Lögberg - 25.12.1902, Blaðsíða 1

t
t
Yiö hötum
hentuK&r gjaflr handa fMur. m6ðir. brftJV
ir, systir. vini, unnuxtaokunnustu. Ojaf-
ir, sem munu vel líka oft eru endinsrar
góðar, gjafír sein koma að góðum notum.
7
And^rson <t Thomaí, #
^^538 Main Str Ilardw re. Telephone 33^^
rWWW* %ww %%%%%%^
}
JOLAGJAFiR
Barnasleðar, Hockey skautai', Hockey
sticks, Leairhlífar, Puck'*, Penna hnifa-r,
Myndxkurðarhiiifar. Skegahnifar, Skæra-
kassar, Ladies Wo' k (Jompanions. S.vk
kúluka-sar, Barnaset K.t’ 8 . Hnotu-
b jótar, Porstofu og stofulampar o 8. fiv.
Anderson & Thomss,
538 Main Str, Hardware Telephone 338
Merkí j svartnr YhIo-Júr. Y
%%'%'%/%/%'%'%'%%-%*% •
# Merk
L^r'%'
15. AR.
Wlnnipeg;, Man., flmtudaginn 25. Dcscmbcr, 1902.
Nr 51
STJARNAN.
Stjarnan mín á himinbrautum háum,
horfi eg til þín írá stigum lágum
dýröarhrifinn dimma vetrarnótt.
Enginn þekkir þínar huldu leiöir,
þrungiö logum geislabrimiö freyöir
ót frá þér—en alt er kyrt og hljótt.
Enginn glaumur glepur friöinn nætur
grafarkyrrum vafinn þagnarhjúp,
samt þú slöngvaö logablysum lætur
langa vegu’ um himindjúp.
Mun ei innan endimarka þinna,
eins og vorra, gleöi’ og sorg aö finna,
líf og dauöa,—sífelt sókn og vörn?
Eöa mun þar alt á stigi hærra,
eymdin minni, sælulífiö stærra,
þín sem eiga viö aö búa börn?
Mun ei augaö myrkvast þrungnum tárum
meginþungum hvar sem fariö er ?
Mun ei hjartaö slegiö sorgarsárum
sviöavörmum þar sem hér?
Þunga gáta, þögul, óráöandi
þótt aö sífelt reyni mannsins andi
þig aö svifta þínum dularhjúp.
Þunga spurning: hvar og hvernig löndin
huldu sé, og ókunnuga ströndin
fyrir handan dauöans regindjúp.
Mannleg þekking megnar ei aö geía
minstu vissu’ um dularheima þá;
trúin blinda berst viö kaldan efa—
barnslegt traust og spekin há.
H. S. B.
31

(•••:
•;
f
••
c*
•)
f
%
(•
•0
<•
•)
•>
%
(•
•
%
%
•)
%
%
%
%
(•
•)
(•»*
•)••)
• •S!
JOLIN.
Eg vil ei kveöa kvæöi’ um vetrarhjarn,
ei kveöa neitt er htæöir saklaust barn
er blessuö sólin ritar ljóssins letur
og lætur frostið þiðna’ um miðjan vetur.
Eg vil ei kveöa um dauðans dökku mynd
né dularrúnum skráöa mannsins synd
er rís úr hafi lífsins sólin sanna
og sjálfur drottinrr lýsir vegu manna.
Hann lýsir þeim, er líf og birtu þrá,
og leggur sigurkrans á öldungs brá,
og sveipar vonarbjarma barnsins enni,
og blessun færir hverju göfugmenni.
Og ljósiö fyllir kofa kotungsins,-
og klæddar skrauti hallir auðmannsins,
og huggar þann, er saklaus lögum lýtur,
og linar kvalir þess, er deyja hlýtur.
Þó viröist mér þaö meira’ en þetta alt;
er mæöuskýin hylja loftiö svalt,
f sorgartárum sælu’ og hvfld má finna
og syrgjendanna kvölum bót má vinna.
Og harmastuna blandast gleöigrát,
svo gleöur móðurhjartaö barnsins lát,
og sorgin helgast sambúö hreinnar gleöi,
er situröu’ einn hjá dáins vinar beöi.
Aö dauöinn þver og lífið eilíft er;
aö andi drottins sigrar myrkra her,
og öll hans börn um eilífð lifa’ og læra
cr lffsorö þaö, er jólin hingaö færa.
Og hvert aö bráöutn sezt mín æfisól
og sé eg hinumegin önnur jól,
eöa eg lifi lengi stríö aö heyja,
eg 1 i f a vil svo þori eg aö d e y j a.
H. Loó.
§♦•
**•)
(•
•>
<•
•)
<•
•)
•)
<•
•)
<•
•)
<•
•)
(•
•)
(•
•)
(•
•)
(•
•)
<•
•)
(•
•)
<•
•>
<•
•)
<•
•)
(•
•)
(•
•)
(•
•)
(•
•)
(•
<•
•)
<•
•>
<•
•)
<•
•)
<•
•>
M
•)
(•
•)
(•
•)
(•
•)
(•
•)
$
•)
!•
•)
(•
•I
i
•)
s
•)
(•
•)
(•
•)
•)
§
•)
<•
•)
(•
. Jl-
> AS«••
...Jí
Jóla-lofsðngur.
FaKnaðftrerincli flyzt o*» um jólin,
friðarins boðskapur h’jómar þá skier;
Ijómar i heiði Ruðs h&tignareólin,
himneskum geislum ft mannlífíð sl»r
Æekan þá aitur & unað rstóli,
inæprja rikir i br jósti h v.-rn manns,
friður og gleði i frelsa^ans akjóli
fagnandi stiga þá hátiðadans.
Lof sé þór. eilifí ljósanna faðir,
leiðin er fund<n oic opnuð til þin.
Lof sá þér, eilifi Ijósanna faðir,
ljÓ8 þitt um gjörvalla jðrðina skin.
Lof sé þér, eilifi ljósanna faðir,
liflnu veitir þú fagnaðargnótt.
Lof sé þér, eilifi Ijósanna faðir,
ljósið þitt skin oss svo fagurt i nótt.
Lof sé þér, eilífl ljósanna faðir,
leiðir þú bðrn þln af hættunnar braut
Lof sé þér, eilífi ljósanna faðir,
leitt sem oss hefír { frelsarans skaut.
S. J. JÓHANNK880K.
J OLASAGA.
Eftlr W. J. Davl*.
óveöriö reyndi með öllu móti
aö snúa honum viö; þaö togaöi í end-
ana á rifna hálsklútnum hana eins
og þaö langaöi til aö hengja hann;
þaö söng inn um götin á hattinum
hans; hangdi í druslunum, sem lik-
ami hans var hulinn meö; kom beint
á móti honum og þeyttist í andlit
hans — órakaöa, uppblásna andlitiö
— og kom honum til hö depla blóö-
hlaupnu augunum meö þvi aö þyrla
ösku i þau.
En gamli flækingurinn bagsaö-
ist áfram eftir járnbrautinni á móti
veörinu eins og hann hefði enga
hugmynd um hiö mótstríöandi afl.
Einhvers staöar inni fyrir, 1 þessu
garnla, útdrukna mannskrifli, var
ofurlítiö herbergi, þar sem var bæöi
hlýtt og bjart. þangaö hafði hugur
flækingsins dregiö sig.
Nóttin sýndist vera niöadimm
i fjsrlægö, en þar, sem vegfarandinu
gekk, var dalítiö bjart’ira. öll birt
an, sem til var, sýndist vera dregin
saman til aö lýsa upp járnbrautar-
teinana óendanlegu, sem glampaöi á
fratn undan þangaft til þeir hurfu út
f svartnættiö. það haffti rignt, svo
askan meftfram brautinni var
mjúk undir fæti flækingsins. Veör-
ift var aft kólna, þv( nú var kominn
Desembermánuftur og veturinn fór í
hönd.
Flækingurinn var hár maöur
meft herftakistil. Hann var á au«t-
urleift og beitti vanganum í veftriö.
Alt í einu rak hann sig á annar
mannræfil.
„Hvern fjandann ertu aö gera?“
sagfti vegfarandinn á vesturleift í þvi
hann rann til og misti fátanna.
„þér er nær aö vera ekki fyrir
manni“, sagfti hái flækingurinn.
Sá, 8em datt, var ligur vexti og
digur, heldur smámenni i saman-
burfti við hinn. Hanu brölti á fæt-
ur og bjó sig til aft slá háa flæking-
inn.
„Látt’ ekki eins og flón'*, sagöi
hái mafturinn og tók hendinni um
handlegg hans.
þaft leit út fyrir, aö lága mann-
inum þætti skynsamlegast aö hlýfta
þvl. Vindurinn hló aft flækingun-
um, þeytti þeim til og hvorum fast
upp aft öftrum.
„þú líka á rólinu?" sagfti stutti
ðækingurinn. „þaft er alveg eins
gott fyrir þig aft snúa viö og koma
með mér undan veftrinu. Hér fyrir
austan er ekkert að hafa.“
„Ekkert aö hafa þar, sem eg
kem frá“, sagöi hai flækingurinn.
„U-húI er ekki að verða kalt?"
tautafti hinn. „ÆtlarSu aft snúa viÖ
meö mérf’
„þaö er átta rnílur til Buuceton,
og það er langur vegur, en þaö er
líklega sama hvort er.“
Hann sneri vift og þrammafti
viö hlift lága mannsins sömu leift til
baka aftur. Vefirift náfti ( rifnu
frakkalöfin hans og var aft reyna aft
vef ja þau um mittift á honura. Við
þetta rifnafti enn þá lengra npp í
frakkann að aftan, þangaft til rifan
n'fti upp á milli herftablafta. þeir
þumlunguftust áfram i sleipnnni og
óvefirÍDu. Loks heyrftu þ^ir ein-
hvern hávafta, sem stöftugt jókst 0'
var ólikur hávaöanum í veörinu
þessi nýi hávafti var fyrir flæking-
ana eina. Hávaftinn í veftrinu sagði
öllum aö hafa sig í húsaskjól og
vera ekki fyrir sér. þetta hitt *g-
urlega gaf flækingunum til kynna,
aft þaö ætti brautina og færi eftir
henni hvaö sem fyrir yrfti. Bráftum
heyrftist skriftan af hjólum ásamt
hljóftinu, sem einnig fór vnxaudi.
„þaft er vörulest. Komdu af
brautinnil1 sagfti lági flækingurinn
og færfti sig út á endana á járn-
brautarböndunum; en félagi hans
hélt hökunni niftur á bringu og lét
vindinn hrekja sig áfram eftir
brautinni án þess aft sýna sig neitt (
þid aft víkja til hlifiar. Lági flæk-
ingurinn tók til hans og þá var eins
og hann vaknaöi af dvala. og þegar
hann sté út yfir járnhrautarteininn,
mixti hann jafnvægið ok valt niöur
j árnbrautarhrygginn.
Á næsta augnabliki kom guru-
vagninn frýsandi, og nötrafti og blés
þnngnn af ártynslunni vift hin
tröllslegu átök sín. þegar hann fór
fram hjá, rakafti kyndaiinn nt öxk-
unni svo aö eimyrjan dreifftist eftir
brautinni, og vift birtuna af henni
sáu flækingarnir gufusveifina færnst
frnm og aftur meö sínum ógnakrafti
tvísvar efta þiisvar. Meö snma
hraöa og gnfuvagninn komu flutn-
ingsvagnarnir skröltandi á eftir
honum eins og þeir óttuftust aö
veröa viftskila vift hann i nátt-
myrkrinu. Sumir þeirra voru gaml-
ir og höföu lengi veriö hafftir t’l
nnutgripaflutnings, og lagfti út frá
þeim ólyktina af skemdum hálmi.
Hver vagn sýndist fljúga fram hjá
meö meiri hrnfta en sá næsti á und-
an. Hinn óliftlegi lestarþjónavagn
rak lestina meö óhemju skrölti og
hringli. Tvö rauftu ljósin á aftur-
enda lestarinnar, sem störftu á flæk-
ingana, urftu smátt og smátt d«pr-
ari þangaö til þau lokuftust ( nátt-
myrkrinu og fjarlægftinni, eins og
augu þreytts manns.
Heimilislausu aumingjarnir viö
járnbrautina, sem höfftu beöiö og
hamaö sig í veðrinu, voru nærri
aldofnir og stirönaöir af kulda
þegar þeir hófu göngu sfna á ný,
Hái maöurinn féll bráðlega f
sama dvalann og áöur og gekk á-
fram í hugsuuarleysi. Hann var
farið aö dreyma. Lági maöurinn
rölti áfram fýldur og meö dýrslegu
þoli. B vftir voru flækingar þessir
hungraöir og gegnkaldir, en það var
eins og einhvers konar fógnuöur
hvildi ytir i’örum manninum mitt í
þessu frámunalega allsleysi og vos-
búö.
Hann var farinn aö byggja
samskonar loftkastala eins og hann
haföi svo oft áður bygt- Hann sá
sjálfan sig eins og hann hafði veriö
áöur en hann komst ( þessa óttalegu
niöurlæging. Látum okkur sjá—
lögfræöingsefni hafði hann veriö,
var ekki svo? Jú, en yfir alt þaÖ
ætlaöi hann uú að hlaupa, hlaupa
yfir alt, sem hann haffti veriö.þvf aft
' þaö haffti minsta þýftingu. Hann
ætlafti aft láta sig dreynia frá viss
um aldri, formálalaust. Hann ætl-
afti aft vera þritugur, ( staft þess aft
vera sextugur eins og hann nú var (
raun og veru. Hann ætlafti aft vera
lögmaftur meft góftum tekjurn og
búa í snotru hösi ( undirborginni.
Hann ætlafti aft (iga konu—fagra,
gófta konu, sem treysti honum og
fagnafti honum brosandi þegar haun
kæmi heim — meft blá augu, mjúk-
ar VHiir, sem þrýstu honum að sér,
ástrika------
„Farftu frá þarna! Hvers vegna
ertu aft reka þig á mig?“
þaft var Iftgi mafturmn, sem
truflafti hann. Draummanninu lang
afti til aö kyrkja hann fyrir þaft.
það var ónotalegt aft vera rekinn
svona út í kuldann aftur.
„Eg er þreyttur, kaldur, syfj
aður — er ekki þetta heystakkur,
þarna?“
Lági tíækingurinn tók í háa
flækinginn og sneri honnm til hlift-
ar og benti honum á dökka þústu
skamt frá i myi krinu.
„Eg held þaö. Við skuluua fara
þangaft", svarafti hinn.
þetta var tnlmur, sem einhver
bðndi haf)i þreskt hveiti úr. | eir
fóru í skjól vift s'akkii n og ráku
þar upp svin, sem 1 gu í hóp heit og
sofandi.
Svlnin rýttu og vældu, hlupu
fra og bjuggu um sig annars staftar
í stakknum.
Hái mafturinu settist niður,
grúffti andlitið niöur í bendurnar og
studdi oluboguuuiu d hnén, hiun
hringaöi sig niftur i bæli, þar sem
stór gylta haffti legift. Mafturinn,
sem sat uppi, hvarf aftur að liugar-
burð 8;num, eins og maÖur sezt aft-
ur aft veizlu, sem einhver hefir ó-
náftaft haun fré. Góft kona? Já,
þar hætti hann. það var hún, em
vön var að inæta honum vift dyrnar.
Hurftin opnaftist inn í ganginn og
þar fitti að vera þykk gólfibreifta.
Konan hans var vön aft laum-
ast til hans á tánum, kyssa h vnn og
vefja hann npp aft sér, og þanuig, (
faftm'ögum, gengu þau inn 1 setu-
stofuna, þar sem eldur logafti á skið-
um og sló hita og fiigrum bjanna
um stofuna. Og svo beift hans heit-
ur kveldmaturinn í annarri stofu.
Nýtt kjöt, steik, sem ilminn lagfti af
og mætti honum og veitti honum
næringu áftur en hann hafði tíma til
aft smakka þaft; þunnir, fagrir, half-
gegnsæir, róslitaftir bollar, fullir a£
ljúffengu tevatni, sera tælandi gnf-
una lagfti upp af— Æ, hvílík tuáJt'ft[
Hvilík þægindi!
Og sitja svo á eftir hjá lampa
meft hj dmi yfir, meÖ hendur hennar
í höndnm sér, og kinn við kinn, og
bæfti lesa i góöri bók um ferftalsg
elskenda eftir grænum engjum 4
fogrutn vordegi — eða, ef til vildi,
ekki að lesa, heldur latast lesa og
nota þaft sem afsökun ( þessari sælu-
ríku einveru til þess að njóta sem
bezt hinnar dularfullu og hreinu
astar, sem þau voru svo gagn-
tekin af.
Eftir nokknrn tíma skein rauft-
ur glampi inn undir hálraskútauu,
(.Aframhald á 4. siðu.J