Lögberg - 17.03.1904, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 17. MARZ 1904.
5
^EW-YORSC LIFE
JOHN A. McCALL, FCRSETi.
Mcsta lifsábyrsöarfclas heimsins.
Árið 1903 borgaði (élagiö 5,300 dánarkröfur til erfingja :
I $16,000,000 I
L_______________________,____ __J
Áriö 1903 borgaöi fél. ábyrgðir til lifandi ábyrgöarhafa:
I j
$18,000,000
Árið 1903 láriaði félagið út á ábyrgöarskírteini sín móti
$12,800,000
Áriö 1903 borgaði félagiö rentur til félagsmanna :
$S,500,000.
Áriö 1903 gaf félagið út 170 þúsund lífsábyrgöarskírteini:
| $826,000,000. j
Félagi þessu tilheyra nú nærri miljón inanns, með
$1,745,000,000 lífsábyrgð og $352,000,000 sjóö. Menn þess-
ir eru félagiö, upphæöir þessar eru eign þeirra, þeir einir
njóta alls ágóöans lifandi eða dauöir.
Chr. Olafson, Agcnt. J. G. Morgan, Manager
650 William Ave., Graio Exchange,
WINNIPEG.

Nielssyni, föður HalÍKríms biekups,
og kom i Bessastaðaskóla 1846. en út-
skrifaðist úr Reykjavikurskóla 1848.
Hann tók 1. pröf við háskólann sama
ár og árið eftir '2. Jœrdómspi óf, og vor-
ið 1864 embasttispróf i málfrœði og
sðgu. Leysti hann öll prófin af hendi
með 1. einkunn. Árið 1854 kom hann
hingað tál lands og varð sama árið
stundakennari við lærðaskólann. Sett-
ur kennari við sama skóla varð hann
1859 og f&stur kennari 1862. Yiirkenn-
ari varð hann 1869, settur rektor 1872
og skipaður rektor 1874; frá embætti
fékk hann lansn 1895. Forseti bók-
mentafél. varð hann frá 18(58—1877 og
heiðursfélagi þess varð hann 1885.
Mcðlimur hins konnngl. danska vís-
indafél. varð hann 1876, en meðlimur
visindafél. i Krístjaniu 1887. Árið
1879 gerði Kaupmannahafnarbáskóli
hann að heiðure doktor. Árið 1851
kvæntiet hann eftirlifandi konu sinni,
Sigiiði Jónsdóttur; eignuðust þau hjón
ekkert barn, en mörgum, bseði skyldum
og vandalausum reynduBt þau sem
góðir foreldrar,
Jón Þorkelsson var nafnkunnur
vísindamaður og manaa best að sér í
öllu því, er að málfræði laut Má efa-
laust honum til öndvegis skipa meðal
( merkustu norrænria máifrfBðinga: er
! það alkunuugt, að hann vann íslenzkri
í j málfræði hið mesta gagn.
} í Rauðamklsölkelou
} hafa Jóni Vídalín verið boðnar 100,000
kr., erritað frá Khöfn; en hann vildi
ekki ganga að þeim kaupum.
S; ÚTIBÚ.
er landsbankinn að stofua á Isafirði;
var Halld. Jönsson sendur þangað
vestur með Sögu 22. þ. m. Afgreiðslu-
stofunni hefir og verið breytt til batn-
aðar og bankastjóri sjálfnr er farinu að
verða lengur til viðtals dagl. en áður
var títt. Alt er þetta i yfirbótaáttina
og mun mælast vel fyrir.
Reykjavík. 2 Febiúarl904.
FKÚ GUÐRÚN SlGURÐARDÓTTIK,
kona Guðmundar Björnssonar, héraðs
læknis, andaðist á íöstudaginn var, 29-
f. m. nálægtstundu fyrir hádegi. Hún
varð bráðkvödd, lózt af blóðstorku í
lunguaæðinni.
NÝ LÖG
staðfest af konungi 27. Nóv. f. á.:
37. Lög um eftirlit með mannflutning
um til útianda.
38. Lög um friðun fugla.
39. Lög um þingsköp til bráöabyrgða
fyrir alþingi.
40. Lög um að stjórninni veitist heim-
ild til að maKaskifta þjóðjörðiuni
Norður Hvammi í Hvammshreppi
fyrir Fell i Dyrhólahreppi.
41. Lög um heimild til að kaupa lönd
til bkögarfriðunar og skó/ar-
græðslu.
42-48. Löggildingar 7 nýrra veizlunai-
staða, Selvíkur i Skagafirði, Kálf-
hamarsvikur, Bolungnrvikur i ísa-
fjarðarsýslu, Grenivíkur, Akra í
Jlraunhiepp, Heiðar á Langanesi
og Óspakse.yrar i Bitru.
Hinn 19. Des. staðfest:
49 Lög um túngirðingar.
50. Lög um fólksflutninga til íslands.
51. Lög um hehnild til lántöku fyrir
landssjóð.
Mannalát.
Latinn 2v. Dcs. dbrm. Ingimundur
Eiriksson á Rofabæ i Meðallandi. hálf-
áttræður. Gáfu- og skýrleiksmaður
hinn mesti. Tæpum þrem vikum
fyr (2. Des ) andiðist kona hans. Ragn-
hildur Þorsteinsdóttir. Hún var tveim
árum yngri.
Nýlátin er og Guðrún Filippus-
dóttir á Bjóluhjáleigu, kona.Ións bónda
Eiríkssouar, Hún var merkiskona
hin mesta; gerum vér ráð um, að henn-
ar muni frekar minst innan skamma.
Nýlátinn er og hér á spítalanum
Bjarni Bjarnason, þurrabúðarmaðuraf
Eyrarbakka. Vaudaður og vel látinn-
Hann var 51 áis.
Reykjavik, 9. Febr. 1904.
TÍÐARFAR
ljómandi gott í Eyjafirði um jól og ný-
ár, svo fáir mundu annað eins. Var
svo milt og stilt fram til 10. Jan Uin
miðjan jan. farið að stirðna, kominn
norðanvindur með frosti, en sujókoma
lítil. En eftir 20. JaD. umhleypingar
raeð stxirmi, frcsti og hláku til skifrís.
Tíðarfar kalt c g frostasamt ó í a
firði um miðjan Janúai mán. En tnjór
litill. (Meira 6. bls.)
j RUDLOFF GREIFI.j
Eg spurði, hvernig þeim báöum liöi ogstundi
upp einhverjum fleiri hversdagsoröum þangaö til
M inna, sem þegjandi haföi um stund revnt aö
lesa hugsanir mínar, tók til máls:
,,Þú áttannaö erindi viö mig en þetta, frændi
minn. Eg sé þaö á þér, aö þú átt eitthvert brýnt
erindi. “
,,Þaöersatt. Eg þarf um tnargt að tafa,
sem þér kemur sérstaklega viö. “
Hún var ekki lengi aö skilja mig.
,,Þig langar til aö tala viö mig f einrúmi.
Þú hefir náttúrlega ekkert á móti því, frænka
mín, þó eg og hann frændi minn tölum saman
þarna yfir viö gluggann“—og hún stóö upp og
gekk yfir aö stóra glugganum í hinum enda stof-
unnar og benti mér að fylgja sér eftir og setjast
þar niÖur við hliö sér.
Gamla barúnessan sýndist verða forviða og
gröm. Það tjáöi ekki aö gera sér rellu út af
smámunum, en eg vildi ekki móöga hana einmitt
þegar maöur gæti oröið svo mikiö npp á hjálp
hennar kominn—kannske innan fárra klukku-
tíma; eg hneigöi mig þess vegna djúpt frammi
fyrir henni og sagði:
,,Þér áttið yöur á þessari einkennilegu aö-
ferö minni, barúnessa, þegar egjæt yður vita, aö
eg hefi jafnvel neitaö aö haía Nauheim greifíi viö
samtal þetta, og aö ástæöa mín er engin önnur
en sú að heyra af frænku minnar eigin munni,
)»vaö hún vill og ætlar sér viövíkjandi framtíö
sinni.1 ‘
,,Eg skil það, prinz, “ svaraöi hún og hneigöi
sig meö viöhöfn; en þó íanst mér eg veröa var
viö einhvern ótta hjá henni. Hvort þaö var ein-
engis ótti af mér eða eitthvaö heimullegt sena
henni stóð ótti af, um það gat eg náttúrlega ekki
vitað. En mér fanst svo mikill vélráöa og ó-
hreinlyndis blær á öllu í höllinni, aö eg var hreint
ekki viss um, hvort gamla konan væri Minnu tr6
eða í sarrisæri meö Nauheim greifa.
Þegar eg settist niöur viö hliöina á Minnu,
þá fagnaði hún mér meö ofurlitlu hrosi, seni eg
tók til merkis um traust hennar á mór, jafnvel
þó andlit hennar væri fölt og raunalegt. Hún
lagöi hendina á handlegg mér og sagöi áhvggju-
full:
,,Þú talar hreinskilnislega við mig, frændi
minn? Eg hefi treyst því svo einlæglega. “
,,Eins hreinskilnislega og eg get. Og nú
reynir ú hreinskilni þína. Berö þú nú nógu mik-
ið traust til mín til aö gera það, sem þu sagöir
þegar við sáumst síöast—aö segja mér afdráttar-
laust frá öllu sem þér liggur á hjarta?“
,, Já, þaö segi eg satt, “ svaraöi hún viðstöðu-
laust. , ,Eg hefi altaf ætlaÖ mér þaö síöan dag-
inn sem hann íaðir minn var jarösettur. “
,,Eg skildi þig þarinig um daginn, aö þú
ætlaöir aö látá mig vita, þegar þú vildir tala viö
mig, • • sagöi eg. ,, Þú sagöir eitthvaö á þá lpiö. • •
,,Það er rétt; en orðsendingin frá þér, aö
þú skyldir ldta mig vita þegar þú álitir hentug-
ast aö við töluðum saman, hefir aftrað mér. Eg
var oröin óþolinmóð; en nú er úr því bætt, “
sagði hún og brosti.
,,Hver færði þér þá orösendingu?“ spurði
eg. Auövitað haföi cg engin orð gert henni, en
gat þess óðara til, aö Nauheim greifi lieföi gert
þetta bragö til að láta okkur ekki finnast meðan
hann var aö heiman.
,,Greifinn sjálfur, “ svaraöi stúlkan undrandi
og tortrygni kom fram í svip hennar. ,,Geröir
þú mér engin orö?“
,,Þaö hefir verið einhver misskilningur, “
sagöi eg stillilega. ,,En eg beiö altaf eftir orö-
sending frá þér og þú getur ekki hafa verið orðin
óþolinmóöari en eg. “
Hún lét brýmar síga, hengdi .snöggvast nið-
w liöfuðið og stappaði fætinum í gólfiö.
,,Þaö hlýtur að vera eins og þú segir— hann
misskildi þig—eöa hann var hræddur um eg tal-
aöi viö þig eins og mér býr í brjósti meðan hann
var í burtu. “ P'yrstu orðiu sagöi hún hikandi,
en síöari hluta setningarinnar bar hún fram ótt
og meö gremju í málrórtinum, og svo hélt hún á- 1
KORNVARA
Aöferö okkar að fara meö korn-
tiutninga er næstum því fullkomin.
Þegar þér hafið kornvöru að selja
eöa láta flytja, þá verið ekki að
hraörita okkur fyrirspurnir um
verö á staðnum, en skrifiö eftir
npplýsingum um verzlunaraöferö
okkar.
Thompsort, Sons & Co.
Gríiin Commission Merchants,
WINNIPEG.
Bankarar: Union Bank of Canada.
Söngkensla.
Þórarinn Jónsson, ad 412 McGee
strseti/tekur að sér ad kenua orgelspil.
söng og söngfneði. Góðir skilmálar.
SPARA TÍMA OG FYRIRHOFn!
Kveníólkiö hefir nóg annaö að starfa en aöi3l
hrenna kafíi. PIONEER KAFFIÐ er alveg^
til búið til að íara í kvörnina. 2
Kvenfólkið brennir oft kaffið of mikið, —2
kaífiö ónýtist og slæma lykt leggur um húsið. —2
PIONEER KAFFIÐ er vel brent í sérstökum^
vélum. 2
Enginn getur brent kaffi á vanalegan hátt2
án þess aö þa^ taP' sér. PIONEER KAFF-2
IÐ heldur góöa bragðinu.
Biö þú kaupmanninn þinn um eitt fíund af2
nýju PIONEER KAFFI og reyndu þaö, eöa^j
skrifaöu eftir því til
B/ue Ribbon M'f'g C., Winripeg. ^
UéUuuÁUAMáUftUtUUiUUiUiUUéaiUUiUUiUUiUAUUUiiUUiUM!
SJ^SSffls.
’ I <•>
Vvv/ i wWF
fram og sagði með ákafa: ,,Hans frændi, eg get
sagt þér það, sem eg ekki þorði að segja honum
föður inínum. Eg er hrædd við greifann. Þú
hefir beðið mig aö segja þér hvers eg óska. Eg
óska tv.enns—að leysast írá þessu fyrirhugaða
hjónabandi og hætta við þetta fyrirlitlega kon-
ungdómssamsæri. Eg er ekki hæf til þess. Eg
hefi enga löngun til þess. Það einungis hræðir
tnig, þreytir mig og ærir mig. Ó, eg á ekki orð
til yfir það, hvað eg sakna friðar og spektartím-
anna áöur en þetta kom til. orða! Þá hafði eg
ekkert af áhyggjum og sorg að segja. Eg er ó-
gæfusamasta stúlkan á jöröinni. “
Hún bélt upp höndunum og lét þær síðan
falla í kjöltu sér yfirkomin og örvæntingarfull. og
þcgar úr henni var þessi augnabliks ákafi varð
málrómurinn þreytulegur og áherzlurnar báru
vott utn tnegna sorg.
Eg þagði, ráöalaus yfir því, hvernig eg ætti
aö taka þessum trúnaöarmálum hennar og sorg.
Meira að segja: Eg varö svo frá mér num-
inn af fögnuöi, sem eg ekki þorði aÖ láta hana sjá
á mér eöa heyra, þegar eg heyrði, hvað ógeðfelt
henni var hjónabandið. í bráðina fanst mér
þessi fögnuður minn ekki vera leyfilegur, en þvf
hét eg með sjálfum mér að foröa Minnu frá hjóna-
bandinu þó þaö kostaöi minn síðasta blóðdropa.
En eg sat þarna alvarlegur, þegjandi, hugsandi.
Og hin átakanlega bæn um bjálp, sem lesa mátti
út úr augum hennar, gekk mér svo til hjarta aö
eg átti fult í fangi aö halda mér fskefjum.
Þegar eg svaraöi ekki—og þaö gerði egekki,
vegna þess eg þorði ekki að treysta sjálfum mér
—þá stundi hún þungan og sagöi, f enn þá meiri
örvæntingu en áður:
,,Eg býst við þögn þín þýði það, að einnig
þú sért á móti mér. Æ, þessi metoröagirnd!
Hvílík bölvun er hún ekki? Hvaö hefir hún ekki
kostaö okkur? Hann faöir minn elskulegur varö
henni einnig sannarlega að bráð. Eg er neydd
til að leggja alt í sölurnar sem mér er nokkurs
viröi í heiminum, og til að giftast manni, sem eg
óttast. Og þú, nýkominn út úr skólanum og
upp úr bókunum, setn eg haföi borið svo mikiö
traust til, verður gagntekinn af sömu blindninni;
metorðagirndin sýöur í æöum þínum og þú tekur
undir óp og köll hinna til þess aö steypa okkur f
ógæfu. Metoröagirnd—já, hann faðir minn á-
vítaði mig einatt fyrir það, hvaö lítið eg heföi af
henni; hvað annað hefir hún færtokkur en dauða,
og hverju heitir hún okkur nema ógæfu? Hans
frændi minn, eg grátbæni þig af öllu hjarta og
allri sálu minni að ganga ekki í flokk þeirra, sem
eru á móti mér. Reyndu að líta á þetta eins og
eg geri og kuúöu raiig ekki áfratn út í ógæfuna.
Eg veit þér þykir eg vera ístööulítið barn, veik-
burða, kjarklaus hugleysingi; en mér cr órnög.u-
legt aö halda þessu áfram. Þú ert eina vonin
mín. Frændi minn, segðu aö þú ætlir ekki að
verða á móti mér!“
Meöan hún talaði. hélt hún utn handlegginn
á inér eins og sér til hjálpar, og hún horfði á mig
svo iöngunarfullum bænaraugum, aö þó eg hefði
veriö steinn, eöa kaldur og tilfinningarlaus maö-
ur, eins og eg reyndi að sýnast, þá hefði eg hlot-
iö að komast viö. Og gagnvart henni var eg
vissululega ekki steinn.
,,Guð forði mér frá því aö þrungva þér, “
sagði eg hálf skjálfraddaöur, þé> eg reyndi að
hafa taum á mér. ,,Efastu alls ekki um það, að
eg vorð með þér, hvað sem þú afræður. “
.,Ó, guði sé lof, guöi sé lof! Þetta hefir
veriÖ eina vonin mín! Nú á eg sannarlega vin. “
Eg á engin orð yfir fögnuðinn sem lýsti upp
andlit hennar um leiö og húnsagöi þettajogbros
hennar tii mín stendur mér enn fyrir hugskots-
ájónum sem sú dýrðlegasta sjón, er íyrir augu
mín hefir boriö.
Eftir aö hún haföi þannig gefið íilfinningum
sínum lausan tauminn sútum viö nokkurar mín-
útur þegjandi—hún, í mesta sakleysi og ró, meö
hendina á mér milli handa sér; og eg drukkinn af
sælu, sem aldrei áður hafði snortiö hjarta mitt.
Eg hrevfði mig fyrst—reyndi meö hægö að
losa hendina. Minnaslepti hendinni og sagði,
brosandi og ánægjuleg:
,,Ekki einasta frændi minn, heldur vinur
minn. “
,,Þaö er enn þá inargt að gera, “ sagöi eg
blíðlega.
,,En nú gerum viö það bæði saman. Nú
er eg ekki framar ein, meö alla á móti mér, jafn-
vel hann föður minn. Segöu mér, hvaö fyrst á
aö gera. Eg veit aö þér hepnast alt, því að þú
hefir gefiö mér von. Vilt )>ú segja Nauheim
greifa, aö þaö sé úti um trúlofunina, eöa á eg aö
gera það? Eg skal gera það ef þú vilt; þó eg
hafi verið hrædd viö hann, þá er eg þaö nú ekki
íramar. vegna þess þú ert meö mér. “
Þótt þessi endurtekna yfirlýsing hennar um
traust til mín hljómaöi sætt í eyrum inér, þá
fylgdu henni talsverö óþægindi.
,,Treystir þú mér, þá verður þú aö gera það
algerlega, “ sagöi eg; ,,og þú verður aö gera alt
eins og eg segi, jafnvel þaö, sem þér kann að
vera allra ógeöfeldast. “
,, Eg ska! gera hvað sem þú segir niér, “
svaraöi hún viöstöðulaust.
,,í fyrsta lagi verðum við að hagaokkur eins
og samtal þetta hafi engu haggað, ‘ ‘ sagöi eg.
,,Ætlast þú til. . .?“ tók hún til máls með
með mótþróa og reiðisvip, en þagnaöi síöan.
,,Eg ætlast til þess, aö í bráöina veröi sam-
band þitt við greifann eins og veriö hefir. Spurðu
mig ekki um allar ástæöur mínar. En fyrst um
siun er þaö nauðsynlegt, skilur þú, aö engan
mann gruni, að viö ætlum ekki að halda áfram
með ráöabrugg fööur þíns sáluga. “ Siöan sagöi
eg henni frá ferð grcifans til Munchen og árangri
hennar, og að við yrðum að fá frekari upplýsing-
ar áður en við afréðum neitt. ,, Það væri að
fara í kringum þig, “ sagði eg, ,,ef eg ekki léti
þig vita, að mikið verður enn að eiga á hættu í
máli þessu, og fyrir sum okkar getur híéttan orð-
ið meiri en svo, að henni verði afstýrt. Eg get
ekki skýrt þér frá öllu, sem eg hefi f huga, en eg
ætla til Munchen . . . “
, ,Æ, nei, ekki þangað, frændi minn. Það
var þar, sem Gústaf var drepinn. “
,,Þeir drepa mig ekki, “ svaraöi eg og brosti
til aö hughreysta hana. ,.Það er nauösynlegt eg
fari til þess aö rannraka vissa hluti niöur í kjöl-
inn. Eftir þaö veit eg betur, hvaö viturlegast
er að gera. ‘ •
,,Þú kemur aldrei aftur. þeir láta þig ekki
sleppa, “ sagöi hún veinandi og fórnaöi höndum.
,,Við megum ekki sýna heimskulega hræöslu
eins og börn, “ sagði eg. Auðvitað er ekki
hættulaust að fara, en viö eigum ósigur vlsan fari
eg ekki. Og afdrif bróöur þins kenna mér að
gæta mín og fara varlega, og ennfremur það, að
eg veit þú ert upp á liö initt komin. Vertu ó-
hrædd. b'g kem aftur og verö þá búinn að ráöa
viö mig, hvernig öllu skuli til haga. En fari svo,
aö eg ekki komi, Ji.i veiztu, aö þú ert í hættu.
Eg skil Krugen kaftein eftir hér, og líði nokkur
dagur svo, aö hann ekki frétti eitthvað um mig,
. þá skalt þú og Gratz barúnessa yfirgefa kastal-
ann undir leiðsögu hans, komast tafariaust inn á
Frakkland og flýja til Parisarborgar. Þessu skal
eg öllu ráðstafa við Krugen. Frá París verður
mái þitt hezt sótt. En umfram alt, láttu engan
annan en kafteipinn vita, hvar þig er þar að
fiuna. Eg skal segja honum, hvernig hann á að
haga sér í öllu. ‘ •
Hún nötraði af geðshræringu.
,,En hvers vegna ekki að segja hlátt áfram,
nú þsgar, að ekkert veröi af hjónabandinu og
sanisæriö sé hér meö endað, og fara svo tafar-
laust af landi burt?“