Lögberg - 15.12.1904, Qupperneq 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 15. DES. 1904.
Jfc. M Ml ^íJÍÚ JtíiJ&iL.
LÚSÍ A
HCSFREYJAX Á DAliRASTAÐ.
j
VI. KAPITULI.
„Eg á að vera spæjari?“
„Það gefur því óviðfeldið nafn, en — jæja, spæj-
ari, ef yður sýnist að kalla það því nafni. í öðru lagi
c'gið þér að nota hvert tækifæri til þess að minna ung-
íru Darrastað á mig; og í þriðja og síðasta lagi, í bráð-
ma, eigið þér að hafa gætur á manninum. Þér átítið
liann kannske stanua yður of-mikið neðar til þess, en
það er ekki. Hann er maðttr, sem getur haft mikil a-
hrif a ungfrú Darrastað. Hafið nákvæmar gætur á
honum. Bjóðist yður tækifæri til að vinna honum
María Verner settist upp og litaðist unt, og þegar|mei„, þá sleppið því ekki fram hjá yður og hlífið hon
hún kom auga á markgreifann hvarf öll gremjan ogluln ckki!
óróleikinn úr andliti hennar og hún brosti viðkvæmnis- | „I íver er maður sá?
lega upp á hann og hélt vasaklútnum sínum upp að „Ungi maðurinn, sem kallaður er Harry Merne,
enninu. jog andlit markgreifans afmyndaðist af fyrirlitningu og
„Eg vona eg hafi ekki gert yðttr ilt við, ungfrú |gremju þegar liann nefndi nafnið.
Vemer,“ sagði markgreifinn ofur-hægt. „Eg átti leið >Iaria veitti því eftirtekt og sagði. , ílann er vist
hér um og heyrði eitthvert vein. Eg vona tnér hafi | eng-inn vinur yðar ?“
misheyrst, og þér ekki verið að hljóða." „Nei. Og það síður nú en nokkurtt stnni áðttr.
„Jú,“ evaraði hún. „Eg fyrirverð mig fyrir það; j pyrir hálfum títna síðan lúbarði eg hann frantmi fyrir
en eg fékk þá óþolandi fiuggigtarkviðu í höfttðið. jt:ngfrú Darrastað.‘
„Skelfittg ertt að heyra þetta! Ósköp kenni eg í j „Þér börðuð hann?
brjósti um yðttr! Það er ljota vetktn ; etgtð þer vanda j (isvo þér sjáið, að þar eigttnt við óvin, setn við
fyrir henni?“ jverðum að sigra. Mér er áhugamál að giftast ungfrú
,Ekki getur það heitið ; en þá sjaldan eg tæ hana, Darrastað; en inér er það litlu ntinna áhugamál, að þér
þá ætlar hún að gera út af við nng. Hun er næstum | fáifl.Harry Heme rekinn í burtu af staðnum eins og
verri nú en nokkuru sinni áðttr. Það var heimska 211' jhund.'
mér að þjóta út; en eg þoldi ekki við og liélt eg niundi | „Hvers vegna hatið þér hann svona?
hafa gott af því að koma út undtr bert loft. Nú ætla j „Það kemur málinu ekkert við. Eiigttm nema vð-
eg rakleiðis heim og leggjast fyrir." jur mundi eg segja þetta, sem eg hefi Sagt. Og nú ætti
Má eg biðja yður að sitja og hvtla yðttr herna jeg vist ekki iengur að iiai<]a vður her f,t ; sk(igi «
svolítið lengur ?“ sagði ltann. „Eg held, etns og þer, j Hann rétti henni hendina, hoffði stundarkorn
að þér hafið gott af útiverunni. Með leyfi ætla eg að jaugu hennar og sagði ofur-lágl. „Væri eg ekki svona
sitja hérn hjá yður fáetn augnabhk," og hann settist I fátækur—Qg eftir að hann að skilnaði hafði borið
niðttr á þúftt rétt hjá Marítt. , Jhond hennar upp að mitnni sér vfirgaf hann hana.
Ungfrú Darrastað er einhvers staðar hér í skóg-
inum,“ sagði hún. „Hún ók út sér til skemtunar.
„Já, eg veit það; eg yfirgaf hana fyrir lítilli
stundu. Hestarnir eru illa tamdir og fældust
hana.“
„Guð minn góöur! Meiddi hún sijj
„Nei, ekki hið allra minsta.
talsvert hrædd, held eg.“ _.. „
„Eg má til með að flýta mér til hennar," sagði
María. „Svo hestamir fældust? Var ekki ungur
maður með henni — einhver Harry Herne?
„Eg var með henni, en ekki hann, þegar slysið
vildi til.“ „ ....
„Og þér segið, að ungfrú Darrastað hafi orðið
hrædd? Eg er skelfing hrædd um að hún fyrtrgefi
yður þetta aldrei.
með
En hún varð víst
VII. KAPITULI.
Afleiðingin af skemtiferð Lusítt var sú, að hún
lagðist upp í rúm nteð höfuðverk undir eins og hún
kom heim.
Eftir miðjan daginn gekk hún út í garðinn. sleit
Þar ttpp blóm af ýmsu tagi og bjó til úr þeim stóran og
fallegan blómvönd. Síðan gekk hún og Súsý með
licnni þangað til hún kom að kofanum í skóginunt.
„Ætlið l>ér að færa Harrv blómin. ungfrú?‘;
spurði Súsý. „Honum þykir víst vænt um það. K
hvað þér eruð góð!“
»Já, eg ætla að færa honum blómin, Súsv,“ svar-
. , aði Lúsía alvarleg. „Eg er ekki góð í mér, heldur ein-
„Með aðstoð yðar vona eg að hun gert það. i‘ng-|nngjs réttlát Hann gerði mér greiða j morgun og eg
„Hvernig
frú Verner.“
„Minni!“ hrópaði María og hló við.
gæti eg hjálpað til þess, og hvers vegna ætti eg að gera
bað?“ _. fw.,
„Þjáist Jtér oft af fluggigt. ungfru Vernerr
spurði hann og vipraði munninn.
„já,“ svaraði hún sakleysislega.
það rétt áðan.“
„Það tekur á mig að heyra það: og var það Iækn
„Eg sagði yður
| þakkaði honunt ekki etnu sinni fvrir það “
JT ,hei"' 3,1 °K Ixi'rau að tlvn.in,
f*'"" gegnd. og ba» því t.úsia Slís(. aS ' ;
•g leggja blomin á borðið.
• Eg ltefi aldrei séð fallegra herbergi!
^>usý þegar hún var komin inn í kofanu
bara og sjáið!“
Lwía i„„ „B irnir
t>.!"aflur,n„ var skrautlegt og ,af„vcl
hrópaði
.Komið þér
,r,„, sem fe.r lei.i" ve„i„leBa „1, aem «, »4 hérna hjá I UáshúnMurim
^O. ........... - hit, rner var. er
Hann var að ganga eftir mer að fa fyrtr stg le\h hjaj^ opjn
ungfrú Darrastað til þess að ntega taka mynd af hus-
og Tennyson’á ljóða-
„ I d hvers ætli liann geymi þetta þarna?“ sagði
Mtsy og bentt á hríslu og(gatnlan vetling. sem fing-
urnir höfðu verið skornir af.
„Komdu, Súsý,“ sagði Lúsía, „við eigum ekkert
með að vera hér inni.“
Þegar ut kom tók Súsý eítir því, að hún hafði
|gieymfr að skilja eftir blómin og ætlaði því að hlaupa
inn aftur.
.Nei, nei.‘ sagði Lúsía, „fáðtt mér þau. Eg ætla
ekkt að skilja þau eftir. Eg liefi séð mig um hönd.“
< ’g þarna lá hríslan hennar og vetlingurinn. Hvers
vtgna var hann að halda þessu satnan, seni hvor-
' ' eggja var í sjálftt sér einskis virði?
I lann andvarpaði og varð rólegri, og svo dró hann
fram úr barmi sínum hríslu og vetling. sem fingumir
höfðtt verið skornir af.
„Rattnar ætti eg að fieygja þessu," tautaði hann
við sjalfan sig. „Það tilheyrir ekki mér, heldur henni
I Ivað a eg með að halda á þessu og einblína á það ? O;
samt verð eg að halda því. Eg ætia að halda þvi; og
æfinlega þegar eg sko'a ]>að, ætla eg að láta það minna
mig á mttninn á okkttr, djúpið sem staðfest er á milli
okkar — breitt eins og hafið, djúpt eins og undirdjúþ-
m. Já, og það skal minna ntig á fletra: að fái eg að
vera í þjóriustu hennar, þá get eg þolað það þo eg sé
barinn.
Loks stóð hann upp, fékk sér sveran göngitstaf og
haltraði út í skóginn.
„Ferskt loft er bezta lækningin við því sem að mér
gengttr," sagði hann og brosti við. „Hér geíttr maðttr
látið sér renna reiðina i kyrðinni og náttúrufegurð
inni.“
A ferðinni gegnum skóginn gekk hann fram á
Sinclair, þar sent hann lá og revndi að fela sig i ný
græðingnutn, og þreif til hans nteð svo mikltt heljar-
afli að Sinclair gat engri vörn við komið.
„Hvertt fjandann á þetta að þýða, maðttr," hróp-
aði Sinclair. „Sleptu ntér !“
„Svona bráðutn; hver ert þú og hvaða crindi átt
þú hér?"
„l lvað kemur það þér við ? Má ekki herratnaður
ganga um skóg sem er opinber eigtt án þess að vera á
reittur af auðvirðilegum skéjgarverði ?“
„Skógur þessi er ekki opinber eign, og jafnvel
herramenn tnega ekki í leyfisleysi tim hann ganga.“
„Hvað átt þú með að stemma stigu fryir herra-
manni jafnvel á prívateign? Eg get sagt þér það, að
þú veizt ekki hvað þú átt á hættu. Eg skal láta dóm
stólana jafna um þig sem eg heiti Sinclair."
„Eg þakka þér fvrir,“ sagði Harry. „Svo þú
hcitir þá Sinrclair. Og livert er erindi þitt ?“
„Eg kom til að finna eina Darrastaðar vinnukon
una. Ertu nú ánægður?"
„Já: jafnvel þó eg ekki skilji i þvi hvers vegna þú
laumast um eins og þjófur. Næst þegar þú kemur til
að finna vinnukonuna, þá komdú rakleiðis heim að hús-
inu, þar sem vinnufólkið gengur itm, og gerðu boð
cftir henni. Þér verður leyft að finna hana og vel tek-
ið — sért þú ráðvandttr og heiðarlegttr maður.“
Sinclair hreytti úr sér blótsyrði og fór.
IX. KAPITULI.
tnu. i
„Einmitt það. Sem ljósmyndari hagaði hann ser
nokkttð kunnuglega, svo maður ekki segt vtnalega, vtð
yður.“ ,
„Eru allir markgreifar spæjarar og standa þetr
allir á hleri. eða eruð þér að því leyti öðrum markgreif-
um ólíkur?“
„Þér ktinnið að koma'fyrir yðttr orði, ungírú Ver-
tter. Undir eins og eg leit yðttr sá eg, að þér voruð
engu síður gáfuö en fögur. Og án frekari fortnáia vík
eg nú að efninu. Mér ríður a að konta vissu áfotn.i
fram og er upp á aðstoð yðar kominn. Eg vona ýðttr
versiti ekki fluggigtin við þetta samtal okkar ?“
„Hvert er áform yðar?“ spttrði hún. „Kærið vð-
ur ekkert um fluggigtina; liún er nú horfin.“
„Það gleðttr mig. Svo er mál með vexti, ttngfrú
á'ertier, að eg er fátækur aðalsmaður. Faðir minn átti
alí land þetta, alla eignina sent nú tilheyrir ungfrft I Harry Herne hafði farið burt úr koitmum fáurn
Darrastað. Eiginlega situr hún nú í sæti feðra minna. I mínútum áður en þær Lústa og Súsý komu þangað.
Yður mun þykja það í alla staði eðlilegt þó tnér leiki I Hann var dálítið flumbraður og marinn, en ekkert til
i.ugiir á að ná eigninni aftur. ’I'il þess eru tveir vegir: jnttina meiddur. En þó svo hefði verið þá mttndi hann ! *ef>a heiðarlegur maður. Og hvernig geðjast yður nú
VIII. KAPITULI.
\ ika var liðin fra því slysið varð i skóginum, og
Lúsía hafði aldrei allan þanri tíma orðið vör við Harry
Herne. Hve nær sem var, hefði hún getað sent eftir
honutn, því að var hann ekki vinmtmaður ltennar? En
hún gerði það ekki.
Einu sinni eða tvisvar hafði hún spurt Súsý ttm
hann, sem ætíð var boðin og búin að tala unt hann. og
tekk Lúsía þannig að vita, að þó hanti væri dálítið halt-
ur, þá væri hann ekki hættulega meiddttr.
Eitiu sinni eftir miðjan dag, þeg.tr Lúsia var upp
a herbergi sínu, en María niðri í stófunni. kom Lady
I'arnley akandi í skrautlegum léttivagni, en svo gant-
aldags, að maður hefði getað freistast til að halda, aö
uinn hefðt verið eitt af því sem gamli Nói hafði hjá
ser í orkinni ef i þeim flutningi hefðtt nokkurir vagn
ar verið.
Lad\ Farnley var mjög öldruð kona með snjóhvítt
h.u, þ\kk attgnalok, stórt nef, tindrandi augii og ofur-
litmn abttrð a kinnunttm, sem annars nutndtt ltafa verið
htlausar. I Iún kom inn i stofuna. leit næstum illilega
til Maríu og hncigði sig.
Maria hneigði sig sérlega blíðlcga á nióti. og eftir
að gamla konan hafði fengið sér sæti og virt Maríu
fyrir sér á ný, sagði hún:
„Eg býst við þér hafið heyrt mín gctið ? Kg hefði
heimsótt yður fyrri ltefði eg ekki ímyndað mér, að þér
\æruð önnum kafin að koma yður fyrir og vildttð helzt
vera laus við átroðning. En það sér ekki á að þér hafið
gettgið fratn af yðttr." bætti hún við fremur óþýðlega.
„Nei, nei," svaraði María t sætum rónt. „Head
lögmaður hafði komið ölltt fyrir i röð og regltt áður
en við komurn."
„Head lögntaður ? Já. eg kannast við hann. Sér-
Annar að kattpa hana. en því tniður hefi eg ekki cfni ájekki ltafa gefið slíktt neinn gatun, kvalirnar, sem hann
því: htnn að giftast núverandi etganda hennar. Þess Jtók út á sálinni, mundit hafa yfirgnæft.
vcgna ltefi eg ákveðið að giftast ungfrú Darrastað."
„\ eiti lutn samþykki sitt til þess,“ sagðt Mari.i
ir.eð hægð.
„Auðvitað. En eg lteld hún geri það, einkum fái
cg yðttr mér til hjálpar, og það held eg mér takist.“
Klukkutímitm saman sat hann inni í kofanum með
spentar greipar, einblíndi á vegginn og nötraði af
gremjtmni og reiðirini Sem fylti hjarta hans.
„Tönn fyrir tönn! I'arðu og berðu á honttm þang-
að til engin líftóra er eftir i honum!“ fanst honum vera
„Hvað viljið þér fá nsig til að gera.'“ spurði húnjhvíslað að sér; en hann sat og stilti sig þangað til
stutt i spuna. jrödd Jæssi lét ekki lengur til sín heyra. Vegna hennar
„í fyrsta lagi vil eg fá yður til að láta mig vita utn lætlaði hann að bera með stillingu jafnvel þetta —
alt sem gerist á staðnum." 'niestu óvirðinguna sem unt er að sýna karlmanni.
að staðnum?“
„Óviðjafnanlega vel,“ svaraði María og var meira
en litið skemt tneð misgripuntim. „Hann er svo sam-
andreginn og þægilegttr.“
„Nokkttð svo samandreginn. Mér finst hann vera
nokkuð stór og víðáttumikill. Þér talið ttm hann eins
og þetta væri smábýli.“ ,
„Ó, hann er nægilega stór,“ sagði María. „Uttg-
frú Darrastað óskar stundum að hann væri minnt. ‘
„Ungfrú Darrastað!“ át gamla konan eftir henni
illilega. „Eruð þér ekki ttngfrú Darrastað ?“
„Mikil ósköp, nei,“ svaraði María eins og. sakl<rys-
ið sjálft og brosti..
„Og hver eruð þér þá?“
„Eg heiti María \ erner og er vinkona ttngfrú
Darrastað, sagði hún tneð sama sakleysisbrosinu.
Gamla konan var reið, og það erekki að vita hvað
hún hefði sagt ef Lúsia hefði ekki. rétt t þesstt komtð
inn í stofuna.
„Þetta er ttngfrú Darrastað,“ sagði María.
Lady Farnley stóð upp fjúkandi reið; en henni
rann óðar reiðin þegar hún horfði á hrð fagra og. ró-
lega andlit Lúsíu, sem gekk rakleiðis til hennar og rétti
henni báðar hendurnar.
„Maður þarf ekki annað en sjá yður til þess að
sannfærast tint, að þér erttð af Darrastaðarættinni,
góða mín,“ sagði gantla konan vingjárnlega. ,„Það
var alt frítt fólk, því ntiður. En eg rrran ekki eftir
svona háralit. Eg býst við hann sé úr móðurættinni.
Eg tel víst þér vitið hver eg er ?“'
„Þér muniið vera Lady Farnlfey?“
„Já, Martlia Farnley, helzta konan r sveitinni
þangað til þér komuð. Eg b_vst við að hér eftir verði
eg að þoka fyrir yður. F.n það tek eg mér ekkt nærri.
Þér erttð há og vel vaxin og fögur, og mér geðjast
ttndir eins vel að yður. En eg skal segja yður það, að
mér geðjast ekki að stúlkunni sem hérna var þegar þér
komuð inn. Hún var svo ósvífin, gálan sú ama, að
leika á mig, gantla konuna, með þvi að látast vera þér.“
„Það er Marta Verner, skólasystir mín,“ sagði
Lúsía í friðandi róm. „Hún er fnll af fjöri og ræður
sér ekki.“
,„Það lítur svo út. Eg hefi ekki mkiið álit á fólki
sem ræðttr sér ekki. Eg treysti þvi ekki.allra sízt þeg-
ar það gerir sér dælt við mig. Eg skal einhvem tíma
ná ntér niðri á henni. F.n nú skuttrm við sleppa þessu
og tala Iieldur um yður. Hvemig fellttr yður að vera
húsfreyja á Darrastað?“
„Eg held mér geti ekki annað en fallið það vel.“
„Nei, eg býst naumast við öðrtt. Þér takið þvt
með stillingti og ntér þykir vænt um að sjá það. Eg
hélt þér munduð gera heilntikið veður. Það sagði eg
öllttm sem eg átti tal við. Eg hélt þér munduð berast
ósköpin öll á og haga yður bamalega, en þér gerið það.
ekki. Já, mér geðjast vel að yður. Það stafar líklega
af því, hvað frtð þér eruð, eða af þvt, hvað þægilegan
ntálróm þér hafið. þér þurfið ekkt að roðna svona.
Það verða fleiri til þess að hæla yður, og j>að ekki alt
gamlar konur. Erttð þér trúloíuð ?“
„Nei, Lady Farnley.“
„Það er rétt. Mér þykir vænt tn að heyra það.
Það er nógttr tíminn. Eg óttaðist að þér kynnuð að
hafa leiðst út í einhverja þess konar heimsku þarna á
skólanutn. Þess verður ekki langt að bíða, að btðlarnir
geri vart við sig. Verið þér varkár, góða mín.“
„Eg skal reyna þad,“ sagði Lústa hlæjandi.
„Bráðurn verðið þér að heimsækja mig; og nú
ætla eg ekki að standa .lengur við. Eg ætla að ganga
ut að hliðinu ef þér viljið ganga með mér.“
Lúsía hljóp þegjandi eftir hattinum sínttm.
„Þetta líkar mér,“. sagði gamla konan. „Eg bjóst
tð að verða að bíða í hálftíma nteðan þér væruð að
hiaða utan á yður alls konar óþart'a.
Á leiðinni út að hliðinu sagði gantla konan Lúsíu
fra ýmsum nágrönnutn liennar. og \uraði hana við
?eim öllutn. Þegar þær komu í rjóðrið þar sem kofinn
stóð, þá leit Lúsía til hliðar og sá hún, að Harry Herne
gekk heim að honutn hægt og niðurlútur nteð fiski-
stöng á öxlinni.
Þegar Lady Farnley kom auga á hann kiptist hún
ið og spurði Lúsítt ltver þetta væri.
„Það er Harry Herne,“ svaraði hún.
Ef til vill hefir ltann heyrt þetta þó hún talaði lágt,
vi ltann nam staðar og leit vtð. Hann lyfti hattinum
og ætlaði að halda áfram, en Lady Farnley kallaði í
hann. Þegar hann nálgaðist þær sagði hún vingjarn-
Ega: /
„Svo þér eruð hér enn þá. Mér var sagt, að þér
ætluðuð að fara af landi burt. Hvað eruð þér að gera
iér?“
„Eg er vinnumaður hja ttngfrú Darrastað, lafði
mtn.“ svaraði hann alvarlega og hneigði sig fyrir
íu.
„Vinnmaður hjá ungfrú Darrastað! ELún gæti
haft betri vinnumann. ‘
„Og hún gæti haft verri vinnumann," svaraði
hann.
„Það er eg ekki viss um,“ sagði hún í styttingi, en
brosti þó tun leið og horfði góðlátlega í andlit honttm.
„Eg býst við eg ætti að segja henn að þér séuð iðju-
íeysingi og auðnuleysingi, Harry Herne?“
„Það er öidungis óþárft,“ svaraði hann. „Til
;>ess verða nógir án yðaf.“
„Ög þér hafið hann hér enn l>á, góða mín?“
„Það er siður minn að fara eftir mínu eigin höfði,
Lady Farnley,“ sagði Lúsía kuldalega og með hálf-
gerðum hroka. _ . : 1