Lögberg - 10.10.1901, Side 3

LOGBERQ, FIMTUDAGINN 10. OKTOBER 1901.
3
Uin Kínverja.
Sir Claude Macdonald, sem var
sendiherra Breta 1 Peking f>egar
& slðustu styrjöldinni par stóð, en
sem nú hefir verið leystur fiá f>vl
verki, og er Irezkur sendiherra 1 J*p-
an, fór nylega heim til Bretlands og
er *ú & leiðinni til Tokio i J»pan, [>ar
gom hann sezt að. Hann kom hingað
til Winnipeg á leið sinni til Japan
I byrjun f>essa mánaðar og
dvaldi nokkura klukkutíma i bænum.
Einn af blaðamönnum hér átti all-
langt tal við sendiherrann um kín-
verska ástandið og framtiðarhorfurnar
par eystra. Aðal innihaldið i upp-
Jysingum peim, sem hann gaf, er á
pesaa leið:
,.Bretar geta ekki búist við að
yera einir um hituna með viðskiftin
við Kínverja; aðrar pjóðir verða að
njðta góðs par af. Btetar voru auð-
vitað hinir fyrstu par, en peir geta
ekki bannað öðrum *ð koma á-eftir.
t>egar umsátin stóð yfir í Peking, pá
létu Kínverjar hið sama yfir alla út-
leadÍDga ganga að svo miklu leyti,
sem peir gátu. I>eir skutu & flögg
Rússa og Bandarikjamanna, og á alla,
sem tilheyrðu heimilum gendiherr-
anna, hverrar pjóðar sem peir voru.
Uppreist Boxaranna sjálfra var
1 rauninni ekki mjög hættuleg, en
vegna ofpurkanna og hungursins í
landinu gátu.peir leitt bændalyðinn
út í það *ð vera með 1 ^uppreistinni.
Eiginlega vissu ekki hinir siöarnefndu
hvers vegna peir gerðu uppreist, en
Boxararnir innprentuðu peim það,
að öll ógæfa peirra og stríð stafaði
af ,útlendu djöflunumb Við vorum
auk heldur alls ekki hræddir við
báða pessa flokka til samans, pvl peir
stóðust ekki okkar lið; en pegar æfð-
ir hermenn með vel búið stórskota-
lið veittu okkur aðsókn, pá fór útlit-
ið að verða alt lakara. t>.*ð hofði
ekkert orðið úr uppreistinni, hefði
Kínverska stjórnin ekki hlynt að
henni.
Kínverjar hafa ekki sérstaklega
horn I slöu Breta, pað er öðru nær.
t>eir vilja einuDgis uppræta alla út-
lendinga i landinu. Fávizka kín-
versku pjóðarinnar er ógurlega mik-
il. Jafnvel embættismennirnir við
hirðina vita pví nær ekkert um styrk
Noiðurálfupjóðanua. Til pess að
syna, að Kínverjar eru Bretum ekki
sérstaklega óvinveittir, má geta pess,
að stjórnin leit til min sem helzta
mannsins á meðal sendiherranna.
Öll skeyti frá stjórninni voru stíluð
til min persónulega pó eg væri alls
ekki formaður sendiherraráðsins. Eg
talaði um petta við hina sendiherr-
ana, eins og við átti, og benti peim á,
að öll skeyti frá stjórninni.sem sendi-
herrana varðaði, æt,t: að afhenda
spánska sendiherranum. A petta
íéllust allir, og var kínversku stjórn-
inni tilkynt pað, en næsta skeytið var
stilað til min engu að siður.
Kona mín sá keisaraekkjuna við
tvö tækifæri, en eg hitti hana aldrei.
Eins og kunnugt er, pá viðurkeud-
um við hana aldtei Embættisbréf
mitt, frá okkar ástkæru Victoriu
drotningu, var stilað til keisarans.
Enginn sendfherranna viðurkendi
vald keisaraekkjunnar. Eg hitti
Kwang Su, og talaði við hann (með
túlk), og æfinlega pegar eg sendi
bréf til stjórnarinnar, lét eg færa
honum pað.
Keisarinn litur út fyrir að vera
vel skyosamur maöur, en hann er
heilsulaus, og getur pvi ekki gefið sig
við stjórnmálum; hann er ungur
maður á milli pritugs og fertugs.
Ékki veit eg með vissu, hvort hann
hefir pekking á málum Norðurálfu-
pjóðanna, en fremur held eg pað pó.
I>egar á umsátinni stóð, bauð
Kinaatjórn að láta flytja okkur til
Tien-Tsin, en pangað hefðum við
aldrei kromist lifandi ef við hefðum
hlaupið á okkur og sgBtt pvl boði.
Jafnvel pó stjórninni hefði verið pað
full alvara að koma okkur pangað
heilum á hófi, pá hefði hanni undir
engum kringumstæðum tekist pað.
I>að var skotið á okkur við öll mögu-
leg tækifæri, og pað var yfirgangan-
legt, að nokkurt okkar skyldi komast
lifandi af. Baron Kettler, pyzki
sendiherrann, var drepinn, og sendi-
herrar Hollands og Austurríkis voru
báðir særðir, annar á fæti og h’nn á
brjóstinu. Eins og eg sagði áður,
var alls ekki i neitt manngreinarálit
faiið, hvað sendiherrana snerti Flagg
Rússa var eyðilagt, flagg Bandarikja-
manna rifið I sundur, og tvö göt
skotin á brezka flaggið; og hið sama
hefði gengið yfir okkur alla ef tæki-
færi hefði gefist.
Li Hung Chang er slunginn karl.
Hann var langt suður í landi pegar á
uppreistinni stóð. Hefði hann verið
við hendina í Peking, pá er ekki ó-
liklegt, að samkomulag hefði komist
á fyrri. Hann hafði mikil völd og
mikil áhrif, og hann hefði manna
bezt verið til pess hæfur að syna leið-
togum uppreistarmanna faam á, hvað
pað hlyti að pyða að ráðast á móti tíu
stórpjóðum heimsins. Fáfræði fólks-
ins er undrunarverð. Tveir eða prir
konuglegir embættismenn, sem höfðu
verið hjá sendiherrum Kinverja i
Norðurálfunni, eg hsld helzt á Frakk-
landi og E>yzkalandi, royndu að syna
fram á, hvað óttaleg eftirköst pað
gæti haft fyrir landið að veitaat að
Norðurálfu-stórveldunum á pennan
hátt, en peir fengu pað að launum
fyrir áminningar sfnar, að peir voru
hálshöggnir. Kínverjar héldu, að
peir gæti myrt okkur alla, og að
par með væri öllu lokið; og væri
nokkur sá, sem ekki var á sama máli,
pá var hain umsvifalaust hálshöggv-
inn, ef hann ekki hafði vit á að
pegja.
Ekki varð eg var við tieinn frara-
farsflokk, og væri pó pörf á slíku
landsins sjáJfs vegna. Engin slik
hreyfing gerði vart við sig í Peking
að minsta kosti. Frjálslyndir meno,
sem komu til Peking frá Shanghai og
öðrum fjarlægum stöðum,urðu ramm-
ir afturhaldsmenn í höfuðstaðnum.
í rauninni var ekki annað vogandi
fyrir neinn, sem vildi halda lífi.
Herl'ðið, sem pjóðiinar sendu
okkur til hjálpar, var ágælt, en ekki
er pví að neita, að mest dáðist eg að
Japansmönnum. l>eir eru smávtxa-
ir, en harðsnúnir og áætlega æ'ðir.
E>eir eru fljótir á fæti og beztu skytt-
ur. I>air h> fa viðtekið *lt pað, sem
bezt *r, úr hernaðaraðferð Breta,
I>jóðverja Frakka og Bandarikja
manna, bæði á sjó og landr. Deir
eru etarfsöm framfarapjóð og eiga að
sjilfsögðu mikla framtíð fyrir
höndum.
Ekki hef eg orðið pess var, að
kínverska stjórnin hafi látið taka pá
menn af lifi, sem mestan og verstan
pátt áttu í nppreistinni, og lofað var
að lífláta. Sjái stjórnin sér pað fært,
pá auðvitað svikur hún pað loforð
sitt. Stjórnin öll var meira og
minna i sökinni jsfnvel pó peir, sem
liflátast áttu, væri ofsafengnastir Og
léti einna meBt til sín taka.
Japansmenn eru Bretum mjög
vinveittir, og peir hafa pað, meðsl
margs annars, fram yfir Kinverja, sð
allir i stjórninni hafa ferða*t um
Norðurálfuna og Bindarikin og dval-
ið par meira og minna, og eru pví
gagnkunnugir öllum aðalmálum stór-
veldanna. I>ekkingarleysi kínverskra
stjórnmálamanna á öðrum pjóðum,
og hin afskaplega fáfrwði pjóðarinn-
ar yfir höfuð, er pað, sem einkum og
sérstaklega stendur Kina fyrir prif-
um. Síðasta uppreistin hefir að nokk-
uru leyti sannfært skynsömustu menn
peirra um petta og er pví ekki með
öllu vonlaust um, að einhver breyting
verði tíl hins betra“.
JamesLindsay
Cor. Isabel & Pacific Ave
Býr til og verzlar með
hus iamþa, tilbúið mál,
blikk- og eyr-vöru, gran-
ítvöru, stór o. s. frv.
Blikkþokum og vatns-
rennum sérstakur gaum-
ur gefinn.
SEHSTOK TILHBEINSDNAHSALA
ÞESSA VIKU.
E>ér getið valið úr 300 buxum úr french og english worsted. Vesti úr
english og sootoh tw 'eds. Buxur frá 13.75 til $5 50 virði. E>ér megið velja
úr peirn pessa viku fyrir
200 pör af hinum víðfrægu Dallas skóm fyrir karlmenn Jil.85 virði pessa
viku fyrir él.00.
75 pör af hneptum eða reimuðum kvenskóm úr geitarskinni með gljá-
leðurtám $2 25 virði, pessa viku á einurg s $1.35.
Föt úr lnsb Serge, vkstin tvíhnept $10.50 virði. Til peis að verða af
með pau bjóðum við pau fyrir $6.75.
Tlie (ireat West Clotliini Co.
577 Main Street, WINNIPEG.
REGLUR VID LANDTÖKU
Af öllum sectionum með jafnri tölu, sem tilheyra sambandsstjórn-
inni í Manitoba og Norðvesturlandinu, nema 8 og 20, geta f jölskyldu-
feður og karlmenn 18 ára gamlir eða eldri, tekið sjer 100 ekrur fyrir
heimilisrjettarland, pað er að segja, sje laDdið ekki áður tekið,eða sett
til siðu af stjórninni til viðartekju eða einhvers annars,
INNRITUN.
Menn meiga skrifa sig fyrir landinu á peirri landskrifstofu, sem
næst liggur landinu, sem tekið er. Með leyfi innanrikis-ráðherrans,
eða innfiutninga-umboðsmannsins í Winnipeg, geta menn gefið öðr-
um nmboð til pees að skrifa sig fyrir landi. Innritunargjaldið er $1C,
og haii landið áður verið tekið parf að borga $5 eða $)r' 'íram fyrix
sjerstakan kostnað, sem pví er samfara.
HEIMILISRÉTTARSKYLDUR.
Samkvæmt nú gildandi lögum verða menn að uppfylla heimilis-
rjettarskyldur sínar með 3 ára ábúð og yrking landsins, og má land-
neminn ekki vera lengur frá landinu en 0 mánuði á ári hverju, án sjer-
steks leyfis frá innanrikis-ráðherranum, ella fyrirgerir hann rjetti sin-
um til laadsins.
BEIÐNI UM EIGNARBRÉF
ætti að vera gerð strax eptir að 8 árin eru liðin, annaóhvort hjá næsta
umboðsmanm eða hjá peim sem sendur er til pess að skoða hvað unn-
ið hefur verið á landinu. Sex mánuðum áður verður maður pó að
hafa kunngert Dominion Lands umboðsmanninum i Ottawa pað, að
bann ætli sjer að biðja um eignarrjettinn. Biðji maður umboðsmann
pann, sem kemur til að skoða landið, um eignarrjett, til pess að taka
af sjer ómak, pá verður hann um leið að afhendasiíkum umboðam. $5.
LEIÐBEININGAR.
Nykomnir innflytjendur fá, á innflytjenda skrifstofunni ( Winni-
peg r á öllum Dominion Laads skrifstofum innan Mauitoba og Norð-
vestui.ondsin, leiðbeiningar um pað hvar lönd cru ótekin, cg ailir, sem
á pessum skrifstofum vinna, veitainnflytjendum, kostnaðar laust, teifl-
beiningar og hjálp til pess.að ná I lönd sem peim eru geðfeld; eun
fremur allar upplýsingar viðvikjandi timbur, kola og námalögum All-
ar slikar reglugjörðir geta peir fengið par gefins, einnig geta menn
fengið reglugjörðina um stjórnarlönd innan járnbrautarbeltisins í
British Columbia, með pvi að snúa sjer brjeflega til ritara innanrikis-
deildarinnar 1 Ottawa, innflytjenda-umboðsmannsins i Winnipeg efla
til einhverra af Dominion Lands umboðsmönnum I Manitoba eða Norð-
vesturlandinu.
JAMES A. SMART,
Deputy Minister of the Interior.
N. B.—Auk lands pess, sem menn geta íengið gefins, og átt er við
f reglugjörðinni hjer að ofau, pá eru púsnndir ekra af bezta landi,sem
hægt er að fá til leigu eða kaups hjá járnbrautarfjelögum og /maum
landsðlufélögum og einytaklmgum.
13
gera, en vaörækt. Hann fór heim um kveldið
mjög bljúgur í anda og ( háleitum hugsunum, ást-
fanginn — í fyrsta og síðasta sinn á æfinni. (Eg
veit vel um það, þvi eg ber hann sjálfan fyrrir því.).
Gjaldkerinn var Helenu nokkuð oft samtíða
þennan vetur, og það byrjaði þessi vinátta — svo
kallaða, sem er ást annars vegar, og stundum báðu
megin. Næstu tvö árin eftir þetta leið varla svo
vika, nema ef Helena fór eitthvað burt úr bænum
á sumrin, að gjaldkerinn eyddi ekki fáeinum
klukkustundum á Samnó heimilinu, og að þeim
tima liðnum var hann enn þi meira ástfanginn en
nokkuru sinni áður. Fyrst framan af, eftir að
þetta ólag byrjaði, hafði hann oft reynt að velta
því fyrir sér, hvernig þetta mundi og hlyti að enda.
Hann kannaðist hispurslaust við það með sjálfum
sór, að staða hans í lífinu og framtlðarhorfurnar
voru þannig, að hann hafði engan rétt til að opna
hjarta sitt svo frammi fyrir Helenu, að það út-
heimti svar frá henni. En eftir því, sem tíminn
leið, fékk hann meiri og meiri ást á stúlkunni, svo
hann hætti að leggja nokkurar spurningar fyrir
sjálfan sig og lét reka á reiðanum, Hann vissi
ekki hvernig hugur heDnar stóð. Hún sýndi hon-
um mjög lítið meira en hreinskilnislega vináttu,
sem alls enga óstæðu gaf honum til þess að ímynda
eór að henni væri nema ef til vildi heldur betur
við huun ou ílesta aðra karlmenn, sem ó heimilið
20
synlegt, að þctta fari lleiri á milli en okkar
tveggja?'
Fjárgæzlumaðurinn leit harðneskjulega til
hans aftur. „Eg veit ekki“, sagði hann, og sló
gleraugunum sínura hægt á þerriblaðið á borðinu.
„Eg held“, sagði hann svo eftir dálitla umhugsun,
„að eg megi til með að segja forsetanum frá því, en
eg skal segja honum jafnframt, að þú viljir heldur,
að því só haldið leyndu, jafnvel þó eg sjái ekki,
svona í fljótu bragði, hvað þér ætti að ganga til
þess“.
„Mér gengur ýmislegt til þess", mælti gjald-
kerinn, „meðal annars það, að só þetta gert upp-
skátt, þá er það bending hinum seka. Haldiö þér
að eg hafi tekið peningana?" sagði hann alt í einu
eftir dálitla þögn.
„Nei“, svaraði fj&rgæzlumaðurinn, fremur kal-
ranalega, „mér dettur það ekki í hug. En af ein-
hverjum ástæðum, sem þór einum eru kunnar, hef-
ir þú haldið því leyndu fyrir mór, að einhver hér á
skrifstofunni heflr verið að hnupla, og frá því hlýt
eg að segja Mr. Halcott, svo hann geti gert þær
ráðstafanir, sem hann álítur við eiga.“
„Eg var búinn að ásetja mér að segja þér frá
þessu einmitt núna í dag“, tók gjaldkerinn fram
á ný.
„Já, rétt er nú það“, sagði fjárgæzlumaður-
inn, þurlega, setti upp gleraugun og tók pennann>
„Hefirðu hugsað þér hvað þú vilt helzt fá að
gera?“ spurði hún. »
„Já“, sagði hann, „eg veit upp á hár hvað eg
vil helzt gera, og hvað eg ætla mér að gera, en eg
sagði gamla manninum það ekki/
„Kallaðu hann ekki ,gamla manninn', góði
minn“, sagði Helena. „Mór fellur illa að heyra þig
tala svona, þú ert ekki alveg eins og þú átt að
vera gagnvart honum föður þínum, að mér finst.“
„Finst þér þá hann vera við mig eins og hann
á að vera?“ spurði drengurinn.
„Eg er hrædd um, að þið skiljið ekki æfin-
lega hvor annan", sagði hún, og standi við. „En
segðu mór nú alla söguna.“
„Nei; við víst skiljum ekki hvor annan", sagði
hann. „Nú, jæja þá; eg hafði heyrt þess getið, að
það væri autt pláss, eða yrði hráðum, í bankanum,
svo eg fór þangað og bað um vinnu, — eg kær'i
mig ekki um að láta gamla — eg kærði mig ekki
um að láta föður minn eiga neinn þátt í því,—og
eg hyrja að vinna þar í fyrram&liö", sagði hann
með dálitlum sigurvegara blæ á sér, sem systir
hans leyfði sér að draga úr með því að geta þess
til, að hann mundi ef til vill hafa notið þess, að
hann var sonur föður síns. Hún stóð á fætur,
gekk til hans, settist á stólbiíkina hjá honum og
vafði handleggina um hálsinn á honum. það
hreyfði sér einhver ofurlítill ótti í brjósti heunar,