Lögberg - 13.04.1905, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 13 . APRIL 1905.
Ittí t*L Sb. Ht JÉt *
LÚSÍA
aOdFREYJAN A DARRASTAÐ.
Þegar verulegir ..stórlaxar," sem Doyle svo kall-
aði, komu, þá vísaði hann þeim venjulega til Harry.
„Eins og þó veizt, drengur minn,“ var hann van-
ur að segja, „þá ert þú einn úr þeirra flokki,og hverju
sem þú'segir trúa þeir eins og nýju neti, en til mín
líta þeir stundum hálfgerðu hornauga þó eg sé engu
síður sannorður. Þú ert helmingi fljótari að selja
hest en eg, og færð meira fyrir hann — ekki sízt ef
við kvenmann er að eiga. Eg skal bölva mér upp á
það, að þegar minst varir þá tekur einhver þeirra þig
á burtu með sér ásamt hcstinum; vittu hvort það.
verður ékki.“
Harry ypti öxlum, og beiskja en ekki bros kom
fram í andlit hans.
Einu sinni að morgni dags kom maður akandi í
lokuðum vagni, og kallaði þá Doyle eftir vanda á
Harry.
„Hér kemur einn af viðskiftamönnum þínum,“
sagði hann.
Harry ætlaði út; en út úr vagninum sté hár og
grannur heldrimaður, fölur í andliti og með grá,
hvöss augu.
Harry Ilerne nam staðar, rétt eins og i hann
hefði verið kipt, og sríeri inn aftur.
„Farðu og findu hann fyrir mig," sagði hann við
Doyle, því hann sá, að Merle markgreifi var j>ar kom-
inn.
Við að lita markgreifann opnaðist hjartasár hans
með öllum þess nagandi sviða, og þegar Doyle kom
irn aftur, sat Harrv og grúfði andlitið niður í hend-
ur sínar.
„Hvað er þetta?" spurði Ðoyle. „Ilvað gengtir
að þér ?“
„Ekkert, ekkert,“ sagði Harry önugur. „Hvað
gerðist? Gaztu sclt?“
„Víst ekki. Skrattinn fjarri mér! Hann er ein-
hver sá harðdrægasti og tortrygnasti héðinn sem eg
hefi átt við. Eg vildi bara eg gæti einhvern tíma náð
mér niðri á honum. Svei mér sem eg vildi þnð ekki.
Það var Merle markgreifi.“
„Eg veit það,“ sagði Harry i grannleysi.
„Þú veizfc það?“
„Eg hefi séð hann. Jæja, hvað gerðist?-'
Loks gafst hesturinn upp og lét tilleiðast að
ganga eins og tamin skepna. Hann var hvitur af
vitalcðri, augun sttðu langt út úr höfðinu og munn-
vikin voru komin í fleiður. Hendur Harry voru orðn-
ar þreyttar, en í hjarta lians var einhvcr óvanalegur
triður, og snöggvast, að minsta kosti, hafði honum
tekist að þagga niður röddina, sem stöugt hafði lát-
.ð til sín heyra: „Skítt með alla ’sómatilfinning og
an.vizkusemi; farðu, heimskingi, og gifztu henni!
Hvers vegna ættir þú að eyðileggja lif þitt á þennan
hátt? Notaðu þér það, að hún elskar þig, og gerðu
hana að konunni þinni/'
Hann reið áfram fót fvrir fót og hafði laust cn
stöðugt taumhakl. Hann sat niðurlútur í hnakkntim
og var sokkinn niður í lmgsanir sínar.
Alt í 'cinu heyrðj hann. vagn koma og íeit upp
eins og ósjálfrátt, og á sama augnabliki fékk hann ó-
stjórnlegan hjartslátt.
Það var Lúsía, sem i vagninum sat.
Hún var einsömul, hallaði sér aftur á bak, var
náföl og með hálflokuð augun. Hún var brcytt, und
rlega mikið breytt; eftir því tók hann. Fögur og
yndisleg eins og áður, en þó svo breytt. Honum fanst
hann heyra nafnið hennar. Honum fanst hann kalla
á hana með nafni; en það var ekki annað en ímyndun
\ agninn kom hægt og hægt; hún leit ekki upp; vagn
inn fór fram hjá — fór svo nálægt, að Harrv hefði
getað náð til hennar með hendinni.
Og hún hafði ekki litið tipp. Hann dró þungt
andaun, augu hans Ieiftruðu og hjartað barðist
brjósti hans.
Það var gagnslaust’ að berjast lengur á móti
l>essu: hann varð að gefa sig fram og biðja hennar.
Hann gat ómögulega lifað við þetta lengur.
Ilann kallaði — eðá fanst liann kalla — sneri
hestinum við og setti á sprett á eftir vagninum. Hann
ætlaði að tala við hana, kalla á hana með nafni og
segja: „Lúsía, elskan mín! miskunaðu þig yfir mig
— eg gct ekki lengur án þín verið."
í þessum stjórnlausa ákafa rak hann sporana 1
siður hestsins og sló hann mikið svipuhögg.
Hesturinn, sem nú var búinn að blása mæðinni
eftir fyrri viðureignina. frísaði, stökk. jós, æddi út á
hliðina oíi datt.
XXIX. KAT ITULI.
Jafnvel í því ástandi sem Harry nú var þá hefði
I hann verið við öllu öðru buinn; en þegar1 hrekkjótt o-
„Ó, hann keypti ekki. Það er annars efnilcgur tc-mja fleygir sér niðttr eða dettur þá hlýtur hver sá,
gemlingur. Svona með þeim lökustu. Evðir mest- sent á baki hennar er, e nnig að detta. Svo hart kom
um tímum í spilahúsum. Mér er sagt hann sé á liraðri j hann niður, að mikill dynkttr hevrðist og hann la
ferð i hundana með alt sitt. Farðu heim og legðu þig hreyfingarlaus eins og ekkert lifsmark væri með hon
fyrir drengur minn; það er ósköp að sjá þig. Sann- um.
leikurinn er, að þú gerir meira en þinn skerf af vcrk- j Tveir kvenmenn, sem voru riðandi á ferðinni og
inu; farðu og hvíldu þig.“ sáu hvað gerðist, fóru af baki og ltttu niður að hon-
„Hvila mig!' sagði Harry. „Nei, það er ekki lim fullar ótta og meðaumkvunar. Eins og venja er
hvíld, sem eg þarfnast, heldur hreyfing," og hann hló : til við/slík tækifæri þyrptist fólk að úr öllum attuin,
óþægilegan kuldahlátur. „Eg held eg fái mér hest og | 0g eins og vant er reyndtt dogregluþjónar að bægja
ríði spölkorn," og hann setti upp hattinn og gekk út j því frá til þess : ð komast sjalfir að.
í hesthúsið. önnur konatj lvfti höíðinu á Hairy upp 1 kjoltu
Ljómandi fallegur hestur, ótaminn, ungur og ó-
viðráðanlegur, hafði bæzt við í hesthúsin daginn aður.
Harry hafði tekið honum tak um morguninn sm'ntnta
og engu tauti við hann komið. Hann lagði nú hnakk
á ótemju þessa, sem lagði kollhúfur og var engu lik-
ari á svipinn en viltu tígrisdýri.
„Láttu ótemju þessa vera," sagði Doyle, ,,og
taktu heldur folann rninn."
„Eg þprf eitthvað að fá til að hugsa um,“ sagði
Harry og ypti öxlum.
„Villidýr þetta tr.uudi láta þig hafa eitthvað til
að lntgsa um,“ sagði Doyle; „en taktu það ekki. gerðu
það fyrir mig.“
Harry var*orðinn þcktur að þvi að fara sínu
fram, og Doyle vissi, að áraugurslaust mundi að eyða
um þetta fleiri orðum. En l>að beit illa á hann þegar
I^ann sá á eftir manninum og hestinum leggja á stað
frá hesthúsinu, því að út úr báðutn mátti lesa harð-
neskjuna og einþyknina.
Harry stóð nákvæmlega á sam* hvcrt hann fór,
og eins og af hendingu stefndi hann á skemtigarðinn.
Gæti hann fengið þar svigrúm til þess að glíma vi''
þennan fcrfætta eldibrand og hleypa honum a dug-
legan sprett fanst Harry ekki óhugsandi, að hann
mundi geta hrist af sér ólundina sem hafði gag*iitekið
hann við að sjá markgreifann.
Glíman byrjaði fljótlega; til allrar hamingju var
garðurinn svo að kalla mannlaus, og hafði Harry því
gott næði og svigrúm. í fimtán minútur eða lengur
reyndi hesturinn alt sem hann gat að losast við Harry.
Hann jós, prjónaði, stakk sér, stökk, hljóp út á hlið-
arnar og reyndi að fleygja sér niður; en það reyndist
alt árangurslaust, Jjað var eins og Harry vissi um það
alt fyrirfram ðg væri við því búinn eftir því sem bezt
viö átti
la?
sina, og þegar hún sá, að'reiðfötin hennar urðu bloð-
ug, þá fór hrolb'T um hana og hún spmði meðaumkv-
unárlega, hvort hann mundi vera dainn.
„Nei. frú," svaraði lögregluþjónn og hristi hóí-
uðið. „Eg hefi scnt eftir lækni. Sáuð þér hvermg
þetta skpði? Ilafið þér nafnspjald hjá yður-----mer
þykir vissara að vita hvar þér eigið heima.“
,.Já, eg sá það. Hann ætlaði að ríða á eftir vagu-
'num þarna, og hesturinn hans datt.“
Hesturinn stóð skjálfandi af hræðslu skamt frá
fólkinu.
Rétt í þessu opnaði Harry augun, og sagði:
„Lúsía," svo strauk liann með hendinni um ennið á
sér, leit upp og sagði i veikluðum rom:
„Lofið þið mér að fara; eg má ekki tefja hér.
Eg verð að komast til hennar,,. Hann rcyndi a
standa upp, en hné aftur niður og rak upp vem.
„Hver er það, sem þér viljið finna? Hvað heitið
þér, og livar eigið þér heima?“ spurði lögregluþjónn-
inn og laut niður að honum.
Harry horfði vandræðalega frá honum til kon-
unnar. sem enn þá hafði höfuð hans í kjöltu sinni.
„Viljið lær ekki leyfa mér að fara?“ spurði hann.
„Eig verð að ná í hana — konuna í vagninum þarna;
hún ók hérna hjá rétt áðan. Æ. leyfið mér að fara.“
,,Veslingur,“ sagði hin konan. „Já, eg sá hana.
Þekkið þér hana?“
„Já, já,“ sagði hann með miklum ákafa, sem bar
vott um óráð. „Eg þekki hana vel.“
„Það var markgreifafrú Merle, var ekki svo,
ungfrú?" sagði lögregluþjónninn.
„Jú,“ svaraði konan þýðlega.
„Markgreifafrú — Merle?“ spurði Harry og var
eins og hann ætlaði að reka konuna í gegn með aug-
nnum.
„Já,“ sagði hún. „Er það hún, sem þér þekkið?"
Hann svaraði engu.heldur endurtók nafnið tvisv-
ar eða þrisvar, rak síðan upp ógurlcgan hlátur og valt
i't af meðvitundarlaus.
I því kom læknirinn, sem sent hafði verið eftir.
„Eg þekki mann þennan,“ sagði hann ; „það er
liarry Herne. Vill emhver gera svo vel að kalla
leiguvagn ?“
Þegar :æknirinn og lögregluþjónninn voru að
bcra Harry að vagninum, bar þar að annan vagn og
út úr honum kom ung kona bjarthærð og hvasseyg.
Þegar hún kom auga á Harry náfölan og med-
vitundarlausan, þá fölnaði hún cinnig og varð svo
hverft við, að hún gat ekki stilt sig um að hljóðá upp
yfir s g.
„Þekkið þér mann þennan?" spurði læknirinn og
vék sér að henni.
„Já\“ svara'i hún og beit á vörina til þess að
halda andlitinti á sér í skefjum, en í augum hennar
n átti lesa það, að hún gerði sér ant um sjúklinginn.
,.Já, eg—eg þekki hann. Hann er gamall vinur minn.
Hamingjan góða, hvað hefir komið fyrir?"
„Komið þér inn í vagninn með mér,“ sagði lækn-
irinn; „ef til vill getið þér orðið okkur að liði.V
Hann sagði henni í fám orðum hvernig þctta
hefði aívikast og hún hlýddi þegjandi á þangað til
hann hafði lokið sögu sinni, þá opnuðust varir hennar
og henni varð eins bg ósjálfrátt að orði: „Það eru
forlög."
„Hvað sögðuð þér?“
„Eg—cg ætlaði að segja, að forlögin hefðu verið
góð að senda mig hingað cinmitt á þessu augnabliki.
Eg er 'tiýkomin utan úr sveit, þaðan sem herramaður
þessi á heima. Eg cr vinkona hans, og—og ætlaði
mér að finna hann. Já, þetta hlýtur að vera æðfi
handleiðsla,“ og augu hennar tindruðu.
„Það er að minsta kosti heppileg tilviljun,“ sagði
læknirinn. „Eg er m^nninum dálítið kunnugur og
var farinn að setja þáð fyrir mig að verða að fara
með hann inn í spítala. vegna þess hann hefir engan
til þcss að hjúkrá sér.“
Hún lagði altúr augun til þess að láta ekki sjást
hvað vfir þeim gk.ðnaöi.
„Ó, flytjið þér liann heim til sín,“ sagði hún og
erti á orðunum. „E'.g skal hjúkra honum. b'.g—eg
r i ætt við hann."
Læknirinn lét því aka með hann heim að húsi
Dovle.
„Eg vissi, að svona rnundi fara.“ sagði Doyle og
hristi höfuðið sorgbitinn. ..Eg fann þetta á mér þeg-
ar hann lagði á stað."
Þeir báru Harry til herbcrgis hans, og konan
fylgdi þcim eftir svo blátt áfrain án þcss að segja
neitt, að Doyle tók ekki eftir henni fyr en hún fór að
taka af sér hattinn og sjaliö. F.11 þegar hún sá, að
hann starði á hana spvrjandi, þá sagði hún. og har við
>g við klútinn upp að augunum eins og hún væri að
þerra tár:
„F.g hefði átt að segja yðtir það — en kom þvf
ekki v'ð meðan verið var að bera hann inn—að eg er
frænka hans. Eg var á leiöinni að heimsækja hann.
og af hendingu bar mig að rett cftir að hann meiddi
sig. Þér levfið mér vona eg að hjúkra honum?"
„Mér er lítið um óvanar hjúkrunarkonur,“ sagði
laiknirinn, „cn eg sé að þér eruð þcim flestum ólík og
að mér er óhætt að trúa yður fyrir frænda yðar. Eg
efast ekki um, að þér gerið alt eins og eg segi fyrir.“
„Bokstaflega, svaraði* - hun stillilega og róleg.
Er—er það sérlega hættulegt?" og hún skotraði aug-
unum að rúminu þar sem Harry Hcrne lá náfölur og
hreyfingarlaus.
„Já, svaraði læknirinn; „en hann er í góðum
höndum. Það fvrsta, sem nú liggur fyrir, cr að út-
vega meðal eftir forskrift þessari. I>að er svefn-
meðal.“
„Eg skal hlaupa eftir þvi meðan þér standið við,"
sagði hún.
# Hún setti UPP hattinn og gekk í skyndi til
næstu lyfjabúðar. Á leiðinni kom hún við i pósthús-
inu, keypti þar pappír og umslag og skrifaði svo
hljóðandi bréf:
„Elskulega Lúsía mín, — Þegar eg var að
ieR&ja á I>tað til hennar móðursystur minnar, sem
eg skrifaði þér um að lægi veik, fékk eg sím-
skeyti um að læknirinn hefði skipað henni að
fara til suður Frakklands, og ætla eg mér því að
leggja á stað þangað með póstskipinu í kveld.
Undrastu ekki utn mig þó þú fréttir ekkert frá
mér nokkuð lengi, því það getur farið svo, að eg
komi því ekki við að skrifa. Aleð kærri kveðju
til markgreifans^er eg ætíð
Þín elskandi Maria.“
Þegar hún var búin að skrifa og fleygja bréfinu
í póstkassann, flýtti hún sér eftir meðalinu og kom
heim aftur fvr en læknirinn liafði búist við.
Nokkura klukkutíma lá Harry meðvitundarlaus;
en loks fékk hann meðvitundina og fór að litast um í
hérberginu.
„í bráðina ætla cg ekki að láta hann sjá mig,“
hvíslaði María að lækninum. „Það getur ollað geðs-
hræringu og verið hættulegt—“
Læknirinn hneigði sig því til samþykkis og sann-
færðist enn þá betur um hvað hugsunarsöm og góð
hjúkrunarkona hún væri.
. Harry rcyndi að setjast upp, en gat það ekki.
j.Hvar er eg?“ spurði hann. „Ilvað hefir komið fvr-
ir? 'Er hún farin?"
,/Þiáð datt hestur méð yður,“ sagði læknirinn,
„og þér hafið verið mcð óráði.“
I larry létti-við að heyra þetta.
„Með öráði,“ sagði hann. „Það hefir þá verið
draumur. Heyrðuð þér nokkurn segja ,greifafrú
Merle ?“
„Nei,“ svaraði læknirinn, sem ekki hafði komið
að fyr en eftir að lögregluþjónninn nefndi hana.
„Nei, eg heyrði það ekki. Yður hlýtur að hafa
dreymt það, llerne.“
„Guði sé lof, guði sé lof!“ hrópaði liann.
„Þér mcgið ekki tala svona hátt; þér verðið að
liggja rólegur og tala seni minst; því rólegri sém þér
eruð, því fyrri batnar yður.“
, Já,eg skal vera rólegur. Mig hlýttir að hafa dreymt
þetta. Það er ómögulegt hún hafi gert það — mjg
hlýtúr að hafa dreymt það. Já, eg skal vera rólegur.
Er eg mikið meiddur? — get eg bráðum farið á fæt-
ur? Vitið þér hvers vegna eg spyr?“—og augnaráð
hans sýndi, að hann ekki var með fullri rænu— „Eg
„Yður bar að þegar hann nteiddi sig? Og þérjlie*fi gæfunni úr liöndum mér, og nú langar mig
n,ð frænka lians? En sú hepni!" svaraði Doyle. 1tjl að ná í hana affur. Heyrið þér það? Eg ætla mér
Og þer voruð á leiðinni að heimsækja hann? Hann ekki berjast á móti því lengur-eg get það ekki—
mintist ekkert á það við mig.“
„Það var ekki von,“ sagði hún. „Hann vissi ekki
um ferð mína. Eg efast ekki um að þér hafið heyrt
hann minnast á mig. Eg heiti ungfrú X'crner —
Maria Verner."
Doyle hristi höfuðið.
„Nei, ungfrú,“ sagði hann. „En það er ekkert
að marka. Hann mintist aldrei á ncina vini sina. Eg
veit ekkert um hann annað en það, að hann er sá heið-
arlegasti og bezti drengur'sem eg hefi þekt, og eg
vildi lieldur missa þúsund pund en að hann henti neitt
mein“— og stóra manninum vöknaði um augu—
„Eg bað hann að ríða ckki ótemju þessari — cg skal
láta höggva af hcnni hausinn á morgun — en Jiað er
eins og að ta'a yið stokk eða stein þegar maður reynir
að hafa Harry Heme ofan af því sem hann hefir ásett
sér. Svo þér cmð frænkr hans, oz, voiuð á leiðinm
að heimsækja hann. J rja. sjaið þ > e'/ki í kostnað-
inn — útvegið h rmrn hjúkrunarko lu, gerið hvað
sem er—“
í því kom læknirinn inn til þess að skoða sjúkl-
inginn og bauð þeim að fara út úr herberginu.
María Verner stóð út við gluggann og hafði and-
litið í föstum stellingum og augun hálflokuð.
Forlögl Hvað annað gat það verið? Um morg-
minn hafði hún byrjað leit, sem hún hafði búist við
að tæki marga mánuði, og hér var Harry Herne svo
að kalla varpað fyrir fætur hennar. Hún hafði hjart-
slátt og var æst yfir þessum óvænta sigri, en þegar
læknirinn ávarpaði hana og hún Ieit við, þá var hún
stilt og róleg eins og æfð hjúkrunarkona.
eg gefst upp. Eg elska hana svo heitt — svo heitt.
Lúsía, Lúsia, komdu til mín“— hann rétti fram hend-
urnar eins og til að taka á móti henni.
Læknirinn gaf Maríu bendingu. ,
„Með óráði," sagði hann.
Harry lá marga sólarhringa meðvitundarlaus og
var ætíð þegar hann ekki svaf að tala um Lúsíu og
við hana. Stundum þótti honum hún sitja á rúminu
hjá sér og tók hann þá hendina á Mariu og kysji liana
og bað Lúsíu að gráta ekki, hann skyldi aldrei yfir-
gefa hana aftur.
,;I Iver er þessi Lúsía,“ spurði læknirinn, „og
þessi markgreifafrú Merle, sem hann er stöðugt að
tala um?“
„Lúsía var ung stúlka sem hann elskaði, og hún
sveik hann,“ sagði María alvarlega. „Hann getur
aldrei gleymt henni. En þessi markgreifafrú Merle
veit eg ekki hver er. Ef til vill hefir hann einhvern
tíma selt henni hest. Fólk með óráði stagast stund-
um á nöfnum scm það hefir ekki heyrt nema einu
sinni eða tvisvar; hafið þér ekki veitt því eftirtekt?“
Læknirinn gerði sér svar þetta að góðu.
Doyle var alt af að spyrja hvort hann ekki gæti
gert neitt fyrir sjúklinginn, og hann gætti þess vand-
lega, að sem allra minstur hávaði væri í kring um
húsið.
Loksins eftir hálfan mánuð sofnaði Harry með
óvanalegri værð, og svaf lengi og rólega. Læknirinn
var ekki við og María sat einsömul hjá rúminu.
Harry opnaði augun og horfði lengi á hana, og
nefndi hana síðan í fyrsta sinni á nafn. Nú loksins
þekti hann hana, og María var undir það búin.