þessu leiðir, að þótt Bretar
hati haft svona margt lið í Suð-
ur-Afriku, þá hafa þeir sjaldan haft
öllu tleira lið til að elta Búa og
berjast við þá, en úar sjálfir.
Eftir áramótin síðustu var í
flestum blöðum moira og minna
minst á Suður-Afríku ófriðinu í yf-
irliti þeirra yfir árið sem leið. Eitt
hið merkilegasta af því, sem blöðin
á meginlandi Evrópu fluttu um þetta
efni, var grein eftir hinn nafntog-
aða rithöfund Max Nordau. Qrein-
in birtist í Vínarborgar-blaðinu
„Neue Freie Presse ', og var það lík-
lega í fyrsta skifti sem lesendur
þess blaðs—og ef til vill ibúar höf-
uðstaðar Austurríkis—f*ngu að sjá
sannUikann um viðskifti Breta og
Búa. Qreinin er of löng til aö
birta hana alla, en vér prentuin hér
fyrir neðan þýðingu af meginköfl-
um hennir. þeir hljóða svo:
,,Hér á sér stað það seru er mjog
sjaldgæft, það sem sé, að þvínær allur
hinn mentaði heimur (utan landa Breta)
fordæmir stefnu Breta. Vér sjáum sam-
andregið hræðilegt hatur til Englend-
inga, sein margir segja að sóu ekkert
betri en blóðkaldir ræningjar og morð-
ingjar. A hinn bóginn hefur brezka
þjóðin nærri í einu hljóði lýst yfír, að
hún sé samþykk stefnu hinnar núver-
andi stjóruar og wtlj að bcra með henoi
hina siðferðislegu ábyrgð af ófriðnum (í
Suður-Afríku). Svo sannfærður er þvi-
nær hver einasti maður á Englandi um
réttlæti málstaðar Breta í þessu efni, að
•g álit, að þegar Mr. Stead er undanskil-
inn, að það sé ekki einn einasti máls-
metandi pólitiskur maður eða rítfær
maður á ðllu Englandi, sem mundi
mæla með, að annar eins samningur
væri aftur gerður við Búa eins og Glad-
stone-*amningurinn*), sem gerður var í
Pretoria. Það, að ðnnur eins þjóð og
Bretar skuli vera þvínær á einu máli í
málefni sem aðrir hlutar hins mentaða
heims eru jafn-sammála um að fordæma
stefnu þeirra i, ætti að vekja alla sk.yn-
sama menn til að fara að hugsa; þvi
Englendingar hafa, þegar öllu er á botn-
inn hvolft, verið hlíf og skjól frelsisins i
heiminum um undanfarnar atdir. Rétt-
lætistilfinningog sanngirni Englendinga
er orðið að orðtaki í heiminum,og enginn
nema auli mundi neita hinni háu menn-
ingu þeirra; þess vegna er það svo frá-
munaleg vitleysa að tala um þá sem
ræningja og þjófa, að enginn nema sá
sem innblásinn er af svikræðisanda eða
er hálfviti mundi gera sig sekan i því-
liku. Sérhver sá sem ekki lætur leiðast
af blindu hatri og sem hefur svo mikla
skynsorai eftir, að hann hugsi sig um,
mun komast að þeirri niðurstöðu, þegar
hann leitar að orsökinni til þess að
Bretar eru svona þráir í þessum ófriði,
að mjög einfðld hvðt ræður gjörðum
þeirra—nefnilega sú náttúruhvöt sem
ýdlfsvernd nefnist. En til að skilja þetta
nú samt, verður maður að vita, hve jafnt
og þétt og reglulega Búar höfðu undir-
búið sig að reka Englendinga í sjóinn
(burt úr Suður-Afriku); livernig Hol-
lendingar i Suður-Afriku hafa, altaf sið-
an Tohn Brand lézt, með öllu mögulegu
móti reynt að reka Englendinga burt úr
landinu, fyrst með því, að fara illa með
útlendingana, og svo, þegar hiðhentuga
augnablik kæmi, með því að beita afli
(vopnum); og hvernig orðtakið ,Afríka
fyrir Afrikumenn1 var látið þýða: ,Suð-
ur-Afríka er handa Hollendingum ein-
gðngu.ogþað er skkert pláss hér fyrir
Englendinga1.
öðrum þjóðum kann að vera sama
hvernig veltist, en Englendingar eru
sannfærðir um, að þeir megi með engu
móti missa Suður-Afríku. Landeignir
þeirra þar eru ekki einasta fimm og hilfu
sinni stærri en Þýzkaland; ekki einasta
eru þar yfir 1 miljón nýlendumenn af
enskujtyni, sem mæla ensku, og pláss
þar fyrir hundrað sinnum fleíri brezka
nýlendumenn, heldur er Suður-Afrika
enn hinar þýdingarmestu stððvar á leið-
inni til Indlands og Australíu. Það að
Bretar haldi áfram að ráða yfir Suður-
Afríku, er nærri því skilyrði fyrir að
þeir geti haldið Indlandi og varið Austr-
alíu. Að tapa Suður-Afríku mundi
þess vegna óhjákvæmilega hafa í för
rneð sér sundrun brezka keisaraveldis-
ins, og*af þessari ástæðu—ástæðu, sem
liggur til grundvallar fyrir allri mann-
legri afstöðu—hlýtur stefna Breta að
vera það sem hún er—blátt áfram spurs-
málið ,þú eda eg‘. Við þá göfuglyndu
menn sem spyrja, því þessi setning sé
ekki látin vera svo: .Þú og eg‘, vil eg
bara segja þetta: ,Snúið yður fyrst til
Búanna með þessa spurningu1, því það
voru þeir sem vildu uppræta Englend-
inga úr Suður-Afríku, og vildu, þangað
tii þeim hepnaðist það, gera þá að þræl-
um sínum að minsta kosti, þar sem Eng-
lendingar aftur á móti bjóða Búum fuli-
komið brezkt frelsi og jafnrétti og að láta
þá vera jafn óháða eins og nokkurir
hollir þegnar drotningarinnar eru í hin-
um brezku nýlendum. Engum Englend-
ingi dettur í hug að svifta Búa plássi
sínu í sólskinu í Suður-Afríku.
Það er enginn vafi á, að þessi Suður-
Afríku ófriður er hræðileg eldraun fyrir
England, og það er enginn hörgull á
spámönnum, sem sigrihrósandi segja
það fyrir, að þessi ófriður verði gröf
heimsveldis Breta. En það er ekki álit
rnitt, því England stóð augliti til auglit-
is við miklu hræðilegri hættur á dögum
Elizabetar drotningar og Georgs kon-
ungs III., og yfirvann þær; og eg er
sannfærður um, að Englendingar vilja
heldur úthella hinum siðasta blóðdropa
sínum, en aö láta hrekja sig úr þeirri
stödu sem þeii skipa nú í heiminum. Og
hversu mikið sem eg dáist að hetjuskap
Búanna, þá álít eg að hetjuskapur Breta
verðskuldi hina sömu aðdáuu“.
Fréttabréf.
Spanish Fork, Utah,25. marz 1901.
Herra ritstj. Lögbergs.
I blaði yðar, sem út kom 21. þ. m.,
segiö þér, aðbáðardeildirlöggjafarþings
Utah-rikis hafi samþykt (laga)-,,frum-
varp um, að fjölkvæni skuli mega við-
gangast í ríkinu,“ En þotta er ekki al-
veg rétt hjá yður. Þetta frumvarp, sem
vanalega er kallað ,,Evans frumyarp’1,
leyfir ekki að fjölkvæni skuli mega við-
gangast í ríkinu. Nei, nei, ekki var nú
*) Samningur þessi var gerður árið
1882, oggáfu Bretar Transvaal þá sjálfs-
forræði sem lýðveldi, en Bretar skyldu
samt vera yfirdrotnar lýðveidisins hvað
euerti sammnga yíð öaaur ríki ofs.frv,
svo vel—þetta frumvarp var bara fyrir-
boði annars frumvarps, miklu fullkomn-
ara og betra, sem hefði leyft fjölkvæni
alveg afdráttarlaust, hefði þefta koraisti
gegn og orðið að lögura. En það varð
nú samt ekki, því ríkisstjórinn drap það,
þegar það kom inn á skrifstofu hans, svo
laðer nú úr sögunni, eins og galdra-
kerling í fornöld. Frumvarpið var £
raun og veru ekki annað en meðal eða
plástur fyrir þá, sem hafa lifað sam-
kvæmt evangelíi Mormóua Það ákvað,
að enginn mætti hlutast til um þessleið-
i» mál—fjölkvæni, hórdóm og lauslæti—
utau nánustu ættingjar, foreldrar, syst-
kini, o. s. frr., og var þetta, eins og all-
ir sjá, alt annað en að leyfa fjölkvæni,
ió sumum hafi samt þóknast að útleggja
iað svo. Og yður hefur liklega orðið
>að sama á.
Löggjafarþinginu var slitið hinn 15.
3. m., eftir 60 daga setu. Voru 250
frumvðrp til nýrra laga og lagabreyt-
inga borin þar frara. Náðu mörg af
þeim samþykki beggja þingdeilda og
urðu að lögura, en sum strönduðu og
urðu að engu í þingsðlunum, þ. e., að
efri deildin eyðilagði mörg af frumvörp-
um neðri deildar, og hið sama gerði
neðri deild við frumvörp hinnar efri.
Nokkur frumvörp eru enn i höndum rík-
isstjórans óundirskrifuð, en tvö frum-
vörp neitaði hann algerlega að undir-
skrifa; var Evans frumv. annað, en hitt
var um bólusetningu, þ. e. að það skyldi
vera ólöglegt, að heilbrigðisnefndir og
skólastjórnir geti bannað óbólusettum
börnum að ganga á alþýðuskóla, ef þau
eru heilbrigð að öðru leyti og engin bóla
gengi. Þetta frumvarp var sentinná
þingið aftur, samþykt á ný af § hlutum
þingmanna og varð þannig að lðgum
samkvæmt grundvallarlögunum, þó rík-
isstjórinn skrifaði ekki undir það. Mega
núöll börn ganga á skóia, bólusett og
óbólusett, þvi bólusetning er, samkvæmt
Þoooiim lögum, álitin alveg ónauðsyn-
leg.
Nú kvað vera von á forseta Banda-
ríkjanna, McKinley, hingað til Zion í
vor; liklega í mai eða júní. Það er samt
ekki fast ákveðið enn sem komið er,
jafnvel þó farið sé að hafa ýmsan við-
búnað, því vel og mannalega á að taka
á móti karli.
Tíðarfarið er hið inndælasta, alveg
alnii't ox bezta veður; jörð farin að
gv '-ukti töluvert.
Uc.Lufar er þolaulegt, að undan-
tekinni bólunni; hún er hér einlægt að
,,grassera“, bæði i vorum bæ og öðrum;
samt hefur hún alveg sneitt hjá löndura
vorum, hverju sem það er að þakka.—
Halda sumir, að það sé af þvf, að ísl.
séu mikið hreinlátari en aðrir; lifi til
dæmis á hollari fæðu, eti minna af ým-
islega verkuðu sviuakjöti, drekkikaffi,
haldi illa visdómsorðið (hjá Zionsbúum,
þ. e. góðum og gildum Sfðustudaga-
heilögum.er það kallað að halda vísdóms
orðið—,,keep the word of wisdom*1—
að brúka ekki tóbak, drekka ekki kaffi,
te eða vin, og yfir höfuð forðast alt óhóf,
bæði í mat og drykk), hafi verið bólu-
settir á gamla landinu með bóluefni sem
sé óyggjandi vörn gegn bóluveiki, og
ýmislegt fleira.
Hjá löndum vorum hér ber eins og
vant er ýmíslegt tii tiðinda; veit eg þó
varla frá hverju segja skal, eða yfir
hverju á að þegja, því nú er tuttugasta
öldin, sem vér lifum á, og það á að
halda íslendingadag ( sumar, ef veður-
lag og heilsufar leyfir, og bjóða hingað
ýmsum þjóðhöfðingjum, og máske Vols-
ungum norðan úr Jötunheimum. Slæ
eg því botninn í þetta, með þeirri vou
að mér hafi nú, í eitt skifti fyrir öll,
tekist að skrifa svo að öllum líki.
E. H. J.
TENDERSJOf{ INDIAN SUPPLIES.
T OKUÐ TILBOÐ, stfluðum til
undirritaðs og merkt: “Tendori
for Indian Supplies” verður veitt mót.
taka á skrifstofu pessari þangað til 4
hádegi mánudaginn, 1. april 1901,
um að flytja Indiána vörur á fjarhags.
árinu, sem endar 30. júni 1902, til
ýmsra staða innan Manitoba-fylkis og
Norðvesturlaridsins.
Tilboðg-eyðublöð, som innihalda
allar upp’ýsingar, er hœgt að fá með
þvf að snúa sér til undirritaðs eða til
Indian Commisaioner 1 Winuipeg.
Hvorki lægsta né nokkurt annað til-
boð verður að sjálfsögðu þegið.
J. D. McLEAN,
Seorotary.
Department of Indian Affairs,
Ottawa, 27. febr. 1901.
Fréttablöð, sem taka auglýsingu
pessa f.n heimildar frá stjórnardeiid-
inni, fá epga borjjun.