Lögberg - 29.12.1904, Side 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 22. DES. 1904.
*
jMl Ék. sZh. jtk. jÉb Ok. jtk. Jlfe jfe JÉk JÉk. alít jKí jSt jKt Jth. jKí. jéé
LÚSÍ A
HÚSFREYJAX Á DARRASTAÐ
Þegar heim unciir hölima kom og markgreifinn
■fór að sýna gestum sínum það markverðasta sem þar
var að sjá, þá varð hann jafnvel kurteisari og auð-
mjúkari en nokkuru sinni áður.
„Þetta er ekki mikið eða merkiiegt i Samanbur.ði
við staðinn,“ sagði hann og leit brosandi til Lúsiu.
„En þó eignin sé ekki ríkmannleg þá á eg hana."
„Auívitað var það satt, að staðurinn bar af hóll-
inni. en gróðrarbúsið, þar sem plöntusafnið var, var
stórt og bar það með sér, a,ð vel hat'ði verið eftir því
litið. Garðmaðurinn gaf sig fram til þess að sýna
plönturnar, en markgreifinn benti honum að fara.
„Eg get ekki unt neinum þess að taka þatt í á-
nægjunni af komu. yðar,“ sagði hann lágt við Lúsíu
um leið og hann plokkaði fallegustu blómin og batt
þau satnan í vöndul handa hentii.
María var í sjöunda himni og dáðist að öllu, og
hún sá um að halda frú Dalton nogu langt frá þei.u
markgreifanum og Lúsíu til þess að hún heyrði eKkt
samtal jxtirra.
Loks komu þau að dyrum, sem stóðu i hálfa gátt
og gægðisht Maria þar inn. Hún sá þar tnn í ntia
lestrarstofu eða borðstofu. \'tð einn veginn stoð
bókaskápur og við annan stóð huðarborð alþaktð
dýrindis borðbúnaði og skrautgripum.
„Er þetta ekki dásamlegt hcrbergi?“ ltrópaði
Maria.
„María tnín góð, hafðu þtg hæga.“ sagði frú
Dalton.
„Já, já; er það nokkuð ósæmilegra að dást að
herbergi markgreifans en blómunum hans?“
Markgreifinn leit við brosandi. „Eg vona ekki,
ungfrú Verner" sagði hann. „Viljið þér sýna mér
þá velvild að ganga inn ?“
Lúsia hikaði við, en réð þó af að ganga inn. Á
veggjllm,m hangdu mvndir af ýmsum merkum
mönnum. og varð henni það fyrst fyrir að horfa á
þær, en Maria gekk rakleiðis að hliðarborðinu.
„Þetta er yndislegttr borðbúnaður." sagði hún.
,„Eg hefi aldrei séð neitt jafn fallegt á æfi minni.“
„Ekki heima á staðnum?" spurði markgreifinn
auðmjúkur.
„Xei, ekki heinta á staðnum. Það er náttúrlega
ókurteist að spyrja að því, en eg get ekki stilt mig um
það — er alt þetta úr hreinu silfri ?“
„Já,“ svaraði markgreifinn, „ait úr hreinu silfri.“
Hann gekk að þiHpjaldi t vcggnum, tók etn-
kennilegan lykil upp úr vasa sínum og setti hann inn í
útskorna rós á spjaldinu. .
Kvenfólkið horfði á jætta með eftirtekt og sáu
þær sér til undrunar, að hliðspjaldið drógst til hliðar
eins og ósýnileg hönd tæki i það.
„irlérna er ögn meira,“ sagði markgreifinn og
benti þeim inn í hólf í veggnum sem var fult af alls-
konar dýrindis silfurvarningi, borðbúnaði og kjör-
gripum. ,
„Guð minn góður!“ hrópaði María. „Þetta er
eins og sögurnar í Þúsund og einni nótt. Slík dýrð
— og hvað vel það er gevnit þarnaé’
Markgreifinn horfði brosandi á kjörgripina. Hon-
tuti fanst engin ástæða til að segja þeim að það eitis
og það var tilheyrði nú Mr. Slake, og að sér væri
leyft 'að hafa það þarna með því móti að eigandinn
fengi að líta eftir því þegar honum sý-ndist.
„Sumt af því er fágætt og talsvert t það varið,“
sagði hann. „Já, það er kænlega um það búið.
Faðir minn sáiugi bjó um það svona. Honujif þótti
ákatlega niikið til þess koma — talsvert meira en
mér.“
„Það er aðeins eitt sem mér sárnar þegar eg sé
það,“ sagði María.
„Hvað er það ?“
„Að eg ekki skuli tilheyra innbrotsþjófa-félagi."
„Það kæmi yður atð engu haldi, ungfrú Verner.
Hvað leikin sem þér væruð t íþrótt þeirri þá gætuð
þér ekki opnað spjaldið án þess að vekja alla í hús-
inu. Hvað sem við skrána er átt, af þeim sem ekkf
kmma að opna, stvrkir læsinguna eun þá meira.“
„Eg gæti þó alla daga stolið lyklinum.“
„Ekki heldur það væri til neins: lítið þér á hann,“
og hann rétti henni lvkilinn.
Slíkan lykil hafði María aldrei séð. Meirtin vortt
«11 latts og á hvert þeirra var höggvinn stafur eða
uúmer.
„Lofið þér lienni ungfrú Darrástað að sjá ltann,“
sagði hann.
Lústa tók ltann og velti lionum fyrir sér.
„Það er einkennilegur lykill, “ sagði markgreif-
inn. „Jafnvel þó ungfrú Vemer fyndi hann, þá hefði
hún ekkert gagn af því ef hún ekki vissi leyndardónt-
inn sem honum fyrlgir. Þið sjáið hvernig rneinin
leika öll laus, en sé þeim raðað þannig, að úr stöfunm
ntegi lesa vist orð þá verða þau öll föst, og getur þá
hvert barn opnað þilspjaldið nteð honunt.“
„Er þetta satt?“ sagði María. „Það má vera
skrítið. Og vitið þér orðið?—en hvað heimskulega eg
spvr; eins og það sé ekki auðvitað."
„Já, eg veit orðið, og enginn annar.“
„Lofið þér mér að sjá, eg ætla að reyna, og geta,“
sagði hún.
„Mér er það ómögulegt,” sagði hún eftir að hún
ltafði reynt. „Egjtrúi ekki þessu.“
„María mín góö, hvað ertu að segja?“ sagði frú
Dalton.
„Það er Undur einfalt,“ sagði ntarkgreifinn og
tók við lyklinum aftur. „Þér raðið meinunum þannig,
að þau myndi orð—“
„Eg ætla að biðja yðttr að segja okkur ekki orð-
ið," sagði Lúsía brosandi. „Þér sögðust vera sá eini
sem vissi það, og það væri ekki viturlegt að trúa
þremur Evudætrum fyrir því, sem satnkvæmt eðli
sínu ekki geta þagað yfir leyndarmáli.“
„Samkvæmt skipun ungfrú Darrastað ætla eg að
halda orðinu leyndu," sagði markgreifinn hlæjandi og
læsti hólfinu.
„Og svo fengum við ekki að vita orðið ,“ sagði
María þegar Lúsia v-ar gengin út. „Er það ekki
þrevtandi ?“
„Þér skuluð fá að vita það hvenær sem þér
viljið".
„Er yður alvara ?“
„Já, mér er alvara".
Lúsía skoðaði alt þetta eins og hvert annað
spaug; en sá tími kont, að alt sem um þetta var sagt
rann upp fyrir henni í alvarlegri ntynd.
XII. KAPITULI.
Markgreifinn fylgdi kvenfólkttut heim ttndir
staðinn, en Lúsia fékk hann ekki til að kotna inn og fá
sér tebolla. Hann var alt of kænn til ]Tess að fara flast
i sakirnar. Það var allgott dagsverk að hafa fengið
fyrirgefning hjá Lúsíu og hafa lokkað hana lteim í
hús sitt. Hann ætlaði að láta i»ar við sitja i bráðina.
En innan sex mánaða skvldi hann vera btunn að ná
hcnni á vald itt.
María sagðist aldrei ltafa skemt sér jafn vel á
æfi sinni, og þó hún yrði lumdrað ára gönml þá
gleymdi hún aldrei silfrinu i leynihólfintt.
Lúsía var ekki fyrri komin inn en Súsý sagði
lienni að Harry Herne vildi finntta hana, og eftir litla
umhugsun sagði hún Súsý að segja honum að biða
sín í lestrarstofunni.
Þegar Lúsía litlu síðar kom inn í lestrarstofuna
,ar Uarry Herne þar fy/ir og sagðist vera þrisvar
I búinn að reyna hestinn sent ætti að verða reiðhestur-
inn hennar, og nú væri henni óhætt hve nær sem hún
vildi að koma lionuin á bak^i dag væri veðrið hentugt
cg hesturinn mátulega ?revttur, eftir æfinguna. fyrir
bana sem óvön væri að ríða.
„Sé alt undirbúið þá er líklega réttast að bregða
við og gera fyrstu tilraunina,“ sagði hún hálf kulda-
lega; og eftir litla stund var hún ferðbúin.
Eftir að Iiarry Herne hafði kent henni hvernig
hún ætti að láta hjálpa sér á bak, sitja í söðlintim og
halda taumunum ,lögðu þau á stað samsiða fót fyrir
fót. Lúsiu fanst fara betur um sig á hestbaki en hún
hain búist við og eftir að þatt höfðu riðið þannig ttm
stund fanst henni hún vera óhrædd að fara harðara.
„Eg er ekki nærri því eins hrædd og eg hélt eg
nmndi verða,“ sagði hún. „Eigum við ekki að lofa
hestunum að stökkva?”
„Nei, ekki enn j>á,“ svaraði Harry, „það er of
snemt. Eg vil láta yður læra að riða án þess þér
þurfið nokkurn tínia að verða hrædd.“
Lúsíu lá við að etja sig upp á rnóti þesstt, en svo
áttaði hún sig á þvi, að hann var kepnarinn. þótt hann
i væri ekki nema vinnuntaður hettnar, og að henni bar
að lilýöa.
„Jæja,“ svaraði hún. „Mér or ant um að læra að
Þða og þá er sjálfsagt að hlýða yður.“
„Já, það er betra." sagði hann. „\ ið verðurn öll
að læra, og það stundum af þeint sem okkttr standa
að sumu leyti neðar; og j»á er æfinlega betra að fara
að ráðum kennarans.“
„Sérstaklega vilji maður komast hjá óhappi,"
sagði hún. „Það er vonandi, að i þetta sinn mæti
okkttr ekkert slys.“
„Álituð þer slysið um daginn vera mér að
kenna?" spurði hann í ávítandi róm, en þó kurteislega.
„Nei, nei, enganveginn. Markgreifinn bað y ður
f\ rirgefningar i morgun, og eg vona að þér hafið fyr-
irgefið honum.“
„Bað mig fyrírgefningar! Dettur yðttr í httg.
að honum hafi veriö það alvara?“ og hann hló kulda-
hlátur. „Heldttr en að gera það af fúsurn vilja og í
einlægni mundi hann höggva af sér hægri hendina.
Llefði honum verið alvara þá skyldi eg með ánægju
liafa tekið þeim sáttum. Forlátsbónin og faguryrðin
voru ekk töluð til mín heldttr yðar. Hann lézt attð-
mýkja sig til þess að þóknast yður og láta vður fá
meira álit á sér."
„Hvers vegna ætti markgreifanum að vera illa
við yður? Hann sent er herramaður—“
„Og eg ekki annað en þjónn. Nei, eg meinti þac
ekki. Eg vildi heldur vera vinnumaður yðar en aðals-
maður._ Við skulum ekki hafa fleiri orð um mark-
greiíann, ttngfrú Darrastað. Þetta er alt of fagurt og
unaðsríkt kveld til þess að skemma það með tali tttn
illindi og stríð. Lífið er ætlað til annars betra. Fer
vel um yður i söðlinum? Hæðina þá arna kalla eg
sjónarhól. Héðan sé eg til allra sent í leyfisleysi eru
a dýraveiðum í skóginum. Þ'arna geymi eg kíkirinn
minn til þess að þurfa ekki að bera hann með mér.“
Hann tor af baki og sótti kíkirinn, og eftír að
hann hafði horft í hann allra snöggvast vék hann sér
að Lúsíu og sagði:
„Munið þér eftir þvi sem kom fyrir um morgun-
inn þegar við ókum út?“
>Jú, eg er ekki líkleg til að glevma því bráðlega
sem þá kom fyrir."
„Eg á við það sem eg sagði yður um stúlkuna
setn var á gægjum tíí að líta eftir okkur.“
„Heimska.“
„Reyndar var það heimskulegt, en satt var það
samt; stúlka þcsi er meira að segja að líta eftir okkur
ntma. • og hann rétti Lúsíu kíkirinn áhvggjufullur að
sjá.
XIII. KAPITULI.
Lúsia tók kíkirirln og sá hún þá, að María var
cða virtist vera að horfa á þau i kíkir.
„Það er María Verner," sagði hún. „Eg siPf;
ekkert; í þvi, að hún geti verið að líta eftir okkttr.
Gæti hún ekki nteð sama rétti sagt, að við værum að
líta eftir sér?" t
»Má vera." svaraði hann. „en við reyndum ekki
að leynast á bak við neitt eins og hún gerði unt daginn
og gerir nú.“
„Hvað getur komið henni til að gera þetta?"
sagði Lúsia hnuggin. Hvað haldið þér um það? Það
er eins og eg sé umkringd af einhverjtt sem cg e.cm
skil og eg ekki fæ að vita um. Eg sem öllum treysti
og hefi verið svo kát,“ — og það kom gráttafur í
h.dsinn á henni. — „Er enginn ntér einlægur? Er
mér engum óhætt að treysta? Hvað eiga öll þessi
leyndarmál og óeinlægni að þýða? Einnig þér,“ sagði
hún í hálfillu, „leynið ntig einhverjú. Hvers vegna
ráðlagði Lady Farnley mér að láta yður fara á burtu
hé''an ,J Eg trúi því ekki, að ungfrú \’erner hafi verið
að lita cftir okktir."
„Ráðlagði Lady Farnley yðttr að láta mig fara?“
„Já. Upp á hvað?"
„Kannske það hafi verið rétt gert af henni, ung-
frú Darrastað, að eg ætti að fara.“
,£), langi yður til að fara—“
„Langi mig. Nct, ungfrú Darrastað, mig langar
ekki til að fara. Ef þér að eins vissttð hvað kær mér
Ar hver blettur hér —. En Lady Farnley veit betur
hvað við á. Eg skal fara."
„Jæja þá. 11 ve nær ætliö þér áð fara?“
„Undir eins; eg hefði ekki átt að draga að fara,
og þó—“ hann þagna^ og hægði á ferð hestsins til
þess að verða á ertir Lúsíu og láta ltana ekki sjá fram-
an i sig.
Eftir nokkura stund skall á þétt þrumupkúr, óg
til þess a’t láta ekki Lúsiu blótna lét hann hana fara
af baki hjá þéttúm skógarrunna, batt hestana og
breiddi yfir hana yfirhöfnina sina.
Lúsia hafði á móti þvi að láta hann fara úr yfir-
höfninni sín vægna, en nann lét ltana hlýða sér. „Eg
hefi oft verið úti í hríð og rigningu og aldrei orðið
meint við það,“ sagði hann. „I þetta eina skifti ætla
eg að biðja yðttr a lofa mér að ráða.“
„Mér kemur það þannig fyrir, að það eigi vel við
yður að fá að ráða,“ sagði hún eins laidalega og hún
gat. „Þér erttð ákveðinn og þrár.*
„Eg er ákveðinn í því að láta yður ekki vefrða
vota, geti ég afstýrt því, meðan þér erttð undir ttm-
sjón minni.“
„Eg baka yðttf talsvert stríð,“ sagði Lúqía, „og
m jg. fprðar alls ekki á því þó yðttr sé ant um að kom-
ast héðan.“
Hún sagði þctta kæruleysislega og skotraði til
hans augttnum til þess að sjá hvernig hann tæki þvi.
Hann kiptist við og leit undan, en svaraði engu.
Það er einkenni kvenna að særa menn misknnnar-
laust ef þeir taka því með þögn og auðmýkt; og þegar
nú Harry svaraði engu þá hélt hún áfram að særa
hann.
„Eg býst við að allir menn þjáist af eirðarleysi og
þrifist ekki án þess að vera stöðugt að brevta til,“
sagði hún. „Yður langar kannske til að fara til Ástr-
aliu eða eitthvað annað langt í burtu? Þér eigið það
1111 ekki skilið að eg hjálpi yðttr, en gæti eg það,
Harry—"
Hann sneri ér snögglega við og horfði á hana.
Andlit hans var náfölt og í augum hans var cinhver
undarlegur glampi. Varir hans opnuðust, en lokuð-
ust aftur án þess hann segði neitt; og Lúsía, sem ekk-
ert sýndist taka eftir sálarsríði hans, hélt enn áfram í
sama tón:
„Það er bezt þér seljið ökuhestana mína áður en
þér farið. Eg kann ekki með þá að fara og það verð-
ur enginn til að kenna mér — Og hestinn þann arna
líka. Eg kæri mig ekkert um að eiga hann heldur. En
kannske það sé rangt af mér að tefja yður með því að
gera þetta fyrir mig, því það lítur út fyrir, að yður
langi til að losast héðan sem fyrst—“
„Hættið þér! Hvert orð sem þér segið særir mig
eíns og hnífstunga. Hvernig getið þér verið nógu
harðbrjósta til að kvelja mann svona? Þér vitið, að
það eru ekki nema fáir dagar siðan eg bað yður á
hnjánum um leyfi til að vera hér kyr, bað yður svo
heitt og innilega, að eg hefði ekki getað betur beðið
þó líf mitt hefði legið við. Haldið þér, að þessi síð-
asta niðurstaða mín kosti mig ekkert? Haldið þér
kannske — æ, þér vitið það ekki. Hvernig ættuð þér
að vita það? Látið mig ekki fara héðan með það á
meðvitundinni, að þér álítið mig hverflyndan og ó-
þakklátan. Ef þér vissttð hvers vegna eg fer—“
„Eg býst við þér farið af því eg var sá heimsk-
ingi að láta yður vita hvað Lady Farnley sagði,“
svaraði hún kæruleysislega.
„Nei. Eg fer ekki einungis vegna þess Ladv
Farnley segir eg eigi að fara, heldur vegna þess mitt
eigið hjarta segir mér það,“ hann þagnaði og þurkaði
dropa af enninu á sér og það voru ekki regndropar.
„Ó, séuð þér óánægður," sagði hún kuldadega.
„Óánægðttr! Já, eg er óánægður, og þó hefi eg
aldrei lifað sælustund fyr en nú. Það er eins og eg
hafi lifað niðri í djúpri gryfju þar sem sólargeislarnir
hafa aldrei náð til mín. Þangaö til nú hefir alt líf mitt
verið innihaldslaust og einskisvert. Það er núverandi
sæluástand mitt sem gerir mig vansælan. Eg hlýt að
fara. Það væri óðs manns æði að vera kyr — óðs
manns æði!“
„Eg skil yður alls ekki,“ sagði Lúsía. „Eigið
þér eitthvað bágt, og eg geti hjálpað yður—“
„Þér getið ekki hjálpað mér—enginn getur hjálp-
að mér,“ sagði hann í hásum róm. „Eg hefi verið
heimskingi og hálfviti. Eg er eins og dáleiddur mað-
ur, sent gengur í leiðslu. Menn komast stundum t
það ástand. Eg er í því ástandi nú. Hristi eg ekki
petta af mér.þá geng eg af vitinu.“ Það var eins og
hann hefði gleymt því við hvern hann var að tata og
væri að tala upphátt við sjálfan sig um það setn hann
hafði búið yfir. „Ungfrú Darrastað, það kemtir fyrir
stundum, að eina úrræðið fyrir heiðarlegan mann er
að flýja — þannig stendur á fyrir mér nú. Eg hefi
strítt við sjálfan mig dögum saman — dag og nótt.
Eg hefi reynt að telja sjálfum mér trú um, að leyndar-
mál þetta kænii engttm við nema mér, og að eg gæti
varðveitt það og haldið því leyndu; en,“ — hann hik-
aði við, horfði á-Lúsíu og dró andann ótt og títt —
„en eg trúi mér ekki fyrir því, og sern heiðarlegur
tnaður verð eg því að flýja.“
Lúsía hlustaði og leit undan.
„Ungfrú Darrastað, má eg segja yður dálitla
sögu ?“
„Það styttir ntanni stundir tneðan við verðttm að
l»íða hér,“ sagði hún með eins mikilli léttúð og hún gat.
„Já, og þér hafið ef til vill garnan af að heyra
hana. Það er saga af manni, sem þafði svartan blett
á lífi sínu. Hann fékk að kenna á því þegar í barn-
æsku. Vegtm bletts þessa fékk hann ekki að umgang-
ast hin börnin, og þegar hann óx upp fékic hann ekki
að umgangast samtíðarmenn sina.“
Lúsia leit snöggvast á alvarlega1 ög karlmann-
lega og fríða andlitið ltans, og svo sneri hún sér undan
grúfði sig ttpp að trjábol til þess Harry Herne gæti
ekki séð framan í sig þó hann reyndi það.