Lögberg - 18.02.1904, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 18. FEBRÚAR 1904.
5
4-----
nm Montreal, þá verður þaB
vegna þess viB viljum hafa hana
sem allra beinasta og styzta haf-
anna á milli. Sérhver hluti lands-
ins ætti aö hafa aðal hagsmunina
fyrir augum og vera fás til að
gefa eftir og leggja eitthvaö f söl-
■rnar. Við slíku búumst við frá
þessum mikla höfuðstað. Þótt
ekki sé til þess ætlast, að braut
þessi liggi gegn um Montreal, þá
kemst borgin engu að síður í sam-
band við hana með núverandi
járnbrautum.
Það gleður mig að hafa komið
kér við þetta tækifæri og 'engið
að ávarpa jafn áhugamikinn fólks-
fjölda. Það gleöur mig ekki ein-
asta sem stjórnarformann, heldur
sem höfðingja frjálslynda flokks-
ins í Canada. Þegar flokkurinn
veitti mér þann heiöur, þá helg-
aði eg honum alla krafta mína og
alt líf mitt. Eg mun leysa af
hendi skyldur þær, sem stöðunni
fylgja, meðan vinir mínir bera
traust til mín meöan með mig er
farið eins og gert hefir verið að
undanförnu; meðan mínir gömlu
undirforingjar og vinir standa við
hlið mér; meðan þér hinir ungu,
framtíðarvon landsins, berið
traust til gamla flokksforingjans
yðar. Eg skal af fremsta megni,
með guðs hjálp kappkosta að efla
velgengni Canada, vors sameigin-
lega fósturlands. Eg hefi lokið
máli mfnu.“
NEW-YORK LIFE
JOHN A. McCALL, FCR6ETI.
Mesta lífsábyrgöarfélas heimsins.
Áriö 1903 borgaði félagið 5.300 dánarkröfur til erfingja .
$16,000,000
Árið 1903 borgaði fél. ábyrgðir til lifandi ábyrgöarhala:
$18,000,000
Árið 1903 lánaði félagið út á ábyrgðarskírteini sfn mót 5 .
$12,800,000
Árið 1903 borgaði félagið rentur til félagsmanna
$5,500,000.
Árið 1903 gaf félagið út 170 þúsund lffsábyrgðarskírteini:
$326,000,000.
Félagi þessu tilheyra nú nærri miljón manns, með
$1,745,000,000 lífsábyrgð og $352,000,000 sjóö. Menn þess-
ir eru félagið, upphæðir þessar eru eign þeirra, þeir einir
njóta alls ágóðans lifandi eða dauðir.
Chr. Olafson, Agent. J. G. Morgan, Mnnnger.
ð50 WiIIíam Ave., Grain Exchange.
WINNIPEG.
Ummæli ,»lleim8kringlu ‘
um {jróða Sveins E -
ríkssonar
hafa vakið talsverðar umræður í
blöðunum og er í rauninni ekkert
át á þaö að setja. Það sýnir ís-
lendingum heima á Fróni,
steinumjíylt hálfan Reykjadal á
einu ári, svo hæztu bæjar-burstir
hefðu farið f'kaf.
Svo kom aðfangadagur jóla.
Um hádegi þess dags vorum við
að komnir aö hálsi all-löngum, sem
Vestur-íslendingar sjálfir taka því lá frá noröri til suöurs—út úr
ekki^ þegjandi að blöðin flytji ýkj-J Serra-heiðunum. Og til þess að
■r og skrum um gróða og vellíðan ' þurfa ekki að krækja suöur fyrir ,
þeirra. J_ þaö er sönnun fyrir þvf,
að þegar Vesturbeimsblöðin ís-
lenzku segja frá gróða og vellíðan
einstakra manna eða heildarinnar
og rnenn ekki mótmæla því ísömu
háls þenna, tókum við það ráð, j
að fara beint austur yfir hann, þó
brattur væri og erfiöur yfirferðar.
Okkur kom líka saman um það,
að við skyldum ekki fara lengra
á
blöðunum og setja nafnið sittþú um daginn, en yfir á austari^
■ndir mótmælin, þá segja blöðin j bálsbrunina og halda þar jólin, 1
satt. Q Það sýnir, að ekki þeir ein- j °8 Sera okkur veizlu af tveimuT|
ir íá[aögang að íslenzku Vestur-1 arMadil/J-dýrum, sem við höfð-^
heimsblööunum, sem tala eins og ■ um veitt á sléttunni kvöldiö áður. 1
ritstjórum þeirra gott þykir þegar (Armadilló er ferfætt dýr lítið,
■ rn hag Vestur-íslendinga er að með skél eins og á skélböku og
rseöa. I lítið höfuð eins og á svíni; það
En l menn verða að gæta þess J hfir mestmegnis á aldinum og
að vera ekki of nærgöngulir við jurtarótum. Kjötið af dýri þessu
þennan Svein Eiríksson, því lík-
lega er það ekki hans skuld þó of-
mikið kunni að vera gert úr gróða
er hvítt og mjög ljúffengt).
Þegar við vorum komnir upp á
hálsinn og yfir á austari brúnina,
hans og dugnaði í, Heimskringlu', ' þar sem við ætluöum að vera yfir!
®g þó aldrei nema svo kunni að ! jólanóttina, sáum við ofan í lítinn
vera, þá senmlega stafar það af j en fagran dal. Á rann eftir miðj-1
þvf, að honum, bráðókunnugum! uin dalnum; og að austankerðu
hér, hefir verið talin trú um, að^viöhana—beint á móti okkur—
eignir hans væri meira virði en ! var skógar-runnur mikill,ogsáum
þær reynast þegar til kemur. Oss við að inn f honum var all-stór1
hafamú borist greinar um ,,Svein j bygging, líkt og kirkja væri, því
Eiríksson og gróða hans“, sem hvítan turn bar yfir hæstu pálma-
ekki einasta úthúða , ,Heims-1 viðar-eikurnar. Við hugsuöum
kringlu “ fyrir missagnir, heldur J nú, aö þarna byggi einhver höfð-
Eanga mjög óvægilega í skrokk á .ingi—ef til vill Þjóðverji, því
Sveini —að öllum líkindum alveg margir Þjóöverjar höfðu tekið sér
^aklausum. Vér álítum ekki rétt bólfestu vestur af Portó Alegre;
birta greinar þessar og biðjum J—og álitum við sjálfsagt að heim-
höfnndana aö virða á betri veg sækja þann herra og vita, hversu
rúm í Lögbergi. 'gestrisinn hann væri um jólin.
Þó þær ekki^ fái
væn um
Við héldum því rakleiðis niöur til
árinnar. Hinum megin á bakk-
anum var dálítill bátur, og var
hann dreginn spölkorn upp á
grundina. Húsið, sem okkur
sýndist í fyrstu svipað kirkju, var
aði ógurlega. En það kom fyrir
ekki—enginn svaraði og enginn
sást. Svo leiö nokkur stund. En
alt í einu sáum við, að einhverjir
komu út úr runninum, sem var í
kringum hina einkennilegu bygg-
ing í hlíðinni á móti, og á aö
gizka um tvö huudruð faðma frá
ánni. í fyrstu sýndist okkur
þetta vera nokkurar konur, sem
komu út úr runninum, en þó var
eitthvað stirðlegt og ókvenlegt
við göngulag þeirra og limaburð.
Þær hlupu ofan hlfðina í einni
þústu og voru alt af að detta hver
um aðra þvera, og áttu erfitt með
að komast á fætur aftur. En á
endanum komust þær ofan að
ánni, röðuðu sér þar f fylking,
báru hönd fyrir augu sér og horíðu
yfir um til okkar. Og nú sáum
við að þetta voru ekki konur,
heldur sjö lágir og íeitir og sköll-
óttir svart-munkar. Við kölluð-
uin nú til þeirra og báðum þá að
ferja okkur yfir ána. Þeir heyrðu
og skildu; og þrír eða íjórir þeirra
voru í þann veginn að hrinda bát-
inum fram, þegar einn munkur-
inn benti yfir um til okkar. Það
var eins og hann hefði séð eitt-
hvað óttalegt á bakkanum okkar
megin. Allir munkarnir báru nú
aftur hönd fyrir augu sér og horfðu
á okkur litla stund. Svo alt í
einu virtist skelfilegur ótti grípa
þá alla, því þeir snéru sér snögg-
lega við, og hlupu eins og fætur
toguðu upp hlíðina f áttina til
klaustursins; (því byggingin í runn-
inum var klaustur).
(Meira.)
[Kafla þennan úr úprentaðri söppi eflir
J. Magnús Bjarnason sendi skáidið jóla
blaði Lögbergs, en raeð því þaö ekki var
sérstaklega fyrir jölablaöið skrifaö, varð
það að sitja á hakanum vegoa plássleysis.
Meö leyfi höfucdarins birlsm vér «ó kaff-
anura.—Ritstj.
Jólanótt
í Ríó Grande dó Súl
Eramh. frá 2 bls.
væri horfinn til Suður-Ameríku, nú að sjá, f gegnum skógarrunn- _____
hann óskaði að alt þaö fegursta inn, eins og lítill kastali. Niður "
bezta, sem hann sá í Brazilíu, J með ánni var stór nauta-hjörö á Map'cbafReiiovaíiii’rWorks
®ri komiö í þann dal. Og hefði Jbeit; en hvergi sást maöur. Við Við hreinsnm. þvoum, preMtum op
gengið eftir því, sem Skúli ósk- 1 kölluðum nú. En enginn tók okkur°* k‘rl,n*""a
þá^hefðiikaffi, sykur og alls nndir. Viö kölluðum aftur og! 125 Aiben St.
^onar^ávextir, ásamt gulli oggim- aftur, en Patagóníu-maðurinu org-1 BeUTe*ephonr48a*r
KORNVARA
Aöferð okkar að fara með kom-
flutninga er næstum því fullkoinin.
Þegar þér hafið kornvöru að selja
eða láta flytja, þá verið ekki að
hraðrita okkur fyrirspurnir um
verð á staðnum, en skrifið eftir
upplýsingum um verzlunaraðferð
okkar.
Thompson, Sons & Co.
Grain Commission Merchanl?,
WINNIPEG.
Bankarar Union Bank oí Canada.
Söngkensla.
Þórarinn .lónsson, að 412 McGee
stræti, tekur að sér að kenna orgelspil.
söng og söiigfrteði. Góðir skiimálar.
ÞAÐ ER EINKAR LEIÐINLEGT
ÞEGAR MÝSNAR KOMAST
í kaffi-skúffuna. Hver getur sagt, hvaða
óhreinindi kunna að fara saman við kaffið
þegar miklu er hrúgað saman óbrendu.
Pioneer Kaffi
vel brent, í lokuðum eins punds þökkuin er
ætíð hreint og nýtt, af góðri tegund og
bragðgott.
Biðjið ætíð um PIONtiER.
B/ue Ribbon MFG. CO.
Winnipeg.
KUDLOFF GREIFI.!
,,Eg sé þig bráðum aftur, Hans frændi, eins
og eg sagði áðan. Þangaö til treysti eg því, að
þú ráðstafir öllu eins og þú álítur bezt— sam-
kvæmt núverandi stööu þinni hér. “
,,Þessi herra þarf ekki að skifta sér af neinu'
hér, “ sagði Nauheim og ygldi sig reiðulega. ,,Eg
hefi gert allar nauðsynlegar ráðstafanir. “
,,Egskalfara að ósk yðar, “ svaraði eg
henni og tók ekkert tillit til þess, sem Nauheim
sagði.
Eg leyndi reiði minni yfir athæfi hans þang-
að til þau voru öll þrjú gengin út úr stofunni, og
þá svalaöi eg mér með óþvegnu blótsyröi, en
gætti þess ekki, að eg var ekki einsamall f stof-
unni, og þegar eg Ieit við, sá eg, aö Krugen hafði
á mér hvössu, svörtu augun sín.
Mér gramdist að bafa þannig opinberað til-
finningar mfnar framini fyrir skarpskvgni hans.
Eg vildi ekki láta hann vita, að eg hefði illan
augastað á greifanum, og ekki einu sinni að mér
geðjaðist hann ekki; en nú hafði hann séð það.
,,Hann reyndi upp á síðkastið að taka fram
fyrir hendurnar á prinzinum, “ sagöi Krugen; ,,og
hann )>olir sérlega illa að láta taka fram fyrir
hendurnar á sér. Hann fer miskunnarlaust sínu
fram viö alla hér ef hann getur komið því við. • •
,,Ó, svo yður geðjast hann þá ekki, “ svar-
aði eg. ,,Það er þá engin hætta á ágreiningi
okkar á milli. Hafið ekkert orö á þessu. “
,,Hafið þér nokkurar fyrirskipanir að gefa
mér, yðar tign? Eigi eg að fara eftir því sem
Nauheim segir, þá á eg að verða á burt úr kast-
alanum. “
,,Þér farið ekkert spor, kafteinn Krugen, “
svaraði eg hiklaust. ..Hamingjan veit, að til
þess er nú of mikil þörf átrúföstum vin. “ Hann
hneigði sig og ánægjan skein úr augum hans.
,,Og nú skulum við tala um hvað gera þarf og
reyna að gera allar nauðsynlegar ráðstafanir. "
Samtal okkar tók langan tíma, þvf að margs-
konar ráðstafanir þurfti að geia. Eg gaf út
margar fyrirskipanir, eins og við álitum hagan-
legast, þar á meðal um útför prinzins, sem eg á-
kvað að fram skyldí fara þremur dögum síðar.
Síðan varð eg að hugsa um mínar eigin sak-
ir, og að koma fram áformi þvf, sem eg hafði
hugsað mér eftir samtal mitt við kántessuna. I£g
fann, að mér var ómögulegt að halda áfram aö
sigia svona undir fölsku flaggi; og eg varstaöráð-
inn í að nota tímann meðan lík prinzins stæði
uppi til að reyna aö finna hinn rétta Fromberg
og fá hann til að koma og taka við arfleifö sinni.
Eg skyldi gjarnan koma með honum og nota
þekkingu mína honum til hjálpar við starf það,
sem hann ekki gæti leitt hjá sér væri nokknr ær-
legur blóðdropi til í honum.
Daginn eftir gerði eg kafteininn að trúnaðar-
manni mfnum, að vissu leyti: eg sagði honum,
að það væru viss prívat mál, sem óumflýjanlegt
væri fyrir mig að siÁna, og að þess vegna yrði
eg að bregöa mér til Hamnel. Eg bað bann að
halda fjarveru minni eins leyndri og unt ræri,
segja einungis, að eg hefði eitthvaö slegið mér
frá og mundi bráðlega koma heim aftur. Spyrði
kántessan eftir mér, þá átti hann í trúnaði að
segja henni eins og væri, og að eg kæmi nndir
öllum kringumstæðum heim aftur fyrir jarðar-
förina. Ennfremur átti hann að hafa vakandi
auga á öllu og öllum, og áliti hann nærveru mína
nauðsynlega, þá að símrita mér til Hamnel. En
engum liíandi manni átti hann að segja utaná-
skriít mfna þar.
Eg lagöi snemma á stað og kom til Hamnel
um kveldiö, en gat hvorki fundið Fromberg nnd-
ir hans eigin nafni né mínu; og því hraðaði eg
ferð minni áfram til Charmes. Þarhitti eghann
í húsi Coinpte de Charmes, tilvonandi tengdaföð-
ur sfns.
í fyrstu hagaði hann sér eins og tiifinninga-
næm stúlka. Hann kom hlaupandi inn í stofuna
og hefði faðmaö mig að sér ef eg hefði leyft hon-
um það, og hann lofaði mig og vegsamaði fyrir
að hafa losað sig við föðurbróðurinn með því að
segja ekki hver eg væri. Jafnframt bað hann
mig fyrirgefningar á öllu meö hóflausri marg-
mælgi.
Eins og ofsafengið flón rak hann upp
heimskulegan hlátur annan sprettinn, og hinn
sprettinn úthelti hann jafn heimskulegum tárum.
Hann var svo hlægilega fjörugur og kátur, að eg
reiddist loksins af þessari gegndarlausu glaöværð.
Það leit út fyrir hann áliti, aö með því hann væri
nú oröinn franskur, þá ætti vel við að haga sér
eins og hugsunarlaus api.
Þaö sem hann þráði nú mest af öllu var, að
eg sæi Angelu, konuefniö hans—hún var þessa
stundina hið eina í tilverunní, sem hann áleit
nokkursvirði; fyrir öllu öðru var h^nn blindur.
Það leið langur tími áður en eg gat komiö
honum í skilning um að það væri annað og langt-
um alvarlegra en ástamál hans, sem hefði ráðið
ferð minni til Charmes; og jafnvel þegar eghaföi
þröngvað honum til að taka eftir hvernig sakir
stæði í kastalanum og í hvaða vanda frænka hans
væri stödd, þá sá eg það glögt, að hugur hans
var allur inn í öðru herbergi—hjá Angelu.
,,Eg vorkenni henni, aumingjanum, “ sagði
hann. ,,Eg segi það satt, eg vildi gjarnan, að
nú gæti legið vel á öllum. En eg býst við það
rætist einhvernveginn fram úr fvrir henni ein-
hverntíma. “ Þetta sagði hann í þeim anda, að
hann áleit auðsjáanlega, að sér kæmi mál þetta
ekkert viö.
,,Það gengur járnbrautarlest frá Charmes
eftir hálfah annan klukkutíma, “ sagði eg, þvf eg
áleit réttast að ganga út frá því sem sjálfsögðu,
að hann færi með mér. ,,Með henni getum við
með lítilli bið náð í lestina í Strasburg og komist
alla leið til kastalans á morgun. “
,,Svo þér ætliö þá þangað aítur?“
,,Eg held eg geti oröið yður að liði. “
„Hvernig ættuö þér að verða mér aö liði ef
þér ætliö þangað?"
,,Þér hverfið auð\itað'strax til ka>talans til
að vernda heiður fólks yðar og hennar frænku
yðar. “
,,F'ólk mitt er hér. I'rakkland er heiin-
kynni mitt. Eg hefi aflagt franskan borgaraeið.
Flaldið þér, aö eg muni hlaupa íburtu frá Angelu
þegar eg er að því kominn að giftast henni? A
morgun verðum við vígð saman í hjónaband.
Ætti eg í þess stað að fara aö líta eítir málum
dauðs gamalmennis, sem aldrei hugsaðí hót um
mig fyrr en hann hélt eg gæti orðið sér að liöi?
Hvað haldið þér hann faðir hennar Angelu segöi?
Uss! mér er sem eg heyrði til hans: ,Nú jæja,
mensicur, farið þá. Sinnið fólki þessu—þessum
Þjóðverjum— yfirgefið dóttur mína. Sýnið það,
að þér takið Þjóðverja fram yfir Frakka þvert
ofan í allar yðar yfirlýsingar. Látist vera fransk-
ur aðra stundina og kannist svo hinn sprettinn
við kröfnr Föðurlandsins og látið þýzka blóðið
renna yður til skyldunnar. Farið, í öllum bæn-
um, en komið ekki hingað aftur. Látið Angelu
aldrei sjá yður framar!1 Haldið þér eg gæti gert
mér slíkt að góðu?“ og hann fórnaði höndum og
hleypti brúnum því til áherzlu, að um slíkt gæti
ekki verið að tala.
..Varnarlaus stúlka, eiui ættinginn yðar í
heiminum, býður yðar og er upp á hjálp yðar
komin. Þér eruð nú höfðingi tiginnar og göfugr-
ar ættar, sem á heiður sinn og framtfö í mikilli
hættu; og alt er nú undir því komið, að þér upp-
fyllið þá sjálfsögðu skyldu yðar aö takast f fang
ábyrgöioa, sem stöðunni fylgir. “