Lögberg - 24.11.1904, Qupperneq 6

6
LOGBERG, FIMTUDAGINN 24. NÓVEMBER 1904
JT
JÉÍHm. /Él HlMljIélM Xí*k.Jk.JÍk.*k.*lLÉk.*ii.*t.JlÍLJlÍLJMLÉk
LUSIA
HÚöFKLYJAN Á DARRA6TAÐ,
-IRÍ inr nsr flif ifjr íRf ■í»r ^ IIF-W WW •>««■’ST •W WW’W1
Þetta var alt svo óvænt, svo undarlegt. Ef til vill
var þaö þó undarlegast af öllu, að í fátækt sinni hafði
Lusia aldrei fundið til þess eins og nú, að hún var ein-
stæðingur.
Það hefði verið afsakanlegt þó karlmaður í henn-
ar sporum hefði fundið til einstæðingsskapar. \ ar
það þá svo undarlegt þó hún, ung stúlkan, yrði vör við
ósjálfráða innri þra eftir ást og hluttekningu ?
Allir liöfðu glaðst við komu hennar, leiguliðarnir
tóku henni með gleðiópum, vinnufólkið svo að segja
féll til fóta hennar; næsti nábúinn — markgreifinn —
kom til að bjóða hana velkomna; samt .kendi hún ein-
hvers tómleika, einhverrar þrár, sem hún ekki gat lýst
með orðum. En hún fann til þess engu síður en hún
fann að vindurinn hafði snúið sér frá suðri til austurs
og sló kuli að henni. °
Hún fyrirvarð sig fyrir þessar hugsanir sínar,
vatt sér í snatri fjá glugganum og hringdi klukkunni.
„Eg hefi alt sem unt er að óska sér,“ sagði hún við
sjálfa sig hálfhlæjandi og þó hálfgremjulega, „og eins
og barn sem fengið hefir of mörg leikföng hefi eg nú
tiihneigingu til að biðja um tunglið. En hvað ánægð
María væri í mínum sporum! En eg — hvað er það
sem mig brestur?“ Og svo rétti hún frá sér hand-
leggina og hló í annað sinn.
Súsý kom inn þegar klukkunni var hringt og
hjálpaði húsmóður sinni til að búa sig. Aldrei hafði
hún, jafvel ekki í „Illustrated London News“, séð
mynd af neinp jafn fögru eins og ungfrú Darrastað
var þegar hún var komin í hvita mússulínskjólinn með
svarta silkibandinu.
Alt í einu heyrðist hringt klukku niðri og kom þá
Maria hlaupandi og sagði:
„Það er borðstofu-klukkan, Lúsía. Ó, guð minn
góður! hvað vel þér fer nfússulínskjóllinn. Eg hélt eg
væri fallega búin, en þú—“
,Stúlkan mín gerði þetta svona vel.“
,Það er fegurð yðar að þakka,“ sagði þernan, „en
hvorki mér né kjólnum.“
„Sú kanu að slá gullhamra," sagði María.
Niðri í ganginum beið Head lögmaður uppábúinn
til þess að leiðá Lúsíu til borðs.
Borðsalurinn var stór og lýstur upp með óteljandi
kertaljósum, því að gluggaskýlurnar höfðu verið
dregnar niður. Lúsía stóð agndofa um stund þegar
hún sá fegurð og skraut stofunnar og borðbúnaðarins
og bar alt saman við það, sem hún hafði átt að venjast
i St. Malo skólanum. Head lögmaður valdi henni heið-
urssætiö við borðið. María réð sér ekki fvrir kæti,
var sérlega skrafhreifin við Head lögmann og hló að
ollu; frú Dalton gegndi öðru hvoru fram í samtálið
með alvörugefni og hægð; en Lúsía mælti naumast orð
frá munni.
Hún var enn þá eins og í draumi. Gat það verið,
að hún væri eigandi alls þessa? Þessa dýrðlega sals,
alls þessa dýrmæta borðbúnaðar, þjónanna — alls um-
hverfis hana? Var ekki alt þetta draumur? Mundi
hún ekki þegar minst varði vakna upp í fátæklega her-
berginu i St. Malo skólanum ?
,Lúsía,“ sagði María, „þetta er i þriðja sinn sem
Head lögmaður hefir talað til þín. Reyndu að hafa
hugann hjá okkur, þó ekki sé nema allra snöggvast.“
„Eg bið fyrirgefningar,“ sagði Lúsía. „Eg held
mig hafi verið að dreyma.“
„Eg hefði þá ekki átt að ónáða yður, en ungfrú
,\'erner vill endilega að eg segi frá vissum atriðum,
sem óbeinlínis snerta Darrastað."
„Æ!“ hrópaði María* „byrjið ekki svona á sögunni,
því að með því inóti sofna allir undir henni. Lofið þér
n.ér að segja ungfrú Darrastað hana, og segiö mér til
ef eg einhvers staðar ekki fer rétt með.“
„Þér segið eflaust betur og skemtilegar frá því en
eg, ungfrú Verner.“
- „Eg skal að minsta kosti ekki lengja söguna með
ntinum ,sökum-þess-og-með-því-aö‘ eins og þér mund-
uð að líkindum gera,“ sagði María. „Lúsía, við vorum
að tala um markgreifann. Eg get ekki um annað hugs-
;:ð eða talað. Það kemur til af þvi, að eg hefi aldrei
fyrri markgreifa séð i lifanda lífi."
„Mria mín góð," tók frú Dalton fram í ávitandi,
„þú misvirðir það vonandi ekki þó eg segi, að eg álíti
svona tal natimast við eigandt."
„Þér mundi víst ekkýþykja það bekur við eigandi
hefði eg sagt dauðan markgreifa. Hann er fyrsti
markgreifinn, h.fandi eða dauður, sem eg hefi séð, og
þess vegna er eg altaf að htigsa um hann. Og slíkttr
og þvílíkur markgreifi! Hvar sem hann hefði borið
fyrir augu mér þá mundi eg óðara hafa séð það, að
hann væri af meira en litið háum stigum. Enginn
tiema markgreifi gæti haft önnur eins augu og aðrar
eins hendtir. Darrastaður er undraverður og dýrðleg-
ur, en það gerir hann samt maTgfatt dýrðlegri, að
næsti nágranninn skuli vera markgreifi."
„Hann mundi verða upp með sér ef hann heyrði
þetta."
„Víst mundi hann verða þa7'. En eg var nú ekki
búin að tala út. Það er einn ókostur við hánn sem
aðalsmann ; hann er bláfátækur—“
„Sem aðalsmaður," bætti Head lögmaður við og
handlék glasið sitt.
„Já, sem aðalsmaður," sagði María. „Og nú kem-
ur sagan. Þú manst eg sagði þér, Lúsía, að Morle-
ættin hefði einu sinni átt Darrastað?"
,Já/‘ svaraði Lúiía.
„Jæja, það lítur út fyrir, að markgreifinu sálugi,'
faðir markgreiíans okkar, hafi verið einn af mönnum ■
þeirn sem hafa mest yndi af því að eyða peningum; og 1
að hann, eins og flestum slikum mönnum hættir til, j
hafi eytt heldur nuklu. Og svo—,sökum-þess-og-með- j
því-að' hann eyddi of nuklu—seldi hann föðurbróður
þinum Darrastað með öllum hinum ríkmannlega hús-
bunaði. Var það ekki átakanlegt að verða að sja á bak
öðru eins heimili? Það er engin furða l>ó hinn nuver-
andi markgreifi sé þungjyndislegur. Eg mundi grata
af meðaumkun með honum ef eg ekki ottaðist, að fru
Dalton áliti það .naumast við eigandi'."
Frú Dalton lézt ekki heyra þessi síðustu orð
Maríu, heldúr vék sér að Head lögmanni og sagði:
„Eg hélt að slíkar eignir gengju að erfðum og
ekki væri hægt að selja þær.
„Þær verða ekki seldar nema með samþykki næsta
erfingja. Markgreifinn varð að fá samþykki sonar
sins til þess að geta selt staðinn. En með þv. að ekki
var nema um annaðhvort að velja: gjaldþrot eða sol-
una, þá veitti sonurinn samþykki sitt, með þvi 1 -a j
nokkuð af söluyerðinu gekk íyrir höllind' sem mark-1
greifinn býr nú í."
„Var núverandi markgreifi emkasonur foður
síns?“ spurði frú Dalton. . .
Head lögmaöur hafði rétt 1 þessu bonð glasið s.tt
upp að munninum og svaraði þess vegna ekki v.0-
stöðwlaust, en ofurlitlar hrukkur mátti sja koma fram
011,11'.Núverandi markgreifi var næsti erfingi" svaraði
hann 'með hægð og talsverðri alvörugefm.
Lúsía, sem vandlega tók eftir öllu. veitti þvi emn-
ig eftirtekt hvernig lögmaðurinn svarað, þessu, og
María horfði á hann hvössum augum og sagöi:
,.Það er eitthvað hér á bak við ; segið þer okkur
^ 5aTer ehSth?að1UhérCá bak við,“ *agöi hann og leit
til I úsiu með alvörusvip — „dimt sky, sem 1V',r .
Merle-höllinni. Einhvern tíma síðar kann eg að segj
frá bví “ og hann beit á vörina. .
ÞVað er vist hverjum dauðlegum mann, um
„Það er vs j breihur ístoðuhtlum
inegn.“ sagSi Mana ,.hva» W l>ren,„r
þá dýpri rætur í hjortum okkan Eg er enn p
hUgfa^he,dafaÍrXm^ð lofa lögmanninum að
drekka vinið sitíú iTdan TV^vVSnarstofuna.
níuð ^Pk°vffr sama þóe^-rS hinum
heimili, þungl>ndislcg S , íólkinu og horn-
hölhnní sinni, allur gauragang 0g þ{,—“
ieikaraflokkurinn hefir gert m,g “££ „„.„Vstytta
benti á Lúsíu, " Jýlna iih og ró-
i miðri stofunm — ,Jm £euu ... . «
"g' *» *•» - “1
t„,t vakl á timnningun, simim »g „svip.
"heruur'eínahagur hcfjengin sýnileg áhrif á þá sem
María 'hvi hremt.
ur efnahagur fiW hátt sem fram ** k™* '";1
I.úsiu, niundi gcra mig ^,7/“ “agOi Lúsia
„Og haldir l,ú Sn.h hand-vit-
'i’ reyndu a» svaia
tilfinningum l.mmm“f ^ ^ , y ,m.
“klaria settist viS píanóiO og s*laði sér mcðtjor-
„g„ leikhússlagi sen, heyrSist glögt u, f>'"r ' 1'UU
kvrðinni. Lúsía hlýddi á um stund, en svo fanst hen*
bað þrevtandi, svo hún færði sig f jær, eftir grasivoxn-
í,m lijalía meðfram húsinu, þangað til hun kom a ofur
litinn kringlóttan bala og sást þaðan mður i skem i-
&arðÁ bala þessum var sæti og var hann einkar vcl
lagaður griðastaður fyrir þann sem v.ld, losast við all-
aii skarkala og sitja einn í næði. Lusia gekk fram a.
brjóstvirkinu og horfði niður yfir garðmn, og kom ,
henni á óvart að sjá ungan tnann sitja þar undir eik |
svo að segia beint neðan undir.
Fvrst datt hermi í hug, að það væri garðmaðurmn,
en svo fanst henni búningur hans ekki bera þess vott,
að hann væri vinnumaður. Naumast var hann hcldur
búinn eins og herramaður. Lúsía komst að þeirri mð-
urstöðu, að þetta mundi vera skógarvörðumnn; það la
' ,;ndur við fætur hans.
Maðurinn hallaði sér upp að oikinm og studdi
3nd undir kinn. \röxtur hans og útlit bar fremur
5tt um, að hann væri aðalsmaður en réttur og slettur
nnumaður.
Lúsía virti manninn fyrir sér, og kom osjaltratt
>p í huga hennar: „Einnig þessi maður tilheyrir
ér.“ Alt í einu leit maðurinn upp. Yrði Lúsíu hverft
ð fyrst þegar hún kom auga á hann, þá varð henni
ín þá meira hverft við þegar hún sá andlit hans.
að var grískt guðaandlit, ósegjanlega fagurt og til-
jmumikið, augun dökk, munnurinn fríður, hárið ljóst
r féll í bylgjum niður á ennið.
Aldrei hafði Lúsía séð jafn fagurt mannsandlit,
drei litið neinn mann, sem jafn mikla eftirtekt henn-
- hafði vakið eins og maður þessi. Andardráttur
:nnar varð tíðari og hjartað í brjósti hennar sló með
leiri ákafa en áður, án þess hún vissi ncina sérlega
itæðu til þess.
Hún hefði farið inn í húsið aftur ef hún hefði get-
að, því það átti ekki við að standa þarna og horfa á
manninn án hans vitundar; en eitthvert hulið afl hélt
henni í sömu sporunum; og áður en hún hafði unnið
sigur á því afli kom þriðja myndin fram á sjónarsviðið.
Hundurinn, sem hafði sofið eins fast og hundar
vanalega sofa, lyfti nú upp hausnum, ^perti eyrun og
urraði. Maðurinn leit við, og Lúsía, sem nú horfði i
sömu áttina, sá hvar markgreifinn hár og væskilslegur
kom í hægðum sínum fram á milli trjánna og horfði
upp til hússins.
Lúsía hafði tæplega tíma til að furða sig á því
hvaða erindi markgreifinn gæti átt þarna og eftir
liverju hann gæti verið að líta þegar hundurinn urraði
í annað sinn og markgreifinn, sem hafði tekið dálitið
viðbragð, leit við og kom auga á unga manninn hjá
eikinni.
„Svo þú ert hér enn þá!“ sagði markgreifinn með
hægð eins og liann væri að setja sér það að tala gæti-
lega.
„Eg er hér enn þá,“ svaraði maðurinn, og geðj-
aðist Lúsíu engu ver málrómur mannsins en útlit.
„Og hvernig stendur á því?“ spurði markgreifinn.
„Þetta er ekki staður fyrir þig — nú. Kringumstæð-
urnar eru breyttar. Ungfrú Darrastað er ekki upp á
slæpinga og ölmusumenn komin—“
Maðurinn stökk á fætur, rétti úr sterklegu hand-
leggjunum og svaraði hlæjandi:
„Hvaða vald hefir þú til að skifta þér af málum
ungfrú Darrastað?"
„Eg liefi vald til þess sem vinur hennar og ná-
granni, er álítur það skyldu síua að verja hana fyrir
átroðningi iðjtilausra flakkara."
Maðurinn hélt upp hendinni eins og hann væri
með því að reyna að bera hönd fyrir höfuð sér, og æð-
arnar á enni hans tútnuði’
„Hættu!“ hrópaði hann. „Farðu, og lofaðu manni
að vera í friði. Þú veizt, að eg get eklvi barið á þér.
Þú ert ómenni, markgreifi, að særa mann, sem hefir
bundnar hendur."
„Eg er búinn að tala út. Farðu að mínum ráðum
og hafðu þig burtu héðan. Þarfnist þú peninga—“
Maðurinn rétti fram hendina — Lúsía sá, að hún
skalf eins og hrisla — og benti út í skóginn.
„í gtiðs bænum farðu!“ sagði liann. „Eg get stilt
mig eitt augnablik enn, og ekki lengttr."
Lúsia stóð þarna náföl. Á hverju augnabliki
bjóst hún við að sjá manninn leggja hendur á mark-
greifann, og hún vissi að hann mundi verða eins og fis
í höndunum á þessttm þreklega manni. Og henni
hægði því mikið við að sjá markgreifann snúa við og
hverfa inn á milli trjánna.
Maðurinn fleygði sér snöggvast niður á jörðina og
grúfði andlitið niður i hendur sínar. En að vörmu
sjiori stökk hann á fætur aftur og sagði í karlmensku-
legtim róm, eins og hann væri að tala við hundinn sinn:
„Satt að segja hefir markgreifinn rétt að mæla,
Héppi. Eg er ölmusumaður og flækingur, og það
væri bezt fyrir mig að stinga af. En«-„ og hann rendi
atigunum umhverfis sig, og út úr þeim skein löngun
og þrá— „en það er erfitt. Að yfirgefa alt. Æi-jæja!
Já./Héppi rninn, við skulum fara.“
Hann skálmaði á stað og livarf. Lúsía beið þang-
að til hann var horfinn og svo gekk hún eins og í leiðslu
niðtir tröppurnar og nam ekki staðar fyr en hún var
komin þangað sem maðurinn hafði sta-'ið.
Hún var ekki óðara komin að eikinni en hún
heyrði fótatak á bak við sig. og þegar hún leit við, sá
htin manninn standa fast hjá sér.
Honum varð ekki síður hverft við en henni. Hattn
tók ofan hattinn, bað fvrirgefningar og kallaði á hund-
inn sinn, sem fór að flaöra kringnm Lúsíu og sýna
henni vinalæti; síðan gekk hann áfram, nam staðar aft-
ur og sagði i fretnur veikluðum róm:
„Má eg spyrja, ungfrú góð, livort þér séuð ein af
konuntim, sem koinu með ungfrú Darrastað í dag?“
Eitthvað kom henni til að segja, að svo væri i
stað þess að segja, að hún væri ungfrú Darrastað:
„Eg hélt það,“ sagði hann. „Eg—eg—nei, eg
ætla ekki að segja það. Fyrirgefið að eg yrti á yður.
Góða nótt."
„Hvað langaði yður til að segja við mig? Og
hvers vegna þorið þér ekki að segja það?“
„Eg ætlaði að biðja yður bónar, ungfrú góð,“
sagði hann. „Þér eruð vinkona ungfrú Darrastað—
getið átt tal við hana þegar þér viljið—sjáið hana í
kveld. Þér lítið út fyrir að vera blíðlynd og gi'ið—“
honum varð þungt um andardráttinn og Ltisia roðn-
aði—„viljið þér tala við hana ntáli manns sem á bágt?“
„Yðar?" spurði Lúsía og reyndi að tala kuldalega.
kuldalega.
,Já.“ .................’
„Hvað viljið þér fá hana til að gera?“
„Mig langar til að fá leyfi hennar til að vera hér
kyr — á Darrastað," sagði hann og reyndi að Iáta það
ekki heyrast á mæli sínu, hvað niikið honum bjó niðri
tvrir. „Eg skal vera vinnumaður hennar—gera hvað
sem mér er sagt.. Eg hefi verið hér síðan—síðan eg
fæddist." Hann varð hás og það leit út eitis og hann
tæki út kvalir. „Það er ekki til sú eik í landareigninni,
.ekki sá hestur né hundur, sem eg ekki þekki og elska.
Og nú er ntér sagt, að eg verði að fara héðan, að kring-
umstæðurnar séu breyttar. Herrantaðurinn sálugi
þekti mig og lofaði ntér að vera; en nú segir Head lög-
maður, að eg verði að fara, og eg finn, að eg get það
ekki“. Hann leit umhverfis sig örvæntingarfullur.
„Eg á ekki tilkall til neins frá ungfrúnni—guð blessi
hana—ekkert tílkall; mig langar einungis til að fá að
vinna fyrir ntér. í guðs nafni berið fram mál mitt við
liana, ungfrú góð. Fyrirgefið ákafann í orðum mínum;
þetta er mér svo mikið áhugamál—lífsspttrsmál, gæti
eg gjarnan sagt. Leggið því til nteð mér.“
„Hvað lieitið þér?“ spttrði hún.
„Harry Herne,“ svaraði hann í Iágttm róm.
„Eg skal niuna nafnið,“ sagði Lúsía. „Og eg get
svarað beiðni yðar fyrir hönd ungfrú Darrastað; þér
skttluð vet'a hér.“
„Hvernig get eg nógsamlega þakkað yðttr? Þetta
getur virzt lítilræði; en fyrir mig—“ Hann þagnaði
snöggvast. „Eg þakka yður fyrir. Viljið þér lofa
mér að vita hvað þér heitíð ?“
„Eg heiti Lúsía Darrastað.“
„Eg hefði mátt vita það,“ sagði hann lágt— „eg
ltefði mátt vita það.“ Það varð löng þögn. Loks
sagði hann í lágum og alvarlegum málrómi: „Ungfrú
Darrastað, ekkert af vinnufólki vðar skal vinna trúleg-
ar fyrir yður en eg. Aldrei meðan eg lifi mun eg
gleyma þessum orðum yðar: ,Þér skuluð vera hér.‘
Guð blessi yður og vaki yfir yður, ungfrú Darrastað.“
Lúsia stóð grafkyr þangað til fótatak hans heyrð-
ist ekki lengttr og hann var horfinn sjónum hennar, þá
byrgði hún fyrir andlit sér og grét af meðattmkvttn
með manninttm.
Hefði María Verner þá séð húsmóður sína, þá
hefði henni ekki virzt ástæða til að bregða henni um
kulda. ísinn hafði bráðnað; það var eins og kossinn,
sem Harry Flerne þrýsti á klæðafald hennar, hefði
stigið alla leið upp að vöruni hennar og brent þær eins
og glóandi kol. Og eftir nokkttr attgnablik sneri hún
heitn að húsinu og hraðaði ferðum eins og hún væri að
flýja undan einhverju.
tTD
Winnipeg Picture Frame Factory,
495
Alexander
“i
iVpilir Mkadíir
Cravon fyrir.. . $1.45
Indiaink...... 1.75
Watercolor.. 2.3-5
Pastel........ 2.65
CALT KOL
eóu ri<* vjafnanleg til heimilisbrúkunar
' j ok undir g- fukatla.
Rammar utan um myndirnar frá $1.00 og þar yfir. Ramtn-
ar fljótt og vel af hendi leystir. Okkur vantar.útsölumenn.
----------------------- Góö sölulaun.---------
Til sölu í Winnipeg bæði i smákaupr
urr, og stórkaupum.
Upplýsingar um verðlag á vagn-
hleðslum Jil allra járnbrautarstööva
gefnar hverjum sem ó-ikar
Phone 2789.
IL
COOK, Uioandi. >
ARIí) EKKI niðuráMain
st. eftir skónt og stígvéluin
FARIÐ TIL
Tom Stedman’s
sem selur hálfu ódýrara.
Við höfum leðurskó, flókaskó,
moccasins og rubbers, koffort og
töskur. Allskonar verö.
A. A NANTON.
General Agent- '
Office Cor. Main & McDermot Ave
Telcphone 1992.
KARLMANNA-SKÓR frá Ji.oo
KVEN-SKÓR......frá 0.75
BARNA-SKÓR.....frá 0.15
KARLM. MOCCASINS.. 1.35
Sama verO fyrir alla.
497-99 Alexander Ave.
Beint á móti Isabel st.
Phone 700. ’Phone 700.
K©L
Harökol ...... $11.00
Hocking Valley.. 8.50
Smíðakol....... 10.00
THE WINNIPEG COAL CO.
C. A. Hutchinson Mgr.
Office and yard: higgins & may.
XI, Paulson,
060 Ross Ave.,
selur
OiftinffaleyflHbréf
Dr. H. HALLDORSSON
Br að hiMa á hrerium ridrikadegi
Grafton, N. D., frá kl. 5—6 e. m.
J. J. BILDFELL, 505 Mai
$t., selur hús og lóöir og annast
þar aö lútandi störf. Útvegar
peningalán o. fl. Tel. 2685.
Hraustir foreldrar
geta af sór hraust börn. Til þess að
auka hreysti líkamans ættuB þér aH
gefa börnunum
Storks Cui’-a-tot.
1