Lögberg - 25.08.1904, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 25. ÁGÚST 1904.
Hestaþing fornmanna.
Eftir dr. V. G. í ,,Eimr “
Ein hin helzta skemtun forn
pjóðanna var alls konar dýraat
eöa dýravíg. En hjá nútíöar-
þjóðunum hafa dýravígin fyrir
löngu verið íögð niður og má svo
að orði kveða, að einu leifarnar
sem nú eru eftir af þeim, sé nauta
atið á Spáni, sem enn þykir hin
tilkomumesta skemtun þar í landi
Á Islandi er einkum talað um
tvenns konar dýravíg í fornölc
hestavíg og rakkavíg, og
skal hér farið nokkurum orðum
um hið fyrtalda.
Sjálfur bardaginn milii hestanna
var kallaður hestavíg eða
hestaat, en leikmót þau, þar sem
þessi víg fóru fram, voru kölluð
hestaþing. Með því að það var
hin mesta unun fornmanna að
horfa á hestavíg, voru hestaþing
jafnan mjög fjölsótt. Þar komu
ekki einungis þeir, sem hestana
áttu, heldur og fjöldi áhorfenda
bæði karla og kvenna, enda eru
hestaþingin stundum í sögunum
kölluð blátt áfram mannamót
eða f u n d i r. Til þe^s að gera
mönnum sem hægast fyrir að
sækja hestaþingin, voru þau oft
ast haldin nær miðju sumri, eink
um viku eða háifum mánuði eftir
miösumar og þá annaðhvort
sambandi við leiðarþing eða
helgum degi (t. d. sunnudegi).
hestaþingin komu þeir, sem áttu
góða víghesta eða ötufæra
hesta, til þess að etja þeim og
reyna afl þeirra og áræði. Oft
höfðu þó þeir, sem áttu framúr-
skarandi víghesta af góðu kyni
fyrirfram komið sér saman um að
etja ákveðnum hestum saman, ti
að sjá, hver beztan ætti hestinn
Því þá þótti það ekki minni sómi
að vera eigandi að hesti, sem sigr
að hafði í mörgum hestavígum.en
það nú þykir í útlöndum að eiga
frábæran veðhlaupahest.
Víghestar voru líka í miklu
hærra verði en aðrir hestar. Þeir
voru metfé, en verð á öðrum hest
um var lögákveðið. Sala á hest-
um af ágætu kyni, sem búið var
að fá orð á sig, var svo ábatasöm,
að sumir höfðu það fyrir atvinnu
að ala upp góða víghesta og
græddist drjúgum fé á því. Ann-
ars hafði hér um bil hver, bóndi,
sem var nokkurn veginn efnum
búinn, sitt eigið stóð, og væri
hesturinn af góðu kyni, létu menn
sér jafnan mjög ant um að halda
stóði sínu þannig til haga, að það
ekki kæmi satnan við önnur hross,
svo síður væri hætt yjð að kynið
blandaöist. Samkvæmt fornlög-
nm Dana áttu að minsta kosti 12
hrosa að vera í hverju stóði. Á
Islandi er og getið um 12 hryssur
í einu stóði; en það er undantekn-
ing. f stóðum þeim, sem talað
er um í íslenzku sögunum, eru
vanalega 1 hestur og 3—4 hryss-
ur. Mest þótti varið í, að öil
hross.n í hverju stóði hefði sama
lit, eða þá að nvinsta kosti að
hesturinn hefði einn lit og allar
hryssurnar annan. Einlitir hest-
ar þóttu fegri en skjóttir eða mis-
litir. Þeir, sem áttu fallegastóð-
hesta, lögðu það í \4mda sinn,
jafnvel þótt höfðingjar væru, að
ganga sjálfir út í hagann til að
skoða þá, og skemtu menn sér þá
oft við að leika sén að hestunum
með margs konar gælum, klappa
þeirn, strjúka þá og jafna fax
þeirra með manskærum, sem
menn höfðu hangandi við belti sér.
Sumir virðast jafnvel hafa gamn-
að sér meö að flétta fax hestanna
og ennistopp og skreyta flétting-
ana með silfur- eða gullsnúrum
(búa gullhlöSum): Og til þess
eiga máski hestanöfnin G u 11 f a x i,
Gulltoppur og Silfrin-
top p u r rót sína aö rekja (sbr.
S k i n f a x i).
Þar sem svo mikið þótti varið í
að eiga hugaða víghesta, gátu
menn naumast gefið vini sínum
kærkomnari gjöf en slíkan hest,
enda eru þess ótal dæmi í sögun
um, að menn gáfu öðrum víg-
hesta og stundum heil stóð. Þess
er og stundum getið, að íslenzkir
víghestar voru sendir norskum
höfðingjum og jafnvel sjálfum
konunginum að gjöf.
Hestaþingið var vanalega hald-
ið á sléttri flöt eða árbakka og
skipuðu áhorfendurnir sér þar
hring í kringum vígsvæðið, til þess
að geta fylgst sem bezt með öll-
um gangi atsins. Þ,ar sem það
nú ekki var með öllu hættulaust,
að standa svo nærri sjálfu víg-
svæðinu, þá varð það ákveðið í
lögum, að við hestaat yrði hver
að ábyrgjast sig sjálfur og hafa
það bótalaust, ef það yrði að slysi.
Sjálft hestaatið hófst með því,
að tveir menn, er til þess voru
teknir, teymdu hesta þá, semetja
átti saman, burt frá öðrum hross-
um, er látin voru standa bundin
saman í nokkurum fjarska á með-
hestavígið fór fram. Sfðan
teymdu þeir víghestana inn í
mannhringinn, og var það kallað
að leiða hestana fram eða saman.
Og nú jisu hestarnir upp á aftur-
fótunum og tóku að bítast og ráða
hvor á annan með framfótunum.
Jafnskjótt og vígið hófst, hurfu
þeir, er leitt höfðu hestana fram,
frá og inn í áhorfendahópinn. En
þá tóku aðrir við, sem settir voru
til þess, að fylgja hestunum, vana-
lega einn maður hvorum hesti, en
þó stundum tveir. Þeir höfðu
hestastaf eða hestastöng í hendi
og áttu að aðstoða hestana f atinu,
sumpart með því, aö keyra þá á-
fram með stafnum, og sumpart
með því, að styðja þá að aftan,
þagar hestarnir risu upp á aftur-
fótunum. Vanalegast fylgdi hver
eigandi sínum» hesti, jafnvel þó
um höfðingja væri að ræða; en þó
er þess stundum getið, að aðrir
en eigendurnir voru fengnir til aö
fylgja þeim.
Þegar tveir ágætir víghestar
áttust við, gat víg þeirra varað
tnjög lengi, jafnvel svo stundum
skifti. En þá var atinu ekki hald-
ið áfram í sífellu, heldur í svo og
svo mörgum lotum og með hvíld-
um á milli. Annars var atinu
haldið áfram, unz annar hvor hes'.-
rnna annaðhvort flýði (rann) eða
féll örmagna af þreytu eða dauður
til jarðar, og lustu þá áhorfend-
urnir upp ópi miklu sem eftir þvi
sem á stóð ýmist gat verið fagn-
aðar- og siguróp eða þá látið í
jósi misþóknun þeirra.
Stundum virðist atið að eins
hafa átt sér stað milli tveggja
lesta, eftir því sem eigendur
?eirra höfðu fyrirfram komið sér
saman um. En annarsgátu mörg
hestavíg farið fram á sama hesta-
ringinu, og jafnvel mörg í senn,
og svo mun það hafa verið að öll-
um jafnaði. Og eins var sami
hesturinn oft látinn þreyta víg við
marga hesta, hvern eftir annan.
En til voru líka önni’.r stærri
hestaþing, þar sem menn öttu
saman öllum þeim hestum. sem
til voru í heilu héraði, þannig, að
hestarnir úr einum hreppi skyldú
reyna sig við alla hesta úr öðrum
ireppi. Voru þá, áöur en hesta-
atið hófst, til nefndir dómarar, til
jess að kveða upp úrskurð um
jað, hvorir betur hefðu, og skyldi
iver hreppur til taka sinn dóm-
ara. Og þeirra dómsúrskurði, er
fyrir kosningu urðu, skyldu allir
verða aö hlíta, þeirra atkvæði
skyldu standa. Þegar jafnmargir
hestar úr hvorum hreppi höfðu
bæði sigrað og farið halloka, þá
var það skoðað sem jafnvígi.
Svo er að sjá sem fá eöa engin
hestaþing hafi endað alveg róstu
laust eða án þess, að í handalög-
mál eða’bardaga hafi slegið milli
einhverra af þeim.sem fylgja áttu
hestunum. Þeir létu sér sem sé
ekki ætíð nægja að keyra hest
sinn eða styðja, þegar hann reis
upp á afturfótunum, heldur höfðu
þeir það stundum til að hrinda
honum áfram með svo miklum
krafti, að mótstöðuhesturinn yrði
að falla aftur á bak, enda tókst
það stundum svo vel, að ekki var
nóg með það, að hesturinn sjálfur
félli, heldur féll líka sá maður etja
þeir menn, sem þann hest studdu,
og urðu undir honum. Sömuleið-
is neyttu menn stundum hesta-
stafsins til fleira, en til að keyra
sinn hest fram; þegar menn sáu,
að það ekki dugði, þá höfðu menn
það til að ljósta mótstöðuhestinn
með stafnum, sumpart á meðan á
sjálfu víginu stóö.til þess að halda
aftur af honum, og sumpart eftir
á af öfund og gremju, til þess að
hefna sín á honum. Þetta var
svo algengt, að í lögum var lögð
sérstök sekt við slíkum höggum,
sem kölluð voru öfundarbót,
auk skaðabóta samkvæmt dómi
til eiganda hestsins, þegar meiðsli
uröu af högginu. En þegar eig-
andi þess hests, er fyrir þessu
varð, sá, að níðst var á hesti
hans, varð hann vanalega svo
æfur, að hann nenti ekki að láta
sökina bíða dóms óg laga, og
kaus^heldur að jafna það á hinum
með því að slá hann sjálfan með
hestastaf sínum. En af því reis
aftur oft hörð barátta milli eig-
enda hestanna, sem fleiri eða
færri af áhorfendunum urðu að
að taka þátt í, er þeir annað-
hvort reyndu að stilla til friðar,
eða skipuðu sér í tvo andvíga
flokka, hvor með sínum hesteig-
anda, og gat þá stundum slegið í
reglulegan bardaga, sem fyr eða
síðar varð valdandi fleiri eða
færri mannvíga.
Eftir þetta almenna yfirlit yfir
lestaþingin skulum vér nú til
smekkbætis tilfæra orðrétt fáeina
kafla úr sögum okkar, þar sem
hestavígum er lýst.
at ánni; þá stingr Oddr stafinum
til Grettis, ok kom á herðablaðit,
því at Grettir horfði öxlinni at
hoúum. Þat var mikit tilræði,
-svá at undan hljóp holdit, en lítt
skeindist Grettir. í þvf bili risu
hestarnir hátt upp; Grettir hljóp
undir hömina á hesti sínum, en
rak stafinn á síðu Oddi svá hart,
at þrjú rifin brotnuðu í honum,
en Óddr hraut út á hylinn, ok svá
hestr hans, ok hrossin öll, þau
er bundin váru. Var þá lagst til
hans, ok dreginn af ánni. Þá var
óp mikit gert at þessu. Þeir Kor-
mákr hlupu þá til vápna, en
Bjargsmenn í öðrum stað; en er
þat sá Hrútfirðingar ok Vatnsnes-
menn; gengu þeir í milli, ok urðu
þeir þá skildir, ok fóru heim ok
höfðu hvárir ill heit við aðra, ok
sátu þó um kyrrt um hríð.
Njála (k. 58—59): ,,Starkaðr
Gretla (k. 29): ,,Um sumar-
it var lagt hestaþing fjölment á
Langafit ofan frá Reykjum; kom
þar'margt manna. Atli at Bjargi
átti hest góðan móalóttan, af
Keingálu kyni, höfðu þeir feðgar
mætr miklar á hestinum. Þeir
bræðr Kormákr og Þorgils á Mel
áttu hest brúnan, öruggan til vígs;
þeir skyldi etja saman ok Atli frá
Bjargi. Margir váru þar aðrir
góðir hestar. Oddr ómagaskáld,
frændi Kormáks, skyldi fylgja
hesti þeira frænda sinna um
daginn. Oddr gerðist sterkr
maðr, ok lét um sik mikit, ódæll
ok ófyrirleitinn. Grettir spurði
Atla bróður sinn, hverr fylgja
skyldi hans hesti. .Eigi er mér
þat svá glögt, ‘ sagði hann. , Viltu,
at ek standi hjá?‘ sagði Grettir.
, Vertu vel stiltr þá, frændi, ‘ sagði
Atli, ,því hér er við m'etnaðar-
menn um at eiga. ‘ .Gjaldi þeir
sjálfir ofstopa síns, ‘ sagði Grettir,
,ef þeir hafa hann eigi í hófi. ‘ Nú
eru hestarnir fram leiddir, en
hrossin stóðu framarlega á ár-
bakkanum, ok váru bundin sam-
an. Hylr mikill var fyrir framan | drægr,
bakkann. Hestarnir bitust allvel,
ok var þat hin mesta skemtan.
Oddr fylgdi með kappi, en Grett-
ir lét hefjast við, ok tók í taglit
annarri hendi, en hélt með ann-
arri stafnum, er hann keyrði með
hestinn. Oddr stóð framarlega
hjá sínum hesti.ok var eigi traust,
at hann stingi eigi hest Atla af
takinu. Eigi lét Grettir sem hann
sæi þat. Bárust hestarnir fram
átti hest góðan, rauðan at lit; ok
þótti þeim sem engi hestr myndi
hafa við þeim í vígi. Einu hverju
sinni var þat, at þeir bræðr ór
Sandgili váru undir Þríhyrningi.
Þeir höfðu viðrmæli mikið um alla
bændr í Fljótshlíð, og þar kom
at þeir töluðu, hvárt nakkvarr
myndi vilja etja hestum við þá.
En þeir menn váru, at mæltu þat
til sóma þeim ok eptirlætis, at
bæði myndi vera, at engi myndi
þora við at etja, enda myndi engi
eiga þvílíkan hest. Þá svaraöi
Hildigunnr: ,Veit ek þann mann,
er þora mun at etja við yðr. ‘
Nemn þú þann, ‘ segja þeir. Hón
svarar: .Gunnar at Hlíðarenda á
hest brúnan, ok mun hann þora
at etja við yðr ok alla aðra‘. ,Svá
þykkir.yður konum', segja þeir,
,sem engi muni vera hans maki.
En þó at auvirðilega hafi farit
fyrir hánum Geirr goði eða Giss-
urr hvíti, þá er eigi ráðit, at oss
fari svá‘. , Yðr mun first um fara‘,
segir hón, ok varð þeim af hin
mesta deila. Starkaðr mælti: ,Á
Gunnar vilda ek at ér leitaðið sfzt
tnanna; þvf at erfitt mun yðr
verða at ganga í móti giptu hans.
.Leyfa munt þú oss, at vér bjóð-
im hánum hestaat?* segja þeir.
, Leyfa, ‘ segir hann, ,ef ér prettið
hann í öngu. ‘ Þeir kváðuz svá
gera mundu. Riðu nú til Hlíðar-
enda. Gunnarr var heima ok
gekk út; Kolskeggr og Hjörtr
gengu út með hánum ok fögnuðu
þeim vel ok spurðu, hvert þeir
ætlaði að fara. , Eigi lengra, ‘
segja þeir, ,oss er sagt, at þú eig-
ir hest góðan ok vilju vér bjóða
þér hestaat. ‘ ,Litlar sögur mega
ganga frá hesti mínum, ‘ segir
Gunnarr, ,hann er ungr ok ó-
reyndr at öllu. ‘ ,Kost munt þú
látaatetja, ‘ segja þeir, ,ok gat
þess til Hildigunnr, at þú myndir
góðr af hestinúm. ‘ , Hví töluðuð
ér um þat?‘ segir Gunnarr. ,Þeir
menn váru, ‘ segja þeir, ,er þat
mæltu, at þú myndir eigi þora at
etja við várn hest‘. ,Þora mun
ekat etja, ‘ segir Gunnarr, ,en
grálega þykki mér þetta rnælt*.
Skulu vér til þeSs ætla, ‘ segja
jeir, ,at þú munir etja?‘ ,Þá
mun yðr þykkja för yðar bezt‘,
segir Gunnarr, ,ef ér ráðið þessu.
En þó vil ek þess biðja yðr, at
vér etim svá hestunum, at vér
gerim öðrum gaman, en oss engi
vandræði, ok ér gerið mér enga
skömm. En ef ér gerið til mín
sem til annarra, þá er eigi ráðit,
nema ek sveigja þann at yðr, at
yðr mun hart þykkja undir at
búa. Mun ek þar eptir gera,sem
ér gerlð fyrir. ‘ Ríða þéir nú
heim. Starkaðr. spurði, hversu
þeim hefði fariz. Þeir sögðu, at
Gnnnarr geröi góða ferð þeirra,
,hann hét at etja hesti sínum, ok
kváöu vér á, nær þat hestavíg
skyldi vera. Fanst þat á í öllu, at
honum þótti sik skorta við oss —
ok baðz hann undan vandræðum. ‘
,Þat mun opt á finnaz, ‘ segir
Hildigunnr, ,at Gunnarr er sein-
þreyttr til vandræða, en harð-
ef hann má eigi undan
komaz. ‘ Gunnarr reið at finna
Njál ok sagði hánum hestaatit ok
hversu orð fóru með þeim, ,eða
hversu ætlar þú at fari hestaatit?*
,Þú munt hafa meira hlut, ‘ sagði
Njáll, ,en þó mun hér margs
manns bani af hljótaz*. ,Mun
nakkvat hér af hljótaz minn bani?‘
segir Gunnarr. ,Ekki mun þat
af þessu hljótaz, ‘ segir Njáll, ,en
þó munu þeir muna fornan fjand-
skap — ok nýjan munu þeir at
þér færa; ok munt þú ekki annat
mega en hrökkva við. * Gunnarr
reið þá heim.-------—
Nú ríða menn til hestavígs, ok
er þar komit fjölmenni mikit.
Var þar Gunnarr ok bræðr hans
ok Sigfússynir, Njáll ok synir
hans allir. Þar var kominn Stark-
aðr ok synir hans, Egill ok hans
synir. Þeir rœddu til Gunnars,
at þeir myndu saman leiða hross-
in. Gunnarr svaraði, at þat væri
vel. Skarphéðinn mælti: , Vill
þú, at ek keyra hest þinn, Gunn-
arr frændi?1 ,Eigi vil ek þat, *
segir Gunnarr. ,Hér er þó betr
á komit, ‘ segir Skarphéðinn, ,vér
erum hvárirtveggju hávaðamenn. ‘
,Ér munuö fátt mæla, ‘ segir
Gunnarr, ,eða gera, áðr en yðr
munu vandræðí af standa; en hér
mun verða um seinna, þó at alt
komi fyrir eitt. ‘ Síðan váru
hrossin saman leidd, Gunnarr
bjó sik at keyra, en Skarphéðinn
leiddi fram hestinn. Gunnarr
var f rauöum kyrtli ok hafði digrt
silfrbelti um sik ok hestastaf mik-
inn í hendi. Sfðan rennaz at
hestarnir ok bítaz lengi, svá at
ekki þurfti á at taka, ok var þat
hit mesta gaman. Þá báru þeir
saman ráð sitt Þórgeirr ok Kolr,
at þeir myndu hrinda hesti sínum,
þá er á rynniz hestarnir, ok vita,
ef Gunnarr félli fyrir. Nú rennaz
á hestarnir, ok hlaupa þeir Þór-
geirr ok Kolr þegar á lend hesti
sínum ok hrinda sem þeir megu.
Gunnarr hrindir nú ok sínum
hesti í móti —ok verðr þar skjótr
atburðr, sá, at þeir Þórgeirr féllu
báðir á bak aptr ok hestrinn á þá
ofan. Þeir spretta upp skjótt ok
hlaupa at Gunnarri. Gunnarr
varpar sér undau ok þrífr Kol ok
kastar hánum á völlinn, svá at
hann liggr í óviti. Þórgeirr Stark-
aðarson laust hest Gunnars, svá
at út hljóp augat. Gunnarr laust
Þórgeirr með stafnum— fellr Þór-
geirr í úvit. En Gunnarr gengr
til hests síns ok mælti við Koi-
skegg: , Högg þú hestinn — ekki
skal hann lifa við örkuml. ‘ Kol-
skeggr hjó höfuð af hesjinum.
Þá komst á fætr Þórgeirr ok tók
vápn sín ok vildi at Gunnarri.
En þat varð stöðvat, ok varð
þrÖng mikil. Skarphéðinn mælti:
.Leiðiz mer þóf þetta — ok er
miklu drengilegra, at menn vegiz
með vápnum. ‘ Skarphéðinn kvað
vísu:
Hér verðr þröng á þingi,
þóf gengr langt ór hófi;
síð mun sætt með þjóðum
sett, leiðiz mér þetta.
Rakkligra er rekkum
rjóða sverð í blóði;
• víst tein ek gráð hinn geysta
gjarna ylgjar barni.
Gunnarr var kyrr, svá at hánum
hélt einn maðr, ok mælti ekki
orð, þat er áfátt væri. Njáll
mælti, at þeir skyldi sættaz ok
setja grið. Þórgeirr kvaðz hvárki
vildu selja grið né taka — kvaðz
heldr vilja Gunnar dauðan fyrir
höggit. Kolskeggr mælti: ,Fast-
ara hefir Gunnarr staðit, en hann
hafi fallit fyrir orðum einum —
ok mun enn svá. ‘ Nú riðu menn
af hestaþingi — hverr til síns
heima. “
Reykdæla (k.23): ,,Ener þau
búaz heim at fara, þá gaf Glúmr
Bjarna frænda sínum hest rauðan
sex vetra gamlan, ok kveðz
muijdu fá hánnm annan hest, ef
nokkurir væri hvassari en sjá.
Ok nú fara þau heim frá heim-
boðiifu, ok setr Bjarni þegarhest-
inn til heys, ok var allvel varð-
veittr. Ók um sumarit eptir var
hánum mikil forvitni, hve bítaz
vildi hestrinn. Ræddi hann um,
at hann vill etja við hest, er átti
Þórkell Geirason ór Skörðum, ok
var ákveðlt, at þeir skulu etja at [
miðju sumri hestunum á Mána-!
hjalla. En þeir feðgar áttu grán j
hest, föxóttan, ok seldu mönn-
um jafn^fi hross undan til slátrs, |
en áttu ekki skap til at etja hest-
inum. Svá er sagt, at saman
koma hestarnir einhverju sinni,
þeir Þórmóös og Bjarna, oMfituz
svá, at í blóði var hvárrtve^gja.
Húskarl Bjarna kemr nú á^fund
hans, ok segir hánum frá, er hann
hafði sét báða hestana albitna, og
kvað hvárntveggja vera hestinn
(Niðurl. 1 6. bls.)
MARKET HOTEL
146 Princess St.
á móti markaðnum
ElGANDI - P. O, CONNELL.
WINNIPEG.
Beztu tegundir af vínföngum og vindl-
um aðhlynninfi göð og húsið endurbætt
og uppbúid að nýju.
Stingur fyrir brjósti
Bezta ráðið við þeirri veiki er að
nudda brjóstið kvöld og morguns
með volgri
7 Monks Oil

ROBINSON LH
Góðar fréttir
fra Gólfteppa-
deildinni
70c. ensk rósa-
teppi á 49 cent.
300 yards ensk rósateppi,
ágætlega smekkleg að allri
gerð. Rauðleitir og græn-
leitir undirlitir. 700. yds.
er gott verð á þeim, en við
seljum þau fyrir
49 cent.
ROBINSON SJS
398-402 Main St„ Winnlpegr.
Dr. G. F. BUSH, L. D. S.
TANNLÆKNIR.
Tennur fyltar og ‘dregnar út án
sársauka.
Fyrir að fylla tönn «1.00
Fyrir aðdraga út tönn 50
Telephone 825. 527 Main St.
Reyndu ekki að líta
glaðlega út
á þessum eldgamla Bicycle þínum.
Þú getur það ekki, Eu þú getur feng-
ið nýjustu
Cleveland,
Massey-Harris,
Brantford,
Perfect.
Cusliion frame hjól með sanngjörnu
verði. Skrifið eftir catalogue, það gef-
ur allar upplýsingar.
Agentar óskast í hverju þorpi.
Canada Jyele&Motor Co.
I 44 PRINCESP ST.
TAKID EFTIRI
W. R. INMAN & CO., eru nú sestir að
nýju búðinni sinni í Central Block
845 William Ave. —Beztu meðöl og
margt smávegis. A- Finnið okkur.
D?. M. HALLDORSSON,
E*arfc River, ST Z>
Er að hitta á hverjum viðvikudegi í
Grafton, N. D., frá kl. 5—fi e. m.
Marlyet Squaro, Winnipeg,
Eitt af beztu veitingahúsum bæjarins.
Máltíðir seldar á 25c. hver. 91.00 &
dag fyrir fæði og gott herbergi. Billi-
ardstofa og sérlega vðnduð vínfðng og
vindlar. Okeypis keyrsla að og frá
járnbrautarstððvum.
JOHN BAIRÐ Eigandi.