Lögberg - 10.10.1901, Qupperneq 5

LOGBERG, KIMTUDAGINN 10. OKTOBER 1901.
5
menn voru grunaPir, og s’uppu þeir
lika.
En svo undi yfirherforingÍMn ekki
pessum m&lalokum, og lét hann pvl
taka m4lið fyrir aftur. Málið var pá
rannsakað fyrir herrétti, sem að eins
tveir dömarar sátu i, hinir allir her-
foringjar. Málinu lauk pannig, að
dómararnir sýknuðu mennina eics og
áður, en herforingjarnir greiddu at-
kvæði með pvi, að einn peirra, Mart-
en að nafni, skyldi hengjaat, en binir
allir rekast úr herpjónuatu með smán.
Alpýða er sannfærð um, að
mennirnir hafi allir vnrið saklausir,
og blöð landsins, hvaða pólitiskum
flokk, sem pau tilheyra, mótmæla
pessari aðferð mjög einbeitt. Ein-
uogis eitt blað hafir leyft sér að mæla
pessu bót, og segir, að pó maðurinn
kunni að vera saklaus, pá lé samt
b*tra,að hann sé líflátinn en að hefnd-
in fyrir dráp yfirforingjans komi
hvergi fram. Merkustu blöðin um
pvert og endilangt keisaradæmið út-
húða hervaldinu fyrir ranglætið, og
segja, að á siðari árum hafi enginn
dómsúrskurður verið jafn alment
fyrirdæmdur.
Enn hefir ekki dómnum verið
fullnægt, og nokkurt vafamál hvort
stjórnin pori^að láta gera pað svona
pvert ofan I vilja pvínær allrar pjóð-
arinnar. En blettur er petta á her-
valdi Þjóðverja, hvernig sem pvi
lyktar, ekki slður en Dreyfus mftlið
var blettur á hervaldi Frakka.
Skólalöndin í N.-Dakota.
Enginn íslendingur hér I landi
(Canada *g Bandarikjunum) hefir osc
vitanlega komist í jafn háa og vanda-
sama opinbera stöðu eins og Daniel
J. Lsxdal I Cavalier, N. D. Og pað,
sem mest er um vert, er pað, að hann
hefir verið endurkosinn eftir að hann
hafði haldið embættinu ákveðið ttma-
bil, og fékk alment hrós fyrir em-
bættisfærslu sínp. Mr. Laxdal er,
eins og áður hefir verið skýrt frá S
blaði voru, umboðsmaður Dakota-
rikis yfir skólalöndum pess. Til pess
að standa vel í peirri stöðu útheimt-
ast hyggindi og dugnaður, og pá eig-
inleika báða hefir hann til að bera.
í blaðinu Grand Forks Daily Herald,
sem út kom 3. p. m., stendur, að Mr.
Laxdal hafi selt skólalönd i Wahpeton
og Fargo, og hljóðar sú frásaga ft
pessa leið:
„Mr. D. J. Lsxdal, skólalands-
umboðsmaður Dakota-rikis, seldi um
4,725 ekrur af skólalandi í Wahpeton
nú n/lega við opinbert uppboð.
Stjórnin virti landið á $12 til $28
ekruna. Að eins fjórar landspildur
voru virtar á $12 og tvær á $28. Að-
eóVnin að sölunni var mikil og fjör-
ugt boðið i landið. Alt pað land,
sem til uppboðs var, seldist, nema
fjórar spildur. Salan hljóp upp á
$85,000, og átti einn fimti af uppbæð
peirri að grsiðast við hamarshögg; af-
gangurinn á að borgast i fjórum jöfn-
um afborgunum með 6 prócent vöxt-
um, og á hver afborgun að greiðast á
timm ára fresti. I>ví nær alt petta
land keyptu bændur, sem lönd sín
eiga meðfram skólalöadunum eða ná-
legt peim.
í Fargo seldi Mr. Lsxdal 41
landspildu i Cass County á priðjudag-
inn. Aðstoðarmaður hans hjálpaði til
við söluna, ásamt ýmsum embættis-
mönnum countysins. Aðsóknin var
mikil og vel boðið i löndin, svo að
sumt seldist fyrir hærra verð en við
var búist. Um tvö lönd i Pleasant
townahip var kept svo mikið, að pau i
seldust fyrir pvínær 100 prócont I
meira verð en pau höfðu verið virt á.
Fyrsta landspildan, sem boðin
var, var suðvestur fjórðiparturinn af
16—137—19, 160 ekrur, og seldist
fyrir hærra verð en nokkurt annað
laud pann dag. Mr. Egbert Gilbert-
son i Pleasant townsbip, prjár milur
norður af Hickson, keypti pað fyrir
$46.50 ekruna. Yirðingin á pvi var
$26 ekran. Suðaustur fjórðapartinn,
meöfram landinu, sem Mr. Gilbertson
var selt, keypti Sutton landfélagið á
$37.00 ekruna. Alt annað var selt
fyrir litið eitt hærra en virðingar-
verð. 3!
Upphæðin öll, sem selt var fyrir
i Fargo, nam $63 616, og voru $12,
838 20 af upphæðinm borgaðir út I
hönd. Afgangurinn greiðiit i fjór-
um jöfuuro afborgunum & fimm ára
fresti. 6,560 ekrur voru seldar.“
Af pessu, sem tekið er úr Grand
Foiks blaðinu, sést, að petta starf,
seir Mr. Lsxdal hefir á hendi, er um-
fangsmikið og vandasamt.
ARIHBJORN S. BARDAL
Selurflíkkistur og annast,' um útfarii
Allur útbúnaður sá bezti.
Enn fremur selur hann ai rkonai
minnisvarða cg legsteina.
Heimili: á horninu á
Hoss ave. og Nena str.
Vidur
South-eastern Tamarack
South-eastern Jack Pine,
South-eastern Pop/ar,
Dauphin Tamarack,
svo mikið eða lítið sem vill. Ýmsai
tegundir, sérstaklega fyrir sumarið flutt
heim til yðar fyrir
Oordid,
Einnig seljum við grófan og fínan
sand hvað mikið og lítið sem þarf.
THE CANADIAN
TRADING&FUELCo.
Liiniteci.
Offlce cor. Thistle & Main St.
Eldur! Y Eldur!
RAUDA BÚDIN í ELDI
$10,000 VIRDI AF VORUM SKEMMDAR
AF VATNI.
Verða allar að seljast á stuttum tíma, með
hvaða verði sem fæst um sýninguna.
Okkar vörur eru FATAEFNI og FATNAÐUR.
Núbúnir a0 fá inn miálar birgðir af skjólfötum til vetrarins.
M. J. Chouinard,
318 Main St.
RAUDA BUDIN.
Bat Portaga lumDer Co.,
Teleph. 137 2.
LIMITED.
Komið og skoðið þiljuefni okkar úr sedrusvið og greni-
Jno. M. Chisholm,
Mnnager.
(áoiir Iyrir Dick, Banning A Co.)
Gladstone & .
Higgin Str.,
Trust & Loan Company
OF CANADA.
LÖGGILT MEI) KONUNGLKGU BRJEFI 1845.
HOrXJJDSTOLI.: 7,300,000.
Félag þetta hefur rekið starf sitt í Canada hálfa öld, og í Manitoba i
sextán ár.
Peaingar lánaðir, gegn veði í bújöiðum og bæjarléðum, með lægstu
vöxtum sem nú gerast og með hinum þægitegustu kjörum. Margir af
bændunum í íslenzku nýlenðunum eru viðskiftamenn félagsins og þeirra
viðskifti hafa æfinlega reynzt vel.
Uresóknir um lán mega vera stílaðar til The Trust & Loan Comfany
of Canada, og sendar til starfstofu þess. 216 Poktaoe Ave„ Winnifeo,
eða til virðinga’ manna |>ess út um landið :
FRED. AXFORD, J. B. GOWANLOCK,
GLENBORO. CYPRESS RIVER.
FRANK SCIIULTZ, J. FITZ IÍOY HALL,
BALDUR. BELMONT.

#
#
#
#
#
#
#
#
#
#
#
#
#
Allir. sem hafa reynt
GLADSTONE FLOUR.
segja að það sé hið bezta á markaðnum.
Reynið það.
Farið eigi á mis við þau gæði.
Ávalt til sölu í brtð Á. Frirtrikssonar.
#
#
#
m
m
m
#
#
m
#
#
#
#
*•***«•«*•»*•*»••*•*«••••**
15
hafði þá gjaldkcrinn vaniít á aS veita ekki drengn-
um meira athygli en almenn kurteisi útheimti, og
að líta fremur á hann sem ólundarfullan strák-
yrling, sem æfinlega væri leiðindi að þegar hann
var í húsinu. Gjaldkerann grunaði það ekki, að
drengnum væri illa við komur hans í húsið, og
væri hræddari um, að hann en nokkur annar mað-
ur næði ástum systur sinnar frá sér, sem hingað
til hafði verið honum alt í öllu og hann elskaði
svo heitt. það dofnaði æfinlega yfir samtal-
inu þegar Karl kom að, og það lá við sjálft, að vin-
ur vor reiddist stundum við Helenu af því, hvað
mikið far hún gerði sér um að halda bróður sínum
lijá sér inni í stofunni. Gjaldkerinn hafði ánægju
af öllum samræðum, sem Helena tók þátt t; en
minst skemtun var honum í því þegar hún talaði
um bróður sinn. Næstu máuuðina eftir að Karl
byrjaði að vinna í bankanum, varð gjaldkerinn
engu að síður að svara mörgum spurningum uin
það, hvernig drengnum gengi, hvort hann væri á-
stundunarsamur; hvort hann kæmi sér vel, og svo
framvegis, og honum var ftnægja í því, að svara
spurningum þessum eins og iiann vissi að Holenu
geðjaðist bezt, þó það væri d&íltið óþægilegt stund-
um. það var eins og hún hóldi að gjaldkerinn
hugsaði ekki um neitt annað allan daginn en þenn-
an nýkomna dreng, og að starf hans hefði meiri
þýðÍDg en starf allra annarra í hankauum. þetta
18
um kveldum síðar voru peningarnir aftur fimm
dollurum of litlir. Nokkurir dagar liðu, og svo
vantaði enn upp á.- Og svona gekk þetta þangað
til afleiðingarnar voru orðnar það, sem sagt-er frá
í fyrsta kaptíulanum. „Já“, sagði gjaldkerinn um
kveldið, „eg verð að tala um þetta við fjárgæzlu-
manninn í fyrramálið. þetta gengur ekki leng-
ur.“ En fjftrgæzlumaðurinn kom seint í bankann
um morguninn. það varð aldrei neitt hló fiá
vinnunni fyrri hluta dagsins, og ómögulegt því að
segja frá þessu eins og til var ætlast. þegar gjald-
kerinn var að telja saman peningana um miðjan
daginn, heyrði hann, að klukku fjárgæzlumanns-
ins var hringt, og litlu síðar kom einn banka-
þjónninn, og sagði: „Mr. Nollins vill finna þig.“
„Vegna þess eg fór ekki heim um miðjan dag-
iun“, sagði fjárgæzlumaðurinn, um leið og hann
sneri stólnum við og studdi handleggnum á skrif-
borðið, „þá datt mér í hug að líta yfir innfærzluna
í peningabókinni. það er eitt hundrað níutíu og
tveggja dollara upphæð í bók þiuni, sem ekkert
sést fyrir. Hvaða upphæð er það? ‘
Gjaldkerinn roðnaði, og hann var dál.tið
skjálfhentur þegar hann rétti fjárgæzlumanninum
blaS meS tölum og dagsetningum á. „Eg ætlaði að
segja þór frá þessu einmitt í dag“, sagði hann.
„HvaS er þetta?“ sagSi fjárgæzlumaSurinn, eft-
ir að hann var búinn að líta yfir miðann og sam-
IV.
Helena Samnó „kyntist“ mjög lítið fyrstu tvö
árm eftir að hún kom úr skóla. það má geta þess
jaframt, að margt af Chesterton fólkinu, svona því
allra „helzta", þekti ekki Sainnó fólkið, og al!s
ekki Helenu jafnvel þó orðið „þekti" væri viðhaft í
bókstaflegum skilningi. Foreldrar hennar höfðu
hvorki haft löngun né hæfileika til þess að taka
þátt í fólagslítínu, og einmitt á þeim tíma, sem
Helena hefði fyrst getaS tekiS þátt 1 félagslífi
heldra fólksins, þá varð hún fyrst í heilt ár að vera
yfir móður sinni og gegna bústjórninni, og svo
kom sorgarárið eftir lát móður hennar. Gjaldker-
inn hafði séS Helenu í fyrsta sinni eitthvað tveim-
ur árum áður en það skeði, sem getið er um í s<S-
asta kapítula. Hann sá hana fyrstá einni af fjár-
söfnunarsamkomum ungu piltanna í Chesterton,
sem þeir héldu einusinni á ári. Kunningi vor,
gjaldkerinn, var einn á meSal nefndarmannanna.
Kunningi hans vék sér að honum — hann hót
Hildred, og kölluðu kunningjar hans hann vana-
lega Tomma eða Tuma. „Heyrðu'1, sagði Tommi,
„eg ætla aS gera þig kunnugan ungri stúlku, sem
eg koin meS á samkomuna i kveld, og svo ætla eg
»5 biðja þig að dansa við hana og hjálpa til að
fylla út eyðumar & danskortinu hcrnar.“